Υπάρχουν φορές που το «κλικ» μια φωτογραφικής μηχανής αιχμαλωτίζει και αποτυπώνει μια ολόκληρη εποχή! Μια εποχή άγνωστη και απίστευτη για όσους δεν την έζησαν και γεμάτη νοσταλγία, αγάπη και αναμνήσεις για όσους την γνώρισαν…

Γαυριο, αρχές δεκαετίας 50. Κοντά 70 χρόνια πίσω… Χειμώνας νωρίς το πρωί και στην παραλία μόλις τέσσερις άνθρωποι. Το χωριό, εντελώς διαφορετικό. Δεξιά στο διώροφο σπίτι, στο μπαλκόνι κυματίζει μια σημαία. Είναι το Τελωνείο.

Από κάτω βρίσκεται το μοναδικό μπακάλικο-κρεοπωλείο του Βιταλιώτη, απ’ όπου ψώνιζαν τις προμήθειες τους οι κάτοικοι όλων των γύρω χωριών. Σημείο συνάντησης και αναφοράς, ολόκληρης της περιοχής.

Αριστερά και δίπλα, εκεί που σήμερα είναι το φαρμακείο του Κοζανίτη, ήταν η ταβέρνα του Λινάρδου, μια από τις δυο του Γαυριου. Η άλλη ήταν του Βαλμά. Πιο δίπλα πίσω από το λεωφορείο, λειτουργεί σήμερα η Τράπεζα Πειραιώς!

Το… κλου της υπόθεσης είναι αυτό που βλέπουμε στον μικρό μόλο. Ένας κτηνοτρόφος κάνει… εξαγωγή προϊόντων! Μεταφέρει το κοπάδι του  σε καΐκι για να το πουλήσει στην Αθήνα. Μπροστά τραβάει ένα κατσικάκι, από πίσω ο σκύλος-φύλακας και πίσω όλο το κοπάδι ακολουθεί.

Με το ανδριωτικο καΐκι - ίσως του Καστρελη - θα φτάσουν στην Ραφήνα ή τον Πειραιά και από κει στα κρεοπωλεία της πρωτεύουσας.

Είναι η ώρα του βαποριού. «Μοσχανθη», «Ρενα», «Κωστάκης Τογιας», «Πίνδος». Ποιος ξέρει…

Το μοναδικό λεωφορείο του Βρουτσάκη και ένα ταξί περιμένουν τους λιγοστούς ταξιδιώτες για να τους πάνε από τον χωμάτινο και γεμάτο πέτρες κεντρικό δρόμο, μέχρι τη Χώρα. Σωστή ταλαιπωρία…

Δίπλα στο μόλο μια μικρή παραλία. Εκεί πήγαιναν τα πιτσιρίκια και έριχναν κιούρτο με δόλωμα λίγο τυρί, για να πιάσουν αφρόψαρα.

 Εικόνες μια άλλης εποχής δύσκολης, αλλά όμορφης μέσα στην απλότητα και την αθωότητα της…

 Χ.