Στην Ουκρανία ο "Έλληνας" Ανδρέας. Αυτός ο χαρακτηρισμός αναγράφεται στη στολή του...  

Ο Ανδρέας στην πιτσαρία στον Κάτω Άγιο Πέτρο στην Άνδρο  

Εκεί εργαζόταν τα τελευταία χρόνια ο Ανδρέας. Ήταν πνεύμα ανήσυχο. Ιδεαλιστής. Δεν βολευόταν στα εύκολα. Η ζωή τον έφερε να έχει περιπλανηθεί πολύ πριν καταλήξει στην Άνδρο 13 χρονών. Ήταν ένα καλοπροαίρετο και χαρούμενο παιδί. Ήξερε πέντε γλώσσες: ουκρανικά, ρωσικά, αγγλικά, πολωνικά και ελληνικά. Έπαιζε κιθάρα, τραγουδούσε, μάθαινε χορό. Δίδασκε πολεμικές τέχνες στο Γαύριο. Αγαπούσε πολύ την Ελλάδα και την ιστορία της και λάτρευε την Ουκρανία.

Όλα αυτά μέχρι το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία. Ο πόλεμος τον συγκλόνισε. Δεν μπορούσε να αισθανθεί πλέον καλά στην Άνδρο. Όπως έλεγε στους φίλους και στους δικούς του στην περιοχή της Υδρούσας "ήταν αδύνατο να ζει στον παράδεισο της Άνδρου, ενώ οι φίλοι και συμπατριώτες του δοκιμάζονταν στον πόλεμο με την Ρωσία". Μάταια ο έμπειρος πατριός του Γιώργος Συρίγος προσπάθησε να τον κρατήσει στην Άνδρο.

Στάθηκε αδύνατον. Έτσι ο ιδεαλιστής Ανδρέας, λίγο μετά το ξέσπασμα του πολέμου, ταξίδεψε στην Ουκρανία να καταταγεί και να πολεμήσει. Δυσκολεύτηκε στην αρχή γιατί ήταν ανεκπαίδευτος. Όμως κατάφερε και μπήκε σε στρατόπεδο εκπαίδευσης και σε τρεις μήνες ολοκλήρωσε την προετοιμασία του. Πρώτο πόστο του στο μέτωπο της Χερσώνας. Εκεί τα πράγματα ήταν σχετικά εύκολα γιατί το μέτωπο ήταν σταθεροποιημένο. Ουκρανούς και Ρώσους τους χώριζε ο Δνείπερος ποταμός. Υπήρχε μόνο σποραδική ανταλλαγή όλμων και οβίδων πυροβολικού.

Ο Ανδρέας κατά την εκπαίδευση του στο στρατό...

Ο Ανδρέας έμεινε στη Χερσώνα από το φθινόπωρο του 2022 μέχρι τον Μάρτιο του 2023. Κάποια στιγμή, τον Μάρτιο, ο διοικητής του ζήτησε εθελοντές για το Μπάχμουτ όπου γίνονταν οι μεγάλες μάχες. Ο Ανδρέας κι άλλοι έξι προθυμοποιήθηκαν να πάνε. Ταξίδευαν μόνοι τους με ένα αυτοκίνητο τρεις ολόκληρες μέρες για να φτάσουν στο Μπάχμουτ από την Χερσώνα.

Όταν έφτασαν έστειλαν τους 7 στρατιώτες να βοηθήσουν περίπου 100-150 Ουκρανούς στρατιώτες, που ήταν περικυκλωμένοι σε κάποιο σημείο της πόλης. Μοιάζει απίστευτο γιατί ήταν λίγοι μπροστά σε πολυάριθμους αντιπάλους. Και ήταν ελαφρά εξοπλισμένοι για τις σκληρές και ανηλεείς μάχες που διεξαγόντουσαν εκεί.

Μάταια ο πατριός του με τον οποίο είχε τακτική επικοινωνία μέσω μηνυμάτων προσπαθούσε να τον πείσει για το αδιέξοδο της επιχείρησης και τον προέτρεπε να βρει τρόπο να απεμπλακεί από εκείνο το σημείο. Η επίμονη απάντηση του Ανδρέα ήταν «δεν μάς έδωσαν διαταγή οπισθοχώρησης, δεν υποχωρούμε».

Ο Ανδρέας στην πρώτη γραμμή...

Από στρατιωτικούς παρατηρητές είχε υπολογιστεί πως ο χρόνος επιβίωσης του μέσου Ουκρανού στρατιώτη στο Μπάχμουντ ήταν 3 μέρες. Ο Ανδρέας και η ομάδα του πολεμούσαν συνεχώς επί 12 μέρες. Άυπνοι, κουρασμένοι, λασπωμένοι, με ελάχιστη τροφή, γύρισαν στο σπίτι που χρησιμοποιούσαν τις τρεις τελευταίες μέρες ως καταφύγιο.

Δεν το ήξεραν, αλλά οι Ρώσοι τους είχαν εντοπίσει. Ένα ρωσικό τανκ, στα 7-8 χιλιόμετρα απόσταση, πήρε το σήμα του καταφυγίου τους. Και το βράδυ της 2ας Απριλίου εξαπέλυσε 2-3 οβίδες που διέλυσαν την κουζίνα του σπιτιού και σκότωσαν τους τρεις που ήταν μέσα. Ανάμεσα τους και ο Ανδρέας που είχε βάρδια στην κουζίνα. Οι τέσσερις άλλοι κοιμόντουσαν σε ένα δωμάτιο. Αυτοί ήταν τυχεροί και διέφυγαν...

Στιγμιότυπο από την κηδεία του Ανδρέα στην Ουκρανία

Στις 2 Απριλίου, ο 26χρονος Ανδρέας, που είχε για διακριτικό στη στολή του τη λέξη "Έλληνας", ανακοινώθηκε νεκρός από τον Ουκρανό πολεμικό ανταποκριτή Andriy Tsaplienko. Ήταν διοικητής ομάδας όλμου. Η κηδεία του έγινε στο ουκρανικό χωριό Khutori, στην περιοχή Cherkasy από όπου καταγόταν. Εκεί έκλεισε ο κύκλος της σύντομης ζωής του Ανδρέα. Το τελευταίο του ταξίδι το παρακολούθησαν πάρα πολλοί Ουκρανοί. Κάτω από την ουκρανική σημαία που τον σκέπαζε υπήρχε η φανέλα του, που έγραφε το σπαρτιατικό: Ή ΤΑΝ, Ή ΕΠΙ ΤΑΣ... 

"ΕΝ ΑΝΔΡΩ"