Με ιδιαίτερη συγκίνηση αναρτούμε την παρακάνω λίαν συναισθηματική είδηση που έστειλαν με επιστολή τους οι παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές του Ανδριακού. Οι λόγοι της συγκίνησης είναι αρκετοί:

Ο πρώτος λόγος: έτυχε εκείνη την μέρα (20 Ιουλίου 2002), που πέθανε στο γήπεδο της Άνδρου ο παλιός διεθνής ποδοσφαιριστής Μιχάλης Κρητικόπουλος να είμαστε στο γήπεδο. Τον είχαμε δει να παίζει. Είχαμε δει και το γκολ που είχαν βάλει μπροστά μας (είμαστε πίσω από το τέρμα) με τον Προτάσοφ, της ομάδας των παλαιμάχων του Ολυμπιακού. Μετά το γκολ έφυγα για να βγάλω φωτογραφίες στον ποταμό. Φτάνοντας στην πλατεία της Χώρας, έμαθα πως πέθανε ο Μιχάλης Κρητικόπουλος! Ήταν απίστευτο. Τον είχαμε δει πριν λίγα λεπτά να παίζει. Και φτάνοντας στη Χώρα ο Κρητικόπουλος είχε "φύγει" για πάντα. Τι σοκ ήταν αυτό;

Ο δεύτερος λόγος: Αρκούν απλά τα ονόματα των παλαιμάχων της Εθνικής που γράφει η επιστολή πως θα έρθουν στο γήπεδο. Θρύλοι άλλων εποχών. Εντελώς διαφορετικών. Για όσους από εμάς είμαστε μεγαλύτεροι και μόνο τα ονόματα τους μοιάζουν κάτι σαν παραμύθι. 

Ο τρίτος λόγος: Πριν κάποια χρόνια (σίγουρα 10) παίξαμε 2-3 ματς με μερικούς από τους παλαίμαχους του Ανδριακού. Τι να λέμε τώρα; "Περασμένες μου αγάπες του καιρού χαλάσματα", που έλεγε κι εκείνο το παλιό τραγούδι. 

Ο τέταρτος και πιο ιδιαίτερος λόγος είναι πως αυτές οι παλιοπαρέες είναι εδώ για να στείλουν ένα μήνυμα συμπαράστασης και ζωής για τα παιδιά με νεοπλασματικές παθήσεις. Κάτι λίαν ευαίσθητο και συγκινητικό. Ιδίως για όλους εμάς που έχουμε παιδιά. Κι αν τυχαίνει κι έχουμε και παιδί με πρόβλημα ο σκοπός αυτός σου σκίζει την καρδιά. Και μόνο γι' αυτά τα παιδάκια, μόνο γι' αυτές τις μικρές ψυχούλες, που ανηφορίζουν τον Γολγοθά της ζωής από τα μικράτα τους αξίζει να είμαστε όλοι εκεί. Είθε όλη η Άνδρος να παραβρεθεί.

Με ιδιαίτερη συγκίνηση 

ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΜΠΑΣΑΝΤΗΣ