Του Αλέξανδρου Κατραούζου

Η Άνδρος είναι γενέτειρα της γιαγιάς μου και ο τόπος από όπου κατάγεται η γυναίκα μου. Είναι ο τόπος αναφοράς πολυαγαπημένων προσώπων τα περισσότερα θηλυκά. Οι θηλυκές αναφορές του νησιού δένουν άρρηκτα και με τη μητριαρχική  δομή του, όπως αυτή διαμορφώθηκε στο πέρασμα των τελευταίων αιώνων, καθώς οι πατριάρχες της οικογένειας είχαν στενότερη καθημερινή σχέση με ένα άλλο θηλυκό: τη θάλασσα.

Τόσα θηλυκά στοιχεία στο τέλος κληροδότησαν στο νησί μια νοικοκυροσύνη, αλλά και μια ιδιότυπη αρχοντιά, που όμως κινδυνεύει να ξεφτίσει, καθώς εμφανίζει συχνά συμπτώματα από την σημερινή νεοελληνική εσωστρέφεια και παρακμή.

Κι όμως, η Άνδρος έχει δυνατότητες να αναδειχθεί ξανά σε σύμβολο αληθινής ευημερίας και εξωστρέφειας. Το νησί μπορεί να πάει μπροστά. Αλλά για να συμβεί αυτό πρέπει να αποκτήσει όραμα. Πως μπορεί να γίνει αυτό σε μια εποχή απουσίας οραμάτων;

Κάθομαι και σκέφτομαι καθώς κοιτώ το νησί: Πόσο ψηλά πρέπει να πάει ο πήχης  σε ένα σχέδιο που να μην είναι ανέφικτο; Ένα σχέδιο πραγματιστικό. Γιατί όραμα χωρίς σχέδιο είναι όνειρο θερινής νυκτός. Ένα σχέδιο που θα απαντά σε όλα τα κρίσιμα και πρακτικά ερωτήματα: Πότε; Πως; Που;

Μπορούμε να βάλουμε ως όριο το 2022; Οκτώ χρόνια από σήμερα και την ήπια Μεταπολιτευτική Καταστροφή την οποία βιώνουμε και 100 χρόνια ακριβώς από την άγρια Μικρασιατική Καταστροφή που βιώσαν οι πρόγονοί μας. Το 1922 η Άνδρος υποδεχόταν στο Νειμποριό ρακένδυτους μικρασιάτες πρόσφυγες και ξεπροβόδιζε με τα ανδριώτικα υπερωκεάνια τους μετανάστες της στην Αμερική. Σήμερα τουλάχιστον δεν βιώνει τέτοια συμφορά ότι κι αν λέμε.

Μπορεί, λοιπόν, η Άνδρος να αυξήσει τον πληθυσμό της και να αποκτήσει π.χ. μια πεντάμηνη τουριστική περίοδο; Για να συμβεί αυτό πρέπει να αξιοποιήσει την ιστορική, ναυτική, πολιτιστική και αρχιτεκτονική κληρονομιά της. Οι άνθρωποι της είναι αυτοί που μπορούν να κάνουν την Άνδρο ξανά αρχόντισσα. Οι άνθρωποι που θέλουν να προσφέρουν. Είτε μένουν στο νησί είτε κατάγονται από το νησί είτε το ερωτεύτηκαν κεραυνοβόλα την πρώτη φορά που το επισκέφτηκαν.

Έχω την τύχη να έχω γνωρίσει ήδη πολλούς από αυτούς. Ανθρώπους αξιόλογους είτε σε γραφεία και σαλόνια εκτός Άνδρου, είτε εν πλω, είτε σε χωράφια, ταβέρνες και οικοδομές πάνω στον «Βράχο». Ανθρώπους εργατικούς και καταξιωμένους. Με γνώση, εμπειρία, φιλομάθεια, χωρίς φοβικά σύνδρομα, ελιτίστικες συμπεριφορές, προσωπικές στρατηγικές και τοπικισμό. Κάποτε πρέπει να φτιάξουμε αυτή την Άνδρο. Τη δική μας Άνδρο. Και για να γίνει αυτό πρέπει να βρεθεί τρόπος να κινητοποιήσουμε όλους και αυτοί με τη σειρά τους να απλώσουν τις ικανότητες και τα ταλέντα τους στο νησί. Τότε θα έχουμε την πραγματικά δική μας Άνδρο…