Του Γιάννη Μηνδρινού

 

Κάποιοι από εμάς τους «50 φεύγα», που είχαμε το προνόμιο να γεννηθούμε (κυριολεκτικά! - όλο και κάποιοι θα θυμούνται το μαιευτήριο του Θεοφίλου, στη Χώρα) και να μεγαλώσουμε στην Άνδρο, έχουμε στην καρδιά μας μια Άνδρο πολύ διαφορετική από αυτή στην οποία ζούμε σήμερα. Δεν αναφέρομαι, βέβαια, στο φυσικό τοπίο. Αυτό ούτε άλλαξε, ούτε αλλοιώθηκε με την πάροδο των χρόνων, όπως έγινε σε άλλα νησιά. Το φυσικό τοπίο του δικού μας νησιού εξακολουθεί να είναι ο Παράδεισός μας. Ευτυχώς...

Η διαφορετικότητα της σημερινής Άνδρου από την εκείνην της δεκαετίας του 60 του ‘70 αλλά και του ‘80 ακόμη εντοπίζεται αποκλειστικά και μόνο στη μετάλλαξη της ανθρώπινης έκφρασης. Ίσως —ίσως και της ανθρώπινης ψυχής... Τότε το βλέμμα ήταν καθαρό, κρυστάλλινο σαν τα νερά του Κάβο Ντόρο. Το κεφάλι ψηλά, η φωνή σταθερή κι αντρίκεια. Είτε έβγαινε από το στόμα άνδρα, είτε από γυναικείο στόμα. Και το χαμόγελο πλατύ και αληθινό. Αντριώτικο! Τώρα οι πιο πολλοί συζητούν ψιθυριστά. Κάποιοι δεν συζητούν καθόλου. Επιλέγουν να κάθονται ο ένας απέναντι στον άλλο, προτιμώντας τη συντροφιά του κινητού ή του tablet τους. Δικαίωμά τους. Περί ορέξεως...

Όταν, όμως, κάποιοι αποφασίζουν να παίξουν ρόλο στα δημόσια πράγματα - χωρίς να αντιλαμβάνονται την ευθύνη που φέρουν - και επιλέγουν να μιλούν με μάσκες, κρυπτόμενοι πίσω από την ασφάλεια που τους προσφέρει η ανωνυμία του διαδικτύου, δημιουργούν πρόβλημα. Μέγα πρόβλημα! Οι περισσότεροι μασκοφόροι διαλέγουν τον στόχο τους και «πυροβολούν». Πάντα με ψευδώνυμα. Εκ του ασφαλούς. Ακριβώς όπως οι κουκουλοφόροι χαφιέδες των Γερμανών στην κατοχή. Τότε ήταν οι κουκούλες: τώρα το facebook. Το μέσο αλλάζει, όχι ο τρόπος... Και αυτά συμβαίνουν στην Άνδρο του 2016 και λίγο πιο πριν...

Όσοι από εσάς διαβάζατε Ουμπέρτο Έκο, Θα είχατε ασφαλώς παρατηρήσει πόσο δηλητηριώδη - σχεδόν βιτριολικά - ήταν τα λόγια του όταν αναφέρονταν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Λίγους μόλις μήνες πριν το θάνατό του, έλεγε - πιο καυστικός από ποτέ: «Έδωσαν δικαίωμα λόγου σε λόχους ηλιθίων οι οποίοι προηγουμένως δεν μιλούσαν παρά σε μπαρ, μετά από ένα ποτήρι κρασί. Τότε δεν έκαναν κακό στους υπόλοιπους. Εκεί κάποιος τους έκοβε την κουβέντα, ενώ τώρα έχουν το ίδιο δικαίωμα να μιλούν όσο και ένα βραβείο Νόμπελ».

Είναι κάποιες φορές στη ζωή, που υποψιάζεσαι πράγματα... Κάποιες άλλες είσαι βέβαιος ότι αυτά που υποψιάζεσαι θα συμβούν. Κι όμως: Όταν συμβούν, όσο καλά προετοιμασμένος κι αν είσαι, το σοκ δεν μπορείς να το αποφύγεις. Αν έχεις την ατυχία, μάλιστα, να είσαι συναισθηματικό άτομο, Θα χρειαστείς καιρό για να το ξεπεράσεις.

(Σημ.: Το χρονογράφημα του δημοσιογράφου Γιάννη Μηνδρινού δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Ανδριακή". Το αναδημοσιεύουμε με την άδεια της εκδότριας και διευθύντριας Μαριάνας Φωτοπούλου - Εν Άνδρω).