Του Διαμαντή Μπασαντή

Ο Γιάννης Γλυνός στη Λιθοδομή στο Κόρθι (φωτ. Εν Άνδρω).

Αδύνατον να πιστέψω πως ο Γιάννης Γλυνός έφυγε. Αν και τον έβλεπα να φεύγει καιρό τώρα, δεν μπορώ να αποδεχτώ την φυγή του. Πώς να αποδεχτώ πως δεν θα ξανακούσω στο τηλέφωνο εκείνη την βαθιά φωνή να λέει με ζεστό φιλικό ύφος: «ξέρεις…»

Η αλήθεια είναι πως δεν ήξερα. Αλλά ούτε κι αυτός ήξερε. Έτσι βρεθήκαμε πολιτικοί αντίπαλοι από το 2009 μέχρι το 2014. Μια αντιπαλότητα που ξεκίνησε από την λάθος χωροθέτηση στη Μελίδα....

Όλα άλλαξαν το 2015. Ήταν η επομένη της Θεοσκεπάστου. Τέλη Μαρτίου. Βρεθήκαμε τυχαία ο ένας δίπλα στον άλλο στο νέο κτίριο του Μουστακείου. Ο Γλυνός είχε αναλάβει την ξενάγηση σε δύο βουλευτές των Κυκλάδων και σε όσους είχαμε πάει να δούμε πρώτη φορά το νέο κτίριο στην Πίσω Μεριά. 

Ανέβαινε μπροστά λαχανιασμένος. Αυτός ο πανύψηλος άνδρας δυσκολευόταν στο ανέβασμα. Περίμενα υπομονετικά. Όταν έφτασε στο κεφαλόσκαλο άρχισε να μιλά αργά στους βουλευτές. Δυσκολευόταν. Πήρα μόνος τον λόγο και συμπλήρωσα την φράση του προσθέτοντας την ανάγκη να βοηθήσουν κι αυτοί στην λειτουργία του κτιρίου. Ο Γλυνός με κοίταξε με ανακούφιση και κούνησε το κεφάλι του καταφατικά. Πήρε μερικές ανάσες και μετά μας ξενάγησε σε όλο το κτίριο…

Μια ώρα αργότερα βρέθηκα δίπλα του στο παλιό κτίριο του Μουστακείου. Προχωρούσε αργά. Τον έπιασα από το χέρι και τον σταμάτησα. Με κοίταξε ερωτηματικά: του είπα κάτι σχετικό με την πολιτική. Με κοίταξε ξαφνιασμένος και ζήτησε να τα πούμε αναλυτικά. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα. Από τότε μέχρι το απομεσήμερο της 24^ης Οκτωβρίου 2018, που μου έδωσε τηλεφωνικά οδηγίες για το λιοτρίβι στο Βαρίδι, η επαφή μας ήταν σχεδόν καθημερινή.

Ο Γιάννης Γλυνός "αποχαιρετά" τον φίλο του Νίκο Θεολόγου (φωτ. Εν Άνδρω).

Με τον Γιάννη Γλυνό δεν υπήρξαμε φίλοι όσο ήταν στην εξουσία. Γίναμε φίλοι όταν είχε αποχωρήσει από την δημαρχία. Κι ήταν πολλά χρόνια δήμαρχος ο Γλυνός: τρεις τετραετίες στο Κόρθι και μια στην Άνδρο.

Με τον Γλυνό υπήρξαμε φίλοι τριάμισι χρόνια. Ήταν τα δύσκολα χρόνια: της μοναξιάς, της σιωπής, της αρρώστιας. Ήταν όμως και παραγωγικά χρόνια. Συνταξιδέψαμε ώρες ατέλειωτες μιλώντας για τα κοινά διαβάσματα, τα κοινά ενδιαφέροντα, τις κοινές αναφορές της νιότης, την κοινή αγάπη μας για την Άνδρο. Στην Άνδρο που εκείνος έζησε κι αγάπησε. Στην Άνδρο που εγώ αγάπησα κι επέστρεψα.

Ένα φθινοπωρινό βράδυ - πριν δύο χρόνια - στη Λιθοδομή γύρισε μου είπε συγκινημένος:

• Κρίμα που δεν συναντηθήκαμε νωρίτερα…
• Τουλάχιστον προλάβαμε και συναντηθήκαμε, απάντησα…

Έσκυψε και με αγκάλιασε βουρκωμένος. Με εκείνη την μεγάλη αγκαλιά που χώραγε φίλους, εχθρούς, αντιπάλους, αγνώμονες συντρόφους. Χώραγε ακόμα κι κείνους που τον αποκαλούσαν «αδελφό» όσο ήταν δήμαρχος. Και μετά… γύρισαν σελίδα!

Όμως ο Γλυνός δεν ήταν σελίδα να την γυρίσεις. Ήταν βιβλίο που το διάβαζες και το ξαναδιάβαζες και δεν τελείωνε. Και αμφιβάλω αν μπορεί να τελειώσει και τώρα που έφυγε.

Ο Γιάννης Γλυνός στην Μονή Παναχράντου (φωτ. Εν Άνδρω).

Τι να πρωτοθυμηθώ από το βιβλίο «Γιάννης Γλυνός» που διαβάζαμε παρέα τα τριάμισι χρόνια της σιωπής και της απόσυρσης; Να θυμηθώ τα σχέδια για τον Στρόφιλα που δεν προχώρησαν; Τα σχέδια για τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο που προχώρησαν; Την βοήθεια στο βιβλίο μου; Ή, την έγνοια και την φροντίδα του για την μικρή Δανάη; Να θυμηθώ την Ιώβεια υπομονή του στα παράπονα; Ή, το χαμόγελο στις δυσκολίες και το χιούμορ του στις μικρότητες;

Ανεξάντλητος ο Γλυνός. Μιλάγαμε ώρες, μέρες: για πολιτική, ιστορία, ταξίδια. Μιλάγαμε για τους ποιητές της νιότης μας: τον Αναγνωστάκη, τον Λειβαδίτη, τον Αλεξάνδρου, τον Πατρίκιο. Για τους ποιητές της ζωής μας: τον Εμπειρίκο, τον Σεφέρη, τον Ελύτη, τον Ρίτσο. Για τη ναυτική Άνδρο του πατέρα μου και των δικών του…

Ξαναδιατρέχω κάποιες στιγμές και κάποιες διαδρομές. Το συγκλονιστικό αντίο του στο Νίκο Θεολόγου. Την θλίψη του όταν προσπάθησαν να τον σύρουν άδικα στα δικαστήρια με μηνύσεις «αγνώστων»! Τα άθλια υπονοούμενα. Ο Γλυνός δεν είπε τίποτα. Σιώπησε! Και τους… ξέχασαν! Μια φορά όμως θύμωσε κι απάντησε. Ήταν στη μνήμη του φίλου του. Έτσι ανθρώπινος υπήρξε ο Γιάννης Γλυνός μέχρι το τέλος. Με τις εξάρσεις και τις ανατάσεις του. Με τις μεταπτώσεις και με τις πτώσεις του. 

Το βράδυ της 28^ης Οκτωβρίου 2018 έχασα έναν σπουδαίο φίλο. Απομένουν οι στιγμές που μοιραστήκαμε μαζί μέχρι το τέλος. Το βράδυ της 28^ης Οκτωβρίου 2018 η Άνδρος έχασε τον μόνο οραματιστή πολιτικό που έβγαλε εδώ και πολλά χρόνια. Απομένουν τα έργα του να τον θυμίζουν.

Μπορεί να μην πέτυχε πάντα ο Γλυνός. Όμως, προσπάθησε για το καλύτερο. Μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του υπήρξε οραματιστής κι εραστής μιας Άνδρου την οποία πίστεψε από την αρχή μέχρι το τέλος. Τώρα πια ζει, σαν ένας άγγελος, στον παράδεισο της μνήμης των ανθρώπων της...

Αντίο φίλε Γιάννη Γλυνέ…