Του Διαμαντή Μπασαντή

 

Ο νέος "Ανθός Γαυρίου" στο λιμάνι του Γαυρίου. Από το 1980 γράφει η ταμπέλα. 39 χρόνια και συνεχίσει... (φωτ. Εν Άνδρω).

Περπατώντας και χαζεύοντας στην παραλία του Γαυρίου χτες το πρωί είδα ένα καινούριο μαγαζί να φτιάχνεται δίπλα στο σουβλατζίδικο της γωνίας. Στάθηκα και κοίταγα. Μια ευγενική κυρία με πλησίασε, με χαιρέτισε και βλέποντας πως δεν την γνώρισα μου συστήθηκε.

Ήταν η Ρούλα Ζαννάκη από την Βουρκωτή νομίζω. Έχει το ζαχαροπλαστείο "Ανθός Γαυρίου". Με το που μου το είπε θυμηθήκαμε μαζί ένα περιστατικό με τον πεντάμηνο γιό μου το καλοκαίρι του 2005. Ξαφνιάστηκα με την συνάντηση. Και συγκινήθηκα με την μνήμη. Πριν όμως προλάβω να πω κάτι συμπλήρωσε: "ο «Ανθός Γαυρίου» μετακομίζει από εκεί που ήταν σε αυτό το νέο μαγαζί μέχρι την 25η Μαρτίου".

Μέχρι την 25η Μαρτίου θα έχει μετακομίσει στο νέο μαγαζί (φωτ. Εν Άνδρω).

Πήρα μερικές φωτογραφίες του νέου καταστήματος που φτιαχνότανε και μετά περπάτησα πίσω στον σημερινό «Ανθό Γαυρίου». Την περίμενα να επιστρέψει. Μέχρι να ‘ρθει τράβηξα μερικές φωτογραφίες του λιμανιού και του παλιού ζαχαροπλαστείου. Και θυμήθηκα το περιστατικό για το οποίο έχω γράψει στο Εν Άνδρω.

Πόσο ήρεμο και φιλικό χτες 7/3/19 το Γαύριο. Πόσο ταραγμένο εκείνο το απόβραδο της 30ης Ιουλίου 2005... (φωτ. Εν Άνδρω).

Από εκείνες τις σελίδες παραθέτω το περιστατικό όπως το αφηγήθηκα το καλοκαίρι του 2014 σε μια δημοσίευση με τίτλο "Πως δεν φούνταρε το πλοίο στο Γαύριο", την οποία έχουν διαβάσει 12.976 επισκέπτες στο site:

• «Ήταν 30 Ιουλίου 2005... Έφτασα χαρούμενος με το ηρωικό “Αqua Jewel” (μη μου πείτε πως το ξεχάσατε κιόλας;) με την οικογένεια μου και δύο αυτοκίνητα γεμάτα πράγματα το ένα και παιδιά με αποσκευές το άλλο. Το ταξίδι δύσκολο: αέρας, θαλασσοταραχή, πολυκοσμία. Κάποια στιγμή μπήκαμε στο Γαύριο. Στο λιμάνι ο άνεμος βόρειος 8 μποφώρ. Κόλαση. Ο καπετάν Τάσος έδεσε με την πρώτη. Βγήκα γρήγορα και πάρκαρα αριστερά (λάθος μου). Περίμενα να βγει και το άλλο αυτοκίνητο.

Πόσο ασφαλές έδειχνε χτες το Γαύριο. Πόσο άνετα φάνταζαν τα δύο πλοία της γραμμής μας. Και πόσο ανασφαλές ήταν εκείνο το απόβραδο του 2005, αλλά και πόσο έρμαιο των κυμάτων ήταν το άλλο πλοίο εκείνη την μακρινή βραδιά... (φωτ. Εν Άνδρω).

• Τα κύματα έσπαγαν με δύναμη στην προβλήτα και οι ριπές τους έφταναν μέχρι το αυτοκίνητο. Σκέφτηκα πως δεν θα έμενα πολύ. Είχα καλύτερη οπτική επαφή με τον καταπέλτη μιας και τα αυτοκίνητα βγαίνοντας έστριβαν δεξιά. Έτσι έμεινα εκεί. Τα αυτοκίνητα έβγαιναν, αλλά το δικό μου δεν έβγαινε…
• Βάζω τις φωνές στον ύπαρχο, που ήταν στον καταπέλτη. Βάζει κι αυτός τις φωνές στο πλήρωμα. Και τότε κάποιος λύνει τον δεξιό κάβο! Το καράβι, παρά την δεξιά άγκυρα, ξεσέρνει αριστερά από τον ισχυρό αέρα. Μην έχοντας άλλη επιλογή σηκώνει βιαστικά τον καταπέλτη. Βιράρει τις άγκυρες. Και βγαίνει με φόρα από το λιμάνι.
• Μένω δίπλα στο κύμα, με τρία παιδιά και ένα φορτωμένο μέχρι τα παράθυρα αυτοκίνητο! Τρέχω στον λιμενάρχη που ήταν πιο πέρα και του φωνάζω πως το πλοίο πήρε τη γυναίκα, το αυτοκίνητο μου και όλες τις βαλίτσες μας και πάει Τήνο! Τρελαίνεται ο λιμενάρχης και διατάζει από τον ασύρματο τον καπετάν Τάσο να γυρίσει αμέσως στο λιμάνι: «γιατί έχει στο γκαράζ ένα αυτοκίνητο και μια γυναίκα για Άνδρο»!

Ο "Άνθός Γαυρίου" χτες. Σα να μην πέρασε μια μέρα από το 2005. Αριστερά στο τραπεζάκι ήταν τα δύο κοριτσάκια περιμένοντας με την γιαγιά του μαγαζιού... (φωτ. Εν Άνδρω).

• Μέχρι να κάνει την μανούβρα το “Aqua” βρίσκω έναν γνωστό και ζητώ να με βοηθήσει να πάρω τα παιδιά από τo κύμα. Μου απαντά: «δεν μπορώ είμαι στη σειρά για το επόμενο καράβι για Ραφήνα». Απελπίζομαι. Ακούει τον διάλογο ένας άγνωστος κύριος (από τις Στενιές όπως μου είπε) και βγάζει αμέσως το δικό του αυτοκίνητο, ένα λαδί τζιπ, από την γραμμή το φέρνει δίπλα στο κύμα και επιβιβάζει τα τρία φοβισμένα παιδιά. Μου λέει: «μείνετε εσείς εδώ να δείτε τι θα γίνει με το αυτοκίνητο και τη γυναίκα σας. Θα πάω εγώ τα παιδιά σας σε ένα ζαχαροπλαστείο». Και όντως τα πήγε ο καλός άνθρωπος στο «Ανθό Γαυρίου.
• Μπήκα στο μουσκεμένο αυτοκίνητο και πήγα να βρω τα παιδιά. Τα είχε περιποιηθεί η ζαχαροπλάστισσα. Τον πεντάμηνο μπέμπη τον είχε βάλει κοντά στο ζεστό …φούρνο για να στεγνώσει!  Οι δύο μικρές κάθονταν έξω σ’ ένα τραπεζάκι φοβισμένες. Την ευχαρίστησα.»

Εδώ τελειώνει το περιστατικό. Και εδώ έρχεται η κ. Ζαννάκη βιαστική και χαμογελαστή από το νέο στο παλιό κατάστημα. Πήρε θέση πίσω από τα ψυγεία και το ταμείο. Πιάσαμε πάλι την κουβέντα. Με ρώτησε για τον τότε μπέμπη και σήμερα τον 14χρόνο - στα όρια της εφηβείας – Οδυσσέα.

Στο ζεστό και φιλόξενο μαγαζί της κ. Ζαννάκη χτες. Μέσα - δίπλα στον ζεστό φούρνο - ήταν το 2005 ο μπέμπης Οδυσσέας στην αγκαλιά της κ. Ρούλας για να στεγνώσει... (φωτ. Εν Άνδρω).

Συγκινήθηκε με αυτά που άκουσε. Κι άρχισε να λέει:

  -   «Πως πέρασαν τα χρόνια. Θυμάμαι βάλαμε το μουσκεμένο από τα κύματα μωρό να ζεσταθεί δίπλα στον ζεστό φούρνο. Τα δύο κοριτσάκια τα βάλαμε στο τραπεζάκι απέξω. Κάποια στιγμή σκέφτηκα πως αν αργούσατε να παίρναμε τον μικρό σπίτι να τον στεγνώσουμε καλύτερα. Τότε εμφανιστήκατε. Μιλήσαμε λίγο, Με ευχαριστήσατε πήρατε τα παιδιά με ένα ταξί και φύγατε. Θυμάμαι που ειχατε έρθει πάλι μια άλλη φορά και τα είπαμε. Και να που βρισκόμαστε πάλι τώρα που αλλάζω μαγαζί.»

Σκεπτική η Ρούλα Ζαννάκη αναλογίζεται τα 13,5 χρόνια που πέρασαν. Και πως μέσα σε αυτά ένας πεντάμηνος βρεγμένος μπέμπης έγινε ένας νεαρός στην προεφηβεία... (φωτ. Εν Άνδρω).

Απάντησα:

  -  «Τώρα ήρθε η σειρά μου να κάνω κάτι για εσάς την γιαγιά, που θυμάμαι, και την κόρη σας που δουλεύει στο μαγαζί. Θα γράψω αύριο την μικρή αυτή ιστορία με τις ευχαριστίες μου για εσάς και για την φιλοξενία και αγάπη που δείχνουν μερικές φορές οι απλές γυναίκες αυτού του ωραίου νησιού σε όλους. Είθε το παράδειγμα σας να το ακολουθούν κι άλλοι. Γιατί μόνο με αλληλεγγύη, φιλοξενία κι ανοιχτή καρδιά μπορεί να πάει το νησί μπροστά».

Post Scriptum: Αφιερωμένο στον "Ανθό Γαυρίου" που κάποτε έγινε για εμάς Ανθός της Άνδρου. Καλορίζικο το νέο κατάστημα...