Μια βόλτα στο Κόρθι. Το Κόρθι που ζει τους δικούς του ρυθμούς σε μιαν Άνδρο που αλλάζει. Απομεσήμερο με ζέστη, αλλά και αέρα. Λίγο πριν τον καύσωνα. Μια διαδρομή στο χτες και στο σήμερα στα σημεία που το χαρακτηρίζουν. Μια διαδρομή μέχρι την άκρη του Όρμου...

Μια διαδρομή μέχρι την φρεσκοβαμμένη Αγία Αικατερίνη. Το Κόρθι ζει στους δικούς του ράθυμους τόνους. Κάποια παιδιά παίζουν και βουτάνε στον μικρό μώλο. 

Αρκετός κόσμος στην παραλία. Πολλοί περισσότεροι κάτω από τα σκιερά αρμυρίκια. Εικόνες από καλοκαίρι...

Οι πρώτοι τουρίστες είναι εδώ. Παρκάρουν σωστά. Περπατάνε στον όμορφο παραλιακό δρομίσκο. Όπως και πολλοί Έλληνες. Όμως μερικοί Έλληνες το έχουν δει "καβαλάρηδες"! Έχουν παρκάρει μισοκλείνοντας ακόμα και το σημείο που κάνουν περιστροφή! Έκανε ο "καβαλάρης" τη στροφή... ας πάνε να κουρεύονται οι άλλοι! Εικόνες καλοκαιρινές κι αυτές...

Στην επιστροφή το μάτι πέφτει σε μια βάρκα ακουμπισμένη στα βράχια! Φτιαγμένη να θυμίζει κάτι από παλιά καρτ-ποστάλ. Μερακλίδικα. Λες και όπου να 'ναι θα ανοίξει το πανί και θα ταξιδέψει πάνω στη θάλασσα που απλώνει πέρα από τα βράχια όπου την ακούμπησε ο ψαράς. Είναι το σήμα μιας μικρής ταβέρνας...  

"Το πενάκι του γιαλού", μεζεδοπωλείο. Μικρό, κουκλίστικο. Σαν ψεύτικο. Όπως μικρή και κουκλίστικη και η βαρκούλα που έχει σαν σήμα πάνω στα βράχια. Εδώ συναντάς κάτι από το Κόρθι που αντιστέκεται, από το Κόρθι που επιμένει "κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει" όπως λέει ο ποιητής...  

Ο αέρας δεν επέτρεψε να κάτσουμε έξω. Καθίσαμε στο μικρό προστατευμένο χώρο εμπρός από το μαγαζί. Χώρος μικρός, ζεστός. Άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, ζεστοί. Μεζέδες ντόπιοι. Όλα από τον κήπο τους και την θάλασσα τους. Και μουσική βγαλμένη σαν από μπουάτ της δεκαετίας του 1970 ή κάποιες μουσικές γωνιές της Αθήνας του 1980: Πουλόπουλος, Πλέσσας, Χατζηδάκης. Ονειρικά πράγματα στο απομεσήμερο. Υπάρχει και αυτή η Άνδρος στο Κόρθι...

Εδώ είναι το Κόρθι της καθημερινής απλότητας και της ανοιχτωσιάς της καρδιάς. Είναι το Κόρθι που ξέραμε και κοντέψαμε να ξεχάσουμε με κάποιους ανεκδιήγητους σε αυτές τις εκλογές. Είναι το Κόρθι της κυρά Βέτης και των παιδιών της: του Αντώνη και της Ειρήνης. Που μείνανε στον τόπο τους προσδοκώντας να ζήσουν σε αυτόν. Και παράγοντας ότι μπορούν από αυτόν...

"ΕΝ ΑΝΔΡΩ"