Αν βρεθείτε Σάββατο βράδυ στην Χώρα - οποιοδήποτε Σάββατο του χρόνου - να ξέρετε υπάρχει πάντα ένα καλό εστιατόριο στον πεζόδρομο που είναι πάντα ανοιχτό. Καλαίσθητο περιβάλλον, εξαιρετικό φαγητό, ελληνικά πιάτα, ανδριώτικες γεύσεις, φιλική εξυπηρέτηση. Το έχουμε αναφέρει μερικές φορές στο site. Όμως αυτή τη φορά θα θέλαμε να σταθούμε σε ένα στοιχείο που ίσως πρέπει να δίνουμε ιδιαίτερη σημασία: ολοχρονίς ανοιχτά με επιτυχία! 

Σάββατο βράδυ. Προχωρημένο φθινόπωρο. Καιρός καλός. Οι τουρίστες έχουν φύγει. Λίγοι οι επισκέπτες. Λιγότεροι οι περιπατητές στον πεζόδρομο. Λίγα τα φωτισμένα μαγαζιά. Τα δύο γνωστά σουβλατζίδικα. Τα δύο γνωστά μεζεδοπωλεία στον Πλάτανο. Τα δύο γνωστά καφεζαχαροπλαστεία στην πλατεία Καΐρη. Και δύο ακόμα γνωστά καφεζαχαροπλαστεία στον πεζόδρομο. Ένα παγωτατζίδικο. Και στο κέντρο της μικρής μας πόλης ένα εστιατόριο: η Ενδοχώρα.

Καθόλου τυχαίο πως όσοι βγουν ένα ήσυχο φθινοπωρινό βράδυ θα πάνε σε όλους τους παραπάνω. Και στην Ενδοχώρα. Η παρέα χτες επέλεξε την Ενδοχώρα. Το καλό μενού, το κεντρικό σημείο, το ευγενικό και προσεγμένο περιβάλλον είναι τα στάνταρ. Αυτό που όμως δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά (γιατί το παίρνουμε ως δεδομένο) είναι το ότι είναι ανοικτή! Σε μια Άνδρο που σιγά-σιγά αποσύρεται στη χειμέρια νάρκη της η Ενδοχώρα - στην ενδοχώρα του νησιού - παραμένει ανοιχτή. Με τα τραπεζάκια έξω...

Αλλά και με τα τραπεζάκια μέσα. Σκηνικό ευγενικά φωτισμένο. Οι παρέες ξέρουν πως η Ενδοχώρα του Κίμωνα είναι σταθερή αναφορά ολοχρονίς. Κι αυτό είναι σημαντικό σε ένα νησί που κλείνει πολύ νωρίς την σύντομη σεζόν του. Πως μπορείς να έχεις επισκέπτες αν δεν έχεις που να μείνουν και που να βγουν για φαγητό; Ή, ακόμα και οι μόνιμοι πως θα βγουν για βράδυ αν δεν έχουν κάποιες σταθερές αναφορές; Ιδίως κάποια δύσκολα απόβραδα του φθινοπώρου ή του χειμώνα;  

Το πρώτο βήμα για να κρατήσεις όρθια την πόλη είναι τα ανοικτά μαγαζιά. Το δεύτερο και αποφασιστικό είναι η επιτυχία του τι προσφέρει κάθε ένα από αυτά. Ε, και σε αυτόν τον τομέα η Ενδοχώρα είναι επιτυχημένη. Κάτι που μαζί με την ύπαρξη της στο κέντρο της πόλης και την ωραία ατμόσφαιρα προσελκύει πολλούς από όσους θα βγουν ένα Σαββατόβραδο, από αυτά που η Άνδρος μοιάζει απόμακρη κι ελαφρώς ξεχασμένη, καθώς πληθαίνουν τα πεσμένα φύλλα στους δρόμους της.

Ένα στέκι χρειάζεται ένα καλό όνομα. Μια ονομασία που να παραπέμπει σε κάτι από τον τόπο. Ένα πιάτο χρειάζεται ένα ωραία όνομα. Μια αναφορά που να δημιουργεί - πριν ακόμα έρθει στο τραπέζι - την προσμονή μιας ντόπιας γεύσης. Αυτά τα ήξερε ο Κίμωνας, που ονόμασε το εστιατόριο Ενδοχώρα στον απόηχο της ποιητικής συλλογής του κορυφαίου ποιητή της Άνδρου, του Ανδρέα Εμπειρίκου. Αλλά και τα πιάτα του έχουν την δική τους ιδιαίτερη ονομασία. Για παράδειγμα: την παραπάνω μακαρονάδα - με ντόπιες πινελιές γεύσης - την λέει "βουνίσια"! Με τόσα βουνά τριγύρω περιμένεις κάτι από αυτά στο πιάτο σου...

Την παραπάνω σαλάτα την είπε "Δήμητρα"! Με δεδομένο το γήινο του άγριου ρυζιού και με τα αρωματικά του κήπου, τα οποία περιγράφει περιμένεις κάτι γήινο που θα φέρει στο πιάτο σου η αρχαία θεά της σποράς των χωραφιών. 

 Μέχρι εδώ. Μια αναφορά μας δεν είναι για να τα πει όλα. Ούτε για να τα υπονοήσει όλα. Μερικά πρέπει να τα βρείτε μόνοι σας. Αν βρεθείτε ένα βράδυ με την παρέα σας στην μισοάδεια Χώρα της εποχής μην εκπλαγείτε αν τα βήματα σας φέρουν μπροστά στην Ενδοχώρα...

"ΕΝ ΑΝΔΡΩ"