Τα Γυάλια και τα Πίσω Γυάλια σήμερα. Τι έχει μείνει από τις μνήμες του χτες; Στα Γυάλια δύο διακριτικές γωνιές (εστιατόριο και αναψυκτήριο). Και κόσμος από όλη την Άνδρο. Στα Πίσω Γυάλια μια μεγάλη οικιστική επέκταση των Στενιωτών που αναζήτησαν χώρους και θέα έξω από το παλιό χωριό... 

(Από μέρες σχεδιάζαμε ένα κείμενο για το φαινόμενο της επέκτασης του τουρισμού στα Γυάλια και των Στενιών στα Πίσω Γυάλια. Πήραμε τις σχετικές φωτογραφίες και περιμέναμε την κατάλληλη στιγμή. Προέκυψε με προτροπή της Λίλας Πολέμη και η αναφορά μας στο Βότσαλο της Βαλμά. Οι αντιδράσεις ορισμένων ανώνυμων κι ενός επώνυμου Στενιώτη δεν μάς ξάφνιασαν. Μάς ξάφνιασε όμως ένα νηφάλιο κείμενο από την άγνωστη σε εμάς Ορσαλία Καραμούζη από τις Στενιές. Το αναδημοσιεύσαμε και δημοσιεύουμε εδώ μαζί με αυτό και δύο λόγια ως λεζάντες για τα Γυάλια και για τα Πίσω Γυάλια και τις μεγάλες αλλαγές που αυτές αποτυπώνουν και που συνέβησαν όλες  την τελευταία 20ετία. Και τις οποίες περιγράψαμε στις αναφορές μας στο εστιατόριο της Λίλας Πολέμη και στο αναψυκτήριο της Ντόλυς Βαλμά - ΕΝ ΑΝΔΡΩ). 

Γυάλια: μια άλλη παραλία πολύ διαφορετική. Οργανωμένη πια. Άλλες εποχές κι εδώ...

Γράφει η Orsalia Karamouzi 

Τα μέρη δεν ανήκουν σε κανέναν που είναι απλός επισκέπτης! Θέλουμε τους "ξένους" θέλουμε τουρίστες να γεμίσουν αυτό το πανέμορφο νησί με νέες ιδέες και χαρά να γεμίσουν αυτήν την πανέμορφη Χώρα με τα γέλια τους και τις φωνές τους, να διασκεδάζουν, να ενισχύουν τις τοπικές αγορές που τόσοι άνθρωποι φίλοι μου και μη προσπαθούν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν τόσα χρόνια ζωντανές και μένουν εκεί ελπίζοντας για κάτι παραπάνω από 15 μέρες τον Αύγουστο! Ένα καλαίσθητο κτίριο ήρθε να συνοδεύσει ένα καλαίσθητο χωριό που αν δεν ήταν η παραλία στα πίσω Γυαλιά θα είχε ερημώσει προ πολλού. Οι εποχές αλλάζουν.

Πίσω Γυάλια. Σχεδόν όλες οι βίλες ανήκουν σε Στενιώτες. Καταπράσινα όπως ποτέ πριν. Οι κοσμοπολίτικες βίλες έφεραν κήπους, έφεραν πράσινο. Η παραλία οργανώθηκε και βρήκαν οι νέοι το στέκι τους. Μια άλλη εποχή που απέχει πολύ από την παραλία που πριν κάποια χρόνια δεν είχε τίποτα και κατέβαιναν μόνο οι νέοι και όσοι ήθελαν να απομονωθούν...

Οι ανάγκες μεγαλώνουν και αν δεν θέλουμε να πνιγούμε στην Αθήνα οφείλουμε να δώσουμε σε όλους εκείνους που με σθένος υποστηρίζουν τις επαρχίες το δικαίωμα και τη δυνατότητα να ζουν εκεί αξιοπρεπώς. Και εγώ έπαιξα στα Γυαλιά και σε αγώνες συμμετείχα σε αυτό το ερειπωμένο χωράφι όμως φτάνει.

Μια τελευταία "αεροφωτογραφία" στα Πίσω Γυάλια. Από την Αγία Τριάδα. Κάποτε εξοχικό και μακρινό ξωκλήσι. Σήμερα χώρο τέλεσης δεκάδων ρομαντικών γάμων. Πόσα έχουν αλλάξει και κάποιοι δεν θέλουν να το καταλάβουν. Ευτυχώς όμως υπάρχουν άνθρωποι όπως η Ορσαλία Καραμούζι που βλέπει τις αλλαγές υπό την πίεση των νέων αναγκών...

Οι μνήμες μου καλώς φτιάχτηκαν τώρα ήρθε η ώρα να τις παραδώσω στην επόμενη γενιά που έχει άλλες ανάγκες από τις δικές μου. Το χωριό δεν έχει πια παιδιά να παίζουν στην πλατεία, τα Γυαλιά δεν έχουν πια παιδιά να σκαρφαλώνουν στα βράχια, η Χώρα δεν είναι αρκετή για να εξυπηρετήσει το κοινό της και εμείς εμμένουμε σε μια πραγματικότητα που φτιάχτηκε προ 20ετιας. Ονομάζεται εξέλιξη και εγώ συνεπικουρώ. Τέλος! Μπράβο σε όλους όσους τολμούν και αλλάζουν!