Beach-bar: Ανοίξανε και σας περιμένουνε...

 Ο λόγος σήμερα για δύο beach-bar χωρίς... ιστορία! Γιατί την γράφουν εδώ και τώρα. Ξεκινάμε: Χαλκολιμιώνας. Κάποτε όρμος για τα καΐκια. Αργότερα παραλία μοναχική για τους λίγους. Μέχρι και γυμνισμό έκαναν μερικοί στην ερημιά του Θεού. Και σήμερα οργανωμένη παραλία για όλους. Έφτασε σιγά-σιγά η ερημιά του Θεού στον πολιτισμό της οργανωμένης παραλίας. 

 Κάποιοι παλιοί τον προτιμούσαν έρημο για την πάρτη τους και τους φίλους τους. Μιλούσαν για την αμόλυντη ομορφιά. αλλά και το λιοπύρι. Ξεχνούσαν τις ανάγκες μιας κοινωνίας που έπρεπε να ζήσει. Και δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς οικονομικούς πόρους. Κι εκεί έφτασαν οι πρώτοι πριν μερικά χρόνια και σκέφτηκαν τον Χαλκολιμιώνα οργανωμένη παραλία.   

Νοίκιασαν, ξόδεψαν, δούλεψαν, έφεραν υλικά, καθαρίστηκε η παραλία. Κι ο Χαλκολιμιώνας έγινε τουριστική περιοχή. Σήμερα εκατοντάδες στην κορύφωση του καλοκαιριού καταλήγουν εδώ για μια βουτιά σε μια θάλασσα υπέροχη. Που την χαίρεσαι μαζί με τις ανέσεις του σύγχρονου τρόπου ζωής. Όσοι πιστοί της παλιάς σχολής έχουν τον χώρο τους. Σχεδόν η μισή παραλία είναι γι' αυτούς. Καθένας επιλέγει τον τρόπο που θα περάσει μερικές ώρες πλάι στη θάλασσα. 

 Κάπως έτσι η παραλία έγινε... οικονομία! Κάπως έτσι οι παλιές μνήμες μας μετασχηματίστηκαν και έγιναν σύγχρονες αναφορές. Όπως είπε κι ο ποιητής: "η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει την δικιά μας μελαγχολία"! Αλλά και γιατί να μελαγχολείς; Το χτες ανήκει στο... χτες! Και το αύριο στο... αύριο! Κάπου στη μέση εμείς ακινητούμε για λίγο πριν καταλήξουμε στο μπαρ για ένα νερό κι ένα ποτό. Ο ήλιος πέφτει και η παραλία φαντάζει υπέροχη με κάποιες από τις σύγχρονες ανέσεις. 

 Και κάπου εκεί ανάμεσα σε ένα ποτό και στην κουβεντούλα με τον παλιόφιλο που έγινε μπάρμαν για να επιβιώσει βρίσκεις και τον Χριστόφορο με τον Ηλία του "105 μοίρες" από το Μπατσί. Και η κουβέντα πάει από το Μπατσί μέχρι το Κόρθι. Μια δρασκελιά τούτο το νησί που το χωρίσαμε, αλλά αυτό μας ενώνει. Που συνωμοτήσατε, αλλά αυτό σας ξεπέρασε ακολουθώντας τις νέες γενιές που ήρθαν με την ελπίδα ν' αλλάξουν τα παλιά κατεστημένα, τις παλιές συνήθειες, τις παλιές παραλίες... 

 Και μια και ο λόγος για παλιές συνήθειες και παλιές παραλίες μια στάση και στο Παραπόρτι. Έρημο και μόνο χρόνια. Ξεχασμένο δίπλα στην Χώρα. Πόσοι κατέβαιναν για μπάνιο. Λίγοι έως ελάχιστοι. Κάποιος το σκέφτηκε πριν καιρό οργανωμένη παραλία. Κι εκεί που ήταν ερημιά, σκουπίδια και τα παλιά σφαγεία έγινε μια γωνιά δροσιάς με φόντα την μαγική Χώρα: το κάστρο, τον φάρο και τις κάποτε γειτονιές των φτωχών! Κι έστησε ένα μπαρ. Έφερε και την γλάστρα του (νοικοκύρης άνθρωπος). Φύτεψε και τον δυόσμο του (μπάρμαν άνθρωπος για το "μοχίτο"). Και περίμενε τους πρώτους πελάτες της παραλίας. 

 Που δεν άργησαν. Άλλοι για μια βουτιά. Και άλλοι για ένα ποτό. Με φόντο μια όμορφη θαλασσινή μεσαιωνική πολιτεία που κι αυτή άλλαξε τόσες φορές πριν φτάσει μέχρι σήμερα. Είπαμε: "η ζωή αλλάζει..."!

 Και την ζωή την αλλάζουν οι άνθρωποι. Δεν αλλάζει από μόνη της. Και οι άνθρωποι που άλλαξαν το αλμυρό και ξεχασμένο Παραπόρτι στην μια άκρη του δίνοντας του μια σύγχρονη προοπτική είναι η παρέα που αποτύπωσε ένα ωραίο απόγευμα του Ιουνίου ο φωτογραφικός φακός...

 Υπάρχουν μέρη χωρίς τους ανθρώπους. Και υπάρχουν μέρη με ανθρώπους. Υπάρχουν τα μέρη για λίγους που τα ζουν μόνοι τους. Υπάρχουν και μέρη για τους πολλούς που ζουν όλοι μαζί. Υπάρχουν παραλίες για τους λίγους. Και παραλίες για τους πολλούς. Καθένας επιλέγει που πάει και με ποιους πάει. Καλώς ή κακώς ο κόσμος σήμερα πάει στον κόσμο και οι πολλοί στους πολλούς. Άλλωστε όπως είναι διαρρυθμισμένα τα μέρη και οι παραλίες όλοι μπορούν να βρουν μια άκρη σε αυτό το νησί. Καλή θέληση να υπάρχει. Και μια γλάστρα πλάι στο κύμα για να θυμίζει πως και η ζωή πάει στη ζωή...

"ΕΝ ΑΝΔΡΩ"