Ήταν στη δεκαετία του 1960 που ακουγόταν στο τότε ραδιόφωνο ένα τραγουδάκι που έλεγε για "ένα βότσαλο χαμένο το όνομά σου είναι γραμμένο". Είναι στη δεκαετία του 2020 που το χαμένο ΒΟΤΣΑΛΟ βρέθηκε στην παραλία των Γυαλίων με την μορφή τριών μεζονετών, ενός αναψυκτηρίου, ομπρελών, καθιστικών. σκιάστρων, νέων δέντρων και παλιών κυπαρισσιών. Εκεί που κάποτε ήταν ένα μισοβυθισμένο χωράφι, με πολύ σκόνη που χρησιμοποιήθηκε περιστασιακά ως άτυπο πάρκινγκ τώρα είναι ένα λευκό αναψυκτήριο με μια τεράστια αυλή γεμάτη απλωμένα βότσαλα (!), δύο περιποιημένες τσιμεντένιες πίστες με τραπεζοκαθίσματα,  μπροστά σε ένα καλαίσθητο πέτρινο κτίσμα που θα έχει όταν τελειώσει τρεις μεζονέτες. Τα Γυάλια αποκτούν σταδιακά τουριστική μορφή. 

Η παραλία χάνει την παλιά τοπικότητα της, που φέρνει στο νου μνήμες περασμένων δεκαετιών. Μετά το καλαίσθητο εστιατόριο της Λίλας - στην μια άκρη - τώρα προστίθεται και το καλαίσθητο αναψυκτήριο του Βαλμά στην άλλη άκρη. Κι ολοκληρώνεται έτσι η μεταμόρφωση μιας παραλίας σε μια προσεγμένη τουριστική γωνιά με κοσμοπολίτικα χαρακτηριστικά. 

 Όλα αυτά προς απογοήτευση κάποιων παλιών Στενιωτών που θεωρούσαν τα Γυάλια "δικά" τους για τις 15-20 μέρες του καλοκαιριού που έρχονταν. Θυμόμαστε αγενή ευτραφή κυρία - εξ Αθηνών και από τις Στενιές - να μας επιπλήττει το 1994 γιατί πήγαμε να κάνουμε μπάνιο στη "δική τους" παραλία! Και δήλωνε υψηλόφωνα πως "δεν θέλουμε ξένους στις Στενιές και στα Γυάλια". Είμαστε "ξένοι" γιατί είχαμε έρθει από άλλο σημείο της Άνδρου!!! Αλήθεια τι έχει μείνει σήμερα από το παλιό καπετανοχώρι που είναι σχεδόν έρημο κάθε χειμώνα. Μένουν μόνο 60-65 ηλικιωμένοι και μερικές οικογένειες. Όλο τον χρόνο τα σπίτια του χωριού είναι σκοτεινά με εξαίρεση 1ο μέρες το Πάσχα και 40 μέρες Ιούλιο-Αύγουστο. Οι Στενιές αλλάζουν. Τα Γυάλια της απομόνωσης χάθηκαν...

Για την ιστορία, το χωράφι ανήκε σε παλιά Στενιώτικη οικογένεια. Το πουλούσε με άδεια κτίσματος επί 4ετία. Έφτασαν οι άνθρωποι να χάνουν την άδεια όταν βρέθηκε ο Γιάννης Βαλμάς και το αγόρασε. Λόγω επαγγέλματος πρόλαβε και σε δύο μήνες έριξε τα μπετά κι έσωσε την άδεια. Και έτσι επέκτεινε τις επιχειρήσεις του στον τουρισμό του νησιού. Ένα νησί που χρειάζεται τουριστικές επενδύσεις για να δημιουργήσει οργανωμένους χώρους και παραλίες αναφοράς ώστε οι επισκέπτες να βρίσκουν οργανωμένες υπηρεσίες και όμορφες περιοχές και γωνιές για να έρθουν τα καλοκαίρια.

 Του χρόνου στον χώρο θα έχει προστεθεί και το πέτρινο κτίριο με τις τρεις μαιζονέτες. Θα έχουν αναπτυχθεί οι μουριές που φυτεύτηκαν. Θα έχουν φυτευτεί επιπλέον κυπαρίσσια και άλλα δέντρα. Ένας νέος τουριστικός χώρος δημιουργήθηκε. Μια νέα επιχείρηση προστίθεται δίνοντας στα Γυάλια νέο χρώμα. Και ανοίγοντας τις κάποτε περίκλειστες Στενιές και τα Γυάλια στον κόσμο. Το δύσκολο είναι πως αυξάνει η πίεση των επισκεπτών, όμως δεν υπάρχουν οι απαραίτητες υποδομές (πάρκινγκ κλπ). Αλλά αυτό ας το σκεφτούν σε επόμενη φάση τόσο η τοπική κοινότητα όσο και οι επιχειρηματίες της περιοχής... 

"ΕΝ ΑΝΔΡΩ"

 ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ FACEOBOOK

Orsalia Karamouzi  Τα μέρη δεν ανήκουν σε κανέναν που είναι απλός επισκέπτης! Θέλουμε τους "ξένους" θέλουμε τουρίστες να γεμίσουν αυτό το πανέμορφο νησί με νέες ιδέες και χαρά να γεμίσουν αυτήν την πανέμορφη Χώρα με τα γέλια τους και τις φωνές τους, να διασκεδάζουν, να ενισχύουν τις τοπικές αγορές που τόσοι άνθρωποι φίλοι μου και μη προσπαθούν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν τόσα χρόνια ζωντανές και μένουν εκεί ελπίζοντας για κάτι παραπάνω από 15 μέρες τον Αύγουστο! Ένα καλαίσθητο κτίριο ήρθε να συνοδεύσει ένα καλαίσθητο χωριό που αν δεν ήταν η παραλία στα πίσω Γυαλιά θα είχε ερημώσει προ πολλού. Οι εποχές αλλάζουν. Οι ανάγκες μεγαλώνουν και αν δεν θέλουμε να πνιγούμε στην Αθήνα οφείλουμε να δώσουμε σε όλους εκείνους που με σθένος υποστηρίζουν τις επαρχίες το δικαίωμα και τη δυνατότητα να ζουν εκεί αξιοπρεπώς. Και εγώ έπαιξα στα Γυαλιά και σε αγώνες συμμετείχα σε αυτό το ερειπωμένο χωράφι όμως φτάνει. Οι μνήμες μου καλώς φτιάχτηκαν τώρα ήρθε η ώρα να τις παραδώσω στην επόμενη γενιά που έχει άλλες ανάγκες από τις δικές μου. Το χωριό δεν έχει πια παιδιά να παίζουν στην πλατεία, τα Γυαλιά δεν έχουν πια παιδιά να σκαρφαλώνουν στα βράχια, η Χώρα δεν είναι αρκετή για να εξυπηρετήσει το κοινό της και εμείς εμμένουμε σε μια πραγματικότητα που φτιάχτηκε προ 20ετιας. Ονομάζεται εξέλιξη και εγώ συνεπικουρώ. Τέλος! Μπράβο σε όλους όσους τολμούν και αλλάζουν!