Του ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΜΠΑΣΑΝΤΗ

ΑΝΔΡΟΣ: Η πανσέληνος Ιουλίου ή η πανσέληνος του ελαφιού...

Καθόμουν στη βεράντα. Πάνω ψηλά στον ουρανό το φεγγάρι ολόγιομο. Χαμηλά η Χώρα της Άνδρου ολόφωτη. Και πέρα μακριά το μισοσκότεινο Αιγαίο. Μυστηριακό. Αινιγματικό. Ονειρικό. Η μνήμη κυμάτισε μακριά σε χρόνια αλλοτινά. Μιας νιότης αδιόρθωτης, ταξιδιάρας. Σε πολιτείες και λιμάνια του Βορρά, σε δρόμους παράξενους με ονόματα ξένα, γοητευτικά κι απόμακρα. λιμάνια. Σε δρόμους και λιμάνια νότια. Άλλοτε δυτικά και κάποτε ανατολικά.

ΑΝΔΡΟΣ: Η πανσέληνος του Ιουνίου ή η πανσέληνος της φράουλας...

Ήταν άραγε στο Λίβερπουλ ή στη Σαγκάη; Ήταν στο Λονδίνο ή στα Χανιά; Ήταν στη Νέα Υόρκη ή στην Πάφο; Ήταν στην Βαρκελώνη ή στο Όσλο; Ήταν στο Άντζιο ή στην Κοπενχάγη; Ήταν η στη Στοκχόλμη ή στο Εδιμβούργο; Τόσες πόλεις, τόσα λιμάνια, τόσοι σταθμοί. Κι εσύ να διατρέχεις αδιάκοπα τόπους, τοπία, ζωές, ονόματα, σταθμούς. Να διατρέχεις στίχους ποιητών αγαπημένων: του Σεφέρη, του Εμπειρίκου, του Ελύτη, του Γκάτσου, του Αναγνωστάκη, του Λειβαδίτη, του Πατρίκιου. Και σταματάς έτσι ξαφνικά: στην Κύπρο, στην Κρήτη, στην Άνδρο. Να σταματάς στα φεγγάρια ενός νησιού που σε ακόμα ταξιδεύουν αδιάκοπα σε σταθμούς παλιούς και σε στίχους λαμπερούς, σε πρόσωπα ταξιδεμένα, σε σώματα αγαπημένα...

Το φεγγάρι πάνω από την Μονή Παναχράντου λίγο πριν την πανσέληνο του Ιουλίου

Και αναστοχάζεσαι τους μαγικούς στίχους του Σεφέρη από τον Τελευταίο Σταθμό, που έγραψε στην Cava dei Tirreni στις 5 Οκτωβρίου '44...

Η πανσέληνος του ελαφιού. Ιούλιος 2025...

"Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ’ αρέσαν./ Τ’ αλφαβητάρι των άστρων που συλλαβίζεις/ όπως το φέρει ο κόπος της τελειωμένης μέρας/ και βγάζεις άλλα νοήματα κι άλλες ελπίδες,/ πιο καθαρά μπορείς να το διαβάσεις..."

Η πανσέληνος πάνω από την Χώρα...

"...λίγα φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη∙/ νησιά, χρώμα θλιμμένης Παναγίας, αργά στη χάση/ ή φεγγαρόφωτα σε πολιτείες του βοριά ρίχνοντας κάποτε/ σε ταραγμένους δρόμους ποταμούς και μέλη ανθρώπων/ βαριά μια νάρκη..."

Τα χρώματα της πανσελήνου του Ιουλίου πάνω από το Αιγαίο... 

"...Κι όμως χτες βράδυ εδώ, σε τούτη τη στερνή μας σκάλα/ όπου προσμένουμε την ώρα της επιστροφής μας να χαράξει/ σαν ένα χρέος παλιό, μονέδα που έμεινε για χρόνια..."