ακόμα  

Ο λαός της Χώρας αποφασίζει: έργα ή λόγια. Κι αποφάσισε - χωρίς πολλά λόγια - μόνο... λόγια!!!

Το παραπάνω ποδοσφαιρικό σύνθημα δονούσε τις εξέδρες του Αλκαζάρ (ποδοσφαιρικό γήπεδο της ΑΕ Λάρισας) στα μέσα της δεκαετίας του 1980. Είχα μόλις επιστρέψει από Αγγλία κι είχα νωπές τις ποδοσφαιρικές μνήμες των λίγων αγώνων που είχα παρακολουθήσει στο Λονδίνο (Τοτενάμ-Άρσεναλ, Τσέλσι-Λέστερ, Τότεναμ-Μάντσεστερ Γιουνάτεντ). Εκείνο το ευφάνταστο, χιουμοριστικό και ρυθμικό σύνθημα των Λαρισαίων (που πήραν το πρωτάθλημα εκείνη την χρονιά) με εντυπωσίασε όσο και τα τραγούδια των Άγγλων στις κερκίδες.

Την ίδια εποχή γίνονταν εκλογές στην Ελλάδα και τους δρόμους δονούσε (μετά τη νίκη του Ανδρέα Παπανδρέου) το σύνθημα: "κι αυτή η νίκη είναι του λαού"!!! Ο λαός που στήριξε τον Ανδρέα είχε νικήσει! Ποιον; Τον λαό του Μητσοτάκη! Περίεργη εξίσωση. Στους πολλούς άρεσε. Σ' εμένα πάντως μου άρεσε το σύνθημα της Λάρισας. Είχε χιούμορ, είχε ελπίδα. Αλλά δεν μου άρεσε το σύνθημα του Ανδρέα. Ήταν λαϊκισμός του χειρότερου είδους. Και νοηματικά ήταν μια βλακεία. Ποιους είχε νικήσει ο λαός; Το άλλο μισό του; Απίστευτο...

Μεγάλωσα στην μεταπολίτευση. Σε μια εποχή μεγάλης κοινωνικής και πολιτικής κινητικότητας, όπου εγώ ο γιός ενός ανδριώτη θερμαστή βρήκα ευκαιρίες και ξεπέρασα τα στενά όρια της οικογένειας μου. Και βρέθηκα στους πολιτικούς κύκλους μιας διανοητικής ελίτ, που ήθελε την Ελλάδα στην Ευρώπη και τους Έλληνες στον κόσμο. Αυτός ήταν άλλωστε ο τίτλος του διδακτορικού που έγραψα σε Ελλάδα, Αγγλία και Αμερική. Οι άνθρωποι που συναναστράφηκα τότε με χάραξαν. Ήταν ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Γρηγόρης Γιάνναρος, ο Γεράσιμος Αρσένης, η Λούκα Κατσέλη, ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, ο Έντμουντ Κήλυ, ο Τίτος Πατρίκιος, ο Πίτερ Μάκριτζ, ο Πίτερ Γκόλντινγκ, ο Γκράχαμ Μέρντοκ, η Μελίνα Σεραφετινίδου, ο Νάσος Βαγενάς, ο Σάμης Γαβριηλίδης κ.α. 

Ήταν μια εποχή ιδεών, αλλά και ιδεολογημάτων! Από τη μια μεριά είμαστε "εμείς", του 3%, που χάναμε. Κι από την άλλη ο "λαός" που νικούσε ασταμάτητα. Που πήγαινε από τη μια νίκη στην άλλη. Και πανηγύριζε ξέφρενα στους δρόμους και στις πλατείες. Κατά περίεργο τρόπο ήταν ο ίδιος λαός, που πανηγύριζε αργότερα τη νίκη του Μητσοτάκη. Μετά πάλι τη νίκη του Ανδρέα. Μετά του Σημίτη. Μετά του Καραμανλή. Μετά πανηγύρισε τη νίκη του Γιώργου. Και κάπου εκεί τέλειωσαν τα πανηγύρια και... χρεωκόπησε η χώρα!!! Και ο "λαός" βγήκε στην πάνω και στην κάτω πλατεία αγανακτισμένος για... να κάψει τη Βουλή!!! Μετά όμως εξελέγησαν οι Τσίπρας-Καμένος. Και πάλι ο λαός πανηγύρισε ξέφρενα. Μετά όμως ήρθε η ταφόπλακα του τρίτου μνημονίου. Και κάπου εκεί σταμάτησε ο λαός να πανηγυρίζει. Με τα χρόνια έγινε λίγο πιο σοφός. Ψήφισε Κυριάκο τέσσερις φορές συνέχεια. Αλλά δεν πανηγύρισε. Κάτι είχε μάθει από νίκες και πανηγύρια ο λαός. Και περίμενε έργα κι όχι λόγια.

3.200.000 ευρώ κόστισε το νέο δημοτικό σχολείο που έφτιαξε ο δήμαρχος των έργων για τα παιδιά της Χώρας και των Στενιών. Όμως ο λαός της Χώρας και των Στενιών, καθώς και οι μετακινούμενοι εποχιακοί του καλοκαιριού δεν ενδιαφέρθηκαν. Του γύρισαν την πλάτη και ψήφισαν τον δήμαρχο που έπεφταν τα ταβάνια στα θρανία. Για την Άνδρο... ήρθε η ώρα του Γιάννη Βαλαώρα!...¨" 

Στην Άνδρο όμως ακόμα ζούμε στην εποχή των λόγων. Όχι των έργων. Ο λαός πανηγυρίζει στα λόγια κι όχι στα έργα! Τα έργα ο λαός τα αποδοκίμασε στις 8 Οκτωβρίου. Η Χώρα με δημόσια έργα εκτελεσμένα 6 εκατ. ευρώ σε 4 χρόνια ψήφισε μαζικά τον πρώην δήμαρχο, που δεν βούλωσε μια λακκούβα!!!! Οι Στενιές, με τα δύο γεφύρια τους και το υδραγωγείο τους ανακαινισμένα, ψήφισαν σε συντριπτικό ποσοστό τον δήμαρχο των λόγων.

Εδώ και τέσσερα χρόνια ζήσαμε "μια εποχή στην κόλαση" της τοξικότητας και του κοινωνικού ρατσισμού. Οι φράσεις "μιάσματα",  "χοντρός ταβερνιάρης", "κίτρινος" και άλλα αντίστοιχου γηπεδικού μεγαλείου έγιναν σλόγκαν! Φράσεις ταξικές, τοξικές και ρατσιστικές! Όμως ο λαός που "πάντα νικά" και "πάντα επιβραβεύει" τους "καλύτερους" τα χώνεψε αμάσητα. Και ενέδωσε πλειοψηφικά πάλι στην παραπολιτική αντιπαράθεση. Κι έφερε πίσω τον "γιατρό" των λόγων. Με ή χωρίς έργα ήταν γιατρός! Είχε στάτους. Είχε και εκατοντάδες εισιτήρια στα καράβια, για να φέρει εκατοντάδες ψηφοφόρους στη Χώρα και στις Στενιές. Κάπως έτσι με την μαζική μετακίνηση πληθυσμών πέτυχαν οι Στενιές και η Χώρα να ανατρέψουν το 7% της δημοσκόπησης. Ήταν μόνο 400 ψήφους διαφορά. Έτσι, "νικάνε" μερικές φορές οι λαοί. Παίρνουν και την βοήθεια του... κενού! Αλλά έτσι χάνουν οι κοινωνίες.  

Και κάπως έτσι φτάσαμε προχτές βράδυ να φωνάζει η Χώρα το απαράμιλλου γηπεδικού μεγαλείου σύνθημα: "σεισμός, σεισμός, έρχεται ο γιατρός"! Δεν έμειναν όμως εκεί οι γηπεδόβιοι. Την επομένη ξέσπασαν και σε αγοραίες ύβρεις κατά του Εν Άδρω. Ήταν οι λούμπεν της τοξικότητας, του φανατισμού και της ημιμάθειας. Περίμεναν τόσα χρόνια στη γωνία μια ευκαιρία. Την βρήκαν. Και αφήνοντας στην άκρη τα 5 βιβλία μας προσφορά στην Άνδρο του πολιτισμού και της ιστορίας άρχισαν να βρίζουν. Πάλι καλά που δεν έκαψαν τα βιβλία κι έμειναν στις βρισιές. Τι να πούμε; Αυτή είναι η δική τους Άνδρος. Η δική μας ταξιδεύει ακόμα στο όνειρο του μπάρμπα Σταμάτη, που δεν μπόρεσε ποτέ να επιστρέψει. 

(Για την ιστορία: Αυτοί που δεν αξιώθηκαν να διαβάσουν ούτε μια σελίδα τω βιβλίων μας για την Άνδρο βρίζουν αυτόν που με τις τις σελίδες ιστορίας και πολιτισμού του ταξίδεψε το νησί του πατέρα του πολύ πέρα από τα όρια του. Μια λεπτομέρεια: πριν χρόνια άνθρωποι από την Χώρα - όπως αυτοί - έβρισαν σκαιώς τον σπουδαίο ποιητή Ανδρέα Εμπειρίκο. Ο Ανδρέας που αγαπούσε την Άνδρο δεν ξαναπάτησε ποτέ στη Χώρα. Πήγαινε πια μόνο στο ταπεινό Μπατσί...

Αυτά τα λίγα από τις εντυπώσεις των δύο πρώτων ημερών της "νέας πολιτικής εποχής". Αν δεν σας αρέσουν θα συμφωνήσουμε μαζί σας. Ούτε εμάς αρέσουν. Τι να κάνουμε όμως; Να μην τα γράψουμε κλείνοντας τα μάτια στα γεγονότα; Ή, να τα γράφουμε στέλνοντας το πολιτικό-ποδοσφαιρικό μήνυμα προς τους γηπεδόβιους πως: "ήρθε η ώρα του Γιάννη Βαλαώρα";...

ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΜΠΑΣΑΝΤΗΣ