Εν Άνδρω

Η πρόσκληση για το πανηγύρι στο Συνετί ήρθε από τον παπα-Μανώλη. Τον κρητικό φίλο και ιερέα του όμορφου και ξεχασμένου Συνετίου, που καλύπτει και τα Λειβάδια. Ήταν η δεύτερη φορά που μάς προσκαλούσε και δεν ήταν δυνατόν να μην πάμε (φωτ. Εν Άνδρω).

Το αστείο ήταν πως τόσες δεκαετίες περνούσα από το Συνετί είτε πηγαίνοντας για Κόρθι (από πάνω) είτε πηγαίνοντας στην παραλία (από κάτω). Στο ίδιο το χωριό δεν είχα μπει ποτέ! Αυτό μου θυμίζει κάτι γείτονες που είχαμε κάποτε στο Θησείο που έβλεπαν κάθε μέρα την Ακρόπολη, αλλά δεν είχαν ανέβει ποτέ πάνω να την δουν. Όχι βέβαια πως το Συνετί είναι Ακρόπολη, αλλά είναι ένα πολύ ωραίο και αμφιθεατρικά κτισμένο χωριό μπροστά σε μια μαγική ρεματιά όπου μέσα της εκτείνονται το μοναδικά Διποτάματα (φωτ. Εν Άνδρω).

Φτάνοντας στο Συνετί μέσα σε μια ηλιόλουστη μέρα και αγναντεύοντας το πέλαγος και τον απέραντο πάνω ουρανό μάς ήρθε στο νου το υπέροχο τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι "ουρανέ, όχι δεν θα πω το ναι" (βίντεο Εν Άνδρω).

 Η εκκλησία του χωριού είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου.  Κι όμως γιορτάζει της Ζωοδόχου Πηγής!!! (φωτ. Εν Άνδρω).

 Κάτι καταλάβαμε όταν μπαίνοντας είδαμε την κοίμηση δεξιά. Αλλά μη όντας ειδικοί στα εκκλησιαστικά το προσπεράσαμε θεωρώντας πως κάτι δεν ξέρουμε. Όντως δεν ξέραμε την ιστορία του πανηγυριού του μικρού και όμορφου χωριού και μάλιστα την ιστορία του πανηγυριού του. Στην φωτογραφία ο παπα - Μανώλης στην ωραία πύλη μπροστά σε ένα υπέροχο μαρμάρινο τέμπλο... (φωτ. Εν Άνδρω).

Η ιστορία του πανηγυριού του μικρού και όμορφου χωριού λέει πως πριν από πάρα πολλά χρόνια οι παπούδες ή οι προ-παπούδες των σημερινών κατοίκων δέχθηκαν και αντάλλαξαν πανηγύρι με το γειτονικό χωριό το Κοχύλου!!! Και αντί να γιορτάζουν τον 15αύγουστο αποφάσισαν να γιορτάζουν της Ζωοδόχου Πηγής!!! Έτσι το βρήκαν οι σημερινοί κι έτσι το συνεχίζουν. Έτσι αν και η εκκλησία είναι της Κοιμήσεως το Συνετί γιορτάζει της Ζωοδόχου Πηγής και το Κοχείλου τον 15αύγουστο!!! (φωτ. Εν Άνδρω).

 Κανέναν όμως τώρα πια δεν ενοχλεί αυτή η ανταλλαγη πανηγυριών με τους γείτονες τους. Το εχουν αποδεχτεί φυσιολογικά. Και μάς εξιστόρησαν εξίσου απλά το παράδοξο της γιορτής και του πανηγυριού τυς (φωτ. Εν Άνδρω).

 Ανάψαμε .ένα κερί και βγήκαμε να γνωρίσουμε μετά την εκκλησία και το παράδοξο της ανταλλαγής γιορτών και πανηγυριών και το χωριό. Στην κεντρική πλατεία που βρεθήκαμε εκτός του Γ. Κοντού, που έχει και το καφενείο δεν υπήρχε ψυχή. Μια γλυκειά μελαγχολική μοναξιά άπλωσε γύρω μας καιθυμηθήκαμε τους υπέροχους στίχους του Γκάτσου: "αχ ουρανέ πόνε μακρινέ..." (φωτ. Εν Άνρω). 

 Μια βρύση στην κεντρική πλατεία που η επισκευή της ανατρέχει στον 19ο αιώνα όπως μάς λέει η μαρμάρινη επιγραφή (φωτ. Εν Άνδρω).

 Κατηφορίσαμε μέχρι το εξαιρετικό σχολείο του χωριού που κτίστηκε από τον Συγγρό και σήμερα είναι το λαογραφικό μουσείο του χωριού (φωτ. Εν Άνδρω).

 Φωτογραφίσαμε από κάτω την εκκλησία. Κι όπως την βλέπαμε έτσι ψηλά με φόντο τον ουρανό σιγοψιθυρίσαμε πάλι τον Χατζιδάκι και τον Γκάτσο: "κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό τον γαλανό κι ακούω μια φωνή καμπάνα γιορτινή να με παρακινεί..." (φωτ. Εν Άνδρω).

 Ανηφορίσαμε πίσω στην εκκλησία του χωριού. Η λειτουργιά δεν είχε τελειώσει. Ο κόσμος είχε αυξηθεί. (φωτ. Εν Άνδρω).

 Με συγκίνηση ακούσαμε τον παπά-Μανώλη - σε μια γωνιά της ωραίας εκκλησιάς - να μάς ευχαριστεί που ανταποκριθήκαμε στην πρόσκληση του και παραβρεθήκαμε στην γιορτή του χωριού. Ευτυχώς δεν είπε τίποτα για την προηγούμενη φορά που δεν φτάσαμε ποτέ. Εμείς τον ευχαριστούμε διπλά γιτί έπρεπε να έρθει ένας Κρητικός να μάς παρακινήσει να περπατήσω το διπλανό χωριό του πατέρα μου!!! (φωτ. Εν Άνδρω). 

 Μετά ανέλαβε την "ιερουργία" του ψησίματος των κρεατικών ο Δημήτρης Γαρυφαλος από το Συνετί που είναι σεφ σε μεγάλο ξενοδοχειο στο Μεροβίγλι της Σαντορίνης (φωτ. Εν Άνδρω).

Οι κυρίες του χωριού έφεραν τα υπόλοιπα από τα σπίτια τους. Και το μικρό πανηγύρι ήρθε κι έδεσε με το γνωστό συνετιανό κρασί (φωτ. Εν Άνδρω).

 Διάσπαρτος ο κόσμος στο μικρό προαύλιο κεράστηκε και συζητησε δίνοντας μια νότα παρελθόντος μιας και τα παιδιά λίγα και οι ηλικιωμένοι περισσότεροι (φωτ. Εν Άνδρω).

 Πάνω από τα κεφάλια μας κυμάτιζαν γιορτινές δύο σημαίες: η ελληνική και η βυζαντινή που ειναι και σημαία της εκκλησίας (φωτ. Εν Άνδρω).

 Ανηφρίζοντας προς το αυτοκίνητο και αντικρύζοντας την ανοιξιάτικη θάλασσα να προβάλει μέσα από την ανθισμένη γη σκέφτηκα ακόμα μια φορά τον Χατζιδάκι και τον Γκάτσο: "αχ ουρανέ πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή/ πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη/ πώς ν' αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό/ αχ ουρανέ πόνε μακρινέ..."

Δ. Μπ.