Τα Εμπεικαίικα της Ρίβας το 1933. Δέκα χρόνια πριν καταστραφούν. Κάρτα του τυπογράφου Καραουλάνη. Μια φορά κι έναν καιρό, όπως λεν τα παραμύθια, υπήρχαν στην Χώρα της Άνδρου τα Εμπειρικαίικα. Στη Ρίβα και στην Πλακούρα ήταν τα πλέον εμφανή. Αυτά πια δεν υπάρχουν. Βομβαρδίστηκαν από τους Γερμανούς το 1943 όταν δεν παραδόθηκαν οι Ιταλοί κι ήρθαν να καταλάβουν την Άνδρο. Τι απέμεινε από τα κτίρια σύμβολα της ναυτικής κι επιχειρηματικής ισχύος των Εμπειρίκων της Ρίβας και της Πλακούρας. Για μερικά χρόνια τα ερείπια. Κι ύστερα προέκυψε στα ερείπια τους στη Ρίβα μια πλατεία κι αργότερα στην Πλακούρα ένα ξενοδοχείο μοντερνίστικο που ερειπώθηκε κι αυτό. Με την βοήθεια του αρχείου καρτών και φωτογραφιών του κορθιανού συλλέκτη Αριστείδη Μανταδέλη, σήμερα χρονιάρα μέρα, που η πανδημία μας έχει αποκλείσει στα σπίτια μας είναι όισως μια ευκαιρία να θυμηθούμε εποχές πιο δύσκολες, αλλά και ιστορίες απόμακρες τώρα πια. Κι ας "ταξιδέψουμε" στο χτες μιας Άνδρου που χάθηκε στην αχλή του μύθου...

Του Διαμαντή Μπασαντή   Σκίτσο του σπουδαίου σκιτσογράφου Στάθη (Σταυρόπουλου). Φιλική συνεισφορά στον συγγραφέα για το βιβλίο "Ο Ημερήσιος Τύπος - από τον 18ο στον 21ο αιώνα"  Αυτές τις μέρες της κρίσης και της περισυλλογής, καθώς ξεκινά ένας νέος και πιο δύσκολος χειμώνας καθίσαμε και αναλογιστήκαμε το χθες και το σήμερα. Τις διαδρομές που διαγράφηκαν. Και καταγράψαμε σε ένα κείμενο αναφορά - για όσους ενδιαφέρονται - την κρίσιμη διαδρομή από τον έντυπο στον ηλεκτρονικό Τύπο.

Του Νικόλαου Άντζακα Πολιτικού Μηχανικού   Φωτογραφία από την κατασκευή του φάρου Τουρλίτη το 1994 από το αρχείο της Καϊρείου Βιβλιοθήκης σε ψηφιακή απεικόνιση του Εν Άνδρω.  Το 1993 ο αείμνηστος Αλέκος Γουλανδρής και η γυναίκα του Μαριέττα αποφάσισαν, στη μνήμη της κόρης τους Βιολαντώς, να προχωρήσουν στην  αναστήλωση του πέτρινου φάρου στην είσοδο της Χώρας, ο οποίος  είχε αρχικά κτιστεί το 1887 και βομβαρδίστηκε και καταστράφηκε από τους Γερμανούς το 1943.

(Μικρό αφιέρωμα και φόρος τιμής η σημερινή αναδημοσίευση παλαιότερης ανάρτησης μας στον μέγιστο Μίκη Θεοδωράκη που έφυγε από την ζωή σήμερα 2 Σεπτεμβρίου 2021 σε ηλικία 96 ετών. Η μελέτη αναφέρεται στους δύο μεγάλους του ελληνικού πολιτισμού κιέχειτίτλο "Η ΠΟΙΗΣΗ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ". Είναι του συγγραφέα/επικοινωνιολόγου Διαμαντή Μπασαντή και παρουσιάζει το έργο και την προσφορά του ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ και του ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ, δύο από τις μεγαλύτερες και ιστορικές και πολιτιστικές προσωπικότητες της νεώτερης Ελλάδας. Το βιβλίο για τους δύο μεγάλους θεμελιωτές του ελληνικού μουσικού πολιτισμού της Ελλάδας παρουσιάστηκε από τον Σύλλογο Φίλων Μουσικής της Ραφήνας το φθινόπωρο του 2019. Η μελέτη εκπονήθηκε και παρουσιάστηκε μετά από πρόσκληση στον συγγραφέα της στο πανεπιστημίο Λομονόσοφ της Μόσχας στο 2ο Συνέδριο Ελληνικού Πολιτισμού τον Απρίλιο του 2013 - ΕΝ ΑΝΔΡΩ)

Του Διαμαντή Μπασαντή Ακόμα μια φορά κλείνει ο κύκλος γύρω από αυτή την επέτειο που φαντάζει πια τόσο παράξενη. Ακόμα μια φορά η 17η του Νοέμβρη κυκλώνει τη ζωή μας. Με παλιά συνθήματα. Με παρελθόντα αιτήματα. Κι εμείς ανάμεσα στην αδιαφορία και στις συμβάσεις, ανάμεσα στην νοσταλγία και στην προσμονή, βλέπουμε βουβοί τη ζωή μας να περνά φευγαλέα στην άκρη μιας οθόνης. Πόσο λίγο έχουν μελετηθεί τα γεγονότα εκείνης της εποχής. Ίσως τυχαία. Ίσως σκόπιμα. Κι όμως πάνε 5 δεκαετίες από τις μέρες που νομίζαμε πως όλα θα άλλαζαν...

Του Ντίνου Αστρά Το διάσημο γιώτ Paloma της οικογένειας B. Γουλανδρή …Σε τρεις μέρες επισκευάσαμε (στο Τόκιο) τις ζημιές μας, δεν ήταν δα και τόσο σοβαρές, αποβιβάσαμε τους εφοπλιστές, που προτίμησαν να πετάξουν στην Ελλάδα, κι εμείς ξεκινήσαμε για ν' ανταμώσουμε το μακρινό μας προορισμό. Τις δυο πρώτες μέρες ο καιρός ήταν υποφερτός, μονάχα μια βαριά συννεφιά είχε σκοτεινιάσει τον ουρανό. Το πρωί της τρίτης ο μαρκόνης έφερε στη γέφυρα ένα ραπόρτο ανησυχητικό. Ο τυφώνας "Φρίντα" είχε ξεκινήσει απ' το Γκουάμ για το ταξίδι της καταστροφής και του χαμού.

Του Διαμαντή Μπασαντή Το Έλενα Π. στην Άνδρο (Φωτο Άνδρος) Παράξενο. Η πρώτη εικόνα αποτυπωμένη στη μνήμη από τον πατέρα μου είναι στην ηλικία των τεσσεράμισι χρόνων. Περπατούσαμε κάτω από τα μεγάλα κυπαρίσσια ξημερώματα στα Λειβάδια. Πηγαίναμε στη Χώρα. Με κρατούσε από το χέρι. Δεν θυμάμαι πολλά από εκείνο το ταξίδι. Θυμάμαι πως στο Γαύριο δεν είχε καράβι και μπήκαμε σ’ ένα καΐκι. Πριν φύγουμε αγοράσαμε ένα μεγάλο φαγκρί! Το είχε ένας ψαράς αγκιστρωμένο ζωντανό μέσα στο νερό. Το σέρναμε με την πετονιά ως τη Ραφήνα. Ακόμα θυμάμαι πως το ταξίδι εκείνο διάρκεσε  5½  ώρες…