Χρονογραφηματα
Περισσότερα
Στον Ρογιανό τον ποταμό και στ...
Γράφει ο Διαμαντής Μπασαντής
Ανήμερα του Αγίου Ιωάννου ξεκινήσαμε μια μικρή παρέα να γνωρίσουμε τα ενδότερα του Κορθίου. Και περπατήσαμε δίπλα στον Ρογιανό ποταμό. Κατεβαίνει ο χείμαρρος από τον Ρογό, ένα μικρό μεσαιωνικό χωριό με ελάχιστους κατοίκους σήμερα, που απέχει από τη θάλασσα δύο χιλιόμετρα. Ένα χωριό γνωστό στους κορθιανούς, αλλά μάλλον άγνωστο στους υπόλοιπους. Η ρεματιά που οδηγεί σε αυτό καταπράσινη, απομονωμένη, μαγική. Μόλις ένα χιλιόμετρο βατός τσιμεντένιος δρόμος, που καταλήγει στην πηγή της Στίβας. Ας τον περπατήσουμε σήμερα από την σελίδα του Εν Άνδρω παρέα. Πρώτη ξεχωριστή αναφορά ο περιστερώνας μιας άλλης εποχής. Καλοδιατηρημένος, ξεχωριστός, προστατευμένος από τον καιρό της θάλασσας και τους ανθρώπους στη στεριά. Μια πρώτη διαχρονική αναφορά των έργων του ανθρώπου μαζί με τις υπέροχες αιμασιές...
Μια δεύτερη αναφορά τα μελίσσια με το σπίτι πίσω φόντο. Τα περιστέρια μαζί με τους ανθρώπους που τα είχαν έχουν φύγει χρόνια, οι μέλισσες με τους ανθρώπους που τις φροντίζουν έμειναν. Για πόσο άραγε; Το ερώτημα εύλογο καθώς τα γύρω σπίτια στη ρεματιά είναι κλειστά κι απόμακρα.
Τρίτη αναφορά ποτάμι. Ο Ρογιανός ποταμός. Για τον οποίο έλεγαν οι παλαιότεροι πως: "Ο Ρογιανός ποταμός βρεχει δεν βρέχει τρέχει". Αλλά αυτοί ήταν... παλαιότεροι. Σήμερα ο Ρογιανός ο ποταμός κι όταν τρέχει δεν κρατά το νερό. Μόνο κάτι λακκούβες. Ο χείμαρρος ξεκινά από το Γιαννισαίο και την Λαρδιά, περνά από τον Ρογό και φτάνει στην παραλία του Όρμου...
Τέταρτη αναφορά Διακλαδώσεις και γεφυρώσεις. Η ρεματιά καθώς ανεβαίνει διακλαδώνεται και μ' άλλους χειμάρρους, οι οποίοι γεφυρώνουν με δέντρα και στύλους, πάνω από ξεχασμένα πέτρινα δρομάκια άλλων εποχών...
Όμως ότι πιο εντυπωσιακό είναι ένα εντυπωσιακά καλοδιατηρημένο πέτρινο γεφύρι, που ξεπροβάλλει απρόσμενα στο πουθενά! Πιο καλοδιατηρημένα από όλα τα πετρόχτιστα γεφύρια της Άνδρου. Θαύμα θαυμάτων στο πουθενά. Συνδέει σιωπηλά ένα λησμονημένο χτες με ένα εγκαταλειμμένο σήμερα. Εντυπωσιακό, μνημειακό, απροσδόκητο. Μόνο που για να το βρεις πρέπει να το ψάξεις ή να σε πάει κάποιος που ξέρει. Όπως το χτες, που για να το ανακαλύψεις σε έναν τόπο πρέπει να το ψάξεις, Ή, να σε περπατήσει σε αυτό κάποιος που το έχει διαβεί με κάποιο τρόπο άλλοτε...
Κάπου εδώ αφήνουμε την διακλάδωση του χειμάρρου και ξαναγυρνάμε από τον παραπόταμο του χειμάρρου στον Ρογιανό τον ποταμό, που πλέον "βρέχει δεν βρέχει" δεν τρέχει, παρά περιστασιακά...
Κάτι που το πιστοποιεί και η στερεμένη πηγή της Στίβας στο τέλος της διαδρομής. Καταπράσινο το τοπίο. Αλλά χωρίς ίχνος νερού αν και έβρεξε καλά αυτές τις μέρες...
Η πηγή της Στίβας στέκει σιωπηλή, άδεια, χωρίς νερό. Αλλά και χωρίς ανθρώπους γύρω της. Εικόνα που ξεπήδησε από κάποιες παλιές ζωγραφιές σε σαλόνια σπιτιών μιας άλλης εποχής, που απεικόνιζαν πιατέλες με φρούτα σε άδεια τραπέζια. Και τις ονόμαζαν "νεκρή φύση"...
Κατηφορίζουμε. Καθένας βυθισμένος στις σκέψεις του. Στην ομορφιά του τοπίου, στην μελαγχολία του δειλινού και στην νοσταλγική αναπόληση μιας άλλης εποχής και ζωές που πέρασαν ανεπιστρεπτί. Στο μυαλό μου έρχεται ένα παλιό τραγούδι της δεκαετίας του 1970 (του Γιώργου Μαρκόπουλου σε στίχους Γιώργου Σεφέρη): "Ο τόπος μας είναι κλειστός, όλο βουνά/ που έχουν σκεπή το χαμηλό ουρανό μέρα και νύχτα./ Δεν έχουμε ποτάμια δεν έχουμε πηγάδια δεν έχουμε πηγές,/ μονάχα λίγες στέρνες, άδειες κι αυτές, που ηχούν και πού τις προσκυνούμε./ Ήχος στεκάμενος κούφιος, ίδιος με τη μοναξιά μας/ ίδιος με την αγάπη μας, ίδιος με τα σώματά μας./ Μας φαίνεται παράξενο που κάποτε μπορέσαμε να χτίσουμε/ τα σπίτια τα καλύβια και τις στάνες μας."
ΜΝΗΜΕΣ: Παραμονή πρωτοχρονιάς ...
Του Διαμαντή Μπασαντή
"Τι να μπορεί να θυμάται μια φλόγα; Ά θυμηθεί λιγο λιγότερο απ' ό'τι χρειάζεται, σβύνει, ά θυμηθεί λίγο περισσότερο απ' ο'τι χρειάζεται, σβήνει. Να μπορούσε να μας διδάξει, όσο ανάβει, να θυμόμαστε σωστά" Γ. Σεφέρης (φωτ. Εν Άνδρω).
Χριστουγεννιάτικες ιστορίες ...
Γράφει ο ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΜΠΑΣΑΝΤΗΣ
Με τον Οδυσσέα στο χριστουγεννιάτικο Εδιμβούργο...
Χριστούγεννα μεθαύριο. Κι η μνήμη μακραίνει. Γυρεύει να πάρει πίσω τον καιρό. Αναζητά διαδρομές σε ηλικίες που χάνονται πίσω μακριά στους δρόμους μιας χωματένιας Αθήνας, στις όχθες ενός μελαγχολικού Τάμεση.
Ταξιδιώτες, ταξιδιώκτες, ή η μ...
Του Ντίνου Σιώτη
Τήνιου ποιητή, συγγραφέα, εκδότη
Γύρω μου στο πλοίο για τη Ραφήνα κόσμος πολύς,
επιβάτες με καθόλου κουβέντα μεταξύ τους, όλοι,
μικροί και μεγάλοι, βυθισμένοι στο κινητό τους,
ΤΗΝΟΣ-ΣΥΡΟΣ: Ένα "επώνυμο" ταξ...
Γράφει ο ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΜΠΑΣΑΝΤΗΣ
Τελευταίες καλοκαιρινές μέρες του Οκτώβρη. Σε ένα ταξίδι προσωπικό στις Κυκλάδες. Σε ένα ταξίδι ιδιαίτερο στον εαυτό μου. Μια περιδιάβαση σε δύο νησιά με έναν καλό φίλο. Με το πρωινό καράβι από Άνδρο για Τήνο. Παραμονή στην Τήνο 3 ώρες και στη συνέχεια το πλοίο για Σύρο. Καιρός εξαιρετικός στα μέσα του Οκτώβρη. Η διαδρομή ολοφώτεινη. Και τα απρόοπτα αρκετά. Το πρώτο η τουριστική κίνηση. Κόσμος αρκετός στο καράβι. Λες και είναι Ιούνιος!
Το μωρό ή όταν η φτώχεια γεννά...
Της Αναστασίας Σκόρδου
Καθηγήτρια - Κόρθι
Ένα ακόμα διήγημα της Αναστασίας Σκόρδου, καθηγήτριας από το Κόρθι, που ανατέμνει την τραγική φτώχεια άλλων μακρινών εποχών, όταν οι γυναίκες της Άνδρου δούλευαν σαν παραμάνες σε αρχοντόσπιτα μακριά από το νησί για να ζήσουν τα παιδιά τους πίσω στην Άνδρο. Καλωσορίζουμε την Αναστασία Σκόρδου και τις ιστορίες της στο Εν Άνδρω.
Ελικόπτερο του ΕΚΑΒ στην Χώρα!...
Γράφει ο ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΜΠΑΣΑΝΤΗΣ
Έχουμε γίνει αλαφροΐσκιωτοι πια. Με τόσες αεροδιακομιδές και τόσους ηλικιωμένους, αλλά και τόσα ατυχήματα, στο νησί κάθε φορά που οι κάτοικοι ακούν ήχο ελικοπτέρου αναρωτιούνται: "τι έγινε πάλι;" Και "πάει η καρδιά τους στην Κούλουρη" κατά πως λέει η λαϊκή φράση! Κατ' αρχή γράφουμε οι κάτοικοι γιατί αυτοί είναι εκπαιδευμένοι πια στις αεροδιακομιδές λόγω συχνότητας. Όλοι οι άλλοι ελάχιστα το παίρνουν είδηση ακόμα κι αν το ελικόπτερο πετάει πάνω από το κεφάλι τους.
ΣΤΗ ΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ ANDROS QUEEN: Α...
Του ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΜΠΑΣΑΝΤΗ
Ο Κωστής Χατζηδάκης φωτογραφίζει και βιντεοσκοπεί τον γιό του Γιάννη στη γέφυρα του Andros Queen.
Παρασκευή απόγευμα. Δεν ξέρω γιατί αλλά νομίζω πως το Andros Queen φεύγει στις 17:30. Φτάνω στις 17:15 βιαστικός. Το πλοίο δεν έχει ουρά. Με εκπλήττει. Αλλά το προσπερνώ. Στο γκαράζ δεν έχει πολλά αυτοκίνητα. Νοιώθω περίεργα. Το προσπερνώ όμως κι αυτό. Πάω στη γέφυρα για τον καπετάν-Θανάση και την τακτική ενημέρωση. Δεν βρίσκω κανέναν. Απορώ, αλλά το προσπερνώ. Ανοίγω να διαβάσω ειδήσεις. Και ξεχνιέμαι. Ξαφνικά γύρω στις 17:50 η γέφυρα γεμίζει αξιωματικούς και ναύτες.
ΦΕΓΓΑΡΙA T' ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ: Τρία κα...
Του ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΜΠΑΣΑΝΤΗ
Το καλοκαίρι τελειώνει. Τα πλοία έρχονται και φεύγουν ακόμα κατάφορτα. Όμως οι καλοκαιρινές μέρες λιγοστεύουν, ανεπαίσθητα, τελεσίδικα. Κοιτώ πίσω τα καλοκαιρινά δρώμενα. Κοιτώ πίσω τις "μεγάλες στιγμές". Κοιτώ πίσω τις μέρες που πέρασαν μέσα στον θόρυβο: του ανέμου, των κυμάτων, των σκονισμένων διαδρομών, των φορτωμένων ημερών, των βραδινών στιγμών. Κοιτώ πίσω αναμετρώντας τον χρόνο. Και τα χρόνια. Απολογισμοί. Διαλογισμοί. Περάσματα. Κοιτώ: και στέκομαι σε τρία καλοκαιρινά χρονογραφήματα. Τρία καλοκαιρινά στάσιμα άλλων εποχών. Στιγμές αγαπημένες, διάφανες, που τρεμοπαίζουν στη μνήμη. Μένω σε αυτές σήμερα... Δ.Μ.