Χειμωνιάτικο απόβραδο. Λιμάνι Ραφήνας. Ώρα 17:30. Το Θεολόγος μόλις έφτασε από Άνδρο. Το Andros ετοιμάζεται να φύγει για Άνδρο στις 18:00. Το ένα καράβι θα αλλάξει το άλλο. Το Θεολόγος έκανε την τελευταία διαδρομή του και πάει για την ετήσια συντήρηση. Το Andros επέστρεψε πάλι στη βάση του και στο γνωστό δρομολόγιο μετά από λίγους μήνες που έκανε την γραμμή Πειραιά-Σύρος-Τήνος-Μύκονος. Το ένα τέλειωσε το ταξίδι του. Το άλλο ετοιμάζεται για το δικό του ταξίδι. Μια τυχαία συνάντηση αποχαιρετισμού στη Ραφήνα, στο λιμάνι της αναχώρησης για Άνδρο. Ξεκινώ από μια είδηση: Έφυγε ο Θεολόγος, ξεκίνησε το Andros. Και μετά η στιγμή μένει μετέωρη πάνω από το λιμάνι που αγαπήσαμε, το λιμάνι της αέναης επιστροφής μας στην Άνδρο. Στον αέρα μια θλίψη για δύο φίλους που δεν θα ξανάρθουν ποτέ πια στην Άνδρο. Ο Τζίμης και ο Θοδωρής "ταξίδεψαν" για πάντα μακριά: ο ένας χτες το μεσημέρι, ο άλλος χτες το βράδυ...(φωτ. Εν Άνδρω)

Σήμερα παραμονή των Φώτων εκτός από τα κάλαντα που τα έχουμε πια ξεχάσει ειναι η μέρα που ο παπάς της γειτονιάς μας αγιάζει τα σπίτια και φεύγουν οι καλικατζαραίοι λέγοντας: "φεύγετε να φεύγουμε γιατί έρχεται ο τρελό-παπας με την αγιαστούρα του και με την μαγκούρα του"! Αυτά λεέι ο μύθος. Η πραγματικότητα είναι πως στην Άνδρο άντε να βρεις ανοικτό σπίτι να αγιάσει ο παπάς του χωριού ή της πόλης. Τα ίδια και χειροτερα στην Αθήνα. Εκεί άντε να βγει ο παπάς της γειτονιάς και που να πρωτοπάει με τόσο κόσμο. Στη φωτογραφία τα σύνεργα του αγιασμού με φόντο μια μαγική - μετά την χτεσινή καταιγιδα - Χώρα. Αυτή είναι η Ελλάδα... (φωτ. Εν Άνδρω). 

 Η βροχή έπεφτε "κατά ριπάς" στους Γερακώνες. Στον Όρμο μια έβρεχε μια σταμαάαγε.. Μετά τον λαμπρό ήλιο των πρώτων ημερών του νέου έτους επανηλθε ο χειμώνας. Μαζί του όμως και η γνώριμη θαλπωρή που τον συντροφεύει τα μεγάλα βράδια στην επαρχία. Στον Όρμο τα μαγαζιά ανοικτά. Τα περισσότερα με κόσμο. Μια μικρή μουσκεμένη βόλτα μας έδωσε εικόνες οικείες που τις μοιραζόμαστε μαζί σας για να έχετε και μερικές σκηνές από την Άνδρο του χειμώνα που ξέρουμε. Εδώ ο μουσκεμένος παραλιακός δρομος, ενώ η βροχή συνεχίσει... (φωτ. Εν Άνδρω).

Με ρωτά συχνά ο καθημερινός ανδριώτης φίλος, Mr. X., "μα τι στην ευχή πας χειμώνα καιρό μόνος στην Άνδρο;" Πολλές φορές ξεκίνησα να απαντώ με διάφορα επιχειρήματα: "Μου αρέσει το χειμερινό τοπίο. Μου αρέσει η αίσθηση του οικείου πράσινου γύρω από το σπίτι και του απέραντου μπλε στον ορίζοντα. Μου αρέσουν οι νυχτερινές επιστροφές από το Κόρθι ή το Μπατσί. Μου αρέσουν οι βραδιές όταν το ασημένιο φεγγάρι κρύβεται πίσω από τα σύννεφα ή όταν κρέμεται θλιμένο πάνω από τη θάλασσα..."

Του Διαμαντή Μπασαντή Υψηλού: μαγικό πρωινό στην Άνδρο. Το είδωλο του ήλιου δίπλα στην Ικαρία ξεπροβάλει από το Αιγαίο της καρδιάς μας (φωτ. Εν Άνδρω).

Του Διαμαντή Μπασαντή Το παγωμένο βλέμμα της Μέδουσας στον ορίζοντα της Αττικής. Φωτογραφία με φίλτρο από την γέφυρα του SuperFerry (φωτ. Εν Άνδρω). Φύγαμε από Άνδρο στις 14:30. Μετά την πρωινή συννεφιά άπλωνε παντού το καλοκαίρι. Ο βοριάς στον Κάβο Ντόρο κούνησε λίγο το καλοτάξιδο πλοίο. Μετά θάλασσα και ουρανός ήταν σε καλοκαιρινό μοτίβο. Περνώντας τους Πεταλιούς και μπαίνοντας στο στενό της Εύβοιας είδαμε μακριά την πρώτη εικόνα της Μέδουσας, της καλοκαιρινής καταιγίδας, που σάρωσε την Ελλάδα, αλλά ξέχασε την Άνδρο.

Η Ικαρία στον ορίζοντα της Άνδρου!!! (φωτ. Εν Άνδρω). Κυριακή πρωί γύρω στις 10:00 στο Υψηλού. Kάθομαι στην βεράντα. Κοιτώ τον ορίζοντα του μουντού Αιγαίου κατά φορά τη βεράντας, νοτιοανατοιλικά,  και μένω άναυδος!!! Η Ικαρία μπροστά φαίνεται λες και είναι δίπλα! Τα 54-55 ναυτικά μίλια απόσταση είναι σαν να είναι 20-30!

  Γαύριο, παραλία Αγίου Πέτρου, Ψιλή Άμμος (φωτ. Εν Άνδρω). Πρώιμο ανοιξιάτικο πρωινό. Στην κορυφή της Κουβάρας. Πέρα μακριά η θέα απλώνεται μαγευτική. Εδώ σε αυτή την μαγική κορυφή μου έρχονται ξαφνικά στο μυαλό μερικοί σπουδαίοι στίχοι του Νίκου Εγγονόπουλου από το Μπολιβάρ. Γράφει ο ποιητής: "…Την πιο ψηλή κορφή της νήσου Ύδρας./  Από εδώ η θέα εκτείνεται μαγευτική μέχρι των νήσων του Σαρωνικού, τη Θήβα,/ Μέχρι κει κάτω, πέρα απ΄ τη Μονεμβασιά, το τρανό Μισίρι…"  Μπατσί (φωτ. Εν Άνδρω). Σε μια κατάσταση περιπαικτικής ευφορίας και ποιητικής έξαρσης παραλλάσω χαμογελαστά για τον συνοδοιπόρο που μαζί φτάσαμε μέχρι εκεί τους στίχους του Εγγονόπουλους για την περίπτωση. Και απαγγέλω την δική μου διασκευή: "…Την πιο ψηλή κορφή της νήσου Άνδρου./ Από εδώ η θέα εκτείνεται μαγευτική μέχρι των νήσων της Σύρου, της Γυάρου, της Τζιάς, της Μακρονήσου, της Εύβοιας,/ Αλλά και μέχρι κάτω το Μπατσί, το Γαύριο, το Ατένι, τη Βόρη, την Παλαιόπολη…" Παλαιόπολη (φωτ. Εν Άνδρω). Πούντα (φωτ. Εν Άνδρω). Χαμογελώ τελειώνοντας την «βλάσφημη» ποιητική αυθαιρεσία των μοναδικών και πρωτότυπων στίχων του μεγάλου υπερρεαλιστή ποιητή και ζωγράφου που το έργο του θα παρουσιαστεί στην Άνδρο το καλοκαίρι. Αλλά πως αλλιώς να αποδώσεις αυτή την ευφορία που αισθάνεσαι από την πιο ψηλή κορφή των Κυκλάδων; Εντάξει-εντάξει το σωστό είναι: η πιο ψηλή κορφή παρά τρία μέτρα! Αλλά πέστε μου κι εσείς πως αλλιώς να αποδώσεις αυτή την αίσθηση ελευθερίας και ενατένιση από ψηλά της γης και της ζωής; Άρνη (φωτ. Εν Άνδρω). Η Γιάρος (φωτ. Εν Άνδρω). Κατεβαίνοντας, λίγο αργότερα, ήρθαν στη σκέψη οι στίχοι από μια παλιά μπαλάντα του Κώστα Χατζή: "Όταν κοιτάς από ψηλά/ μοιάζει η γη με ζωγραφιά…/ ...Μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα/ μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι/ το μεγαλύτερο ανάκτορο/ μοιάζει μ’ ένα μικρούλι τόπι…"  Όταν κοιτάζω από ψηλά... (βίντεο Εν Άνδρω). Μάζεψα βίντεο και φωτογραφίες της Άνδρου από εκεί ψηλά όταν κατέβηκα. Τις έβαλα σε μια  σειρά. Και τις έντυσα με την μουσική του Σπανουδάκη. Στόχος να ταξιδέψουμε σήμερα μέσα σε μια ολόλαμπρη ανοιξιάτικη μέρα κοιτάζοντας μαζί τον κόσμο από την «πιο ψηλή κορφή της νήσου Άνδρου»! Από εκεί όπου η θέα εκτείνεται μαγευτική στα γύρω νησιά και στις δικές μας ακτές. Να μιλήσουμε για την ανάταση που δίνει μόνο η φύση και η ποίηση. Αλλά και να σας ιστορήσω, παραμονή μιας μεγάλης γιορτής, μερικές πτυχές ενός νησιού που τόσα χρόνια ταξιδεύουμε και εξακολουθούμε αενάως να ανακαλύπτουμε… Δ. Μπ.

Του Διαμαντή Μπασαντή Ο δρόμος προς την κορυφή! To ανθρώπινο ίχνος στο τοπίο! Ιδιότυπο, μοναδικό, χαρακτηριστικό!... (φωτ. Εν Άνδρω). Την πρώτη φορά που είδα τον δρόμο που διατρέχει τις βουνοκορφές του Πετάλου για να φτάσει στην Κουβαρα εντυπωσιάστηκα. Ότι αντίστοιχο και να είχα ξαναδεί (και είχα δει πολλά σε διάφορα μέρη στην Ελλάδα και στον κόσμο) αυτός ο δρόμος ήταν από τα πιο απροσδόκητα και τα πιο δοξαστικά στίγματα στον χάρτη της ζωής μου.