Γράφει η Ευθυμία Ευγενειάδου

 

Τρεις βδομάδες φέτος στο νησί· δε θέλω να φύγω. Όχι απλά από το νησί, αλλά από την καθαρότητα. Την καθαρότητα του νου, της ψυχής και τη βαθιά καθαρότητα του σώματος! Κάθε βουτιά ξεπλένει σάρκα και αίμα. Κάθε ηλιοβασίλεμα καίει ό,τι δε με εξυπηρετεί και κάθε ανατολή μου χαρίζει χάρη. Πώς φεύγεις από έναν τόπο όπου ανθίζεις; Πώς παίρνεις μαζί σου αυτή την ενέργεια των φυσικών και θεϊκών στοιχείων; Πώς τα φυτεύεις στην πόλη που πολιορκείται από εσωτερικούς και εξωτερικούς βρικόλακες;

Βηματίζω αργά μέσα στο νερό· νιώθω τον αέρα, τον θεό της επικοινωνίας· νιώθω το νερό, τον αγωγό της ζωής· νιώθω στα πόδια τον βυθό και, βυθιζόμενη, γίνομαι η ύλη από την οποία με έπλασε ο Θεός. Νιώθω τον αιθέρα, αυτό το μοναδικό, ασύλληπτο στοιχείο σε κάθε κύτταρό μου, και το σώμα μου να διευρύνεται, να βλέπει με τα μάτια της διανόησής μου.

«Και από την εμβάπτιση στον βαθύ βιωματικό διαλογισμό, το επόμενο βήμα με βρίσκει σε τράπεζα φαγητού με όλα τα καλά! Μενού αριστούργημα και νέοι φίλοι — μια γιορτή! Τη ζωή οφείλουμε να τη γιορτάζουμε στη συντροφικότητα και στη μοναχικότητα.

Ιδανικό το νησί για ό,τι επιθυμήσεις: χαμός στα πανηγύρια, χαμός και στα μοναστήρια! Μπάνιο, πάρτι, δραστηριότητες — γέμισα τις μέρες μου με γεύσεις και μυρωδιές, ορατές και αόρατες. Είναι το νησί που δεν θα θες να φύγεις!»

Είναι ευλογημένη η Άνδρος· μόλις πατήσεις το πόδι σου, αναπνέεις ευλογία. Θυμάμαι τα λόγια του Ν.Κ.: «Μόνο ανηφορικό να είναι το μονοπάτι σου· να παράγεις έργο θείο και θεάρεστο. Να ευλογείσαι με την αγάπη για το δικό σου ανήφορο και να θέτεις τις υπηρεσίες σου στο κοινό καλό!»

Γυρίζω σήμερα και, γράφοντας τις σκέψεις αυτές στο ημερολόγιό μου, μόνο χαρούμενη και γεμάτη ευγνωμοσύνη μπορώ να είμαι για τα θαύματα που θα φέρω μαζί μου στην Αθήνα· και για τα θαύματα που οφείλω κι εγώ να δημιουργήσω, καθ’ εικόνα και ομοίωση!

Γέμισα αγάπη· το μόνο ένζυμο που ενεργοποιεί τη θεία δύναμη…