Του Διαμαντή Μπασαντή

18/2/2015 - Ο πατήρ-Ευδόκιμος φροντίζει το γατάκι στο χιόνι που έχει στρωθεί στο προαύλιο της Μονής Παναχράντου

Καμιά φορά μια φωτογραφία μπορεί να λέει πολλά. Και να υπονοεί περισσότερα. Να λέει ρητά μερικά στοιχεία από την προσωπικότητα ενός ανθρώπου, αλλά να περικλείει άρητα στοιχεία μιας κοινωνίας και μιας εποχής που παρήλθαν ανεπιστρεπτί. Αυτά σκέφτηκα κοιτάζοντας την φωτογραφία του Ευδόκιμου να ταϊζει το γατάκι μέσα στο χιόνι.

Ήταν μια εικόνα που ερχόταν από μιαν άλλη εποχή. Μια εποχή πιο αργόσυρτη, πιο μοναχική. Από μια κοινωνία λιγότερο επικοινωνιακή, λιγότερο αγχωτική. Τότε που ο χρόνος ανθρώπων και κοινωνιών ακολουθούσε τον χρόνο εποχών. Τότε που άνθρωποι και ζώα είχαν μια σχέση συνεχή και καθημερινή. Οι άνθρωποι νοιάζονταν τα ζώα σαν μέρος της καθημερινότητας τους. Και τα ζώα "μιλούσαν" καθημερινά με τους ανθρώπους τους.

Αυτή η εικόνα λες και είναι βγαλμένη από σελίδες ενός παλιού βιβλίου. Κι όμως είναι σημερινή. Ο Ευδόκιμος που έζησε δεκαετίες μόνος πάνω στους Γερακώνες, στο μοναστήρι της Παναχράντου, διαμόρφωσε μια άλλη σχέση με τα ζώα που ζουν γύρω του. Πιο προσωπική. Πιο καθημερινή. Πιο γήινη. Τα ξέρει και τον ξέρουν. Τα νοιάζεται. Και τον ψάχνουν. Το κοινό αυτό ενδιαφέρον ενδιαφέρον αποτυπώνεται τόσο στην κίνηση και του ανθρώπου όσο και στου ζώου.

Χιονίζει ακόμα μια φορά στην Άνδρο. Εικόνες "μαγικές" ξεδιπλώνονται μέσα μας και γύρω μας. Λες και ξέφυγαν από άλλες εποχές κι ήρθαν να μας πουν κάτι από το χτες. Το έχουμε ξαναγράψει: ο περίκλειστος χειμώνας αποτυπώνει κάτι από ότι πέρασε κι έφυγε. Ενώ το απλόχωρο καλοκαίρι μας ταξιδεύει μακριά στα μελλούμενα.