Του Γιώργου Λιάλιου

 

Θυμάρι και ρίγανη. Η μυρωδιά να μπαίνει βαθιά στα πνευμόνια μου, να με ξυπνά. Ο αέρας. Να σφυρίζει όλη τη νύχτα στα παράθυρα, να σβήνει τους θορύβους. Οι δροσερές πεζούλες και οι ξερολιθιές. Τα κελαρυστά νερά και η ομίχλη μέσα στο κατακαλόκαιρο. Η δική μου Άνδρος είναι η διαδρομή από τα βάθη της κοιλάδας προς τ’ Άχλα. Το μονοπάτι που ξεκινά από το σπίτι των θείων μου και προχωρά παράλληλα με το πλατανόδασος και το ποτάμι.

Τοίχος από σχιστόλιθους και από τις δύο πλευρές, πουρνάρια και σχίνα να προσφέρουν σκιά κάθε τόσο. Τα τζιτζίκια να σε ξεκουφαίνουν, ο αέρας να σε δροσίζει. Και, όταν φθάνεις στον «κάμπο», να ανοίγεται σιγά-σιγά μπροστά σου η παραλία: πρώτα ακούς τη θάλασσα και μετά τη βλέπεις. Κάθεσαι δύο λεπτά στην αυλή του Άη Νικόλα και τη χαζεύεις, δε χωρά το μυαλό τόση ομορφιά.

Ξέρεις, δεν θέλω να πάω πια, φοβάμαι το στρατό των κοσμικών, με ενοχλούν τα τζιπ επάνω στις αμμοθίνες, τα τζετ σκι, τα φουσκωτά αραγμένα επάνω στο κύμα, η αυθαίρετη καντίνα και το στέγαστρο που κάποιος έξυπνος έβαλε στη μικρή παραλία που πάντα πήγαινα κάτω από τον Άη Νικόλα, «αποκλειστικά για τους πελάτες του ξενοδοχείου».

Όσο μεγαλώνω, θέλω να πηγαίνω περισσότερο στη Βουρκωτή. Να περπατώ με τη γυναίκα και τα παιδιά μου στα μονοπάτια της, να ρουφήξω λαίμαργα τις μυρωδιές της και τους ήχους της. Να επισκεπτόμαστε τις λιγοστές θείες που έχουν απομείνει και να μας κερνούν αμυγδαλωτά και γλυκό ρόδο. Θέλω να έχουν κι τα παιδιά μου αναμνήσεις από την Άνδρο. Να μείνουμε στο χωριό ένα βράδυ, αλήθεια, έχω τόσα χρόνια να το κάνω! Να δούμε την ομίχλη να κατεβαίνει σαν πέπλο, να τυλίγει όλο το χωριό σαν ένα θολό σεντόνι και να κρυώνουμε μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού. Όσο μεγαλώνω θέλω να ακούω περισσότερες ιστορίες από τη μητέρα μου για το νησί. Να βυθίζομαι στις περιγραφές της, στις ιστορίες με ναυτικούς που έφαγαν τη ζωή τους στις θάλασσες όπως ο παππούς και οι θείοι μου και καπετάνισσες που «ανέστησαν» μόνες μια αγκαλιά παιδιά, όπως η γιαγιά μου. Να ταξιδεύω σε μια εποχή που, ειδικά στη Βουρκωτή, μπορείς ακόμα να τη δεις μπροστά σου κι ας πέρασαν 40 και 50 χρόνια.

Όσο μεγαλώνω, θέλω όλο και περισσότερο να διατηρηθεί ανέπαφη η Άνδρος που αγαπάω, να τη ζήσουν τα παιδιά μου και τα παιδιά τους. Και φοβάμαι, όλο και περισσότερο, πως αυτοί που την έχουν στα χέρια τους δεν τη νοιάζονται αρκετά.

 

Σημείωση: Ο Γιώργος Λιάλιος κατάγεται από την Βουρκωτή της Άνδρου. Είναι εγγονός του Γιώργου Ζαννάκη του «Κατσαρού». Εργάζεται ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα "Καθημερινή". Το παραπάνω χρονογράφημα δείγμα της αγάπης του για το νησί της καταγωγής του δημοσιεύτηκε στο αφιέρωμα για την Άνδρο του περιοδικού δέκατα/εν Άνδρω (καλοκαίρι 2014) στην ενότητα "η δική μου Άνδρος".