Του Διαμαντή Μπασαντή

 

 

Η Άνδρος των θαλασσών

 

Απόγευμα Σαββάτου. Στην ζώνη του Περάματος με τον Γιώργο και τον Δημήτρη Στεφάνου. Περιμέναμε το φορτηγό πλοίο “Agapi S”. Ερχόταν από Ισραήλ για μια μικρή επισκευή στην Ελλάδα. Έλεγα να φύγω, επέμειναν να μείνω. Έμεινα και δεν έχασα με ότι είδα… 

Το πλοίο το έφεραν δύο ρυμουλκά. Όπως εξήγησe ο Δημήτρης είναι καινούριο: τριών χρόνων. Φτιάχτηκε στην Κορέα. Φορτηγό 62.000 τόνων. Έπαθε κάτι γρατζουνιές στο ξεφόρτωμα στην Ινδία. Πήγε ένα φορτίο στο Ισραήλ. Κι έπιασε Ελλάδα για επισκευή. Μετά θα ανηφορίσει για ένα φορτίο σταριού στην Ουκρανία.

 

 

 -      "Αγάπη λέγανε την αδελφή της μάνας μου...", μου είπε ο Γιώργος...

-        Δεν το πήγαμε στην Τουρκία. Ήταν πιο εύκολο καθώς θα συνεχιζε απο εκεί  για Οδυσσό. Προτιμήσαμε να το φέρουμε εδώ, εξήγησε ο Δημήτρης.

Και συνέχισε:

-        Αυτά βλέπει ο φίλος μου ο Δρίτσας και μας αγαπά. Είναι φίλος από παλιά στον Πειραιά. Στα είπε άλλωστε κι εσένα όταν συναντηθήκατε.

Με την κουβέντα το “Agapi S” έχει αρχίσει την τελική μανούβρα για να δέσει. Ένα λάθος και ο κάβος μπερδέυτηκε στην προπέλα. Έδεσε σιγά-σιγά με την βοήθεια των ρυμουλκών και δύο άλλων κάβων.

 

Ο Δημήτρης Στεφάνου στην πλώρη. Δεξιά ο πρώτος καπετάνιος του πλοίου, ο καπετάν-Γιάννης Ρούσος από την Βουρκωτή.

 

Ανεβήκαμε στο πλοίο. Ο Δημήτρης με πήγε στην πλώρη. Μου έδειξε τα σκέπαστρα των αμπαριών. Μου γνώρισε τον πρώτο καπετάνιο, τον καπετάν-Γιάννη Ρούσο από την Βουρκωτή. Κάποια στιγμή όμως έπιασε κρύο και πήγαμε στην τραπεζαρία.

Εκεί ο Γιώργος είχε σύσκεψη για την κατάσταση του πλοίου με τους αρχιμηχανικούς του γραφείου και τον πρώτο μηχανικό. Με συντροφιά μια μπύρας παρακολουθούσα από μια γωνία έναν άλλο Στεφάνου. Ήρεμο, προσεκτικό. Να ακούει τους συνεργάτες του. Να μετρά τη γνώση και την πείρα. Να παίρνει ρίσκα. Κάπως έτσι έφτιαξε έναν μικρό στόλο σκέφτηκα. Τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή. Καθένας με τον τρόπο του φτιάχνει την τύχη του…

 

Ο Γιώργος Στεφάνου στο μισοσκόταδο μπροστά στην φωτισμένη τσιμινιέρα του καραβιού. 

 

Μόλις τέλειωσε η σύσκεψη ξύπνησε στον Γιώργο μια παιδική διάθεση και θέλησε να μου δείξει τα πάντα στο πλοίο.  Τα διαμερίσματα των καπετάνιων και των μηχανικών μικρές σουίτες. Τα δωμάτια του πληρώματος άνετα. Ίντερνετ και τηλεοράσεις παντού! Κλιματισμός παντού! Στην κουζίνα ψυγεία όλων των ειδών, για όλα τα τρόφιμα (κρέατα, λαχανικά κλπ)! Τώρα θα αγόραζε τρόφιμα για το πλήρωμα από την Ελλάδα για τρεις μήνες. Κόστος τροφίμων γύρω στα 30.000 ευρώ!! Μεγάλα καράβια, μεγάλα κόστη, μεγάλες φουρτούνες, σκέφτηκα!

 

Η γέφυρα. Μεγάλη και άνετη. Όλα ηλεκτρονικά. Εδώ σχεδιάζονται οι πορείες.

 

Μετά με πήγε στην γέφυρα. Χώρος τεράστιος και άνετος. Παντού ηλεκτρονικά όργανα και οθόνες. Εδώ χαράσσονται οι πορείες. Εδ'ω είναι το μυαλό και τα μάτια του πλοίου.Το πλοίο άπλωνε μπροστά μας. Η πλώρη χανόταν μακριά γύρω στα 200 μέτρα μέσα στη νύχτα. Τα φώτα το έκαναν να μοιάζει με ένα σιωπηλό εργοστάσιο. Το κρύο αττικό λυκόφως έδινε στα σχήματα μια επιβλητική όψη.

 

Το σούρουπο απλώνει γύρω μας.... 

 

Πριν φύγουμε ο Γιώργος επέμενε για μια βόλτα στο μηχανοστάσιο. Είχα να μπω σε μηχανοστάσιο από μικρός. Από τα τελευταία λίμπερτι που δούλευε ο πατέρας μου γύρω στο 1970. Μπαίνοντας στο μηχανοστάσιο του “Agapi S” όλα πεντακάθαρα και αστραφτερά. Οι τοίχοι άσπροι, τα πατώματα πράσινα, η μηχανή ασημί! Ούτε ένας λεκές. Δούλευε μόνο η ηλεκτρική γεννήτρια. Είχε τρεις!

 

Χρώματα: άσπρο, πράσινο, ασημί! Όλα αστραφτερά! 

 

-   Είναι σαν να μπήκαμε σε ελβετικό νοσοκομείο, είπα. Γέλασε ευχαριστημένος...

Μετά με πήγε στον θάλαμο ελέγχου της μηχανής. Γεμάτος οθόνες, δείκτες, πίνακες, κουμπάκια, φωτάκια, τηλέφωνα. Τα πάντα ηλεκτρονικά. Η καρδιά του πλοίου. Από εδώ ελέγχονται όλα όπσα έχουν σχέση με την μηχανή. Έμοιαζε σαν εργαστήριο πανεπιστήμιου. Φεύγοντας σταμάτησα περίεργος μπροστά σε μια οθόνη.

 

Ο θάλαμος ελέγχου της μηχανής: Η καρδιά του πλοίου...

 

Έλεγχος της "σαβούρας" και της ευστάθειας του πλοίου. 

 

-     Ελέγχει το νερό της «σαβούρας». Και σκοτώνει τους μικροοργανισμούς για να μην τους μεταφέρει το πλοίο σε άλλες θάλασσες. Επιπλέον ελέγχει και την ευστάθεια του πλοίου, σχολίασε ο Γιώργος.

 

Είχε πέσει βράδυ όταν καληνυχτιστήκαμε στην μισοσκότεινη προβλήτα. Είχαν περάσει 4 ώρες χωρίς να το καταλάβω. Κάπως έτσι πέρναγαν οι ώρες ή οι μέρες όταν παιδί με έπαιρνε ο πατέρας στις βάρδιες του και περιδιάβαινα μαγεμένος τα καράβια μιας άλλης εποχής. Από τότε είχα να κάνω τόσο μεγάλη βόλτα σε φορτηγό. Η μέρα πέρασε σαν να παρακολούθησα ένα ταχύρυθμο μάθημα στα σύγχρονα πλοία και στη σημερινή ζωή των ναυτικών σε αυτά. Τόσο διαφορετική από την ζωή στα καράβια της εποχής του πατέρα μου.

 

Φεύγοντας η σκέψη γύρισε χρόνια πίσω. Απόβραδο στα ντοκ του Αγίου Διονυσίου στον Πειραιά με τον πατέρα. Το καράβι τότε το έλεγαν "Γρηγόριος Κ. ΙΙΙ"...

 

Περπατώντας μέχρι το αυτοκίνητο μου έρχονταν συνέχεια στο νου εικόνες του πατέρα μου: με το στουπί στο χέρι στα μουτζουρωμένα μηχανοστάσια εκείνης της άλλης εποχής. Όπου και να έπιανες θα λαδωνόσουνα ή θα μαύριζες. Στη μηχανή η ζέστη αφόρητη. Καθόσουν κάτω από τον αεραγωγό για ν' ανασάνεις λίγη δροσιά! Πάνω στις μικρές κουκέτες και στις στενάχωρες οι τραπεζαρίες ότι αέρα έβαζαν τα φινιστρίνια. Μια άλλη ζωή, σε άλλα βαπόρια. Μια άλλη Άνδρος. Που και τότε ομως, όπως και σήμερα, συνεχίζει να ταξιδεύει στις θάλασσες του κόσμου. Αυτή ήταν η Άνδρος του πατέρα μου! Αυτή την Άνδρο των θαλασσών αγάπησα…