Του Διαμαντή Μπασαντή

Το λιμάνι του Γαυρίου τη νύχτα. Σαν διαστημικός σταθμός! Και τα μικρά διάσπαρτα φώτα των σπιτιών σαν αστέρια στο διάστημα... 

Το πλοίο είχε περάσει από ώρα τους Πεταλιούς όταν ανέβηκα στη γέφυρα του "Andros". Αριστερά φαίνονταν τα φώτα της Καρύστου. Στο βάθος ολόφωτη η Άνδρος. Πρώτη φορά την έβλεπα τόσο φωτεινή.

 

Γύρισα και ρώτησα τον καπετάνιο:

-      -  Μα γιατί δείχνει η Άνδρος τόσο φωτεινή απόψε;

-      -  Είναι μετά από την βροχή. Λόγω της ατμόσφαιρας. Δες το Μπατσί χαμηλά. Πιο πάνω το Απρόβατο φαίνεται πολύ καλύτερα…

-      - Ίσως, λόγω και της νύχτας που δεν έχει φεγγάρι, προσέθεσα. Είναι και που το πλοίο στη γέφυρα και στο εμπρός μέρος έχει πλήρη συσκότιση… 

Η συζήτηση γινόταν στην κατασκότεινη γέφυρα του f/b “Andros” με τον καπετάν Μάρκο Βλάμη. Η γνωριμία μας έγινε μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Μιλούσαμε χωρίς να μπορέσουμε να δούμε ο ένας τον άλλο. Περίεργο συναίσθημα.

Η φωτισμένη πυξίδα δείχνει την πορεία στ' ανοιχτά του Μαντηλιού...

Μπαίνοντας στον Κάβο Ντόρο πρώτη φορά είδα την λάμψη του φάρου της Φάσας τόσο έντονη και τόσο κοντινή. Μια ιδιότυπη κιτρινωπή αναλαμπή. Διαφορετική από την λευκή λάμψη του Μαντηλιού. Γύρισα και σχολίασα:

-     

Η ρότα του πλοίου και στο καντράν. Οι φάροι χρησιμεύουν ως επαλήθευση του στίγματος... 

-      -  Τελικά με τα νέα δορυφορικά συστήματα οι φάροι δεν χρησιμεύουν και πολύ…

        -   Μα τι λες, αντέτεινε ο καπετάνιος. Οι φάροι είναι εκεί πάντα. Τα μηχανήματα του πλοίου καμιά φορά μπορεί κάτι να πάθουν κάτι ή ο δορυφόρος να πάθει κάτι στο διάστημα. Ο φάρος είναι πάντα εκεί. Άσε που με μια ματιά επιβεβαιώνεις και το στίγμα των μηχανημάτων σου…

-     -  Σωστά, συμπλήρωσα. Είναι σαν την μεζούρα των μηχανικών μετράνε επί ώρες με τα τοπογραφικά μηχανήματα και στο τέλος τραβάνε και μια μεζουριά για να είναι σίγουροι!…

Εικονα σαν από το διάστημα. Το Γαύριο και τα γύρω του τα φώτα δρόμων και οικισμών σαν αστερισμοί...

To ταξίδι παρά τον σχετικό αέρα που βρήκαμε στον Κάβο Ντόρο ήταν άνετο και καλό. Πλησιάζοντας στο Γαύριο ανέβηκε στη γέφυρα κι ο καπετάν Αχιλλέας. Τον είδα για ένα-δύο δευτερόλεπτα στο ανοιγοκλείσιμο της πόρτας. Βγαίναμε πια από το στενό του Κάβο Ντόρο. Άρχισαν τον ελιγμό της προσέγγισης. Το λιμάνι φάνταζε κι αυτό πιο φωτεινό. Δεξιά πάνω στον βράχο στην είσοδο ο φάρος αναβόσβηνε. Όπως και ο άλλος αριστερά στην άκρη του πέτρινου κυματοθραύστη...

Οι φάροι που σηματοδοτούν το νησί μέσα στη νύχτα! Που σημαδεύουν τις νυχτερινές ρότες των πλοίων. Αλλά και τις δικές μας αδιάκοπες επιστροφές...