Ένα χιλιόμετρο υψόμετρο από την θάλασσα νεφοσκεπής Κουβάρα δεσπόζει πάνω από την Άνδρο. Λίγο πιο κάτω η οροσειρά του Πετάλου. Εφέτος τα χιόνια και οι βροχές πότισαν για τα καλά τον ξεραμένο, από τις προηγούμενες άνυδρες χρονιές, τόπο. Ένα μικρό οδοιπορικό στην Άνδρο, την Υδρούσα. Ένα μικρό οδοιπορικό στην ποίηση ενός νησιού, μερικές αναφορές στην ποιήση μιας χώρας και στην μοναδική μουσική κληρονομιά του αιώνα που πέρασε. Θα ταξιδέψουμε στα νερά της Άνδρου και στο τέλος αφού έχουμε γεμίσει νερό τις αισθήσεις μας ας κοιτάξουμε προς το μέλλον που μπορεί να φέρει κάποια στιγμή ξηρασία στον δύσκολο αυτό τόπο. Κι ας ανακράζουμε μαζί με τον μεγάλο ανδριώτη ποιητή: "Άνδρος Υδρούσα Χαίρε". (φωτ. Εν Άνδρω).

Ένα βίντεο με τα κυριότερα σημεία των νερών που κατεβάζει αιώνες τώρα το μοναδικό Πέταλο. Ξεκινάμε από τον καταρράκτη της Παλαιόπολη και τα νερά στα δυτικά του νησιού και προχωράμε ανατολικά στις Μένητες, στα Αποίκια, στις Στενιές, στα Λειβάδια. Μια υδάτινη διαδρομή ζωής "ντυμένη" με το καταπληκτικό Βάλς Νο 2 του μεγαλύτερου μουσουργού της Σοβιετικής περιόδου, του Νμίτρι Σοστακόβιτς (βίντεο Εν Άνδρω). 

Δύο μοναδικές στιγμές του καταρράκτη της Παλαιόπολης. Μια Άνδρο βγαλμένη από τα όνειρα των ποιητών (φωτ. Εν 'Ανδρω).

Η Άνδρος των τρεχούμενων νερών. Δοξαστική. Υπέροχη. Από παντού να τρέχουν νερά από το Πέταλο στην κοιλάδα της Μεσαριάς-Χώρας.  Μια άλλη αίσθηση. Δεν είσαι σε νησί. Είσαι κάπου άλλου, μα δεν ξέρεις που... (φωτ. Εν Άνδρω).

 

Και εδώ δύο μοναδικές στιγμές στις Μένητες! Ας ανακράξουμε λοιπόν κι εμείς "στις Μένητες αδέρφια, στις Μένητες" (παραφθορά από τις τρεις αδελφές του Τσέχωφ), όπως ίσως θα αναφωνούσε κάποτε ο μεγάλος ανδριώτης ποιητής Ανδρέας Εμπειρίκος (φωτ. Εν Άνδρω). 

 

Αποίκια: Καταρράκτες Πυθάρας. Το αέναο νερό που ρέει από τις Εβρουσιές και σχηματίζει ποτάμι και καταρράκτες στην Πυθάρα πριν κατηφορίσει στα εύφορα Απατούρια (φωτ. Εν Άνδρω). 

 Στενιές: μια σπάνια και υπέροχη λιμνούλα δίπλα στην ξεχωριστή Φάμπρικα. Μια στιγμή στον παράδεισο (φωτ. Εν Άνδρω).

 Λειβάδια Άνδρου: Στιγμές μιας αισθητικής πανδαισίας χρωμάτων, ήχων, σκιών και της αέναης ροής του νερού που σε παρασέρνει μέχρι την θάλασσα ή μέχρι τον παράδεισο μιας αβασίλευτης παιδικής ηλικίας. Τότε που ο ποταμός φάνταζε μεγάλος κι αδιάβατος. Τότε που οι μέρες της άνοιξης είχαν πάντα πολύ νερό. Αυτό το νερό μάς στήριξε στις περιόδους ξηρασίας, που συναντήσαμε στο μέλλον. Μας είχε προειδοποιήσει κάποτε ο αξέχαστος Μιχάλης Κατσαρός (ποιητής μιας αστραπής της μεγάλης και χαμένης μεταπολεμικής γενιάς): "πάρτε μαζί σας νερό, το μέλλον μας θα έχει πολύ ξηρασία"... Και είχε ρε Μιχάλη πολύ ξηρασία...

"ΕΝ ΑΝΔΡΩ"