Απομεσήμερο Κυριακής στην Βόρεια Άνδρο. Λίγο πριν τον Καμπανό. Λίγο πριν το τέλος ενός νησιού που λίγοι ξέρουν τις εσχατιές του. Με τον Θόδωρο στο πιο βόρειο σημείο του χάρτη. Με τον Θόδωρο η προηγούμενη συνάντηση μας ήταν στην Αγία Μονή στο Στενό. Τότε ήταν καλοκαίρι. Τώρα είναι χειμώνας. Συναντιόμαστε στα άκρα των εποχών και στις εσχατιές ενός νησιού που "στα χειμερινά καφενεία αναστενάζει". Μπροστά μας ο Κάβο Ντόρος. Πλοία ανεβοκατεβαίνουν. Διαδρομές αχνοδιαγράφονται στην άκρη της μέρας που πήρε και γέρνει προς το απόγευμα. Η Άνδρος του χειμώνα είναι μια εξερεύνηση ψυχής. 

Η Βόρεια Άνδρος του χειμώνα είναι μακρινά χαμηλά κορφοβούνια και σπάνιοι άνθρωποι. Σπάνιοι γιατί σπάνια συναντάς ανθρώπους εδώ πέρα, αλλά και σπάνιοι γιατί χαμογελούν από την καρδιά τους. Γιατί μιλούν από την καρδιά τους. Γιατί νοιώθουν με την καρδιά τους. Η Βόρεια Άνδρος τον χειμώνα θέλει καρδιά. Χαθήκαμε με τον Θόδωρο σε μια διασταύρωση. Ρωτήσαμε το μοναδικό αγρόκτημα που βρήκαμε τους νοικοκυραίους έξω. Μας κατατόπισαν με ένα απέραντο χαμόγελο. Ανοιχτό όσο και ο ουρανός πάνω μας. Μετά είδαμε από απέναντι το ξωκλήσι του Αγίου Ονόφριου. Και τραβήξαμε κατά εκεί. Στον δρόμο συναντήσαμε έναν χαμογελαστό τύπο σε ένα μηχανάκι. Τον χαιρετίσαμε και μας είπε: "Ήμουν σίγουρος όταν σας είδα απέναντι πως χαθήκατε. Για εδώ ερχόσαστε." Ήταν σίγουρος γιατί έλεγχε πλήρως την απεραντοσύνη του μοναχικού τοπίου. Εδώ οι άνθρωποι ξέρουν από μακριά ποιοι έρχονται και γιατί. Κι ας μην ξέρουν ποιος είσαι.  

Μπορεί να μην βρήκαμε αυτοκίνητα κι ανθρώπους στις διαδρομές. Μόνο στο Καλυβάρι και γύρω από αυτό βρήκαμε καλοσυνάτους ανθρώπους και μιλήσαμε. Όμως δεν είχαμε παράπονο γιατί βρήκαμε πολλά ζωντανά παντού. 

Μέχρι και κοπάδια κατσίκες "παρκαρισμένες" να λιάζονται στην άσφαλτο!!!

Μπορεί να μην βρήκαμε αυτοκίνητα στη διαδρομή μας. Όμως βρήκαμε κοπάδι πρόβατα να περπατάνε βαριεστημένα στην άσφαλτο. Μια άλλη Άνδρος. Μια άλλη διαδρομή στις εσχατιές ενός νησιού που λίγοι φτάνουν ακόμα και το καλοκαίρι. Κι όμως είναι τόσο ήρεμα όμορφο το καμπυλωτό τοπίο εκεί πάνω. 

Επιστροφή. Το ξωκλήσι με την σημαία του κόντρα στον ήλιο που χαμήλωνε. Η διασταύρωση. Και μια αναφορά σε μέρη απόμακρα μα τόσο ταξιδιάρικα. Πόσοι όμως θέλουν στ' αλήθεια να ταξιδέψουν στα άκρα αυτού του νησιού που ζει περιχαρακωμένο στους τέσσερις οικισμούς του...

Στους τέσσερις οικισμούς της Άνδρου. Όπου ο ένας αντιπαλεύει τον άλλο, ενώ ζει την χειμερινή εγκατάλειψη του. Άδειος ο Νειμποριός. Ελάχιστοι στα τέσσερα παραλιακά μαγαζιά του. Στο εστιατόριο Αρχιπέλαγος δύο παρέες, στο Del Arte άλλες δύο παρέες, στο Dolce Mare 6-7 μέσα κι έξω και στο Swell οι κλασικοί 7-8 που ρεμβάζουν. Και η θάλασσα που ο νοτιάς έβγαλε στη στεριά. Πλημμυρισμένη η πεζογέφυρα λες και είναι σε λιμνοθάλασσα. Αν η Βόρεια Άνδρος ζει την απεραντοσύνη της μοναξιάς της η Άνδρος ζει την ερημία των σπιτιών της. Κι όμως είναι τόσο όμορφη και τόσο χαλαρή και μοναδικό το νησί αυτή την εποχή. Ίσως κάποτε κάποιοι σαν κι εμάς να ανακαλύψουν αυτή την κρυμμένη γοητεία των μακρινών χειμερινών διαδρομών του.

"ΕΝ ΑΝΔΡΩ"