ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΠΡΩΙΝΟ ΤΟΥ ΧΙΟΝΙΟΥ

Η ανατολή ξεκίνησε μέσα σε ένα κατακόκκινο χρώμα. Το Αιγαίο απλώνεται στο κόκκινο που καταλήγει μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα σε ένα εκτυφλωτικό κιτρινοκόκκινο. Πριν προλάβω να πιάσω την φωτογραφική μηχανή είχε πια μπει στη μέση το κίτρινο. Άνδρος, ημέρα 5η του χιονιού. Έχει πια αρχίσει να πέφτει η στάθμη του τριγύρω. Από το μισό μέτρο έχει πια πάει στους 20-30 πόντους. Βέβαια όπου είναι γωνίες είναι ακόμα 45 πόντους και χρειάζεται φτυάρισμα...

Το κόκκινο χρώμα έχει φύγει από την ανατολή κι έχει μαζευτεί μέσα στο σπίτι. Η βιβλιοθήκη, τα βιβλία και τα καραβάκια έχουν βαφτεί κατακόκκινα. Κρατάς τη στιγμή γιατί δύσκολα θα την ξαναδείς... 

Την ίδια στιγμή ο Χαρίδημος από την απέναντι πλαγιά κυνηγούσε κι αυτός το κόκκινο. Και το "έπιασε" την ίδια στιγμή. Πρόλαβε κι αυτός το κόκκινο την ώρα που το κίτρινο εκρηγνειτοπάνω από την λευκή Άνδρο, που όσο πήγαινε άλλαζε πάλι χρώμα καθώς εμφανιζόταν σταδιακά το σκούρο πράσινο της γης...

Ο Χαρίδημος συνέχισε να κυνηγά τις κόκκινες ανταύγειες πάνω στο χιόνι και στα χωριά Στραπουριές και Υψηλού. Την ίδια στιγμή που αυτό φώλιαζε στην βιβλιοθήκη μου ο Χαρίδημος το έπιασε να χαϊδεύει απαλά την περιοχή και να χάνεται στην λευκότητα του χιονιού... 

 Μετά ο Χαρίδημος στράφηκε στην Μόνη και στην κόκκινη ανταύγεια του πελάγους, καθώς τα σύννεφα της Πέμπτης ξανάκλειναν και ο ορίζοντας γκρίζαρε πάλι. Το κόκκινο πρωινό του χιονιού χάθηκε. Μια φευγαλέα έγχρωμη εικόνα ζωής πάνω από την Άνδρο και το πέλαγος. Είναι όμορφα σου λέω όταν χαράζει στο Αιγαίο όλες τις εποχές... 

Η ΜΟΝΗ ΚΑΙ Ο ΕΥΔΟΚΙΜΟΣ

Μετά ο ακούραστος Χαρίδημος αποτύπωσε την περιπατητική πινακίδα επιζωγραφισμένη με χιόνι...

 Πριν αποτυπώσει την μονή μέσα στο χιόνι...

 

 Και στη συνέχεια ένα υπέροχο πορτραίτο του αειθαλούς Γέροντα Ευδόκιμου στο παράθυρο με το χιόνι να απλώνει απέναντι στο Πέταλο.  

 ΚΑΙ...  ΤΟ ΠΑΓΩΝΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΑΓΩΝΕΙ... 

 Ακολούθησε στη συνέχεια μια λίαν καλλιτεχνική φωτογραφία με το παγώνι του μοναστηριού καθισμένο να αγναντεύει το λευκό τοπίο. "Το παγώνι που δεν παγώνει" έγραψε στη λεζάντα που έστειλε μαζί της. Το παγώνι κάθισε ώρα πολύ αγναντεύοντας το λευκό του χιονιού που είχε απλώσει παντού. 

Η φωτογραφία ήταν του πρωινού της 4ης μέρας, αλλά η σκηνή ήταν διαχρονική: η έκπληξη του πουλιού μπροστά στο πρωτόγνωρο τοπίο. Ήταν τόση η έκπληξη του που έμεινε εκεί ώρα χαζεύοντας το τοπίο κι αλλάζοντας στάσεις αγναντεύοντας, που επέτρεψε στον Χαρίδημο να πλησιάσει πολύ και να πάρει αρκετές φωτογραφίες...

 Στο τέλος θεώρησε το θέμα "λήξαν" και πέταξε πίσω στα λημέρια του αφήνοντας κι αυτό μια φευγαλέα αίσθηση "της στιγμής που περνά και χάνεται"...

ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΜΠΑΣΑΝΤΗΣ