Υποπλοίαρχος Αγγελική...

Του ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΜΠΑΣΑΝΤΗ

Δύο όμορφες εκπλήξεις είχα στο ταξίδι της επιστροφής στην Άνδρο. Η πρώτη μπαίνοντας στην φιλόξενη γέφυρα του ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ - λίγο πριν λύσει κάβους από Ραφήνα - αντίκρυσα ήταν μια όμορφη κοπέλα με ναυτική στολή και σιρίτια στον ώμο δίπλα στον καπετάν Κώστα Νίκα. Η καλημέρα περιείχε και ένα ευχάριστο ξάφνιασμα. Η δεύτερη έκπληξη η κοπέλα εκτός από ωραία ήταν και πολύ ευχάριστη και προσηνής. Συνδυασμός εξαιρετικός για να έχεις ένα ωραίο ταξιδιωτικό για το πως και γιατί μια όμορφη κοπέλα αποφασίζει να γίνει πλοίαρχος του εμπορικού ναυτικού. Το ταξίδι ξεκίναγε με τους καλύτερους οιωνούς... 

Συστήθηκε: "υποπλοίαρχος Αγγελική Κωστάκη". Εκεί έκανα ένα φλας-μπακ και θυμήθηκα την παλιά ελληνική ταινία "Υπολοχαγός Νατάσα". Αυτός σκεφτήκαμε θα έπρεπε να είναι ο τίτλος του χρονογραφήματος: "Υποπλοίαρχος Αγγελική". Και κάπως έτσι άρχισα τις ερωτήσεις: πως και γιατί έβαλε πλώρη να γίνει καπετάνισσα. "Είμαι από το Ναύπλιο". είπε. Και συμπλήρωσε με χιούμορ: "Κάτω από το "αυλάκι". Την παρηγόρησα γελώντας: "μην ανησυχείς όλοι κάνουμε λάθη. Και η μητέρα μου ήταν από την Αρκαδία, πριν γίνει φανατική αντριώτισα λόγω του πατέρα μου". Γέλασε...

Η απόσταση είχε γεφυρωθεί μετά από αυτό. Το πανέμορφο και παραθαλάσσιο το Ναύπλιο την έστρεψε από νωρίς στη θάλασσα. Η θάλασσα την ξελόγιασε κι άφησε πίσω της την τακτοποιημένη ζωή της στεριάς. "Το πλοίο και η γέφυρα είναι η δουλειά μου" συνέχισε με ήρεμη αποφασιστικότητα. "Έχω πάνω από εφτά χρόνια στην ακτοπλοΐα. Είμαι πια υποπλοίαρχος" συμπληρώνει και κοιτά χαμογελαστή τον πλοίαρχο Κώστα Νίκα, που καμαρώνει για τη νεαρή υποπλοίαρχο του. Τους ζητώ μια φωτογραφία μαζί και γελώντας ποζάρουν...

Τη ρωτώ πως είναι η ζωή στα καράβια γι' αυτήν κι απαντά: "μου αρέσει. Την έχω συνηθίσει. Το ήθελα από μικρή. Ο πατέρας μου - που δουλεύει στο Ναύπλιο - θα χαρεί που τα λέω αυτά. Και συνεχίζει με μια απλότητα και με άνεση την ξενάγηση μας στη ζωή της. Στη ζωή μιας νεαρή καπετάνισσας: "Ζω στο Πέραμα" συμπληρώνει. Και κάπου εκεί θυμήθηκα τον καπετάν Γιάννη Βουτσελάκο του Superferry και του Super Express, που ζει κι αυτός στο Πέραμα. Της το είπα. Κι απάντησε γελώντας ζεστά: "με τον Γιάννη όχι μόνο μένουμε στο Πέραμα, αλλά είμαστε κι από την ίδια περιοχή. Εγώ από το Ναύπλιο κι αυτός από το Τολό...".

Με ξάφνιασε η ευθύτητα, η αμεσότητα και η απλότητα στις απαντήσεις της υποπλοιάρχου Αγγελικής Κωστάκη, που μας ταξιδεύει από την Ραφήνα στην Άνδρο. Η μικρή ιστορία της είναι συνάμα και η ιστορία της κατάκτησης από τις γυναίκες ενός παλιού ανδρικού ναυτικού επαγγέλματος. Η ζωή αλλάζει. Η κοινωνία αλλάζει. Και κατά περίεργο τρόπο η ζωή μας κάνει κύκλους γύρω από την παλιά Ελλάδα.