ΑΝΑΜΟΝΗ ΝΑΥΤΟΛΟΓΗΣΕΩΣ

Του Βασίλη Μαλταμπέ
 
 
(ΕΝΑ ΝΑΥΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΣΤΗ ΣΤΕΡΙΑ: Σκόρπιες σκέψεις και περιστατικά ανάμεσα σε διαδρομές στην πόλη. Περπατώντας γύρω από την πλατεία Συντάγματος. Μια διαδρομή με το μετρό στο Σύνταγμα και μια στο σπίτι. Με έναν μάστορα στο σπίτι. Μια διαδρομή με το μετρό από τον Κεραμικό στο Ελληνικό. Κι ανάμεσα στις φευγαλέες στάσεις του μετρό ο Βασίλης Μαλταμπές, ναυτικός από την Βουρκωτή, μετρά την φευγάτη ζωή κι αναμετρά το πέρασμα του χρόνου σε κάθε μπάρκο. Κάθε ταξίδι προσθέτει στην ηλικία. Κάθε μπάρκο φορτώνει τη ζωή του μοναξιά. Αναμετρά φόβους και κινδύνους του ταξιδιού στη θάλασσα. Αποτιμά αναχωρήσεις κι επιστροφές. Βλέπει τη ζωή στη στεριά και στη θάλασσα σαν μια διαδρομή του μετρό μέχρι τον τελικό σταθμό. Κι όλα αυτά ενώ αναμένει μια ακόμα ναυτολόγηση για ένα ακόμα ταξίδι. Στοχασμοί με ποιητική μορφή ενός από τους πολλούς ναυτικούς της νήσου Άνδρου που σας ζητούν να ταξιδέψετε για λίγο μαζί τους - ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΜΠΑΣΑΝΤΗΣ) 
 
Είμαι στο μετρό. Έχω ζωή, αναρωτιέμαι. Αυτή τη φορά πήρα κατευθείαν την Περικλέους προσπερνούσα συνεχώς το πλήθος, οι άνθρωποι, μου φαινόταν άσχημοι και επιθετικοί, έτοιμοι να με κατασπαράξουν, καθένας για λογαριασμό του, τόσο ώστε οι επόμενες ορδές να μην βρίσκουν τίποτε πέρα από μια υποψία βίας ανάμεσα στα συντριμμένα οστά.
Προσπέρασα, την Λέκκα, κάποια στιγμή που  διαπίστωσα ότι είχα απομακρυνθεί απ' τον προορισμό απευθύνθηκα σ' έναν άνθρωπο, ήταν σε ανοιχτή πόρτα πίσω απ' ένα πάγκο
Ρώτησα:
- Η οδός Λέκκα παρακαλώ;
 Μου απάντησε:
- Κάπου πιο πάνω...
Απαντώ αμήχανα:
- Α την προσπέρασα...
 
Τώρα είμαι στο μετρό. Θα πρέπει μιάμιση ώρα να είμαι σπίτι.
Ο μάστορας ήρθε εγκαίρως:
- Α εδώ πρέπει να επέμβει μαραγκός, αποφάνθηκε.
Ανοίγω την μπαλκονόπορτα να βγει ο σκύλος. Βιαστικά ετοιμάζομαι
 
Είμαι στο μετρό
Κλείδωσα το σπίτι, πήρα τη Ζηνοβία τηλέφωνο. Θα πάω Ελληνικό αφού πρώτα αλλάξω συρμό.
Κεραμικός. Το ρολόι δείχνει 3 και 5. Έχω όραση η οποία σκοντάφτει στους επιβάτες που συνωστίζονται στο βαγόνι, πνίγομαι σιωπηλά - είμαι μόνος γι' αυτό δεν φωνάζω για βοήθεια.
Θα βυθιστώ και άλλο μέσα στη αφέγγαρη νύχτα, ώσπου να λάμψει μια παρηγοριά - μου έχει ξανασυμβεί
δεν ανησυχώ θα έρθει αλλά θέλει ατσάλινη υπομονή. 
Βυθίζομαι, είναι μια αίσθηση πραγματική ο πνιγμός, από παιδί με σημαδεύει και έκτοτε  διατρέχει όλες μου τις ηλικίες.
 
Περιμένω τη λάμψη. Αγγίζει με περισσή αρχοντιά τον σκοτεινιασμένο νου και μία -μία οι αγωνίες 
λησμονούνται. Αν έχετε βυθιστεί, αν έχετε τέτοια εμπειρία, σίγουρα θα ξέρετε τι εννοώ. Αν έχετε κάτσει στην εμπατή, αν έχετε μπει στον Άδη, μα δεν σας τσάκισε η απόγνωση σίγουρα θα δικαιολογήσετε την φαινομενική μου αδράνεια.
 
Next station 
Agios Ioannis
Οι επιβάτες αραιώνουν
Η μοναξιά στα βαγόνια είναι αρχέγονη, όπως και στο πλοίο. Φεύγεις από κάπου που ήσουν οριακά νεότερος
σε αγκάλιαζαν γι' αυτή την ζεστασιά της υπάρξεως σου, όταν και συ αντλούσες ζωή από απλές καθημερινές συνήθειες. Ο προορισμός έστω και αν είναι προσδιορισμένος εμπεριέχει αναμονή και προσμονή
 
Argiroupoli
Φτάνεις ήδη γεροντότερος αφού έχουν περάσει αναρίθμητες αναχωρήσεις - επιστροφές. Και είσαι κουρασμένος, και όλοι οι δικοί σου κοιτάνε πλέον πως θα σφίξουν το χέρι σου όχι όμως με στοργή και συγκατάβαση, μα με  αυστηρότητα και στόμφο γιατί δεν φρόντισες τη ζωή σου, αλλά με περισσή ελαφρότητα σπαταλούσες στο ξέμπαρκο κάθε φορά το τάλαντο - την συνεχώς ανανεούμενη άνωθεν δωρεά.
 
Οι σκέψεις διακόπτονται απ' τα μεγάφωνα
Επόμενη στάση 
Ελληνικό
τέλος διαδρομής,
παρακαλώ εξέλθετε.