Του ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΜΠΑΣΑΝΤΗ Ένα ακόμα Σαββατοκύριακο στο καράβι. Μια ακόμα επιστροφή στο νησί. Το πλοίο γεμάτο γνώριμες μορφές. Όταν τον χειμώνα το νησί μένει με ένα καράβι αρχίζουν τα δύσκολα. Αλλά έχει και τα καλά του. Γιατί τα σαλόνια γίνονται μια μεγάλη τραπεζαρία του νησιού. Και όλοι γύρω γνωστοί. Οι τακτικοί και οι μόνιμοι. Όλοι πάνε κι έρχονται. Όλο το πλοίο μια γειτονιά. Μια γειτονιά που αρχίζει από το Γαύριο περνά από την Χώρα και φτάνει μέχρι το Κόρθι. Την περασμένη φορά ξεχαστήκαμε με την κουβέντα με τους φίλους από το Γαύριο και κοντέψαμε να πάμε Τήνο. Αυτή τη φορά μπερδεύτηκαν οι άγκυρες και νομίζαμε πως θα μέναμε στη Ραφήνα. Όμως με μια μικρή καθυστέρηση ξέμπλεξαν και φύγαμε.

Του Κωνσταντίνου Τριανταφυλλάκη Πρώτη Γυμνασίου. Παραμονές Χριστουγέννων  το Γυμνάσιο Αρρένων πήγε για εκκλησιασμό. Θα χοροστατούσε ο Επίσκοπος. Από πάνω, επιβλητικό,  ακοίμητος φρουρός  και μάρτυς περασμένης δόξας, υψώνονταν  το Κάστρο του Διδυμοτείχου, με τις πολεμίστρες χιονισμένες. Το πλακόστρωτο που οδηγούσε στην εκκλησία παγωμένο, με το ζόρι στεκόμασταν όρθιοι. Ο Ερυθροπόταμος, δεξιά, κυλούσε οργισμένος τα θολωμένα του νερά, μ’ ένα απόκοσμο θόρυβο. Ο βοριάς κροτάλιζε τα παγωμένα κλαδιά των δέντρων. Στήλες καπνού χόρευαν με τον αέρα, λες και τις συντόνιζε  κάποιος επουράνιος μαέστρος. Από τις στέγες έσταζαν διάφανοι κρυστάλλινοι σχηματισμοί, που ερωτοτροπούσαν με τον παγωμένο ήλιο. Κάτι σπουργιτάκια, με τα λεπτά ποδαράκια τους, κούρνιαζαν στα παράθυρα για μια αχτίνα ζέστης και ένα ψίχουλο ζωής. Μερικά  άσπρα βουναλάκια  έτρεχαν, ανέμελα, στο γαλάζιο τ’ ουρανού, λές  και  έχασαν το δρόμο τους. Και η κοιλάδα του Έβρου, αστραφτερή από τις ανταύγειες του χιονιού,  απλώνονταν απέραντη, όσο ποτέ, μέχρι πέρα, τις δεντροσειρές του ποταμού, που μας χώριζαν από τα σπίτια των παππούδων μας. Στριμωχτήκαμε μες την εκκλησιά με το ξυλόγλυπτο τέμπλο, τις βαριές βυζαντινές εικόνες, τα πολύχρωμα καντήλια και τους επιβλητικούς πολυέλαιους.

Του Διαμαντή Μπασαντή "Αν μιλούσαμε Μόσχα..."! Με την φράση αυτή της βουβής απελπισίας τελειώνει η αφιερωμένη στην Άνδρο ταινία "Μικρά Αγγλία". Αν η φράση αναφερόταν σε κάποιον άλλο τόπο ίσως αυτές οι τρεις λέξεις να ήταν απλώς μια αδικαίωτη ευχή ή ένας μισοσβησμένος αναστεναγμός. Όμως στην Άνδρο αυτή η συγκλονιστική φράση καταφέρνει και αποτυπώνει έναν τρόπο ζωής που στοίχειωσε και στοιχειώνει το νησί. Κι αυτό γιατί στην Άνδρο κυριαρχούσε και κυριαρχεί μέχρι σήμερα μια σιωπή γεμάτη υπεκφυγές και άρρητες προθέσεις, αδικαίωτα φορτία και μάταιες προσμονές. Για πολλούς λόγους το νησί έμαθε να ζει ανάμεσα σε υπαινικτικές σιωπές που διακόπτονταν από υπονοούμενα.

Του Διαμαντή Μπασαντή Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, παιδάκι, ανέβηκα πρώτη φορά στη Μονή Παναχράντου. Ήταν του Αγίου Παντελεήμονα. Με ξύπνησαν στις 4.00. Αγουροξυπνημένος βγήκα στο κεφαλόσκαλο του σπιτιού του θείου Πέτρου στα Λειβάδια. Κι εκεί έμεινα έκπληκτος να κοιτώ, πρώτη φορά στη ζωή μου, τον γαλαξία να απλώνει στο νυχτερινό θόλο.

Του Κωνσταντίνου Τριανταφυλλάκη   Θυμάμαι ως νεαρός μεταπτυχιακός φοιτητής στη Νέα Υόρκη είχα μια έντονη συζήτηση με τον καθηγητή που δίδασκε Macro-Economics, αν τα Οικονομικά μπορούν να οριστούν ως επιστήμη. Η δική μου άποψη (την οποία διατηρώ ακόμη και σήμερα) είναι ότι τα οικονομικά δεν είναι επιστήμη! Αιρετική άποψη, είναι αλήθεια!  

  Του Διαμαντή Μπασαντή Πέτρος Τατσόπουλος. Ο συγγραφέας που «συγκίνησε» το πανελλήνιο με τη διάσημη πλέον ατάκα του …για το ότι «π… την μισή Αθήνα»! Αφού αντιστάθηκε σε όλους τώρα «αντιστέκεται» και στον ΣΥΡΙΖΑ! Μέχρι προχτές «αντιστεκόταν» σκληρά στο μνημόνιο!  Και αναδείχθηκε σε εθνικό εκπρόσωπο κάθε εξεγερμένου μικροαστού, κάθε φουρτουνιασμένου και βολεμένου «αντιρρησία», κάθε «αγανακτισμένου» νεοέλληνα, που θέλει κάποιον «να τα λέει χύμα αντί για αυτόν». Ενός νεοέλληνα που μένει στην ίδια γειτονιά με έναν άλλο περισσότερο «οργισμένο» που θέλει κάποιον άλλον «να δέρνει αντί για αυτόν». Ο πρώτος πατάει like στο facebook του Τατσόπουλου, που «π…. τη μισή Αθήνα». Ο άλλος απολαμβάνει τον Κασιδιάρη να κινεί παλινδρομικά την χούφτα του μπροστά στις κάμερες αναπτύσσοντας δημοσίως τη θεωρία του περί «μ…..»!

  Published at 4:01PM, October 25 2013  Only private boats and a few foreign tourists make it to Andros. Kate Quill visits a place they call ‘the dream’ Don’t plan to do much while you’re at Onar. It’s not that kind of place. Time is so slow here you lose interest in checking it. There is no wi-fi, no shops, no nightclubs and very few people. The only distractions at this isolated seaside spot on one of Greece’s most underappreciated islands is the occasional bleat from goats in the valley and a visit from the resident cat. There isn’t even a proper road, which means jumping in the car to explore seems, after a couple of days of staring at the horizon, like too much hard work.