Χτυπά το τηλέφωνο. Ο φίλος Δημήτρης από Αθήνα. Ερωτά: "τι καιρό κάνει στην Άνδρο;" Του περιγράφω με δύο λόγια. Τον απασχολεί ιδιαίτερα η θάλασσα: "είναι μπουνάτσα;" Απαντώ. Και μουρμουρίζει: "λαδιά ε; Α, και να 'μουν εκεί, θα έκανα μπάνιο..." Κλείνω και πριν προλάβω ξαναχτυπά μέσω viber. O Γιώργος από Ταϊλάνδη. "Τι κάνεις; Πως είναι ο καιρός εκεί; Εδώ έχουμε ζέστη. 30 βαθμούς. Είναι 2 τη νύχτα." Περιγράφω και σε αυτόν τον καιρό. Μετά βάζω κάμερα και τον βλέπει. Η κλήση διαρκεί λίγα λεπτά πριν χαθεί το σήμα.

Του ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΜΠΑΣΑΝΤΗ Μεσημέρι Παρασκευής 21 Οκτωβρίου 2022. Στη Ρώμη, στην αιώνια πόλη. Για έκτη ή έβδομα φορά. Περπατάμε στο Campo De Fiori με τον Οδυσσέα και τον παλιό φίλο μου τον Alessandro Di Benedeto από τα χρόνια του Λονδίνου (αρχές δεκαετίας 1980). Μετά μια ώρα αποφασίζουμε πως είναι ώρα για μια ιταλική μπύρα. Ο Οδυσσέας σχολιάζει στα ελληνικά πως "είμαστε άγνωστοι μεταξύ αγνώστων". Γελώ και του λέω: "μην το λες. Όλο και κάποιος Έλληνας θα είναι γύρω". Και καθόμαστε σε μια σχετικά ήσυχη γωνιά που βλέπει προς την πλατεία όπου είναι η γαλλική πρεσβεία. Πίσω μας το Campro De Fiori με το άγαλμα του Τζορντάνο Μπρούνο. Κάτι σχολιάζω στα αγγλικά με τον Alessandro. Και ξαφνικά ακούω πίσω στην πλάτη μου κάποιον από μια νεανική παρέα που ήταν εκεί να λέει γελώντας στα ελληνικά: "τι κάνετε κύριε Μπασαντή!"  

  Πολλά γράφονται και λέγονται για τις κρατικές μονάδες covid-19 στην Ελλάδα. Συμπολιτευόμενοι κι αντιπολιτευόμενοι λένε τα δικά τους. Ασθενείς και συγγενείς προσπαθούν να πουν κάτι κι αυτοί και να ακουστεί. Όμως συχνά κυριαρχούν οι «ερμηνείες» και οι «απόψεις» μιας πραγματικότητας την οποία όπως θέλει την βλέπει ο καθένας. Και χειρότερο από όλα είναι οι γενικεύσεις και οι αφορισμοί αυτών που κρίνουν «έξω από τον χορό»…

Του ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΜΠΑΣΑΝΤΗ Παρασκευή 26 Αυγούστου 2022, ώρα 7:10 το πρωί. Από το μπαλκόνι μου στο Άνω Υψηλού βλέπω την καταιγίδα να έρχεται από την μεριά της θάλασσας. Απέχει λίγο από την Χώρα. Διακρίνεται όμως εμφανώς η "κουρτίνα" της βροχής. Είχε προαναγγελθεί καταιγίδα. Και την ώρα του πρωινού καφέ άρχισα να την φωτογραφίζω και να την βιντεοσκοπώ. Για κάτι τέτοιες μοναδικές στιγμές αξίζει κανείς να ζει στην Άνδρο. Ο ερχομός ενός καιρικού φαινομένου έτσι όπως αποτυπώνεται στην φωτογραφία εντυπωσιάζει... Η καταιγίδα έχει μικρύνει την απόσταση από την Χώρα και την Άνδρο. Ο ουρανός έχει σκοτεινιάσει. Η θάλασσα είναι ακύμαντη. Κι ένα ανεπαίσθητο αεράκι ταξιδεύει τα σύννεφα της βροχής από τα ανατολικά προς την βενετική Χώρα, που ατάραχη περιμένει την μπόρα... Η "κουρτίνα" της βροχής έχει πια απλώσει σε όλο το μήκος της θάλασσας. Έχουμε εστιάσει στην καταιγίδα, που έρχεται και στην Χώρα, που ακίνητη περιμένει. Οι δύο πλευρές  απέχουν ελάχιστα η μία από την άλλη...  Ανοίγουμε το πλάνο. Η βροχή, η Χώρα κι ένας ξέπνοος ήλιος που ήρθε η ώρα να κρυφτεί από τα βαριά μαύρα σύννεφα... Η έλευση της καταιγίδας σε βίντεο πριν προχωρήσουμε στις φωτογραφίες. Η βροχή ξεκινά στις 7:30. Σιγά στην αρχή και σύντομα δυναμώνει. Χωρίς αέρα. Τα αργόσυρτα "αδειάζουν" το υγρό φορτίο τους στη διψασμένη γη. Η βροχή πέφτει κάθετα με γρήγορο ρυθμό σε μεγάλες βαριές στάλες. Η Χώρα χάνεται. Ο ορίζοντας σβήνει. Όλα αυτά με την εντυπωσιακή μουσική επένδυση του Σταμάτη Σπανουδάκη και του επικού τραγουδιού του "Θα 'ρθεις σαν αστραπή"... Η βροχή έφτασε στην Χώρα. Και στην πλαγιά μας. Σε αρκετά μέρη της κοιλάδας πλέον βρέχει για τα καλά. Η "κουρτίνα" του νερού διακρίνεται ανάγλυφα στην εικόνα.  Μια τελευταία εικόνα. Ένα τελευταίο στιγμιότυπο της καταιγίδας που πλέον έφτασε με δύναμη στην Άνδρο. Μια δύναμη αναζωογονητική, αλλά και συνάμα καταστροφική σε κάποια σημεία της Άνδρου. Τα φαινόμενα της φύσης αναζωογονούν, εντυπωσιάζουν, μαγεύουν, αλλά και στιγμές - στιγμές η δύναμη τους μπορεί να γίνει και καταστροφική. Η ζωή και η φύση της Άνδρου, αναζωογονεί, εντυπωσιάζει, μαγεύει, αλλά όταν φτάσει στα άκρα γίνεται και καταστροφική...              

Της Αλεξάνδρας Ν. Σκαμάγκα   Κάθε Αύγουστο εκδηλωνόταν μια από τις αδυναμίες του, να μαζεύει σύκα και μάλιστα βασιλικά. Για τους ποθητούς του καρπούς, μπορούσε ακόμα και να παρακάμψει το τυχόν εμπόδιο, που τους προστάτευε, συχνά ένα συρματόπλεγμα, παρότι άνθρωπος αυστηρός με την ηθική. 

Του Βασίλη Μπαλταμπέ   (Λεπτομέρειες μιας εποχής που μοιάζει τόσο μακρινή, ενώ απέχει μόλις μερικές μέρες. Ο Βασίλης Μαλταμπές γράφει για τους θαλάμους Covid. Για τις διαδρομές στους δρόμους του Covid. Για την αγωνία της επίσκεψης στο νοσοκομείο με Covid. Τρεις εικόνες. Και η λιτή περιγραφή μιας εποχής, που ήταν μόλις... χτες!!! - ΕΝ ΑΝΔΡΩ)

Του ΒΑΣΙΛΗ ΜΑΛΤΑΜΠΕ   Όταν μπαρκάρει ο ναυτικός, όταν αφήνει στο σπίτι την οικογένεια του, ξεριζώνεται κάτι απ' την ύπαρξη του και στο μέλλον όσο και αν δε φαίνεται, δεν θα είναι ποτέ ο ίδιος. Λες και σώνονται λίγο-λίγο με τον καιρό τα αποθέματα των δυνάμεων του. Κάποτε βέβαια παρατηρώντας τους γύρω του ακόμη και στις άχαρες στιγμές των πτήσεων για ξένα λιμάνια μαλακώνει λίγο η θλίψη.  Επιβίβαση ανά ζώνη. Φτάνει η σειρά μου. Ζώνη Ε. Μπροστά προχωρεί ηλικιωμένο ζευγάρι. Η κυρία λαλίστατη: Πω-πω καθυστερούμε. Πω-πω ζεστή, μας έχουν και περιμένουμε. Που πάει από δω; Εδώ πάνε για πρώτη θέση, απαντά ο κύριος. Γιατί δεν πάμε από δω; Συνεχίζει η κυρία...  Μπαίνουμε στο αεροπλάνο διασχίζοντας την Α' θέση. Η κυρία συνεχίζει: Σας παρακαλώ αυτό είναι για ψυγείο! φέρνει στα μούτρα της αεροσυνοδού μια ισοθερμική τσάντα. Η αεροσυνοδός απαντά ευγενικά: Περάστε πίσω στον συνάδελφο. "Τιιιι;" απαντά και τραβάει με δύναμη τη χειραποσκευή, ο σύζυγος έχει προχωρήσει. Ακολουθώ από πίσω. Εδώ μπλέξαμε, σκέφτομαι. Η κυρία φτάνει στη θέση της. Κάποιους διαπληκτισμούς με την  αεροσυνοδό της οικονομικής θέσης, δεν ακούω καλά, με σπρώχνουν οι πίσω. Βάλε την βαλίτσα πάνω! Λέει απευθυνόμενη σε μένα: Όχιιιι έτσι, αλλιώς για να χωρέσουν και άλλες! Δεν χωράει έτσι κυρία μου, λέει η αεροσυνοδός. Παρακαλώ λίγο να περάσουμε, λέω. Κάθεται ακόμη στον διάδρομο, ενώ περιμένει κόσμος στην είσοδο. Αφού περνώ επιτέλους, γυρίζει και μου λέει η (κατά τα άλλα συμπαθέστατη) γιαγιά: Κοίτα τι μου έτυχε, δείχνοντας με τα μάτια. Στην διπλανή της θέση ένας ευτραφής - γιγαντιαίος ομολογουμένως - κύριος. Κυρία μιλάω και εγώ ελληνικά, της λέει. !!!... Η κυρία έρχεται από Αυστραλία. 14 ώρες πτήση, έχει κάποια δίκια. Όμως εγώ σκέφτομαι κάπως και τον σύζυγό... Καλή μας πτήση!!!    

Του Βασίλη Μαλταμπέ     (ΕΝΑ ΝΑΥΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΣΤΗ ΣΤΕΡΙΑ: Σκόρπιες σκέψεις και περιστατικά ανάμεσα σε διαδρομές στην πόλη. Περπατώντας γύρω από την πλατεία Συντάγματος. Μια διαδρομή με το μετρό στο Σύνταγμα και μια στο σπίτι. Με έναν μάστορα στο σπίτι. Μια διαδρομή με το μετρό από τον Κεραμικό στο Ελληνικό. Κι ανάμεσα στις φευγαλέες στάσεις του μετρό ο Βασίλης Μαλταμπές, ναυτικός από την Βουρκωτή, μετρά την φευγάτη ζωή κι αναμετρά το πέρασμα του χρόνου σε κάθε μπάρκο. Κάθε ταξίδι προσθέτει στην ηλικία. Κάθε μπάρκο φορτώνει τη ζωή του μοναξιά. Αναμετρά φόβους και κινδύνους του ταξιδιού στη θάλασσα. Αποτιμά αναχωρήσεις κι επιστροφές. Βλέπει τη ζωή στη στεριά και στη θάλασσα σαν μια διαδρομή του μετρό μέχρι τον τελικό σταθμό. Κι όλα αυτά ενώ αναμένει μια ακόμα ναυτολόγηση για ένα ακόμα ταξίδι. Στοχασμοί με ποιητική μορφή ενός από τους πολλούς ναυτικούς της νήσου Άνδρου που σας ζητούν να ταξιδέψετε για λίγο μαζί τους - ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΜΠΑΣΑΝΤΗΣ) 

Του ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΜΠΑΣΑΝΤΗ    Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις." Οδυσσέας Ελύτης.