Το πάρτι της παραμονής της Πρωτοχρονιάς στο Εδιμβούργο στήνεται στον κεντρικό δρόμο κάτω και μπροστά από το διάσημο κάστρο της πόλης. Το κάστρο φωταγωγείται στα μπλε, το εθνικό χρώμα της Σκωτίας και, το πάρκο που το περιβάλει κλείνει και όλο το πάρτι γίνεται στην αυστηρά περιφραγμένη και φρουρούμενη Princes Street. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι προσέρχονται με εισιτήρια! Αμ, τι νομίζατε πως σκωτσέζοι και θα πλήρωναν από τους φόρους τα βεγγαλικά. Φυσικά τα εισιτήρια εξαντλούνται μιας και ο χώρος δεν είναι ανεξάντλητος. Και αν δεν το ξέρεις ή δεν έχεις μεριμνήσει μένεις έξω από την κεντρική σκηνή. Όμως αυτό δεν λέει πολλά γιατί και οι επίσης δεκάδες χιλιάδες που κατεβαίνουν χωρίς εισιτήριο βρίσκουν καταφύγιο στις δεκάδες παμπ που απλώνουν τριγύρω σαν τα μανιτάρια. Και όλοι διασκεδάζουν...

Το μεσαιωνικό κάστρο του Εδιμβούργου με τον νυχτερινό κόκκινο φωτισμό του, που του προσδίδει ένα έντονα δραματικό στοιχείο. Ώρα 4:35 το απόγευμα...  Εδιμβούργο. Πρωτεύουσα της Σκωτίας. Ή, όπως την αποκαλούσαν "η Αθήνα του Βορρά", για το μοναδικό μεσαιωνικό κάστρο της στο κέντρο της πόλης, που θυμίζει κάτι από την Ακρόπολη των Αθηνών. Ακόμα μια φορά σε ένα από τα πιο βόρεια σημεία του χάρτη μου. Τύχη αγαθή που βρέθηκα εδώ, με την βοήθεια και του Εν Άνδρω, που ταξιδεύει την Άνδρο και συναντά τους ανδριώτες σε όλο τον κόσμο. Σε μια ακόμα από τις ξεχωριστές αυτές διαδικτυακές συναντήσεις είχαμε την ευκαιρία να προσκληθούμε ένα 10ήμερο για Πρωτοχρονιά στην Σκωτία! 

Γράφει ο ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΜΠΑΣΑΝΤΗΣ   Τις Βρυξέλες όλοι ξέρουν ως έδρα του ευρωκοινοβουλίου, της κομισιόν και του ΝΑΤΟ. Εκεί συνεδριάζει - κυρίως - και το συμβούλιο των αρχηγών κρατών της ΕΕ, που συγκλήθηκε εκτάκτως εκεί αυτές τις μέρες της κρίσης. Εκεί είναι και γραφειοκρατική διοίκηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εκεί και η τουριστική ατραξιόν της Grand Place όπου περνούν όλοι οι τουρίστες και φωτογραφίζονται. Εμείς σε αυτή την 9η επίσκεψη μας αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε την περιήγηση μας διαφορετικά Ξεκινάμε με τον μεγάλο Βέλγο σουρεαλιστή ζωγράφο Rene Magritte. Στις Βρυξέλες βρίσκεται το εξαιρετικό μουσείο του. Όμως όσοι δεν πάνε μέχρι εκεί, μόλις 300 μέτρα μακριά από την Grand Place, πάνω στην πρόσοψη δύο παραδοσιακών κτιρίων του 20ου αιώνα, αποτυπώνεται το περίφημο περιστέρι του Magritte. Ένα σουρεαλιστικό σύμβολο ελευθερίας και ανάτασης. Ξεκινάμε, λοιπόν, αυτή τη διαδρομή μας με τον Μαγκρίτ και το περιστέρι του: ένα πρόσωπο κι ένα τοπόσημο στις Βρυξέλες...

  Διαδρομές στη Μπριζ Έχουμε γράψει πολλές φορές για το πόσοι μάς διαβάζουν σε τακτική βάση σε όλο τον κόσμο. Τα μηνύματα που έρχονται πολλά. Και από μέρη μακρινά. Αν δούμε τον χάρτη περιοχών του κόσμου που διαβάζουν κάθε στιγμή το Εν Άνδρω μένουμε έκπληκτοι. Το ότι μάς διαβάζουν στην Άνδρο ή στην Αττική είναι γνωστό. Το ότι μάς διαβάζουν λεπτομερώς μάλιστα Ανδριώτες στο εξωτερικό σε τέτοιο βαθμό συνεχίζει να μάς εκπλήττει.

Πρωινό ενός λαμπερού Σάββατου Οκτωβρίου. Θυμάμαι παλιές διαδρομές κι ανηφορίζω. Χαλκίδα. Εκεί που πήγαινα εκδρομή με το τρένο μαθητής. Εκεί που πήγαινα εκδρομή με τους φίλους φοιτητής. Εκεί που είδαμε την πρώτη παλίρροια, τα νερά να πηγαίνουν πάνω-κάτω ανά έξι ώρες. Εκεί που αλλάζαν τα νερά και τα κοιτάγαμε ανακαλύπτοντας τον κόσμο. Κοιτώ σήμερα τα νερά που πάνε βόρεια. Θυμίζουν τις πρώτες παλίρροιες του Τάμεση. Θυμάμαι μεταπτυχιακός στο Λονδίνο που κοίταγα το ποτάμι έκπληκτος να πηγαίνει ανάποδα και δεν καταλάβαινα. Ρώτησα έναν Ιρλανδό: "πως γίνεται και πάει ανάποδα;" "Η παλίρροια, φίλε μου", απάντησε. "Μα δεν είμαστε δεκάδες μίλια μακριά από την θάλασσα;" ξαναρώτησα. "Και τι σημασία έχει, η παλίρροια πάει μακρύτερα", ξαναπάντησε. Έτσι, έμαθα πρακτικά την παλίρροια, κοιτάζοντας τα νερά του Ευρίπου στην Ελλάδα και τα μεγάλα ανεβοκατεβάσματα του Τάμεση στο Λονδίνο.

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΣΛΑΝΟΓΛΟΥ Η Άνδρος μιας άλλης εποχής. Μεταξύ της αγροτικής και ναυτικής κοινωνίας... (Καλοκαίρι 2023. Το φέρνει η τύχη και κάνουμε μπάνιο στα Γυάλια με τον καπετάν Δημήτρη Ασλάνογλου παλαιό γνώριμο και χρονογράφο της θάλασσας. Με ιστορίες πολλές και καλογραμμένες, που έχουμε δημοσιεύσει παλιά μια σειρά από αυτές. Πιάνουμε κουβέντα και θυμάται μια εποχή που περίμεναν στο σπίτι το έμβασμα του ναυτικού πατέρα για να ζήσουν. Τι γίνεται όμως όταν το έμβασμα αργεί με τα τότε ταχυδρομεία εκείνης της μακρινής εποχής; Μου διηγείται μια ιστορία, που την έχει γράψει σαν χρονογράφημα, σαν αφήγημα. Του λέω να την στείλει. Άνθρωπος ακριβής ο καπετάν Δημήτρης την στέλνει μαζί με μέηλ. Για να μην χαθεί στο δρόμο και αργήσω να την πάρω. Σαν το έμβασμα του πατέρα του εκείνη την μακρινή εποχή. Μέσα σε αυτό το προεκλογικό χρόνο αξίζει να διαβάσετε και μια στιγμή μνήμης από την καθημερινότητα του νησιού μιας άλλης εποχής - ΕΝ ΑΝΔΡΩ)

Του ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΜΠΑΣΑΝΤΗ   Η ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ Δευτέρα, απόγευμα Ιουλίου. Ταξιδεύω από Άνδρο για Τήνο με το Andros Queen. Στη φιλόξενη γέφυρα του καπετάν Θανάση με τους αξιωματικούς βάρδιας: τον Σταύρο Στεφάνου από την Άρνη και τον Γιώργο Γιγίνη από το Κόρθι. Στη γέφυρα και μια ωραία νεαρή, η Άννα Μαρία. Η θάλασσα ταραγμένη. Ο άνεμος "ορθώνει το πέλαγος σαν Θεοτόκο", όπως έγραψε κι ο Ελύτης. Ξαφνικά στον ορίζοντα εμφανίζεται τρέχοντας με 35 μίλια την ώρα το Super Express. Στα δικά του 35 πρέπει να προσθέσουμε τα 21,5 μίλια του Adros Queen. Συνολική ταχύτητα προσέγγισης 56,5 μίλια. Η συνάντηση διαρκεί δευτερόλεπτα. Μετά τα δύο πλοία χάνονται. Τα εντυπωσιακά πράγματα στη ζωή διαρκούν συνήθως λίγο. Μέσα σε αυτό το μικρό διάστημα τραβήξαμε 4-5 φωτογραφίες. Η κοπέλα δίπλα τράβηξε μία. Ήταν καλύτερη. Την έστειλε να την δημοσιεύσουμε. Με αυτή την εντυπωσιακή φωτογραφία της συνάντησης των δύο πλοίων ξεκινάμε την περιγραφή της διαδρομής μας στην Τήνο...

Του ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΜΠΑΣΑΝΤΗ Μεσημέρι 25ης Μαρτίου. Φτάνω στη Μονή Παναχράντου και πριν κατέβω τις σκάλες ακούω μια φωνή να λέει: "παρακαλώ μην κατεβαίνετε κάνουμε λήψη"! Περιμένω μέχρι να πουν να κατέβω. Κατεβαίνω και πέφτω πάνω στο δημοσιογράφο Σταύρο Θεοδωράκη. Τον χαιρετώ εγκάρδια. Ο Σταύρος ξαφνιάζεται. Μετά γελά όταν με γνωρίζει. Πριν πούμε τίποτα άλλο ζητώ μια φωτογραφία του με φόντο την είσοδο της Μονής. Χαμογελά. Και βγάζω την πρώτη φωτογραφία.  

Του ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΜΠΑΣΑΝΤΗ Ο  Αυτές τις ανοιξιάτικες μέρες της βροχής και των βιαστικών σύννεφων βρέθηκα να περιπλανιέμαι στην κοιλάδα της Χώρας. Από την Μονή Παναχράντου στους Γερακώνες μέχρι το Υψηλού και το Πέταλο. Από την μια μουσκεμένη πλαγιά μέχρι την άλλη. Από το ένα σύννεφό στο άλλο. Από το ψιλόβροχο μέχρι την μπόρα. Από την μεσημεριάτικη ζέστη στη βραδινή ψύχρα. Η Άνδρος έχει πολλά πρόσωπα κι είναι παράξενη και λίγο μαγική στην πρώιμη άνοιξη. Ξεκινώ αυτή την περιδιάβαση σε τοπία οικεία και αγαπημένα, διατρέχοντας στιγμές και πρόσωπα από τις διαφορετικές ζωές μου: στην Άνδρο, στην Αμερική, στην Αγγλία, στην Αθήνα. Τελειώνοντας μια διαδρομή σε μια πόλη, σε έναν τόπο, σε παλιά κι αγαπημένα πρόσωπα, ξεκινώ πάλι από την αρχή: σε μια άλλη ζωή, σε μια άλλη διαδρομή με άλλα πρόσωπα.