Τo χρυσό μνημόνιο
Του Γιώργου Χουλιάρα
Έκθεμα από την έκθεση Man Ray - μουσείο Μοντέρνας Τεχνης Άνδρου
(O Γιώργος Χουλιάρας είναι περιπλανώμενος, φίλος, συγγραφέας και ποιητής (όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά). Το κείμενο του αποτελεί αναφορά στην "μελλοντολογία" η οποία των απασχολεί εσχάτως. Ίσως γιατί στην εποχή μας το μέλλον γίνεται τόσο γρήγορα παρελθόν. Ενώ την ίδια ώρα εμείς προχωράμε στο αύριο με σχέδια του χτες και η Ευρώπη σχεδιάζει το χθες με σχέδια του αύριο!
Ελπίζοντας πως, ή η Ευρώπη θα συναντηθεί μαζί μας ή εμείς μαζί της, δημοσιεύουμε την ποιητική "μελλοντολογία" του Γιώργου Χουλιάρα, που μας την έστειλα δύο φορές (επίμονος ο μπαγάσας) ποντάροντας ...στο "εν Άνσρω"!
Νομίζουμε πως θα σας είναι χρήσιμη ενόψει των εκλογών. Μπας και καταλάβουμε που ...δεν πάμε! Αν και μερικοί διατηρούν την ελπίδα πως η Ευρώπη ξέρει που πάει και ίσως ...μας πάει κι εμάς! - Διαμαντής Μπασαντής.)
Το 3ο, το 7ο και το 21ο πράγματι συνδέθηκαν με κάποιες περιπέτειες πριν ολοκληρωθεί η έγκρισή τους. Αλλά από το τριακοστό μνημόνιο και μετά οι διαδικασίες ήταν δεδομένες, σε σημείο που ελάχιστοι παρακολουθούσαν το κανάλι της Βουλής, αν και ήταν το μόνο που συνέχιζε να εκπέμπει στα ελληνικά. Ίσως δεν βοηθούσε το γεγονός ότι, για δημοσιονομικούς λόγους, η Βουλή ήταν πλέον μονομελής. Τι να σου κάνει ένα άτομο, όσο φιλότιμο και αν είναι; Πόσες φορές να υποβάλει ένσταση κατά του εαυτού του; Πόσες φορές να επικαλεστεί τον Κανονισμό, διακόπτοντας τη ροή του μονολόγου, για να μιλήσει επί προσωπικού;
Δεν ήταν καθόλου ασυνήθιστο να μην παρίσταται ο πρωθυπουργός και υπουργός τουρισμού & μετανάστευσης, γιατί βέβαια και το υπουργικό συμβούλιο ήταν τώρα μονομελές, για τους ίδιους λόγους, ενώ ο δήμαρχος της χώρας, μετά την ενοποίηση όλων των δήμων με το σχέδιο Παρμενίδης, έπρεπε να υποδέχεται από νησί σε νησί επαναστατικούς τουρίστες που κατέφταναν υποδυόμενοι τους μετανάστες, όχι μόνο σε αναζήτηση εμπειριών, αλλά καλύπτοντας έτσι έξοδα των διακοπών τους με έμμισθες συνεντεύξεις σε διεθνή δίκτυα ή συμμετέχοντας σε crisis reality shows.
Γι’ αυτό θα ήταν όλοι σύμφωνοι, αν επέτρεπε κάτι τέτοιο μια μακραίωνη παράδοση ασυμφωνίας, ότι το 50ο και χρυσό μνημόνιο χρειαζόταν να σηματοδοτηθεί με τρόπο που θα ξέφευγε από τα εσκαμμένα και εσκεμμένα. Μια πρόταση ήταν να επισημοποιηθεί η μετονομασία της Αγίας Τριάδας νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας σε Εμπλοκή, Διαπλοκή και Συμπλοκή. Μια άλλη πρόταση ήταν η ενοποίηση ως βήμα προς την κατάργησή τους, που θα ευθυγραμμιζόταν με τη διαρκώς ανύπαρκτη διάκριση μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού χώρου.
Εν πάση περιπτώσει, η χώρα συνέχιζε να λαμβάνει δάνεια με εξαιρετικά χαμηλά επιτόκια, ώστε να μεταβιβάζει τα ποσά ως πληρωμές τοκοχρεολυσίων, που εντούτοις δεν είχαν καταφέρει να αποσοβήσουν τις διαδοχικές πτωχεύσεις των δανειστών, με αποτέλεσμα, ήδη από καιρό, η χώρα να είναι η μόνη που παραμένει στο ευρώ, όπως άλλωστε έπρεπε, αφού πρόκειται για νόμισμα με ακραιφνώς ελληνική επωνυμία.
