Άνδρος: οδοιπορικό στο νησί ένα παγωμένο Σαββατοκύριακο του Γενάρη
Της Ρώνιας Μπίρου
Το φανάρι της Ραφήνας μέσα από το παράθυρο του Σούπερφερρυ
Την ώρα που οι Ανδριώτες αφήνουν πίσω το νησί τους στη χειμωνιάτικη μοναξιά του και συναντιούνται όλοι μαζί στην Αθήνα, για να κόψουν εκεί τις πίτες τους, εμείς οι «ξένοι» και πάντα ερωτευμένοι με το νησί ξεκινάμε αυτό το Σαββατοκύριακο για την αντίστροφη πορεία: από Αθήνα στην Άνδρο! Φτάνουμε το πρωί στην παγωμένη και βροχερή Ραφήνα. Λίγοι επιβιβαζόμαστε στο καράβι - κάποιοι είναι γνώριμες πια φυσιογνωμίες.
Μετά από ένα ήσυχο ταξίδι, μας υποδέχεται το μελαγχολικό και έρημο Γαύριο. Το κρύο τσουχτερό, οι νιφάδες πέφτουν κατά διαστήματα, ο αέρας σε παγώνει, αλλά το νησί στέκεται ήρεμο, αγέρωχο και πιο γοητευτικό από ποτέ, μακριά από τη βουερή κίνηση της τουριστικής περιόδου.
- - «Δε φοβηθήκατε τον καιρό και ήρθατε;», μας ρωτούν κάποιοι φίλοι.
- - «Τι ακριβώς να φοβηθούμε;», απαντάμε. «Η Άνδρος είναι το καταφύγιό μας, είναι σαν να γυρίζουμε σπίτι μας κάθε φορά που ερχόμαστε. Και τούτο το νησί είναι ακόμα πιο σαγηνευτικό στα χρώματα και στα καιρικά φαινόμενα του χειμώνα. Ήταν αδύνατο να μην το απολαύσουμε… Μας καλούσε… Άσε που μπορεί και να χιονίσει και να επισκεφτούμε το χιονοδρομικό κέντρο στον …Αμμόλοχο ή στον Άνω Πιτροφό!!!»
Από το Λιόπεσι
Γελάμε με την ιδέα ενός χιονοδρομικού στην Άνδρο (δε θα ήταν κακή ιδέα μετά τα περσινά αλλά και τα τελευταία χιόνια!) και ξεκινάμε την περιήγηση σε μέρη γνώριμα και αγαπημένα. Βέβαια όσες φορές κι αν περάσεις απ’ αυτά, κάθε φορά είναι διαφορετικά… Αυτό ο τόπος έχει να σου αποκαλύψει και από ένα μυστικό κάθε φορά που τον επισκέπτεσαι. Δε φανερώνεται μεμιάς, αλλά σαν τις Σειρήνες αιχμαλωτίζει τις αισθήσεις και το νου, για να μην μπορείς να του αντισταθείς…
Από το ύψος της Παλαιόπολης
Παίρνουμε τον παραλιακό δρόμο με κατεύθυνση προς Χώρα. Δύσκολα συναντάμε άλλον άνθρωπο ή αυτοκίνητο. Κλεισμένοι όλοι στα σπίτια τους λόγω καιρού. Συνοδεία μας σε όλη τη διαδρομή είναι τα βαριά σύννεφα που ενίοτε αφήνουν μια μικρή χαραμάδα στις αχνές ακτίνες του ήλιου, για να φωτίζουν λιγάκι το Αιγαίο. Μπροστά μας αραιές νιφάδες αρχίζουν να στροβιλίζονται, ενώ στο ύψος της Παλαιόπολης το χιόνι πέφτει πιο πυκνό. Πέρα το πέλαγος απλώνεται σαν πίνακας ζωγραφικής.
Στο Νειμποριό το κύμα μαστιγώνει τον Τουρλίτη, που στέκει ατάραχος, χτυπάει την Αγία Θαλασσινή, δέρνει τα βράχια του Κάστρου. Στις Στενιές ο πύργος του Μπίστη φαντάζει στην ερημιά του τρομακτικός…
Προς τη Μονή του Αγίου Νικολάου. Στο βάθος διακρίνονται τα Άχλα.
Στο δρόμο για τη Μονή του Αγίου Νικολάου δε χιονίζει, αλλά τα σύννεφα μάς κυκλώνουν απειλητικά και δημιουργούν ένα απόκοσμο τοπίο.
Την Κυριακή ξημερώνει μια πιο φωτεινή μέρα και χαράζουμε πορεία για τη βορειοδυτική πλευρά του νησιού. Ο αέρας έχει κοπάσει και το Κάβο ντόρο διασχίζουν ήσυχα τα καράβια κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της Φάσας και τα χιονισμένα βουνά της Καρύστου. Το τοπίο μαγευτικό…
Όσο για το πού θα φάμε στη χειμωνιάτικη Άνδρο: Ο Κόσσης στον Άνω Φελλό, η Ασημόλευκα στα Υψηλού ανοιχτά σε υποδέχονται με τις σόμπες και τα τζάκια να καίνε. Και βέβαια το Καραβοστάσι στο Γαύριο. Και όλοι ευγενικοί και ομιλητικοί. Γινόμαστε μια παρέα οι χειμερινοί επισκέπτες του νησιού.
Έρχεται η ώρα του γυρισμού… Το καράβι περιμένει στο λιμάνι για να μας πάρει. Την ώρα που οι καμπάνες του Αγίου Νικολάου χτυπούν, λύνουμε κάβους.
Αχ, πώς να αφήσεις πίσω τόση ομορφιά;
(Κείμενο και φωτογραφίες: Ρώνια Μπίρου)
