Εν Άνδρω

Του καπετάν - Ευάγγελου Καλογήρου

 

Ή παρακάτω αφήγηση μου ,αφορά ένα σημαντικό ναυτικό γεγονός που συνέβη στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Έχει την σημασία του, διότι ενεπλάκησαν σε επικοινωνίες τα Υπουργεία Εξωτερικών της Ελλάδος και της Κίνας. Κάναμε ταξίδια από τα λιμάνια του Κόλπου του Μεξικού προς τον λιμάνι Τσάμκονγκ της Κίνας. Πηγαίναμε στάρι και από Τσάμκονγκ φορτώναμε Μινεράλι για Κόλπο Μεξικού. Το πλοίο ήταν το φορτηγό Andros Μentor της Orion.

Σ ένα ταξίδι, μετά 24ωρον αναχώρηση από την Τσάμκονγκ, βρισκόμουν μεσημεράκι στο φτερό της δεξιάς βαρδιόλας και αγνάντευα τον απέραντο ορίζοντα του Ειρηνικού. Βλέπω κάτω στην κουβέρτα 5-6 άτομα του πληρώματος, να έρχονται από την πλώρη (Φιλιππινέζοι το πλήρωμα) προς τα πρύμα και να μου φωνάζουν caρταιν βρήκαμε έναν λαθρεπιβάτη μέσα στο 3 αμπάρι.

Τους φώναξα ελάτε επάνω, τον έφεραν στο γραφείο μου, είδα ότι βαστούσε κάτι μισόχαρτα στα χέρια του. Του ζήτησα τα χαρτιά, αρνήθηκε με διάφορες κινήσεις, αλλά τελικά του τα πήρα και τον έβαλα να καθίσει στον καναπέ. Τον τακτοποίησα σε δωμάτιο με δύο να τον φυλάνε και άρχισα τις επικοινωνίες με την εταιρεία μου, διότι όπως μου γνώρισαν πρώτη φορά στα ναυτικά χρονικά, έμπαινε Κινέζος σε βαπόρι λαθρεπιβάτης. Ήταν νομίζω τον πρώτο χρόνο μετά τον θάνατον του Μάο Τσετούνγκ. Ερώτησα το γραφείο αν πρέπει να γυρίσω πίσω να τον βγάλω και μου έδωσαν εντολή, να προχωρήσω για το λιμάνι εκφόρτωσης, που ήταν η Νέα Ορλεάνη στον Κόλπο και εκεί να τον παραδώσω στις τοπικές αρχές.

Ο καπετάν - Βαγγέλης Καλογήρου την εποχή του ταξιδιών που περιγράφει. 

Δεν τον έβαλα να δουλέψει, παρότι έπρεπε, αλλά δεν μου πήγαινε. Φθάσαμε στον Παναμά πάντα με δύο του πληρώματος να τον φυλάνε μην την κοπανήσει. Ακόμη και από το την φινιστρίνι γι' αυτό το είχαμε ασφαλίσει. Φθάσαμε αισίως στην ΝΟΛΑ, ειδοποιημένες και οι αρχές του ΙΜΜΙGRATION κλπ. Μπήκαν στο βαπόρι τον είδαν και μου είπαν: "πρέπει να τον προσέχετε, γιατί τα χαρτιά που έχει δεν μπορεί να βγει στην Αμερική". Παρότι αυτός όλες τις ημέρες του ταξιδιού φώναζε Αμέρικα-Αμέρικα. Μου έδωσαν εντολή τα μάτια μας χίλια μην πατήσει Αμερικανικό έδαφος. Η φύλαξη του λοιπόν ήταν συνεχής.

Μετά απ' την εκφόρτωση αρχίσαμε διαφορά ταξίδια, Δυτική Κόστα Αμερικής και Ισημερινό. Μετά από τόσες ημέρες παραμονής ο κινέζος έκανε και γνωριμίες και στις διασκεδάσεις, που κάναμε Σαββατοκύριακα συμμετείχε κι αυτός. Στο λιμάνι Κίτο του Ισημερινού μάλιστα με ρώτησε "αν μπορώ να βγω έξω;" Τα πράγματα δυσκόλευαν αλλά είπα σε δύο ναύτες, θα τον πάρετε μαζί σας χέρι-χέρι. Κατάλαβαν αυτοί δεν θέλανε και πολύ. Του έδωσα από την τσέπη μου θυμάμαι 30 δολάρια να πιει μια μπύρα.

Για να μην μακρηγορήσω και για να πάω στο ζουμί της ιστορίας, ενώ φώναζε Αμέρικα-Αμέρικα μετά από 4 μήνες παραμονής στο βαπόρι ήθελε να γυρίσει στην Κίνα! Μετά από 5 μήνες πήγαμε να φορτώσουμε στάρι για Κίνα. Εδώ αρχίζει το γλέντι που λένε. Ξεκινήσαμε από το Portland Oregon της Αμερικής και αμέσως έφθασαν μέσα οι αρχές για να δουν αν είναι μέσα στο βαπόρι ο λαθρεπιβάτης ή την κοπάνησε σε κάποιο λιμάνι της Αμερικής στο διάστημα των 5 μηνών. Εδώ αρχίζει το τρελό της υπόθεσης. Λέω στον πράκτορα: "κοίταξε ορισμένοι αξιωματικοί και μέλη του πληρώματος θέλουν να παραιτηθούν γιατί φοβούνται να γυρίσουν στην Κίνα". Ήταν τότε και η κυβέρνηση των τεσσάρων στρατιωτικών. Αναγκαστήκαμε και φέραμε τον αρχηγό του IMMIGRATION, o οποίος κατά τύχη ήταν Αμερικανοκινέζος.

Ο καπετάν - Βαγγέλης Καλογήρου με κινέζους στο πλοίο

Του λέω το ιστορικό και τον παρακαλούσαμε να του δώσει άσυλο στην Αμερική, προς αποφυγή προβλημάτων, επειδή θα επιστρέφαμε μετά από 6 μήνες στην Κίνα με τον λαθρεπιβάτη στο βαπόρι. Λακωνικά μου λέει ο υπεύθυνος: "καπετάνιε να πεις στον κόσμο να μην φοβάται που θα πάτε πίσω στην Κίνα, θα το ρυθμίσω εγώ από εδώ". Οι άνθρωποι στο καράβι που να ακούσουν. Έτσι ο υποπλοίαρχος και 2-3 άτομα παραιτήθηκαν.

Φύγαμε για την Κίνα όλοι μας όλο χαρά. 14 ημέρες πριν φτάσουμε στην Κίνα έστειλα τηλεγράφημα στις αρχές με όλα τα στοιχεία του κινέζου. Μου απάντησαν: "8 ημέρες πριν φθάσετε στο λιμάνι - πηγαίναμε Νταλιάν - θα μας ενημερώνετε κάθε 2 ημέρες." Όπως καταλαβαίνετε δεν γνώριζε κανείς μας τι μπορεί ν αντιμετωπίζαμε.

Φθάσαμε στο λιμάνι και πόλης πλησιάσαμε στο ντοκ. Βλέπω στρατιώτες και αυτοκίνητα, μερσεντές κλπ. "Τώρα λέω την κάτσαμε την βάρκα". Πέσαμε στο ντόκο και μπήκαν μέσα αρκετά άτομα και ο στρατηγός. Ήλθαν στο γραφείο μου. Μαζί τους και ένας κινέζος στρατιώτης, Γιάννης το όνομα του, μα τα ελληνικά του άπταιστα. Αυτός μου έλεγε ότι έλεγαν οι αξιωματικοί. 4-5 κινέζοι στρατιώτες, αφού τον χτύπησαν αρκετά στο πρόσωπο,  τον πήραν κι έφυγαν. Έγιναν οι διαδικασίες έδωσα και τα δώρα τους και έφυγαν όλοι. Ησυχάσαμε. Επί 20 ημέρες δεν κοιμόμαστε από την αγωνία.

Αν θυμάμαι καλά σε 3 ημέρες έρχεται μέσα ο πράκτορας και μου λέει: "οι κυβερνήτες - 4 τον αριθμό - θέλουν να σας κάνουν το τραπέζι μαζί με όλους τους αξιωματικούς για να σας ευχαριστήσουν, γιατί φερθήκατε όλοι άψογα στον λαθρομετανάστη και ούτε που εργαζόταν, ενώ έπρεπε να τον βάζατε στην δουλειά". Την επόμενη βλέπουμε 5-6 πολυτελή αυτοκίνητα παρκαρισμένα στον ντόκο. Ανεβαίνει επάνω ο στρατηγός και μου λέει: "μπορούμε να κατεβούμε όλοι κάτω". Ήταν και μια ή δύο γυναίκες σύζυγοι. Πήγαμε στο Seaman Club και είδαμε κάτι που δεν το είχαμε ξαναδεί: από πάπιες Πεκίνου, αυγά στον ασβέστη κλπ. Περάσαμε μια βράδια αξέχαστη με 300 είδη φαγητού, όπως μας είπαν. Στο τέλος ο στρατηγός που ήταν δίπλα μου λέει: "εδώ που τρώμε είχε έλθει ο Καραμανλής - ο Εθνάρχης που λέγαμε εμείς - και έχει φάει."

Πάντως τέτοια περιποίηση από ηγέτες της Κίνας δεν είχαμε ξαναδεί. Δεν ξέρω αν πολλοί το διαβάσατε όλο ή κουραστήκατε στην διαδρομή, αλλά νομίζω ήταν επίκαιρο τώρα που έχουμε ακόμη καλύτερες σχέσεις με την Κίνα.