Εν Άνδρω

Του Διαμαντή Μπασαντή

 Απόβραδο Κυριακής. Στο αυτοκίνητο. Μπροστά η σκοτεινή θάλασσα. Ασταμάτητη η βροχή στα τζάμια. Ξαφνικά χτυπά το τηλέφωνο. Ένας ανδριώτης φίλος. Ανταλλάσουμε δύο κουβέντες. Και ξαφνικά αρχίζει να λέει:

• -  Δυστυχώς η Άνδρος αναπτύχθηκε πολλά χρόνια πριν τα άλλα νησιά. Πολύ πριν ο πρώτος τουρίστας εμφανιστεί στην Ελλάδα. Αυτό έγινε στην πορεία εμπόδιο.

-        -  Δεν σε καταλαβαίνω, απάντησα.

-        - Να σου εξηγήσω, ξαναλέει, η αγορά στην Χώρα πεζοδρομήθηκε πολύ πριν στην Ελλάδα μάθουμε τους πεζοδρόμους. Όλη η Χώρα αναπτύχθηκε γύρω από τον πεζόδρομο. Εκείνη την εποχή κανείς δεν έβλεπε την θάλασσα σαν καλοκαιρινή διασκέδαση. Τότε η θάλασσα ήταν δουλειά, ήταν εμπόριο. Και τα κτήματα είχαν παραγωγική αξία. Η παραλία δεν είχε. Έτσι, ο δρόμος του Νειμποριού άφησε ανέγγιχτα τα κτήματα και κατέστρεψε την παραλία. Το ίδιο συνέβη στα Γιάλια. Το ίδιο και στο Μπατσί. Έτσι χαλάσαμε μερικές από τις ωραίες παραλίες μας. Οι δρόμοι τις περιόρισαν στο ελάχιστο. Σήμερα δεν μπορείς να περπατήσεις εκεί γιατί αυτοκίνητα και άνθρωποι γίνονται ένα. Και στο Νειμποριό και στα Γιάλια και στο Μπατσί. Να σου θυμίσω πως στα Γιάλια έχουμε και ένα ντουβάρι μέχρι απάνω. Πώς να σταθεί επισκέπτης το καλοκαίρι σε αυτές τις παραλίες;

-        - Σωστά τα λες…

-        - Ναι αλλά δεν γίνεται τίποτα! Έπρεπε να είχε φτιαχτεί ένας περιφερειακός δρόμος στο Νειμποριό. Να περνάνε τα αυτοκίνητα από μέσα. Και να γίνει στην παραλία ένας ωραίος πεζόδρομος. Αυτό θα έδινε διέξοδο προς την θάλασσα. Αλλά και μια ανάσα στην φορτωμένη αγορά το καλοκαίρι. Σκέψου τραπεζάκια στην παραλία και βόλτα με τα πόδια όπως στις Σπέτσες; Θα έδινε νέα πνοή στην πόλη.

-        - Είχα διαβάσει την πρόταση, απάντησα, πριν χρόνια σε μια παλιά ανδριώτικη εφημερίδα. Μου την είχε δώσει ο Αντώνης Πολέμης. Ήταν αντιπολιτευτική πρόταση. Αλλά δεν πήγε πάρα πέρα. Ούτε αυτοί που την πρότειναν…

-        Δυστυχώς, κατέληξε, η Άνδρος αναπτύχθηκε πρόωρα τότε που η θέα και η παραλία δεν είχαν αξία. Να δω αν θα βρεθεί κανείς να σκεφτεί το αυτονόητο τώρα που τα κτήματα δεν έχουν πια την αξία που είχανε.

    Με την φράση αυτή με αποχαιρέτισε. Έμεινα αναλογιζόμενος τον διάλογο. Μετά γύρισα και τον κατέγραψα μήπως και δούμε τα στραβά που συνηθίσαμε…