Εν Άνδρω

Του Διαμαντή Μπασαντή

Το βραδινό τοπικό της Κυριακής είναι ένα διαφορετικό δρομολόγιο. Το χρησιμοποιούν  λίγοι. Όμως προσφέρει πολλά. Το προτιμούν όσοι θέλουν να κερδίσουν λίγες ωρες ακόμα. Όσοι θέλουν να έχουν ολοκληρη την Κυριακή στην Άνδρο. Το βραδινό πλοίο δίνει την χαρά μιας ακόμα μέρας. Ξεκινάς την επιστροφή μετά τις οκτώ το βράδυ. Και απομένει η νύχτα να την διαπραγματευτείς όπως θέλεις…

Το βραδινό βαπόρι είναι ένα μικρό δώρο για το νησί. Γιατί κρατάει τον κόσμο μέχρι αργά. Ότι κινείται μετά το απόγευμα οφείλεται στο νυχτερινό δρομολόγιο. Για ένα νησί όπως η Άνδρος που εύκολα κλείνεται στον εαυτό του και ακόμα πιο εύκολα στα σπίτια του το βραδινό πλοίο είναι ακόμα λίγες ώρες κοινωνικής ζωής την Κυριακή.

Το βραδινό τοπικό είναι συνήθως υπόθεση φίλων και γνωστών. Από την προβλήτα, που σε χαιρετά χαρούμενα ο Χρήστος με την γυναικα του. Μέχρι το μισοάδειο γκαράζ και τις σκάλες που το πλήρωμα χαλαρό έχει χρόνο για μια κουβέντα παραπάνω. Δύο κουβέντες με τους φίλους του λογιστηρίου: τον Νίκο, τον Πέτρο, τον Σπύρο. Το βραδινό πλοίο ακόμα είναι και μια υπόθεση γειτονιάς καθώς συναντάς τον Σταμάτη, τον Γιώργο, την Στέλλα, τον Λουκά. Ακόμα και οι άγνωστοι μοιάζουν οικείοι στα άδεια σαλόνια.

Στη σκοτεινή γέφυρα σταθερός σαν άγκυρα ο ύπαρχος στην βραδινή βάρδια. Το ραντάρ φωτισμένο δείχνει το στίγμα μας στο στενό που χωρίζει την Άνδρο από την Εύβοια. Γύρω ανεβοκατεβαίνουν φωτισμένα βαπόρια. Αναλογίζεσαι διαδρομές περασμένες και μετράς διαδρομές που δεν πρόφτασες. Διπλα οκαπετάν Αντώνης μετρά τις αποστάσεις των πλοίων. Κάποια στιγμή βγαίνει έξω και κοιτά σκεφτικός. Σα να αναμετρά κι αυτός τις διαδρομές της ζωής του.

Το νυχτερινό της Κυριακής δεν είναι ένα κοινό δρομολόγιο. Είναι μια διαδρομή στην καθημερινότητα της ζωής όλων μας. Μια κοπέλα διαβάζει στο άδειο σαλόνι, δυο νεαρές συζητούν ήσυχα (μοιάζουν φοιτήτριες ίσως μιλάνε για το αυριανό μάθημα), μερικοί νυσταγμένοι σε μια άκρη ξεχασμένοι όπως πάντα μπροστά στην τηλεόραση. Η καθημερινότητα μας μέσα στη νύχτα.

Το νυχτερινό δρομολόγιο δεν έχει πλλά πρόσωπα. Αλλά έχει κάτι προσωπικό. Δεν έχει φασαρία και πήγαινε-έλα. Έχει όμως χαμηλόφωνες συζητήσεις και σιωπές. Το νυχτερινό τοπικό είναι ένα ταξίδι μέσα σου. Η νύχτα δίνει χώρο για ενδοσκόπηση. Αλλά προσφέρει και μερικά απρόσμενα: δεκάδες αλιευτικά στην γραμμή ψαρεύουν στο πέρασμα της Εύβοιας με την Αττική! Πλησιάζουμε στο λιμάνι της Ραφήνας. Από μακριά μόνο το "Andros" ξεχωριζει ολόφωτο. 

Ο καπετάνιος επιστρέφει στη γέφυρα για το ρεμέτζο. Ανάβει τα φώτα της πλώρης καθώς μπαίνει στη Ραφήνα. Η Αττική φατντάζει νυχτερινή και παράξενη. Φτάνουμε ακόμα μια φορά στην αφετηρία απο όπου θα ξεκινήσει μια επόμενη αναχώρηση. Το λιμάνι μισοσκότεινο και άδειο. Τα αυτοκίνητα αποβιβάζονται και φεύγουν γρήγορα. Οι τελευταίοι ταξιδιώτες σκορπίζουν στη νυχτερινή προβλήτα.

Καθώς βαδίζεις στην έξοδο που σε περιμένουν τελευταίο σκηνικό το "Andros". Περιμένει υπομονετικά το δρομολόγιο της επόμενης μέρας για Άνδρο-Τήνο-Μύκονο. Ένας αέναος κύκλος το ταξίδι του στο νησί. Θα ξεκινήσει το πρωί πάλι με άλλους επιβάτες. Μια γραμμή που μας συνδέει αδιάκοπα με ένα νησί που χάραξε τη ζωή μας...

 (Παραλλαγή σε μια ιδέα του Δημήτρη Σταυρόπουλου)