Διδάγματα ζωής

Πριν λίγες μέρες συνάδελφος από την Καθημερινή με πήρε τηλέφωνο: «Είδα τυχαία μια είδηση στην Ανδριακή. Έψαξα και είδα το θέμα αναλυτικά στο Εν Άνδρω. Μας άρεσε και θέλουμε να κάνουμε ρεπορτάζ στην εφημερίδα για το ίδιο θέμα (Το χτες δεν ήταν πάντα καλύτερο). Θα σε πάρει η Λίνα Γιάνναρου». Με πήρε την μεθεπομένη. Ήμουν στην σκάλα του καραβιού κατεβαίνοντας στη Ραφήνα. Της είπα δύο λόγια και την παρέπεμψα στον καθηγητή Γιώργο Κουροπέτρογλου και στην μικρή Δανάη. Για περισσότερα στοιχεία και φωτογραφίες της είπα θα έβρισκε στο Εν Άνδρω. Και μετά το ξέχασα...

Σήμερα πρωί το θέμα βγήκε στην Καθημερινή. Με πήρε και μου το είπε ένας φίλος. Ήταν μια επιτυχία του Εν Άνδρω. Όμως σκέφτηκα αρκετά αν θα έπρεπε να το αναδημοσιεύσω μιας και το ρεπορτάζ αποκάλυπτε την προσωπική σχέση με το θέμα. Με έπεισε, όμως, η φράση ζωής με την οποία τελειώνει στην Καθημερινή η Λίνα Γιάνναρου. Και ακόμα σκέφτηκα πως ήταν ευκαιρία να διαβαστούν όσα λέει η καλή συνάδελφος για έναν σεμνό καθηγητή του πανεπιστημίου Αθηνών, που χρόνια τώρα, με προσωπικό μόχθο και μαζί με την σπουδαία μονάδα που αυτός ίδρυσε, έχουν βοηθήσει εκατοντάδες παιδιά με αναπηρία. Δεν είμαι σίγουρος αν το δημοσίευμα αφορά κάποιους: πολλούς ή λίγους. Έχει, όμως, σημασία σε μια εποχή ατομικιστική, αδιάφορη, εγωιστική, όπου κυριαρχούν τα ψευδεπίγραφα, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι με αγάπη για τους άλλους και με αξίες και αγωνίζονται γι’ αυτές. Αλλά και παιδιά που υπό δυσμενείς όρους παλεύουν γενναία για τη ζωή τους. - Διαμαντής Μπασαντής.

 

 

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΙΑ

Της ΛΙΝΑΣ ΓΙΑΝΝΑΡΟΥ

H αίθουσα στο κτίριο της Πρυτανείας ήταν γεμάτη, τα φλας άστραφταν συνεχώς, τα χαμόγελα περίσσευαν. Μετά κόπους χρόνων, οι φοιτητές του Ιστορικού-Αρχαιολογικού του ΕΚΠΑ φορούσαν επιτέλους την τήβεννο. Πριν ξεκινήσει την απονομή των πτυχίων, ο αντιπρύτανης με ζεστή φωνή μίλησε στου αποφοίτους για τον σύνδεσμο ζωής που θα έχουν πάντα με το πανεπιστήμιό τους, για τι μνήμες που θα τους ακολουθούν από αυτή την ημέρα.

Υστερα ένα-ένα τα παιδιά σηκώνονταν για να παραλάβουν το πτυχίο τους, ξεσηκώνοντας χειροκροτήματα και επευφημίες από τους φίλους και τους συγyενείς του εξώστη. Η συγκίνηση όλων μεγάλη, αλλά σε λίγο Θα ξεχείλιζε. «Δανάη Μπασαντή» ακούστηκε το όνομα της επόμενης αποφοίτου. Μια κοπέλα σε αναπηρικό αμαξίδιο ξεκινά τη διαδρομή προς την έδρα. Όλοι σηκώθηκαν όρθιοι χειροκροτώνταs με την καρδιά τους κι ας μην την γνώριζαν προσωπικά. Ο αντιπρύτανης έσκυψε, της έπιασε το χέρι να τη συγχαρεί και το κράτησε σφιγμένο επί ώρα. Ο πατέρας της λίγα μέτρα πιο πέρα είχε βουρκώσει για τα καλά. Αυτά συνέβησαν τη Δευτέρα 11 Ιανουαρίου. Η τελετή σηματοδότησε το τέλος μιας δύσκολης διαδρομής για τη Δανάη και την οικογένειά της.

Οι πιθανότητες να κατορθώσει να ολοκληρώσει έγκαιρα και με επιτυχία τι σπουδές της δεν ήταν με το μέρος της. Λόγω της δουλειάς του πατέρα της, η Δανάη ζει στη Ραφήνα. Η παρακολούθηση των μαθημάτων στου Ζωγράφου σήμαινε ότι κάποιος έπρεπε να τη μεταφέρει εκεί κάθε πρωί, να περιμένει όσες ώρες χρειαστεί και να τη γυρίζει πίσω. Επί της ουσίας σήμαινε ότι έπρεπε κάποιος να μην εργάζεται.

Όμως, η Μονάδα Προσβασιμότηταs του ΕΚΠΑ, με πρωταγωνιστή τον καθηγητή του Τμήματος Πληροφοριxής και Τηλεπικοινωνιών, κ. Γιώργο Κουροπέτρογλου, βρίσκονται εκεί για να δίνουν λύσεις σε τέτοια αδιέξοδα. «Το πρώτο πράγμα που έκανα αφού κατέθεσα τα χαρτιά μου και γράφτηκα στη σχολή ήταν να επικοινωνήσω με τη Μονάδα» λέει η Δανάη στην «Κ». «Ήταν πολύ θετικοί, μου είπαν ότι θα με βοηθήσουν όπως μπορούν». Η Μονάδα διαθέτει ειδική βανάκια τα οποία μεταφέρουν τα παιδιά με αναπηρίες καθημερινά στη σχολή. Η Ραφήνα φυσικά δεν εξυπηρετούνταν έως τότε, αλλά βρέθηκε η λύση, η Δανάη να μεταβαίνει ως το Πικέρμι και από εκεί να την παραλαμβάνει το αυτοκίνητο. «Τα βανάκια είναι το αποτέλεσμα προσωπικού αγώνα του κ. Κουροπέτρογλου» σημειώνει ο πατέρα της κοπέλας κ. Διαμαντής Μπασαντής. «Κατάφερε και τα πήρε δωρεάν από τη Volkswagen, είδε κι έπαθε να τα χρηματοδοτήσει γιατί χρειάζονταν περαιτέρω μετατροπές, αλλά και να προσληφθεί προσωπικό, δηλαδή οδηγοί που τρέχουν καθημερινά πάνω - κάτω για να εξυπηρετούν τα παιδιά μας».

Η Μονάδα Προσβασιμότηταs του ΕΚΠΑ είναι ούτω ή άλλως αποτέλεσμα των προσπαθειών του κ. Κουροπέτρογλου. Από τα '98 είχε ξεκινήσει την αποστολή υπομνημάτων στην ηγεσία του πανεπιστημίου για τη δημιουργία μονάδας, που θα υποστήριζε όλους τους φοιτητές με αναπηρίες με συντονισμένο τρόπο. Έλεγε και ξαναέλεγε στη διοίκηση ότι από του 50.000 προπτυχιακούς φοιτητές, πάνω από 1.000 σύμφωνα με διεθνείς έρευνες έχουν σοβαρες αναπηρίες, απώλεια όρασης πάνω από 70%, τύφλωση, κώφωση, κινητικά προβλήματα. Οφείλουμε να τους εξασφαλίζουμε στην πράξη ισότιμη πρόσβαση στις ακαδημαϊκές σπουδές, από την πρόσβαση στο εκπαιδευτικό υλικό για τα παιδιά με προβλήματα όρασης μέχρι στην πρόσβαση στις κτιριακές εγκαταστάσεις για τους φοιτητές που κινούνται με αμαξίδιο. Κατόπιν των πιέσεών του, το 2006 η Σύγκλητος αποφάσισε την ίδρυση της μονάδας προσβασιμότητας που έκτοτε έχει υποστηρίξει εκατοντάδεs φοιτητές με αναπηρίες. Ανάμεσα στα πιο θαυμαστά του επιτεύγματα, εκτός από την κατασκευή μπαρών στο πανεπιστήμιο ώστε να μπορούν να έχουν πρόσβαση τα άτομα με κινητικά προβλήματα, είναι και η μετατροπή των βιβλίων της σχολής σε γλώσσα μπράιγ για τα άτομα με προβλήματα όρασης.

Στην περίπτωση της Δανάης, εκτός από τη μετακίνηση από και προς το πανεπιστήμιο, καθ' όλη τη διάρκεια των τεσσάρων χρόνων των σπουδών της εθελοντές τη βοηθούσαν στη μετακίνηση από τη μία αίθουσα στην άλλη. «Κάποια στιγμή περάσαμε δύσκολα» θυμάται η ίδια. «Το '13 με τις μεγάλες απεργίες στα πανεπιστήμια είχαμε φοβηθεί ότι θα έκλεινε η μονάδα. Κάποιοι υπάλληλοι έφυγαν με διαθεσιμότητα, καμιά φορά δεν είχαμε καν βενζίνη για τα αυτοκίνητα. Έχει συμβεί να μου πουν, συγγνώμη αλλά δεν έχουμε λίτρα να έρθουμε να σε πάρουμε. Τουλάχιστον με πηγαίνανε. Θυμάμαι πάντως ότι κάποιοι από του εργαζόμενους στη Μονάδα δεν μπορούσαν να απεργήσουν γιατί ήθελαν να μας εξυπηρετήσουν. Εάν απεργούσαν θα σήμαινε ότι δεν θα μπορούσαμε νη πάμε στη σχολή». Είναι πολλά που πρέπει να γίνουν ακόμα. Η Φιλοσοφική για παράδειγμα έχει ανελκυστήρες για τα αμαξίδια, αλλά άλλες σχολές όχι. Πολλά αναβατόρια είναι ανενεργά λόγω έλλειψης συντήρησης. Όπως λέει όμως η Δανάη, «αν υπάρχει καλή θέληση και πραγματικά είσαι αποφασισμένος να αγαπάς τη ζωή, προσπαθείς γι' αυτή».

ΑΦΗΣΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ

ΑΦΗΣΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ

  1. Σχολιάζετε ως επισκέπτης.
Attachments (0 / 3)
Share Your Location
There are no comments posted here yet
This comment was minimized by the moderator on the site

Χωρίς να γνωρίζω τους συσχετισμούς των προσώπων είχα συγχαρεί από βάθους ψυχής την μικρή... αλλά τεράστια Δανάη και την οικογένειά της, όταν είχε δημοσιευτεί στο ΕΝΑΝΔΡΩ το σχετικό άρθρο.
Σήμερα θα ήθελα να συγχαρώ τον Κο Μπασαντή για το ήθος με το οποίο χειρίστηκε το θέμα και τον κ. Κουροπέτρογλου από το ΕΚΠΑ για το έργο του.

This comment was minimized by the moderator on the site

Τι να πω έχω συγκινηθεί, αλλά συγχρόνως αισθάνομαι περηφάνια γι αυτό το λαό που προσπαθεί και τελικά τα καταφέρνει παρά τις τόσες αντιξοότητες!
Θερμά συγχαρητήρια σε όλους:
Στη Δανάη Μπασαντή για τη λαμπρή ΕΠΙΤΥΧΙΑ της (!) (Καλή επιτυχία και στη ζωή Δανάη!)
Ολόκληρη την οικογένειά της για την υποστήριξη και την ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ που της παρέχει (!)
Και το Πανεπιστήμιο της Αθήνας με τον καθηγητή Κουροπέτρογλου και την αξιέπαινη ομάδα του για την ΑΝΘΡΩΠΙΑ τους , που μας διδάσκει…!!!

This comment was minimized by the moderator on the site

Συνήθιζα να παραπέμπω όσους παραπονιότανε για τις συνθήκες εργασίας τους, στη ζωή των ναυτικών:(https://www.youtube.com/watch?v=mPBaqh3dcVM).
Σήμερα απέκτησα παράδειγμα για να παραπέμπω όσους παραπονιόνται για τις δυσκολίες της ζωής και της εργασίας τους. Θα τους παραπέμπω στο συγκεκριμένο άρθρο του σάιτ σας (http://enandro.gr/koinonia/2115-%CE%B4%CE%B9%CE%B4%CE%AC%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CE%B6%CF%89%CE%AE%CF%82.html)

Σας ευχαριστούμε για το δώρο κύριε Μπασαντή.