Του Διαμαντή Μπασαντή Η πιο μαζική και ζωηρή συναυλία του καλοκαιριού (φωτο: Εν Άνδρω). Ήταν σίγουρα η πιο ζωηρή συναυλία του καλοκαιριού. Σ’ ένα κατάμεστο θέατρο η Άλκηστις Πρωτοψάλτη συνεπήρε το κοινό με τα ρυθμικά τραγούδια της, το ταπεραμέντο της, την μοναδική εκφραστικότητα της.

Του Διαμαντή Μπασαντή Πρωταγωνίστριες οι γυναίκες με πολλούς τρόπους στην Λυσιστράτη του Μαρμαρινού (φωτο: Εν Άνδρω). Κάποτε τις καινοτομίες, τις προκλήσεις, τα τολμηρά ανοίγματα στις παραστάσεις του αρχαίου θεάτρου τις επιχειρούσε ο Κάρολος Κουν με το Θέατρο Τέχνης. Τώρα οι εποχές άλλαξαν και το Εθνικό Θέατρο είναι αυτό που επιχειρεί ανοίγματα, καινοτομίες, προκλήσεις. Κάποτε το Εθνικό Θέατρο κυριαρχείτο από την κλασική αντίληψη περί αρχαίου θεάτρου του θεατράνθρωπου Αλέξη Μινωτή και το Θέατρο Τέχνης έφερνε τις ανατροπές. Τώρα το Εθνικό έχει ανοίξει τις πόρτες του στις προκλήσεις και στις καινοτομίες των καιρών.

Από τον παραδοσιακό αυτοσχεδιασμό του ξυλογλύπτη, ο Γιώργος Ελευθερίου, προχώρησε στις συνθέσεις πινάκων με ξύλο. Και από εκεί προχώρησε τώρα σε συνθέσεις πινάκων και επίπλων με ξύλο. Πριν καταλήξει στα έπιπλα και στα φωτιστικά. Ένας ασταμάτητος αυτοσχεδιασμός εδώ και χρόνια κα μια διαρκή ανανέωση (φωτο: Εν Άνδρω).  Μόνο δύο λόγια εισαγωγικά: είναι ένας από τους καλύτερους καλλιτέχνες-ξυλογλύπτες του νησιού μας. Χρόνια τώρα παρουσιάζει δουλειά του σε εκθέσεις. Ο λόγος για τον Γιώργο Ελευθερίου που ακόμα μια φορά κάνει αισθητή την παρουσία του στην Άνδρο με την έκθεση ξυλόγλυπτων που παρουσιάζει στο Εμπειρίκιο Γυμνάσιο μέχρι τέλος Αυγούστου. Αξίζει τον κόπο να δείτε την καλλιτεχνική παραγωγή ενός από τους πλέον δοκιμασμένους καλλιτέχνες του νησιού μας... Εν Άνδρω

 Της Λένας Κιτσοπούλου   Η Λένα Κιτσοπούλου που πρωταγωνιστεί σαν Λυσιστράτη στην παράσταση του Εθνικού Θεάτρου που σκηνοθέτησε ο Μιχαήλ Μαρμαρινός (Η εφετινή Λυσιστράτη του Μιχαήλ Μαρμαρινού που την υποδύεται η Λένα Κιτσοπούλου δεν είναι …μια ακόμα Λυσιστράτη. Δεν την ξεχωρίζει το απόλυτο γυμνό που παρουσιάζεται επί σκηνής ως μέρος της αρχαίας κουλτούρας. Δεν την ξεχωρίζει η απόδοση λέξεων, φράσεων και χωρίων με τον πλέον προκλητικό αριστοφανικό τρόπο. Είναι η συνολική προσπάθεια για μια άλλη οπτική του Μιχαήλ Μαρμαρινού, αλλά και η ερμηνεία της ξεχωριστής Λένας Κιτσοπούλου. Με αφορμή την παράσταση στην Άνδρο η συνεργάτιδα μας Κατερίνας Ρεμούνδου εξασφάλισε ένα κείμενο της Λ. Κιτσοπούλου για το site μας. Στο κείμενο η πρωταγωνίστρια μιλά για την Λυσιστράτη, αλλά και για τον ρόλο της στην Λυσιστράτη. Και καταλήγει για... τις Λυσιστράτες της Άνδρου!!! – Εν Άνδρω). Εδώ ο θιάσος της Λυσιστράτης  Η Λυσιστράτη, μια νύχτα, εν μέσω πολέμου, μαζεύει όλες τις γυναίκες και τις πείθει να κάνουν αποχή από το σεξ, ώστε να εξαναγκάσουν τους άντρες σε ειρήνη, ενώ παράλληλα έχει οργανώσει την κατάληψη της Ακρόπολης, θέτοντας στην κατοχή των γυναικών το δημόσιο χρήμα. Αυτές οι δύο ακραίες, σουρεαλιστικές και αδιανόητες δράσεις της Λυσιστράτης, οι οποίες τοποθετούν εξ’ αρχής την όποια ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο, στην σφαίρα της ουτοπίας, αποκαλύπτουν την κωμικότητα του μελαγχολικού και απαισιόδουξου Αριστοφάνη. Ο Αριστοφάνης είναι κατά τη γνώμη μου πάνω απ’ όλα ένας ιδιοφυής ποιητής, ένας ανατρεπτικός συγγραφέας, ένας αιχμηρός επικριτής σημαντικών προσώπων της εποχής του, τολμηρός, σαρκαστικός, κακός και γι αυτό βαθιά ρομαντικός.  Δεν έχει σχέση με φτηνά, σεξιστικά αστεία τα οποία πολύ συχνά τονίζονται σε σκηνοθεσίες έργων του, ή με μία σημερινής αισθητικής πολιτική επικαιρότητα τηλεοπτικού τύπου. Σε αυτήν, λοιπόν την πιο σκοτεινή και ποιητική πλευρά του Αριστοφάνη, εστιάζει και η σκηνοθεσία του Μ. Μαρμαρινού και μας συστήνει μία άλλη ανάγνωση αυτού του συγγραφέα. Ο ρόλος της Λυσιστράτης  Η Λυσιστράτη για να πείσει, για να μαγέψει, για να εξοργιστεί με το υπάρχον πολιτικό σύστημα και για να κρατήσει ταυτόχρονα μέχρι τέλους την νηφαλιότητα της σκέψης της, η οποία είναι και το μόνο της όπλο ώστε η γλώσσα της να ρητορεύει αριστοτεχνικά και πάντα να τουμπάρει τους ακροατές της και να τους οδηγεί εκεί που εκείνη έχει αποφασίσει, πρέπει σίγουρα να είναι κάτι περισσότερο από μία φεμινίστρια. Πρέπει να είναι ένας εγκέφαλος που εκρύγνειται, ένα μυαλό σε διαρκή εργρήγορση, ένα σώμα ετοιμοπόλεμο και την ίδια στιγμή έτοιμο να καταρρεύσει. Μία γυναίκα μόνη, όπως είναι μόνος ο καθένας ο οποίος μπορεί και βλέπει καθαρά ότι το τέρας της εξουσίας, το οποίο είναι η ίδια η ανθρώπινη φύση, τοποθετεί κάθε φορά και ανεξαρτήτως εποχής, άντρες και γυναίκες σε ρόλους που απλώς εξυπηρετούν συμφέροντα πολιτικά και μόνο. Η Λυσιστράτη στο έργο αυτό έχει να πολεμήσει τόσο τους άντρες, όσο και τις γυναίκες, των οποίων τα μυαλά και οι δυνατότητες έχουν υποτιμηθεί και περιοριστεί, όχι μόνο λόγω της ανδροκρατούμενης κοινωνίας, αλλά κυρίως από τις ίδιες, οι οποίες έχουν αποδεχθεί την ανδροκρατούμενη κοινωνία ως φυσιολογική και τους εαυτούς τους ως κατώτερα ανθρώπινα πλάσματα. Η Λυσιστράτη δεν μιλάει για την ισότητα των δύο φύλων, μιλάει για την διαφορετικότητά τους, η οποία ώς τέτοια οφείλει να συνδιαλλέγεται. Προτείνει ένα μοντέρνο πολιτικό σύστημα, το οποίο πρέπει να θεμελιωθεί πρώτα στο σπίτι, στην οικογένεια και στον έρωτα. Προσωπικά, δεν πιστεύω σε ομαδικές επαναστάσεις, επειδή έχουν γίνει πάρα πολλές και όπως βλέπουμε δεν έχουν φέρει κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα στον πλανήτη. Πιστεύω όμως πολύ στην προσωπική επανάσταση, κυρίως όταν αυτή δεν έχει καμία ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο. Όπως, πιστεύω πολύ στους ανεκπλήρωτους έρωτες, γιατί είναι οι μόνοι που έχουν ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο. Επίσης, πιστεύω πολύ σε ανθρώπους, που πράττουν σπουδαία και μαγικά πράγματα, χωρίς να τους νοιάζει να πετύχουν καποιον στόχο, περαν της προσωπικής τους ευχαρίστησης. Γιατί, αυτή η προσωπική ευχαρίστηση και ηδονή που μπορείς να γευτείς από μία δική σου δράση προς το τίποτα, είναι ίσως ο μόνος τρόπος, να σου δώσει σημασία έστω και ένας ακόμα άνθρωπος. Με αυτόν τον τρόπο, θα ήθελα να παίζω και την Λυσιστράτη, εάν θέλω να την συμπαθήσω και να την εκτιμήσω ως αληθινή επαναστάτρια. Άλλωστε, λέγοντας τα λόγια του Αριστοφάνη, ως ηθοποιός οφείλω να πω κάτι για μένα και αυτός είναι και ο μόνος δρόμος κατά τη γνώμη μου για να παιχτεί ο οποιοσδήποτε ρόλος. Η Λυσιστράτη στην Άνδρο Μετά τις δύο παραστάσεις στην Επίδαυρο, θεωρώ την παράσταση της Άνδρου, ιδιαίτερης σημασίας γι αυτό το ‘’ γυναικείο’’ έργο του Αριστοφάνη. Έχοντας κάποιες μνήμες από την ‘’ Μικρά Αγγλία’’ και κάνοντας κάποιες κουβέντες σήμερα με την Κατερίνα Ρεμούνδου στον όμορφο Πιτροφό, συνειδητοποίησα ότι η Άνδρος είναι ένα άνδρο γυναικών και οι ανδριώτισσες, γυναίκες των απόντων ναυτικών,  Λυσιστράτες, οι οποίες κράτησαν στα χέρια τους την οικονομία του τόπου, διαχειριζόμενες  τα χρήματα των αντρών τους και φροντίζοντας ταυτόχρονα τα σπίτια τους και τις οικογένειές τους.

Ένας εξαιρετικός θεατρικός μονόλογος 90 λεπτών μέσα από τον οποίο περνούν οι διάφορες ιστορικές και κοινωνικές φάσεις της Ελλάδας του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα και φτάνουν μέχρι τις μέρες μας. Το καλογραμμένο κείμενο του Κώστα Σωτηρίαου και η εξιαρετική σκηνοθεσία και θεατρική ροή του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, καθώς και η σπουδαία ηθοποιΐα της Ελένης Ουζουνίδου διαμόρφωσαν μια παράσταση που χάρηκαν όλοι όσοι την είδαν... Εν Άνδρω).

Μεγα πλήθος συνέρευσε στην Ορέστεια. Ήταν η πρώτη εφετινή παράσταση με εξαντλημένα εισιτήρια. Φαίνεται τελικά πως ο Αύγουστος και τα μεγάλα σχήματα "ταιριάζουν" στο μάλλον μικρό καλοκαίρι της Άνδρου (φωτο: Εν Άνδρω). Πολλές οι καινοτομίες της Ορέστειας του Χουβαρδά. Τόσες πολλές που ώρες-ώρες έκανες προσπάθεια (ιδίως στο πρώτο μέρος) να παρακολουθήσεις ποιος είναι ποιος και τι ρόλο παίζει. Η μεταφορά του Τρωικού πολέμου στον τελευταίο μεγάλο πόλεμο που έζησε η Ελλάδα (αυτόν του 1940) πρωτότυπη, αλλά και οριακή. Ήταν και τα τραγούδια της εποχής που έχουν συνδεθεί με εντελώς άλλη ατμόσφαιρα, Απέδιδαν την ατμόσφαιρά του 1940 με ότι αυτό σημαινε για το έργο...

Η Ελένη Ουζουνίδου στο επιτυχημένο έργο "Σταματία, το γένος Αργυροπούλου" που παρουσιάζεται την Δευτέρα 8 Αυγούστου στο Φεστιβάλ Άνδρου 

Το υπέροχο φινάλε στην μαγική βραδιά Νίνο Ρότα με την οποία έκλεισε το αφιέρωμα Φελίνι του Φεστιβάλ Άνδρου. Όλοι οι συντελεστές επί σκηνής: ταχυδακτυλουργοί, ζογκλέρ, κλόουν, ορχηστρα Ν.Πλατύαρχου και Φιλαρμονική Άνδρου  (φωτο: Εν Άνδρω).  Η βραδιά Νίνο Ρότα ήταν ένα πολυθέαμα. Όπως είχε υποσχεθεί ο Παντελής Βούλγαρης. Αυτός ήταν που το σκέφτηκε και το σκηνοθέτησε. Ήταν ένα μοναδικό πολυθέαμα, στο οποίο (παραφράζοντας τον ταχυδακτυλουργό Κρίστοφερ) η φαντασία συνάντησε την πρώτη της ξαδέλφη την μαγεία σε μια σπουδαία στιγμή θεάματος και ακροάματος...

Του Διαμαντή Μπασαντή   Όταν είδα, την πρώτη φορά, τον πρόλογο της Ιουλίας Ζαννάκη-Λιάλιου στο βιβλίο της Βουρκωτή: Το χωριό που νόμιζαν πως δεν υπάρχει ξαφνιάστηκα!  Ένας ιδιότυπος πρόλογος: ανάμεσα στην πραγματικότητα και στην μεταφυσική. Για ένα πιο ιδιότυπο θέμα: ανάμεσα στην ηθογραφία του παραδοσιακού και στην δραματική ροή του μοντέρνου. Μια αφήγηση με όλα τα δυναμικά στοιχεία της έντασης του προφορικού λόγου. Μια αδιάκοπή ροή εικόνων. Αλλά και μια ξεχωριστή θεατρικότητα. Κι όλα δοσμένα με ένα έντονο ποιητικό συγκινησιακό φορτίο.