Εν Άνδρω

Γράφει ο Δημήτρης  Ιωάννου

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ MILITAIRE

 

Αν στην Κεφαλονιά η γοητευτική Πελαγία, ερωτεύτηκε τον Ιταλό αξιωματικό Κορέλι που έπαιζε μαντολίνο και τον έσωσε από τους ναζί, στην Άνδρο η όμορφη Όλγα, αγάπησε τον νεαρό Γερμανό αξιωματικό Φριτς Ντόρνερ, και έσωσε το νησί της από θανατηφόρα και καταστροφικά αντίποινα, μετά από σαμποτάζ που έκαναν αντάρτες από την Εύβοια. Μόνο που αυτή η ιστορία είναι αληθινή με ονόματα, ημερομηνίες και αφήγηση από την «ηρωίδα»! Έρωτας, γάμος και αχώριστοι μέχρι τα βαθειά τους γεράματα, οι δυο πρωταγωνιστές. Μια συγκινητική ιστορία αγάπης στις φλόγες του πολέμου…

Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ

Αφηγείται η Όλγα Ντόρνερ. Μια  αρχόντισσα της Άνδρου.

Όλγα Ντόρνερ:

- «Γεννήθηκα στη Παλαιόπολη της Άνδρου και μετά το δημοτικό σχολείο που τέλειωσα στο χωριό μου, οι γονείς μου θέλησαν να συνεχίσω στο Γυμνάσιο. Ένα απόγευμα, όπως καθόμαστε στη μικρή πλατεία του χωριού μου, μερικές άλλες κοπέλες, φίλες το πλείστον, ακούμε ένα παράξενο θόρυβο, άγνωστο σε μας και σε λίγο σταματούν, μπροστά μας, μια ομάδα γερμανοί στρατιώτες, με τις μοτοσυκλέτες τους.

Εμείς πρώτη φορά είδαμε Γερμανούς. Σβήσανε τις μηχανές τους και ο επικεφαλής τους, που φορούσε στολή διαφορετική από τους άλλους, μας πλησίασε και άρχισε να μας ρωτάει και με χειρονομίες να μας δείχνει πως ζητούσε πληροφορίες. Πού να καταλάβουμε εμείς από γερμανικά;

Εγώ, κάπως φοβισμένη, τον ρώτησα, αν ξέρει Αγγλικά. Αυτός χάρηκε, όπως φάνηκε και με τα λιγοστά τα δικά του συνεννοηθήκαμε. Ήθελε να μάθει που είναι τα αρχαία, γιατί η Παλιόπολη ήταν η πρώτη πρωτεύουσα του νησιού και όλα τα σημαντικά αγάλματα, όπως ο Ερμής της Άνδρου, ήταν εκεί, αλλά ριγμένα μέσα σε μια παλιαποθήκη. Μετά έγινε το μουσείο. Τον κατατόπισα, με ευχαρίστησε, με χαιρέτησε στρατιωτικά και σηκώθηκαν και έφυγαν.

Λίγες μέρες, μετά το περιστατικό στο χωριό μου, παρουσιάστηκε ένας γνωστός της οικογένειάς μου, ήρθε και με βρήκε στο σπίτι μας.

- Όλγα, σε θέλουν οι γερμανοί στη διοίκηση, για διερμηνέα». Ξαφνιάστηκα!

- Μα εγώ δεν ξέρω γρι γερμανικά, πώς γίνεται αυτό;

- Ξέρεις όμως Αγγλικά και, αν θυμάσαι, τη περασμένη εβδομάδα συνεννοήθηκες πολύ καλά μαζί τους. Αυτός που μίλησες, είναι ο διοικητής της βάσης, τον λένε Φριτς Ντόρνερ.

Είχα τις αντιρρήσεις μου, για πολλούς λόγους, αλλά αυτός μου είπε:

- Δεν γίνεται να μη πας. Μπορεί να έχεις μπλεξίματα, μιας και ξέρεις Αγγλικά.

Με πήρε και πήγαμε μαζί πάνω στη βάση, στην Αγία Τριάδα και με παρουσίασε στο γραφείο του. Με υποδέχτηκε με άψογο τρόπο.

Έδειχνε για εικοσιπεντάρης και με τη στολή του μου φάνηκε ακόμη πιο όμορφος!»

Ο ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ

«Από το Γυμνάσιο σχεδόν τον έβαλαν σε μια σχολή να γίνει αξιωματικός της αεροπορίας, στους ασυρμάτους. Γι’ αυτό ήταν τέλειος ΜΑΡΚΟΝΙ! Μόλις ξεκίνησε ο πόλεμος, το 1939, τον πήρανε από τη σχολή και τον έκαναν αξιωματικό στη στεριά. Με τη μονάδα του μπήκανε στην Ελλάδα και, επειδή η Άντρος ήταν «κλειδί», στο Κάβο Ντόρο, τον έβαλαν διοικητή της, μιας και ήξερε πολύ καλά τους ασυρμάτους.

Ο Φριτς, ήταν δημοκράτης και πάνω απ’ όλα άνθρωπος! Πολλές φορές βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Από τη μια το καθήκον του, από την άλλη οι σκληροί προϊστάμενοί του στη Σύρα και από κοντά οι καταδότες του νησιού!»

ΤΟ ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΚΑΙ ΟΙ ΤΑΓΜΑΤΑΣΦΑΛΙΤΕΣ

Και συνεχίζει:

«Μια ανταρτο-ομάδα από την Εύβοια, πέρασε στην Άντρο και όπως συναντήθηκε με μια γερμανική περίπολο, κάπου στο Φελό, κτυπηθήκανε! Στο τόπο έμεινε ένα εικοσάχρονο ανταρτόπουλο, Σταμάτη νομίζω, πως το λέγανε και πληγώθηκαν δυο Γερμανοί.

Ο στρατιωτικός νόμος έλεγε. Για έναν τραυματία Γερμανό στρατιώτη, πενήντα ντόπιοι στο τοίχο, και για κάθε σκοτωμένο εκατό! Θα γινότανε μεγάλο κακό! Θα ξολοθρεύανε ολόκληρο το νησί! Ο Φριτς έτρεξε αμέσως, συναντήθηκε με τους υπεύθυνους του ΕΑΜ του νησιού και σαν βρήκε τους Γερμανούς πληγωμένους στο γιατρείο του Πετρόχειλου, που ήταν ο γενικός υπεύθυνος του ΕΑΜ, ανακουφίστηκε! Ο γιατρός έβαζε αίμα από το δικό του στον ένα γερμανό, που ήταν και βαρύτερα πληγωμένος.

Αμέσως επικοινώνησε με τη Σύρα, τους έδωσε αναφορά και τους βεβαίωσε, πως οι αντάρτες ήταν από την Εύβοια και έτσι δεν έπρεπε να πειραχτεί ούτε ένας Αντριώτης. Έτσι έγινε και αυτή είναι η αλήθεια!

Ύστερα από το περιστατικό με τους αντάρτες, ξαφνικά παρουσιάστηκαν στο Γαύριο δυο καΐκια γεμάτα ταγματασφαλίτες. Φτάσανε το βράδυ, βγήκανε στο λιμάνι και σαν τους παλιούς πειρατές άρχισαν να πυροβολούν  στον αέρα, για εκφοβισμό! Οι κάτοικοι τα χάσανε και οι περισσότεροι κρύφτηκαν ή έφυγαν για το βουνό. Ένας από αυτούς, τους Γαυριώτες, μάλιστα ζει ακόμη θαρρώ και είναι πολύ καλός φίλος.

Ο επικεφαλής τους, διέταξε τον πρόεδρο να φορτώσουν τα καΐκια τους με ζώα, λάδια, τυριά, χοιρινά και ό,τι άλλο υπήρχε. Από τα χαράματα άρχισαν να πυροβολούν με πολυβόλα και αφού έμαθαν ποια ήταν τα σπίτια του γιατρού Πετρόχειλου και του τηλεφωνητή Ματσούκα, ξεκινήσανε να τα κάψουν. Ειδοποιηθήκαμε και αμέσως ο Φριτς με τη δύναμη, που διοικούσε έφτασε στο Γαύριο.

Τότε ζήτησε τον υπεύθυνο αυτής της συμμορίας και παρουσιάστηκε ένας ντυμένος, όπως και οι άλλοι, με γερμανική στολή αξιωματικού. Λέγοντας στον Φριτς, πως είναι ταγματασφαλίτες, του έδωσε ένα χαρτί, που έγραφε, πως είχε εντολή να εξοντώσει τους κομμουνιστές του νησιού.

Ο Φριτς του είπε:

- Εγώ ξέρω καλύτερα από εσάς, ποιοι είναι οι κομμουνιστές εδώ και μάλιστα αυτό το σπίτι, που έχεις βάλει φωτιά και καίγεται τρέξε αμέσως να τη σβήσεις, γιατί εκείνος ο Πετρόχειλος, είναι ο κομμουνιστής που έσωσε και με το αίμα του, δυο Γερμανούς στρατιώτες μου. Λοιπόν, σβήσε τη φωτιά, βγάλε ότι έχεις αρπάξει από το χωριό και εξαφανίσου! Μέσα σε μισή ώρα πρέπει να έχεις φύγει άδειος, γιατί αλλιώς τα καΐκια σου θα πάνε στον πάτο!.

 Τι να έκανε; Τα πολυβόλα του Φριτς ήταν στημένα για να τον περιποιηθούν!»

Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ

Ο πόλεμος τελείωνε…

- Το ΕΑΜ μας έσωσε! Εμένα, όπως σου είπα, επειδή πέρασε ένα αεροπλάνο εγγλέζικο και έριξε προκηρύξεις, υποθέσανε, πως εγώ είχα επικοινωνήσει και το στείλανε τη κατάλληλη μέρα. Ο στρατιώτης των ΕΣ-ΕΣ, που δεν τον ξέραμε, ειδοποίησε κρυφά και του δόθηκε εντολή να με κλείσει μέσα. Θα ακολουθούσε μετά ο Φριτς και ποιος ξέρει, ποια θα ήταν η τύχη μας! Ευτυχώς την άλλη μέρα άρχισαν να τα μαζεύουν οι Γερμανοί από την Ελλάδα και αναγκαστικά με άφησαν! Όμως δεν ήταν σίγουρο, τι θα γίνονταν σαν πηγαίναμε στη Σύρα ή στην Αθήνα, γιατί ο πόλεμος κράτησε και ένα χρόνο μετά!

Συναντήθηκα με την Ηλέκτρα, την υπεύθυνη αντάρτισσα του νησιού, γυναίκα του καπετάνιου του ΕΛΑΣ, Γιάννη και με ορμήνεψε, πως έπρεπε να το σκάσουμε, για να σωθούμε. Ήμουν ορκισμένη, πως δεν θα τον εγκατέλειπα ποτέ, ούτε στον θάνατο. Όμως τον ξεγέλασα! (Γελάει). Συνεννοήθηκα με την Ηλέκτρα και με οδήγησε εκείνη.

- Όλγα, πάρε τον Φριτς το απόγευμα, βγείτε στη συνηθισμένη βόλτα, κατά του Ματζαβελάκη το παγοποιείο και τα υπόλοιπα άστα σε μένα.

Πράγματι το βραδάκι πήρα τον Φριτς αγκαζέ και φτάσαμε στο παγοποιείο, εκεί που είναι σήμερα το ξενοδοχείο, πάνω στο δρόμο, για τη Χώρα. Είχε αρχίσει να σουρουπώνει και ξαφνικά βγαίνουν μπροστά μας τρεις οπλισμένοι αντάρτες, οπότε ο Φριτς παραδόθηκε. Μας πήραν και μας έκρυψαν μέσα στο νεκροταφείο της Χώρας, που μοιάζει πολύ με το Α΄ Αθηνών, από αγάλματα και οικογενειακούς τάφους.

Ο Φριτς παράδωσε το πιστόλι του, μας έφεραν πολιτικά ρούχα και άλλαξε, τσιγάρα και λίγα φαγώσιμα. Μετά από δυο μέρες οι γερμανοί φύγανε από το Κόρθι και εμείς πήγαμε και κρυφτήκαμε στο χωριό μου. Ύστερα, σαν έφτασαν στο νησί οι ιερολοχίτες με τους εγγλέζους, παραδοθήκαμε, μας πάντρεψαν στην Παλιόπολη και προχωρήσαμε αγαπημένα μέχρι, που ο Φριτς έφυγε, για πάντα από κοντά μου, και από τότε η ζωή μου δεν έχει κανένα νόημα! Ο Φριτς, σαν ΜΑΡΚΟΝΙ, απόκτησε και το δίπλωμα του πλοιάρχου και επειδή του άρεσε η Ελλάδα δούλεψε εδώ, σε κότερο.»

Πληροφορίες: andriakipress.gr & Λουΐζα Ρεκατσίνα