"Η Αυγή", Τρίτη 5 Μαρτίου 2018, Πόλυ Κρημνιώτη

  Εκτενής παρουσίαση του βιβλίου του επικοινωνιολόγου & δημοσιογράφου Διαμαντή Μπασαντή στην "Εφημερίδα των Συντακτών" το Σάββατο 3 Μαρτίου 2018. Το βιβλίο "Η Ποίηση στο Ελληνικό Τραγούδι" ανατρέχει στις μεγάλες στιγμές του ελληνικού πολιτισμού όταν το "έντεχνο τραγούδι" - που δημιούργησαν ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Μάνος Χατζιδάκις - συνάντησε την σπουδαία ελληνική ποίηση και δημιούργησε μια νέα πολιτισμική πραγματικότητα στην Ελλάδα ταξιδεύοντας την χώρα μας σε όλο τον κόσμο. Στην φωτογραφία κολάζ της ¨Εφημερίδας των Συντακτών" στην ηλεκτρονική της έκδοση. ΝΗΣΙΔΕΣ 03.03.2018 Συντάκτης: Κώστας Τριανταφυλλάκης Στιγμές σημαντικές του ελληνικού πολιτισμού αποτυπώνονται στο βιβλίο του επικοινωνιολόγου Διαμαντή Μπασαντή «Η Ποίηση στο Ελληνικό Τραγούδι» (εκδόσεις Γαβριηλίδη, 120 σελ.), ο οποίος επιχειρεί για πρώτη φορά μια χαρτογράφηση της μαζικής εξάπλωσης του «έντεχνου ελληνικού τραγουδιού» και της σπουδαίας ελληνικής ποίησης από τη δεκαετία του 1960 μέχρι το 1985.  Πώς ξεκίνησε το έντεχνο. Πώς άνοιξαν νέους μεγάλους δρόμους ο Μάνος και ο Μίκης. Πώς έγινε η συνάντηση μαζί τους των μεγάλων ποιητών της γενιάς του 1930 και της μεταπολεμικής γενιάς.  Οι δύο μεγάλοι Ελληνες δημιουργοί στην αφετηρία της διαδρομής τους βρέθηκαν μαζί με τον δίσκο βινυλίου των 33½. Πάνω του δημιούργησαν τη φόρμα του «κύκλου τραγουδιών», όπως την ονόμασε ο Θεοδωράκης.   Η σελίδα που αφιέρωσε η "Εφημερίδα των Συντακτών" στην έντυπη έκδοσή της το Σάββατο 3/3/2018 στο βιβλίο (φωτ. Εν Άνδρω). Μετά ήταν το ραδιόφωνο που πέρασε τους δίσκους στο μαζικό ακροατήριο. Και βεβαίως δίπλα ήταν ο κινηματογράφος που δημιούργησε τα μεγάλα και διαχρονικά στερεότυπα της ελληνικής κουλτούρας μέσα από τη μουσική του Χατζιδάκι και του Θεοδωράκη. Φιλμ όπως το «Αμέρικα-Αμέρικα», η «Στέλλα», «Ποτέ την Κυριακή», ο «Ζορμπάς» δημιούργησαν εικόνες, χορούς, μουσικούς σκοπούς και διαμόρφωσαν την εικόνα μιας άλλης Ελλάδας από την αρχή.  Το βιβλίο αποτελεί μια μονογραφία της διαδρομής του έντεχνου ελληνικού τραγουδιού, αλλά συνάμα μια αναφορά στη μουσική και τα ΜΜΕ από τις πρώτες μέρες μέχρι σήμερα της ακουστικής εποχής κατά τον 20ό αιώνα.  Η περιοδολόγηση της εποχής στηρίζεται στις στέρεες γνώσεις του Γιώργου Παπαστεφάνου και το υλικό στα στοιχεία και τους πίνακες από το μεγάλο δισκογραφικό αρχείο του Πέτρου Δραγουμάνου. Με εξαιρετική συνθετική αναλυτική και ικανότητα ο Δ. Μπασαντής καταφέρνει και αποτυπώνει με επιστημονική επάρκεια, αλλά και με δημοσιογραφική γλαφυρότητα μια εποχή που με τα έργα των δύο μεγάλων δημιουργών «ταξίδεψε» την Ελλάδα σε όλο τον κόσμο.  Από το βιβλίο αυτό παρουσιάζουμε ένα μικρό απόσπασμα που αναφέρεται στην δεκαετία του 1960:  «Στο σταυροδρόμι της ελληνικής μουσικής εμφανίζεται, το 1959, ο Μίκης Θεοδωράκης με την πρωτοποριακή δημιουργία του Επιταφίου, μια σειρά τραγουδιών βασισμένη στο ομώνυμο ποίημα του Γιάννη Ρίτσου. Ο Θεοδωράκης συνέθεσε στο Παρίσι τα πρώτα επτά τραγούδια και τα έστειλε στον Χατζιδάκι. Ο Χατζιδάκις τα ενορχήστρωσε με τον τρόπο του και τα παρουσίασε για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 1960 στο ελληνικό κοινό με τη Νάνα Μούσχουρη. Τις πρώτες μέρες του φθινοπώρου ο Επιτάφιος στην ενορχήστρωση του Χατζιδάκι θα κυκλοφορήσει σε δίσκο 33½ στροφών από την εταιρεία Phillips-Fidelity. Οι δύο ιστορικές ενορχηστρώσεις του "Επιτσφίου" του Γιάννη Ρίτσου με τις οποίες ξεκίνησε η διαδρομή του "έντεχνου τραγουδιού" στην Ελλάδα. Αριστερά η εκδοχή του Θεοδωράκη με τον Μπιθικώτση και τον Χιώτη. Δεξιά η εκδοχή του Χαρζιδάκι με την Μούσχουρη. Ο "Επιτάφιος" υπήρξε μια από τις ιστορικές αφετηρίες των δίσκων 33 1/2 στρρφών στην Ελλάδα. Ένα ΜΜΕ που έμελε να αλλάξει την ελληνική κουλτούρα μεταξύ 1960-1985 όπως περιγράφεται και στο βιβλίο. Στη φωτογραφία κολάζ της "Εφημερίδας των Συντακτών" στην ηλεκτρονική της έκδοση. Επιστρέφοντας από το Παρίσι, το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς, ο Θεοδωράκης διαφωνεί εντελώς με την ενορχήστρωση και την εκτέλεση του Χατζιδάκι και ενορχηστρώνει ε­ντελώς διαφορετικά τον Επιτάφιο. Ο δίσκος, σε 33½ στροφές κι αυτός, θα κυκλοφορήσει δύο μήνες αργότερα από την εταιρεία Columbia. Ο δίσκος αυτός θεωρείται η γενέθλια πράξη του νέου μουσικού είδους που ονομάστηκε από τον ίδιο τον Θεοδωράκη "έντεχνο ελληνικό τραγούδι". Μέχρι τότε κανείς δεν είχε σκεφτεί να μελοποιήσει την "υψηλή ποίηση" του μοντερνισμού και να τη "δέσει" με ήχους και όργανα (μπουζούκι κ.λπ.) από το ρεμπέτικο και το λαϊκό τραγούδι.  Ο ίδιος ο Θεοδωράκης αφηγείται σε συνέντευξή του, πολλά χρόνια αργότερα, το πολιτισμικό σοκ που προκάλεσε το πρώτο άκουσμα αυτής της εκτέλεσης στους φίλους του όταν τους έβαλε να ακούσουν την πρώτη εγγραφή. Ακόμα και σημαντικοί διανοούμενοι της εποχής ένιωσαν περίεργα ακούγοντας στίχους του Ρίτσου να συνοδεύονται από μπουζούκι και να τραγουδιούνται από λαϊκό τραγουδιστή. Ομως ο Θεοδωράκης επέμεινε...  ...Η πολιτισμική διαφορά των δύο προσεγγίσεων του Επιταφίου είχε να κάνει τόσο με τα στοιχεία της προσωπικότητας των δύο δημιουργών όσο και με την πολιτικο-πολιτισμική οπτική τους. Στον Θεοδωράκη βάραινε το εξωστρεφές ταμπεραμέντο και η έντονη πολιτική αντίληψη. Δύο στοιχεία που ήταν μακριά από τον εσωστρεφή κύκλο αναζητήσεων του Χατζιδάκι. Ο Θεοδωράκης μπήκε σε μονοπάτια που νωρίτερα είχε ανοίξει ο ιδιοφυής Χατζιδάκις και τα μετέτρεψε με την πολιτική και τη μουσική προσωπικότητα και το ταλέντο του σε λεωφόρους. Στράφηκε εξαρχής στα μεγάλα ακροατήρια, τα οποία θέλησε να «μπολιάσει» με τη μεγάλη ποίηση. Ηταν μια πραγματική πολιτισμική επανάσταση...  ...Αν η ποίηση ήταν η πηγή έμπνευσης του Θεοδωράκη, ο δίσκος ήταν το νέο ΜΜΕ για τη διάδοσή της. Και βεβαίως η λαϊκή συναυλία ήταν η πολιτική και πολιτιστική έκφραση της νέας κουλτούρας μέσα από την οποία ο Μίκης αναζήτησε το ευρύ λαϊκό ακροατήριο.  Με τον τρόπο του και τηρουμένων των αναλογιών, ο Θεοδωράκης χρησιμοποίησε αντίστοιχους τρόπους διάδοσης της μουσικής του με αυτούς που χρησιμοποιούσαν την ίδια εποχή διεθνώς οι Μπιτλς στην Αγγλία, ο Μπομπ Ντίλαν και η Τζόαν Μπαέζ στις ΗΠΑ κ.λπ. Από αυτήν την άποψη, μπορούμε να πούμε πως ο Θεοδωράκης αποτέλεσε την ελληνική εκδοχή μιας νέας διεθνούς πολιτικής αντίληψης για τη μουσική και τον πολιτισμό που εξαπλωνόταν εκείνα τα χρόνια». 

Της DIFAION (δια του εκπροσώπου της Γιαννούλη Λ. Καμπάνη) Η Φάμπρικα Εμπειρίκου όπως φαίνεται από το υπάρχον μονοπάτι που περνά μπροστά της (φωτ. Εν Άνδρω). (Ο καπετάν-Γιαννούλης Καμπάνης - μετά το μεγάλο ρεπορτάζ του Εν Άνδρω για την Φάμπρικα Εμπειρίκου - μάς έστειλε προς δημοσίευση τις απόψεις του, καθώς και μια σειρά οικονομικών προτάσεων για την αποκατάσταση του μνημείου της Άνδρου. Οι προτάσεις του για διάσωση τυ μνημείου απευθύνονται στην Ευανθία Γουλανδρή, με την οποία υπάρχει αντιδικία σε εξέλιξη για το ιδιοκτησιακό. Είναι πρώτη φορά στην ιστορία της Φάμπρικας που κατατίθενται δημόσια συγκεκριμένες οικονομικές προτάσεις για χρηματόδοτηση της αποκατάστασης του ιστορικότερου μνημείου της προβιομηχανικής εποχής της Άνδρου, το οποίο μέχρι σήμερα αργόσβηνε επί δεκαετίες στην φθορά του χρόνου - Εν Άνδρω). Το ρεπορτάζ του Εν Άνδρω για την Φάμπρικα Εμπειρίκου και η δίκη για το ιδιοκτησιακό καθεστώς του ιστορικού μνημείου που έγινε στη Σύρο στις 22/2/2018 με οδήγησαν στη σκέψη να γράψω δύο λόγια και για πρώτη φορά να εκθέσω δημόσια τις προθέσεις μου στην κοινωνία της Άνδρου σχετικά με την δυνατότητα σωτηρίας της Φάμπρικας Εμπειρίκου.

Ένταξει αργήσαμε δεν λέω. Όμως τώρα τέλειωσε το γλέντι ο ανταποκριτης μας ο Νίκος. Και έτσι σήμερα το μεσημέρι λάβαμε την ανταπόκριση από Κόρθι!!! Τουλάχιστον ακόμα κι έστι έχουμε το υλικό και τις ανάλογες περιγραφές για το ηρωικό Κόρθι που εφέτος κατάφερε και ξεπέρασε κατά πολύ σε φαντασία και σε αισθητική ως προς τα άρματα την Χώρα. Κι όχι μόνο την ξεπέρασε, αλλά κατάφερε και τους χώρεσε όλους στον μικρό πεζόδρομο. Ήταν ένα καρναβάλι ξεχωριστό και αξίζει - έστω και με χρονοκαθυστέρηση - να το πούμε και να δώσουμε συγχαρητήρια. Στην φωτογραφία ο Άγγελος του Παλαιού Φαλήρου που κάποιοι έξυπνοι τον κατέβασαν. Ε, στο Κόρθι τον ανέβασαν πάλι. Και μπράβο τους...

  Στην φωτογραφία μέρος της προβιομηχανικής κατασκευής του υδρόμυλου της Φάμπρικας όπως σώζεται σήμερα μέσα στο μισογκρεμισμένο κτήριο (φωτ. Εν Άνδρω). Με την Φάμπρικα των Εμπειρίκων ασχολήθηκα επισταμένα όταν πριν τέσσερα χρόνια με προσκάλεσε η αρχιτέκτων Ελένη Σαλουβάρδου σε μια ημερίδα στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (Μάρτιος 2014). Εκεί μίλησα για την ποιότητα του ηλεκτρομηχανολογικού εξεπλισμού της. Δεν είμαι φυσικά ειδικός στο θέμα. Απλώς έτυχε κάποτε και ήμουν γείτονας με τον αλευροβιομήχανο Παναγιώτη Δάκο. Σε μια από τις συζητήσεις μας μού είχε πει για την ιδιαίτερη σχέση της οικογένειας του με την Άνδρο και την Φάμπρικα των Στενιών. Και μού εξιστόρησε για το πως βρέθηκε ο εξοπλισμός της Φάμπρικας από την Άνδρο στο εργαστάσιο του πατέρα του στον Αυλώνα της Αττικής.  Στην φωτογραφία μέρος του τεράστιου εσωτερικού χώρου και της εναπομένουσας προβιομηχανικής κατασκευής του υδρόμυλου που ξεκίνησε την λειτουργία του το 1876. Δηλαδή πριν 142 χρόνια (φωτ. Εν Άνδρω). Η Φάμπρικα ξεκίνησε από τον Κωνσταντίνο Εμπειρίκο το 1876. Έφτασε μέχρι την δεκαετία του 1930 πάντα στα χέρια των Εμπειρίκων. Μετά πέρασε στα χέρια των Γουλανδρήδων στη δεκαετία του 1930.  Η χήρα Γουλανδρή το 1938 πούλησε τις σύγχρονες μηχανολογικές εγκαταστάσεις στον αλευροβιομήχανο Σπύρο Δάκο στον Αυλώνα της Αττικής. Οι κυλινδρομηχανές αυτές ήταν τόσο καλής ποιότητας που λειτούργησαν από το 1938 μέχρι το 1965 στο μύλο του Αυλώνα. Αντικαταστάθηκαν όταν πια ξεπεράστηκε η τεχνολογία τους. Είχαν ξεπεράσει τα 50 χρόνια λειτουργίας τους (1912-1965). Τόσο καλής ποιότητας ήταν. Στη φωτογραφία ο προβιομηχανικός εξοπλισμός με το τεράστιο γρανάζι της φτερωτής που κινούσε τα ζεύγη των μονολίθων της φωτογραφίας (φωτ. Εν Άνδρω). Η Φάμπρικα είναι στην ποταμιά των Στενιών σε ένα σημείο όπου το νερό, που έρχεται από τις Εβρουσές, αποκτά λόγω της κλίσης του εδάφους δυνατή ροή. Εκεί το 1876 ο Κωνσταντίνος Εμπειρίκος έχτισε τον υδρόμυλο. Ένα πενταόροφο κτίριο με δίρριχτη στέγη και μια μεγάλη όρθια σιδερένια φτερωτή που κινούνταν με την υδατόπτωση και κινούσε έναν αλεστικό μηχανισμό με τέσσερα ζεύγη μυλολίθων. Όλη αυτή η κατασκευή σώζεται μέχρι σήμερα όπως φαίνεται στις τρεις παραπάνω φωτογραφίες μας. Η φτερωτή της Φάμπρικας. Όπως λένε οι ειδικοί ήταν η μεγαλύτερη των Βαλκανίων στην εποχή της (φωτ. Εν Άνδρω). Στη Φάμπρικα γινόταν επεξεργασία σιταριού που έφερναν με καΐκια από τη Ρουμανία. Τα καΐκια ήταν τον Εμπειρίκων, αλλά και άλλων ανδριωτών καραβοκυραίων (όπως π.χ. του καπετάν-Λάζαρου Καμπάνη που είχε παντρευτεί κόρη Εμπειρίκου). Ο μύλος αν και ξεκίνησε ως υδρόμυλος, το 1880 έγινε και ατμοκίνητος. Και το 1912 προστέθηκαν νέες υπερσύγχρονες ηλεκτρικές ελβετικές κυλινδρομυλικές εγκαταστάσεις τύπου Μπούλερ, ενώ ηλεκτροφωτίστηκε και το κτήριο. Η Φάμπρικα λειτούργησε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1930.  Η Φάμπρικα όπως φαίνεται σήμερα από το μονοπάτι που οδηγεί από το γεφύρι του Λέοντα προς τα Γιάλια (φωτ. Εν Άνδρω). Κατά την κατοχή λειτούργησε και πάλι με προβιομηχανικό τρόπο ως υδρόμυλος. Στη συνέχεια εγκαταλείφθηκε. Το 1972 η στέγη, που διατηρείτο σε καλή κατάσταση, κάηκε από αμέλεια περιοίκων. Έκτοτε το κτήριο παρέμεινε ασκεπές. Παρόλα αυτά λόγω της καλής κατασκευής του έφτασε μέχρι σήμερα. Παρά την εγκατάλειψη του το μνημείο στέκει χωρίς στατικά προβλήματα αναμένοντας την αποκατάστασή του. Έχει κηρυχτεί διατηρητέο (ΦΕΚ 495/Β/9-7-1991).   Ότι έχει απομείνει από την τοιχοποιΐα της Φάμπρικας μετά την εγκατάλειψη της το 1950 και μετά την μεγάλη πυρκαγιά που την αποτελείωσε το 1972. Κοντά 70 χρόνια εγκατάλειψης και 45 χρόνια από μια πυρκαγιά που προκλήθηκε λόγω της εγκατάλειψης και της αδιαφορίας... Φωτ. Εν Άνδρω). Η Φάμπρικα είναι σημαντικό μνημείο για την Άνδρο. Όμως, η αρχική της τοποθέτηση (δίπλα στη ρεματιά και σε δύσβατο σημείο μιας και αυτοί που την έκτισαν αναζήτησαν το νερό) αφήνει λίγα περιθώρια να αξιοποιηθεί σήμερα για πολλά πράγματα. Η έλλειψη δρόμου καθιστά εξαιρετικά αμφίβολη μια χρηματοδότηση για κάποια σημαντική χρήση (π.χ. συνεδριακό κέντρο). Ο ίδιος ο προβιομηχανικός σχεδιασμός ήταν αυτός που έκανε την λειτουργία της Φάμπρικας δύσκολη όταν έγινε βιομηχανική η χρήση της. Ο ίδιος αυτός αρχικός σχεδιασμός κάνει πολύ δύσκολη σήμερα και την διάσωση της. Εκτός εάν... ΕΚΤΟΣ ΕΑΝ... Η πρώτη σοβαρή νύξη επί πραγματικής βάσης για τη διάσωση της Φάμπρικας έγινε το 2014 στην μεγάλη ημερίδα του ΕΜΠ στην οποία μίλησαν πολλοί ερευνητές για την ιστορία και την αρχιτεκτονική αξία του μνημείου και κατάθεσαν εισηγήσεις για την προστασία και την ανάδειξη του. Μετά τις εκτενείς αναφορές στην προβιομηχανική και βιομηχανική κληρονομιά της Άνδρου, καθώς και στην ιδιαιτερότητα του μοναδικού αυτού μνημείου για το νησί, έκανε παρέμβαση ο καθηγητής Φιλιππίδης. Είπε ο καθηγητής - με δεδομένη την πολύ δύσκολη θέση του μνημείου στη ρεματιά και του απίθανου κόστους μιας επισκευής και συντήρησης του - πως ο μόνος που μπορούσε να σώσει την Φάμπρικα ήταν και ο μοναδικός γείτονας της: ο Γιαννούλης Καμπάνης. Μόνο αυτός θα μπορούσε να χρηματοδοτησει τη διάσωση της ως προσφορά στις Στενιές και στην Άνδρο. Καθαρισμένο από δέντρα και αναρριχητικά φυτά το εσωτερικό του άδειου κέλυφους της Φάμπρικας (φωτ. Εν Άνδρω). Η πρόταση Φιλιππίδη ακούστηκε με σκεπτικισμό. Ήταν όμως η μόνη με πραγματισμό. Ήταν η μόνη που είχε και μια λογική ακολουθία, καθώς η Φάμπρικα επί χρόνια είχε κλειδώθεί με πόρτα και λουκέτο από τον Γιαννούλη Καμπάνη. Ο Καμπάνης μέχρι σήμερα, επί 10ετία, κτίζει δίπλα της το σπίτι του και διαμορφώνει το κτήμα του. Προφανώς κάποτε με σκοπό την εξασφάλιση της ιδιοτικότητας του έκλεισε την εγκαταλειμένη επί δεκαετίες Φάμπρικα  Και για να αποφύγει την κατάρρευση των τοίχων της - που θα είχε κόστος για την δική του ιδιοκτησία - έκοβε κατα καιρούς δέντρα, θάμνους και αναρριχητικά, που φύτρωναν στο εσωτερικό της. Έτσθι διασώθηκαν και οι τοίχοι. Συνεπώς η πρόταση του καθηγητή Φιλιππίδη όλα αυτά ήταν και η μόνη που θα μπορούσε να έχει αντίκρυσμα.    Η Φάμπρικα όπως φαίνεται από το κτημα του Γιαννούλη Καμπάνη σήμερα.Αν έφευγε ο πέτρινος μαντρότοιχος θα είχε το κτήριο μια προοπτική, αλλά και μια πρόσβαση από την πίσω μεριά (φωτ. Εν Άνδρω).  Συνάντησα τυχαία τον Γιαννούλη Καμπάνη στην γέφυρα του SuperFerry II την Παρασκευή 16/2. Και βρήκα την ευκαιρία και τον ρώτησα: "τι σκεφτέται να κάνει με την Φάμπρικα". Η απάντηση: "είχε κάνει πριν τέσσερα χρόνια μια προμελάετη που μιλά για ένα κόστος απλής διάσωσης της τάξεως των 2 εκατομμυρίων ευρώ!" Για το κόστος αυτό είχε κάνει και σχετική συζήτηση με τον τότε δήμαρχο Άνδρου Γιάννη Γλυνό που είχε ενδιαφερθεί για το θέμα. (Την συζήτηση αυτή επιβεβαίωσε μετά από τηλεφώνημα και ο ίδιος ο πρώην δήμαρχος.) Ένα κόστος εξόχως απαγορευτικό για κάποιον κρατικό φορέα. "Το οποίο κόστος θα μεγάλωνε κατά πολύ αν προχώραγε κανείς πέρα από την διάσωση", εξήγησε ο Γ. Καμπάνης. Πριν φύγει από την γέφυρα με κάλεσε, αν ενδιαφερόμουν, να πει τα υπόλοιπα στο σπίτι του. Επιπλέον να δω την Φάμπρικα καθαρισμένη και από κοντά. Πήγα την Κυριακή 18/2. Είχα την ευκαιρία να περπατήσω γύρω και μέσα στην Φάμπρικα επί δύο ώρες. Να την φωτογραφήσω όπως ποτέ πριν. Να απωτυπώσω εικόνες μοναδικές του παλιού προβιομηχανικού εξοπλισμού με τον οποίο ξεκίνησε και ο οποίος απέμεινε μέχρι σήμερα στο παλιό εγκαταλειμμένο κτήριο. Εικόνες που ίσως οι προηγούμενοι δεν είχαν την ευκαιρία να αποτυπώσουν μιας και η Φάμπρικα ήταν και είναι κλειστή σε επισκέπτες και περιφραγμένη από τον Γ. Καμπάνη. Λεπτομέρεια από τον εξωτερικό μηχανολογικό εξοπλισμό και το μικρό κτήριο στο οποίο ήταν εγκατεστημένος (φωτ. Εν Άνδρω). Κατά τη συνάντηση ο Γιαννούλης Καμπάνης εξήγησε πως εκτός της διάσωσης υπάρχει και μελέτη αποκατάστασης (έχει ήδη προχωρήσει). Η αποκατάσταση σε μουσείο θα έχει κόστος γύρω στα 8 εκατομμύρια ευρώ. Το συνολικό κόστος του έργου θα είναι γύρω στα 10 εκατομμύρια ευρώ (ανάλογα με το ποια θα είναι η τελική χρήση του μουσείου). Οι προδιαγραφές της μελέτης είναι βασισμένες στις απαιτήσεις του Υπουργείου Πολιτισμού. Και φυσικά θα εγκροθούν οι μελέτες και θα υπάρχει και επίβλεψη από το ΥΠΠΟ. Και κατέληξε: "θα είναι ένα μουσείο για τις Στενιές και την Άνδρο!"  Σχολίασα πως την ίδια ακριβώς φράση είχε χρησιμοποιήσει πριν τέσσερα χρόνια και ο καθηγητής Φιλιππίδης. Μετά εξήγησε πως κκρεμεί μια δίκη για το ιδιοκτησιακό καθεστώς του παλιού κτηρίου. Μέχρι το 2016 το κτήριο δεν ενδιέφερε κανέναν. Ότι γινόταν γι' αυτό το έκανε αυτός: περιφράξη, κλείδωμα, κλάδεματα κλπ. Το 2016 εμφανίστηκε η Ευανθία Γουλανδρή, που ζει μόνιμα στο Λονδίνο, ως μοναδική κληρονόμος (παραιτήθηκε ο αδελφός της Μιχάλης από το μερίδιο του)  και έκανε αποδοχή κληρονομιάς μετά από 28 χρόνια! Υπήρχαν πλέον δύο συμβόλαια πια... Λεπτομέρεια από την στήριξη της στέγης της Φάμπρικας (φωτ. Εν Άνδρω). Το θέμα εκδικάζεται αυτές τις μέρες στη Σύρο. Αν το δικαστήριο αποφασίσει πως το κτήριο ανήκει στην Ε. Γουλανδρή αλλάζει το σκηνικό. Τα σχέδια για την Φάμπρικα της Ευανθίας Γουλανδρή, που δεν πρέπει να έχει έρθει στην Άνδρο δεκαετίες, είναι άγνωστα. Άγνωστο είναι και αν θα δωθούν χρήματα για συντήρηση και ανακαίνιση. Αν το δικαστήριο αποφασίσει πως ανήκει στον Γ. Καμπάνη το σχέδιο διάσωσης και αποκατάστασης προχωρά. Πάντως ο ίδιος ο Καμπάνης εξήγησε πως θεωρεί πως έχει δίκιο και θα πάει το θέμα μέχρι τέλους για να πραγματοποιήσει ένα σχέδιο που όπως φάνηκε τον έχει απασχολήσει πολύ εδω και χρόνια και είναι ετοιμος να χρηματοδοτήσει ο ίδιος. Για πρώτη φορά μετά από 70 χρόνια εγκατάλειψης η Φάμπρικα του Εμπειρίκου έχει ελπίδα να ξεφύγει από την μοίρα της πλήρους κατάρρευσης. Μια μοίρα που περιμένει όπως φαίνεται το άλλο σημαντικό μνημείο των Στενιών: τον πύργο Μπίστη Μουβελα. Αναμένουμε το αποτέλεσμα της δίκης και ελπίζουμε το καλύτερο. για την ιστορική Φάμπρικα της Άνδρου.. Διαμαντής Μπασαντής                                            

   Ήταν ένα ακόμα καρναβάλι με το κέφι του, με τον κόσμο του, με την τρέλα του, με τα γέλια του, το τραγούδι και τον χορό του. Και είχε κόσμο. Και είχε και καλό καιρό. Τελικά ήταν και καλός ο καιρός και κόσμος ήρθε. Μαζεύτηκαν τα χωριά γύρω απο την Χώρα. Ήρθε το Συνετί, οι Στενιές, τα Λειβάδια, η Βουρκωτή, το Αλαδινού, οι Στραπουργιές. Ήρθαν από το Μπατσί και από το Γαύριο. Και μαζεύτηκε κόσμος. Μπορεί να μην είχε πολλούς επισκέπτες. Αλλά οι ανδριώτες ήταν όλοι εδώ. Και το διασκέδασαν. Γέμισε κόσμο η Αγορά, γέμισαν κόσμο τα μαγαζιά. Ήταν μια ακόμα όμορφη Κυριακή Αποκριάς... (φωτ. Εν Άνδρω).

Εντάξει έκανε ψύχρα το Σάββατο το απομεσήμερο στο Κόρθι. Όμως υπήρχε κι ένας ήλιος που άνοιγε λίγο την διάθεση. Και μικροί-μεγάλοι βγήκαν στην πλατεία για τα καθιερωμένα προκαταρτκτικά του καρναβαλιού. Ωε γνωστό στο Κόρθι το καρναβάλι διαρκεί τουλάχιστον δύο μέρες. Ξεκινά από το Σάββατο με υπαίθριες εκδηλώσεις και χορούς. Σε αυτά οι Κορθιανείναι μπροστά. Όταν διασκεδάζουν... διασκεδάζουν! Δεν κάνουν εκπτώσεις. Έτσι το καρναβάλι τους κι εφέτος ξεκίνησε ουσιαστικά από το Σάββατο... (φωτ. Εν Άνδρω).

Την Κυριακή 18 Φεβρουαρίου 2018 και ώρα 15:00 στον πεζόδρομο της Αγοράς διοργανώνεται ακόμα μια χρονιά το καρναβάλι της Χώρας. Για την ιστορία το καρναβάλι της Χώρας πρωτοδιοργανώθηκε το 1987. Στα 31 χρόνια που έχουν περάσει από τότε υπήρξαν 2-3 χρονιές που δεν κατέστη δυνατή η διοργάνωση του. 'Ολες τις άλλες φορές διεξήχθη ανελιπώς. Η σημερινή επιτροπή έχει αναλάβει την διοργάνωση του από το 2011.

Συνεπείς στην παράδοση και στις υποσχέσεις μας ....για ένα Κορθιανό Καρναβάλι «για πάντα» , και συμπληρώνοντας 31χρόνια ..... συνεχίζουμε ακόμα πιο δημιουργικοί! Το 31ο Κορθιανό Καρναβάλι προετοιμάζεται για ένα τριήμερο ψυχαγωγικών εκδηλώσεων στο πλαίσιο της Αποκριάς από την Παρασκευή 16 Φεβρουαρίου έως και την Κυριακή 18 Φεβρουαρίου.