Μέχρι το πλοίο…
Του Διαμαντή Μπασαντή
Με το που φτάνεις στο καταπέλτη έφτασες...
Παράξενο, με το που μπαίνω στο Superferry, στη Ραφήνα, είμαι στην Άνδρο. Ή, μάλλον δεν είναι παράξενο, γιατί σε υποδέχονται στον καταπέλτη ο Θανάσης, από την Κατάκοιλο (ρε τι έπαθα είχα γράψει από Γαύριο και με περίμενε στο καταπέλτη) και ο Παλαιοκρασσάς, από τις Στενιές. Άρχιζουν οι ειδήσεις του νησιού. Αν πας από την εισόδο των πεζών θα βρεις τον Πέτρο και τον Σπύρο, ραφηναίους -ανδριώτες! Μπορείς να πεις και τα της Άνδρου και τα της Ραφήνας - δύο σε ένα!
Μετά πας γέφυρα και πέφτεις πάνω στον καπετάν - Τάσο (αυτός είναι απλός κυκλαδίτης από Κίμωλο!) και μετά να και οι δύο καπετάν Αντώνηδες, ο ένας από την Κάρυστο κι ο άλλος από τις Στενιές (σιγά που θα χανόμαστε)! Αυτοί που παρακολουθούν στενά την ιστοσελίδα «εν Άνδρω» είναι ο Πέτρος με τον Σπύρο, που λόγω λογιστηρίου δεν χάνουν ανάρτηση. Βροχή οι ερωτήσεις και οι παρατηρήσεις ...
Στη γέφυρα μια παρέα...
Μετά στη γέφυρα αρχίζουν τα πειράγματα στον μικρό Οδυσσέα. Έχει καταντήσει μασκότ του καραβιού. Είναι περίεργος (βουτάει τα κιάλια και κοιτά τη θάλασσα, τα γύρω νησιά και τα γύρω καράβια) κι όλο ρωτάει: γιατί αυτό ή γιατί το άλλο;
Πιάνεις μια γωνιά, αλλά να κάτι γνωστοί, να κάτι φίλοι, να κάτι διπλανοί: μια παρέα το καράβι. Ιδίως στα τοπικά η κατάσταση είναι εντελώς γειτονιά. Με άλλα λόγια με το που πατάς στον καταπέλτη του πλοίου είσαι στην Άνδρο. Αυτό είναι το Superferry. Τελεία και παύλα….
Θα μου πεις αυτό συμβαίνει στον Superferry για ειδικούς λόγους. Σωστά. Λόγω Δ. & Γ. Στεφάνου. Σωστά. Αλλά και γι’ αυτό τον λόγο μερικές φορές δεν είσαι στην Άνδρο: είσαι κατευθείαν Στενιές! Κι ακούς και νέα, παράπονα και κουτσομπολιά των Στενιωτών….
Να ένα φρέσκο περιστατικό για να καταλάβετε τι σημαίνει «το καράβι είναι Άνδρος». Χτες βράδυ στο τοπικό ακολουθώ την γνωστή ιεροτελεστία. Στη σκάλα.με τον Πέτρο και ακούω τα δέοντα (έλειψες τέσσερις μέρες κλπ – μετράνε και τις μέρες οι αθεόφοβοι)!
Μετά στη γέφυρα. Ο Οδυσσέας αμολιέται στα κιάλια και χαζεύει το ραντάρ. Πιάνεις την κουβέντα με τον Στενιώτη καπετάν Αντώνη που έχει βάρδια.
Στο μέσο της διαδρομής μια κοπέλα με δύο παιδάκια ρωτά ευγενικά αν μπορούν να δουν την γέφυρα. Ο καπετάν Αντώνης ευγενέστατος της λέει να περάσει. Πιάνουμε την κουβέντα: η Πόπη έχει φούρνο στο Γαύριο. Και κουβέντα με την κουβέντα αρχίζει να απαριθμεί τα προβλήματα της περιοχής. Και μαθαίνεις πως οι μαγαζάτορες περιμένουν τέσσερα τέρμινα τώρα την τρίτη φάση του λιμανιού: τον περιφερειακό που θα απελευθερώσει την παραλία. Σωστό. Και που με μια πεζοδρόμηση θα δώσει ζωή διώχνοντας διερχόμενα και άλλα αυτοκίνητα από όλο το λιμάνι. Σωστότερο. Να τα ακούν οι νέο-εκλεγέντες…
Κάποια στιγμή συστηνόμαστε. Και απαντά: «Α! Εσείς είστε ο διαχειριστής του “εν Άνδρω”. Σας μάθαμε όλοι με τις εκλογές. Εσείς κάνατε τις εκλογές».
- "Επικοινωνιακά", συμπληρώνω και συμφωνεί…
Χαιρόμαστε εκατέρωθεν για την γνωριμία. Και μας αποχαιρετά. Συνεχίζουμε με τον καπετάν – Αντώνη. Που ανασύρει κάτι σάντουιτς από ένα ψυγειάκι: «Να φάει το παιδί»! Σωστά. Να φάμε κι εμείς για βράδυ. Σωστότερα. «Κι εμείς παιδιά στην ανάπτυξη», σχολιάζω.
Μετά μέσα στο σκοτάδι της γέφυρας μου παρουσιάζει ξαφνικά ένα κιλό μέλι "στενιώτικο". «Για δοκιμή», λέει! «Σωστά» σχολιάζω, «στενιώτικο γιατί στις Στενιές οι μέλισσες δεν πετούν εκτός περιοχής»! Γελάμε. Και συμπληρώνει: «αν θες κι άλλο για το σπίτι να πας στη μάνα μου στις Στενιές»,,,
- «Ξέρεις θα την βρεις ανεβαίνοντας για τον κάτω σταθμό δεξιά, γράφει “πωλείται μέλι”. Εξαιρετική ποιότητα» συμπληρώνει.
Όχι παίζουμε στο Syperferry τρως, πίνεις, ψωνίζεις ή σου χαρίζουν μέλι ανδριώτικο (συγνώμη …στενιώτιικο για να μην ξεχνιόμαστε)! Είσαι στην Άνδρο πάει και τέλειωσε…
Κουβαλώντας το μέλι ο μικρός Οδυσσέας ξέχασε την τσάντα του και έτρεχε στις αποσκευές μετά να προλάβει το καράβι πριν φύγει. Αυτά έχει η γειτονιά, σκέφτομαι. Όλο και κάτι ξεχνάς. Στην Άνδρο πας και το παίρνεις την επομένη. Στο καράβι στο φέρουν την επομένη. Τελικά, αυτή είναι η μόνη διαφορά συμπεραίνω…
Πάμε τώρα στο άλλο καράβι: Τον Θεολόγο. Εκεί τον ανδριώτικο τόνο δίνει ο Μάκης στο λογιστήριο και στον καταπέλτη. Μόνο που εκεί ακούς τα νέα και τα παράπονα και των Κορθιανών. Μερικές φορές ακούς πολλά παράπονα. Ιδίως για τον διαχειριστή του “εν Άνδρω”.
Για παράδειγμα πριν μερικές μέρες ένας νέος επαγγελματίας, σε μια επιστροφή, εκεί που τα λέγαμε με τον Μάκη, ήρθε καρφί στο λογιστήριο. Και διαμαρτυρόταν γιατί γράφουμε για τα σκουπίδια: «Κάτι τέτοια τα διαβάζουν στο ίντερνετ οι τουρίστες και δεν έρχονται».
Μάταια προσπάθησα να του εξηγήσω πως είναι χειρότερα να έρχονται και να παθαίνουν πλάκα (συνέβη αυτό τα προηγούμενα καλοκαίρια) με αυτά που έβλεπαν από το Γαύριο μέχρι του Απροβάτου.
Αυτός εκεί: «ας έρχονταν κι ας τα βλέπουν μετά» επέμεινε. Άδικα του είπα πως το τι έγραφαν στο διαδίκτυο τις περασμένες χρονιές αυτοί που ήλθαν θα έφριττε αν τα διάβαζε. Μέχρι και στην Αγγλία μας γράψανε. Αυτός επέμενε: «Ας τα γράφουν αυτοί μετά. Να μην τα λέμε εμείς».
Κατανοητό. Κάπως έτσι το νησί κρύβοντας τα άσχημα έφτασε στα πολύ άσχημα. Φαίνεται πως δεν μας δίδαξε και πολλά η Μικρά Αγγλία του Παντελή Βούλγαρη, αν και την είδαμε όλοι. Το θέμα απ’ ότι καταλαβαίνω είναι πως την είδαμε;
Το πλέον παράδοξο ήταν πως συμφωνούσε απολύτως με τον Μαλταμπέ που έλεγε «να τα κρύβουμε όπως κάνουν οι Μυκονιάτες» (δεν έχω ιδέα τι κάνουν οι Μυκονιάτες), αλλά τελικά ψήφισε Σουσούδη (λόγω Βουραζέρη όπως είπε!!!) και το επιβεβαίωσε και ο Μάκης!!!
Είπαμε στα καράβια της γραμμής όλοι μια γειτονιά είμαστε. Ξέρουμε τι ψηφίζουμε κι έχουμε και μάρτυρες αν χρειαστεί!!!…
- Άβυσσος η ψυχή του Ανδριώτη…
Κατά τα άλλα στο σαλόνι του Θεολόγου, ιδίως τον χειμώνα, είσαι σαν σε καφετέρια της Άνδρου. Ίσως γιατί κανείς δεν τολμά να βγει έξω με το κρύο. Έτσι, κανείς μια βόλτα κι είναι όλοι εκεί! Μα όλοι! Οι γείτονες σου στο Υψηλού! Ο Δημήτρης από τον Πιτροφό! Οι ταξιδιωτικοί πράκτορες Πέτρος από το Γαύριο και Νίκος από την Χώρα! Οι χωραΐτες, οι γαυριώτες, αλλά και οι κορθιανοί (αυτό το ξαναείπαμε νομίζω)…
Όλοι πηγαινοέρχονται ασταμάτητα Ραφήνα – Γαύριο. Βλέπεις τα άλλα νησιά έχουν και άλλα καράβια από Πειραιά…
Τώρα για το Αικατερίνη ξέρω πως έχει ανδριώτη πλοίαρχο (τον καπετάν Γιώργο Κολίτσα από το Απροβάτου) και πολλούς από Γαύριο. Καθένας με το καράβι του σ' αυτό το νησί. Και με την γειτονιά του! Αλλά μια και μιλάμε για πλοιάρχους έχω νοσταλγήσει την παρέα του τηνιακού καπετάν – Κώστα της αείμνηστης Πηνελόπης. Από αυτόν μάθαινα τα ναυτικά νέα του μισού Αιγαίου πελάγους (και τα κουτσομπολιά Τήνου και Μυκόνου – είχα μια ευρύτερη πληροφόρηση)!
Μια φορά, ήταν και ο δάσκαλος του μαζί μας, ο καπετάν – Γιώργος Κολυδάς από τον Νειμποριό και με την κουβέντα και τις διηγήσεις των καπεταναίων κοντέψαμε να πάμε Τήνο…
Και μετά απορώ που ακούω κάποιους στο καράβι να ρωτάνε συνέχεια: «πότε φτάνουμε Άνδρο;»
Είσαι στον καταπέλτη; Είσαι στην Άνδρο...
- Μα με το που φτάνουμε στον καταπέλτη είμαστε Άνδρο φίλε μου…
Αυτή είναι η Άνδρος: ένα καράβι που ταξιδεύει πέρα δώθε δεκαετίες τώρα. Μαζί πάμε μαζί ερχόμαστε. Τελεία και παύλα…
