Εν Άνδρω

ΜΝΗΜΗ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ ΜΠΑΣΑΝΤΗ - ΔΕΛΑΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑ

Η Μαργαρίτα έφυγε. Η Μαργαρίτα - που έφυγε προχτές - υπήρχε στη ζωή μου από τις πρώτες παιδικές αναμνήσεις στην Άνδρο. Υπήρχε σε έναν χρόνο θαμπό κι απροσδιόριστο. Άραγε ζήσαμε μαζί μέρες ή μήνες; Κάπως έτσι απροσδιόριστος είναι ο χρόνος και οι μνήμες της παιδικής ηλικίας, όπου μέσα σ' αυτόν υπάρχουν οι αρχέγονες μυρωδιές του καλοκαιρινού κυπαρισσιού, και της ανθισμένης λεμονιάς στα Λειβάδια.

Κάπως έτσι υπήρξε στις μνήμες μου η Μαργαρίτα συνυφασμένη πάντα με την καλοκαιρινή Άνδρο. Όμως οι μνήμες αυτές έσπασαν ένα χειμώνα. Ξαφνικά η πατρική Άνδρος έγινε ξένη κι απόμακρη. Μάκρυναν όλα κάποια χρόνια. Δεν ήθελα να θυμάμαι. Όμως ήταν ο δακρυσμένος θείος Πέτρος που γεφύρωσε τις αποστάσεις και συνέβαλε στην επιστροφή πάλι μετά από χρόνια. Όταν όμως επέστρεψα αυτός δεν ζούσε... 

Από την πρώτη στιγμή της επιστροφή η Μαργαρίτα ήταν εκεί. Το νήμα ήρθε κι έδεσε. Υπήρχε βέβαια μια ανεπαίσθητη πληγή. Δεν κλείνουν ολότελα οι παιδικές πληγές. Όμως η ζωή προχώραγε. Και υπήρχε πάντα η Μαργαρίτα. Την έπαιρνα ξαφνικά τηλέφωνο να ρωτήσω κάτι. Πέρναγα απροειδοποίητα από το σπίτι της κάποιο απόγευμα. Κάπως έτσι απρόσμενα την πήρα πάλι τηλέφωνο πριν ένα μήνα να ρωτήσω κάτι. Κι έμαθα πως η Μαργαρίτα δεν ήταν καλά. Ακολούθησαν μερικά ακόμα τηλεφωνήματα. Η Μαργαρίτα πήγαινε καλύτερα. Όμως το περασμένο Σαββατόβραδο ήρθε εκείνο το πικρό τηλεφώνημα: η Μαργαρίτα είχε φύγει οριστικά κι αμετάκλητα. Όλα ξαφνικά έγιναν μνήμες θαμπές, μνήμες καλές, μνήμες σκληρές. 

Και πράγμα περίεργο ήταν οι σκληρές μνήμες, που ήρθαν και θρονιάστηκαν πρώτες-πρώτες μέσα μου. Κυριάρχησε η απόσταση. Τρεις μέρες κράτησε αυτή η παράξενη άρνηση. Την τρίτη έστρεψα την ματιά στην παλιά παιδική φωτογραφία μας από τον κήπο της Παναγιάς στη Χώρα. Και βούρκωσα. Μετά κοίταξα την φωτογραφία, που έστειλε η Αλεξάνδρα, από τον Άγιο Ερμόλαο. Ήταν η Μαργαρίτα στις καλές της. Βγήκα στον κήπο αγναντεύοντας μακριά τα Λειβάδια. Τα Λειβάδια, που ποτέ πια δεν θα είναι ίδια χωρίς αυτή... 

Έβαλα τις δύο φωτογραφίες την μια πλάι στην άλλη. Κι ένοιωσα έναν κόμπο στον λαιμό. Κάτι σαν λυγμός. Αναλογίστηκα πως μια παράσταση είναι η ζωή. Και ψιθύρισα την φράση με την οποία τέλειωνε μια σπουδαία θεατρική παράσταση πριν χρόνια: "καληνύχτα Μαργαρίτα"...

ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΜΠΑΣΑΝΤΗΣ