Του Διαμαντή Μπασαντή Είναι αναπόφευκτη η βόλτα στην Χώρα ανήμερα της Θεοσκεπάστου. Κάπως έτσι σκέφτηκαν και οι κάτοικοι και βρέθηκαν σε αυτήν την πανανδριακή γιορτή. Δυστυχώς όπως έχουμε ήδη γράψει λόγω καιρού δεν ήρθαν οι ανδριώτες της Αθήνας και ο κόσμος αυτή τη χρονιά ήταν σαφώς λιγότερος. Πάντως η αγορά της Χώρας μετά από καιρό είχε προσέλευση. Ήταν μια ανάσα για όλους.

Του Διαμαντή Μπασαντή Το μοναστήρι μέσα στα σύννεφα Υπάρχουν στιγμές που νοιώθεις πως θες να αποσυρθείς από την ένταση της μέρας. Μια βαθύτερη ανάγκη σε καλεί να δεις τη ζωή σου από μακριά. Να ξαναβρείς κάτι απο τον εαυτό σου που έχεις ξεχάσει μέσα στην έντονη καθημερινότητα. Αυτά σκεφτόμουν ανεβαίνοντας τον χωμάτινο δρόμο για την Πανάχραντο αργά το απόγευμα. Στις πέντε ξεκίναγε ο Ακάθιστος Ύμνος. Το τοπίο χειμωνιάτικο. Το μοναστήρι μέσα στα σύννεφα.

Του Διαμαντή Μπασαντή Όλα για τους "απλούς ανθρώπους" μοιάζουν ξεκάθαρα στη ζωή. Μόνο αυτή η φωτογραφία από την Άνδρο λίγο τους μπερδεύει. Αλήθεια τι δείχνει; Ανατολή ή δύση; Παράξενη άνοιξη. Τη μια βρέχει! Την άλλη λυσομανάει ο αέρας! Την τρίτη κάνει κρύο κι έχει ομίχλη! Μάταια η Άνδρος, χρονιάρες μέρες, περιμένει τον κόσμο της να έρθει από την Αττική, την Αθήνα, τον Πειραιά. Γιατί από εκεί έρχεται, χρόνια τώρα, ο δικός της κόσμος. Για την 25η Μαρτίου. Για της Θεοσκεπάστου. Για Σαββατοκύριακο. Τουλάχιστον η Χώρα και το Κόρθι αυτούς περιμένουν πάντα. Το Μπατσί και το Γαύριο έχουν και τους  επισκέπτες που ψάχνουν έναν «κοντινό προορισμό».

Μετά την παρέλαση της 25ης Μαρτίου που για "πρώτη φορά" με τη νέα κυβέρνηση έγινε με χορούς και τραγούδια ο Τάσος Χαλάς ασταμάτητος σκιτσάρει με το πενάκι του το επερχόμενο Πάσχα. Που κι αυτό το βλέπει κάπως διαφορετικό!!!....  

Σίγουρα το κλίμα κάποιων ημερών θύμιζε κάτι από... πόλεμο! Αν αναλογιοστούμε την ένταση που επιράτησε του λάχιστον σε κάποιο ΔΣ και την ένταση που μερικοί τεχνηέντως μετέφεραν ανωνύμως και εδώ μέσα στον πάντα ανοικτό στον διάλογο "εν Άνδρω". Όμως το κλίμα καταλάγιασε. Γιατί η Άνδρος έχει τον τρόπο να ισορροπεί. Ακόμα και στις εντάσεις.

Του Γιώργου Λιάλιου   Θυμάρι και ρίγανη. Η μυρωδιά να μπαίνει βαθιά στα πνευμόνια μου, να με ξυπνά. Ο αέρας. Να σφυρίζει όλη τη νύχτα στα παράθυρα, να σβήνει τους θορύβους. Οι δροσερές πεζούλες και οι ξερολιθιές. Τα κελαρυστά νερά και η ομίχλη μέσα στο κατακαλόκαιρο. Η δική μου Άνδρος είναι η διαδρομή από τα βάθη της κοιλάδας προς τ’ Άχλα. Το μονοπάτι που ξεκινά από το σπίτι των θείων μου και προχωρά παράλληλα με το πλατανόδασος και το ποτάμι.

Έτσι όπως τα έχουμε καταφέρει μπορεί αντι για ΧΥΤΥ να κάνουμε χωματερή όλη την Άνδρο. Και μετά ούτε ο θεός δεν μας ξεμπλέκει Έχουμε μια χωματερή στην Σταυροπέδα, κινδυνεύουμε να κάνουμε χωματερή όλο το νησί και δεν βλεπουμε πως θα ξεμπερδέψουμε...  

Του Μηνά Βιντιάδη Πέμπτη πρωί. Στο καράβι για την Άνδρο οι φωνές των παιδιών ήταν πιο δυνατές από τα κρωξίματα των γλάρων. Και τα  τραγούδια τους χάνονται στα κύματα και τρομάζουν τα θαλασσοπούλια, τα περισσότερα ήταν άγνωστα για μένα, μόνο ροκ άκουγα, τα ελληνικά δεν μου έλεγαν τίποτα. Γενικά δεν τραγουδάω, προτιμώ ν’ ακούω. Ένας ζεστός Απρίλιος κυβερνά το πλοίο. Καπετάνιος στο τιμόνι οδηγεί τριάντα περίπου μαθητές και δυο καθηγητές συνοδούς  στην πρώτη τους εκδρομή,  μακριά από την πόλη. Ή μάλλον, στην πρώτη εκδρομή που περνούσαν θάλασσα.

Γράφει ο καπετάν Λευτέρης Πολέμης   Ναυαγοσωστική λέμβος σε ύψος 15 μέτρων από την θάλασσα Μόλις πήρα το δίπλωμα του πλοιάρχου, τριαντάρης και κάτι, ενθουσιώδης και λίγο εγωιστής, έγραψα ένα γράμμα στους πλοιοκτήτες της εταιρείας που εργαζόμουν και τους είπα ότι εγώ δεν δέχομαι να πάω υποπλοίαρχος για ένα διάστημα, όπως ήταν τακτική της εταιρείας και ότι θέλω να πάω κατ’ ευθείαν πλοίαρχος. Έτσι κι έγινε.