Του Μηνά Βιντιάδη   Ήθελα πολύ καιρό να γράψω για εκείνο το ταξίδι της επιστροφής από την Άνδρο. Ή μάλλον, για την άφιξη του πλοίου στο λιμάνι της Άνδρου, όταν άραξα στην πρύμνη, κι άναψα ένα τσιγάρο περιμένοντας να κατέβουν όσοι θα αποβιβάζονταν στο Γαύριο και μετά να μπουν οι επιβάτες που θα γύριζαν στην Ραφήνα.

Του Διαμαντή Μπασαντή Το λιμάνι του Γαυρίου τη νύχτα. Σαν διαστημικός σταθμός! Και τα μικρά διάσπαρτα φώτα των σπιτιών σαν αστέρια στο διάστημα...  Το πλοίο είχε περάσει από ώρα τους Πεταλιούς όταν ανέβηκα στη γέφυρα του "Andros". Αριστερά φαίνονταν τα φώτα της Καρύστου. Στο βάθος ολόφωτη η Άνδρος. Πρώτη φορά την έβλεπα τόσο φωτεινή.

Του Διαμαντή Μπασαντή (Μικρό αφέρωμα από το site μας στα Χριστούγεννα που έρχονται σε λίγες μέρες. Μερικές αναφορές σε αυτές τις γιορτινές μέρες που είναι φορτισμένες παράξενα. Μέρες χειμωνιάτικες γεμάτες μνήμες και μύθους. Γεμάτες προσωπα και διαδρομές. Ας ξαναδιατρέξουμε για μερικές στιγμές κάποιες από τις παλιές μισοσβυσμένες εικόνες μας, από τις παλιές μισοξεχασμένες διαδρομές μας  - Εν Άνδρω).

Του Δημήτρη Ασλάνογλου   Νέτα η πλώρη, ακούστηκε η φωνή από το walkie talkie. Ήταν η φωνή του καπετάνιου, που έδινε το πέρας των επιχειρήσεων απόδεσης, τουλάχιστον σε ότι αφορά τη πόστα της πλώρης. Ο υποπλοίαρχος, δίνοντας τις τελευταίες του οδηγίες στο ναύκληρο, τραβoύσε προς τη πρύμη, στο ακομοντέσιο, γιά να ξεκουραστεί. Το ξενύχτι του βούρλιζε τα μάτια και το μυαλό άρχισε να νερώνει τόσο, που το ένοιωθε να βράζει μέσα στο κεφάλι του, σαν κακαβιά του ψαρά σε λεβέτι γανωμένο. Όταν η κούραση κυριεύει το πνεύμα και το σώμα, ότι κι αν ακούσεις σαν κοιμάσαι, κρύβει μέσα του την αμφισβήτηση. Το τηλέφωνο κτύπησε, αλλά τα πρώτα του κουδουνίσματα δεν υπήρξαν ποτέ για τον κουρασμένου υποπλοίαρχο, που μετά το άνοιγμα των ματιών, έκανε πολλές σκέψεις μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου.

Του Διαμαντή Μπασαντή Ότι διασώζεται στη μνήμη πια μοιάζει να είναι μερικές σκηνές που προβάλλονται εθιμοτυπικά... Ακόμα μια φορά κλείνει ο κύκλος γύρω από αυτή την επέτειο που φαντάζει πια τόσο παράξενη. Ακόμα μια φορά η 17η του Νοέμβρη κυκλώνει τη ζωή μας. Με παλιά συνθήματα. Με παρελθόντα αιτήματα. Κι εμείς ανάμεσα στην αδιαφορία και στις συμβάσεις, ανάμεσα στην νοσταλγία και στην προσμονή, βλέπουμε βουβοί τη ζωή μας να περνά φευγαλέα στην άκρη μιας οθόνης.

Του Δημήτρη Ασλάνογλου Είναι μέρες τώρα, που από το ένα κύμα στο άλλο η απόσταση αρχίζει να γίνεται μεγάλη, δηλαδή αν ρωτούσα τον ανθυποπλοίαρχο της βάρδιας, πόσα κύματα πέρασαν στη βάρδια του, ίσως και να μου έδινε κάποιο αριθμό. Κι αυτό γιατί τα μεγάλα ταξίδια, πολλές φορές, με τη μονοτονία, γίνονται ακόμη μεγαλύτερα. Η ανία της καθημερινότητας και το μονότονο μοτίβο των εικόνων, δημιουργεί ένα αίσθημα πρόωρης γήρανσης. Νοιώθεις δηλαδή ότι μέσα σε σαράντα μέρες, που είναι ένα τέτοιο ταξίδι, έχεις γεράσει μερικά χρόνια, χωρίς να καταλάβεις με ποιό τρόπο. Επειδή αυτό είναι διαχειρίσιμο, ψάχνεις τρόπους για να ξεφύγεις, από αυτή την τάση.

Του Ντίνου Σιώτη   Ο ΤΕΛΕΤΑΡΧΗΣ Ο κύριος με την λαμέ κουστουμιά που είναι τελετάρχης στην εορτή των Ταξιαρχών στη Χώρα της Τήνου και κατευθύνει τη λιτανεία με τα παπαδάκια τα σχολεία την μπάντα τους ψάλτες τα εξαπτέρυγα, τις καθημερινές πουλάει λουκούμια και χαλβαδόπιτες στα βαπόρια, ένας

Του Γιώργου Τρανάκου   Άνδρος (φωτο: Επαμεινώνδας Μαρμαράς)    Πρωινό Σαββάτου 31 Οκτωβρίου. Oκαιρός έχει βορίσει, ξηρός. Κρύος ήλιος, με δόντια που λέμε. Παίρνω το αυτοκίνητό από το Κόρθι με προορισμό το Μπατσί. Γνώριμη καθημερινή διαδρομή την οποία όλα τα πρωινά την απολαμβάνω εδώ και αρκετά χρόνια: Χειμώνα, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Άνοιξη. Χαζεύοντας την πλευρά της θάλασσας μόλις την πιάσω με την άκρη των ματιών μου: δυτικά της Άνδρου.

Του Διαμαντή Μπασαντή     Η Άνδρος των θαλασσών   Απόγευμα Σαββάτου. Στην ζώνη του Περάματος με τον Γιώργο και τον Δημήτρη Στεφάνου. Περιμέναμε το φορτηγό πλοίο “Agapi S”. Ερχόταν από Ισραήλ για μια μικρή επισκευή στην Ελλάδα. Έλεγα να φύγω, επέμειναν να μείνω. Έμεινα και δεν έχασα με ότι είδα…