Ο ποταμός που αγαπήσαμε, ο ποταμός που περιφρονήσαμε...
Της Ιουλίας Ζαννάκη-Λιάλιου
(Η λογοτέχνης-συνεργάτης μας Ιουλία Ζαννάκη-Λιάλιου βλέποντας την μεγάλη καταστροφή που συνέβη από τα αφρισμένα ποτάμια στις Στενιές και στα Άχλα έγραψε ένα εξαιρετικό χρονογράφημα για τον ποταμό που αγαπήσαμε, αλλά και τον ποταμό που περιφρονήσαμε και μας εκδικήθηκε - Εν Άνδρω)
Βούκινο βραχνό, ο ήχος των νερών, φωλιάζει για λίγο στων βράχων το κοίλωμα. Μουσικές αλλόκοτες, αντηχούν, θρήνος γεμάτος οργή και απόγνωση.
Ανελέητο το ράπισμα της νεροποντής. Κάποιος σκεπάζει με πηλό, στον πίνακα με τις παιδικές μας ζωγραφιές, τις εικόνες της ασύλληπτης ομορφιάς. Πέτρες, χώματα, φρύγανα, αμπέλια και λιόδενδρα. Η φύση οργισμένη τα πετά στο ποτάμι. Το βιός και τη δούλεψη.
Τα σκουπίδια των ανθρώπων κτυπούν στις πέτρες, ήχοι παράταιροι. Και κείνος τα δέχεται. Φορτωμένος, κατηφορίζει ανταριασμένος, πλαταγίζει αφρισμένος στις πλάκες.
Οι πηγές σωπαίνουν στο διάβα του, φιμώνονται. Η κοιλάδα σκύβει υποταγμένη, τσακισμένη και η αψιά ανάσα του πλάτανου, της πικροδάφνης παρασύρονται από τις ανελέητες ριπές του ανέμου, στο άγνωστο. Το βογκητό του ενώνεται με τον αχό της θάλασσας. Πλησιάζει. Συρματοπλέγματα εμποδίζουν το πέρασμα του. Τις όχθες του κλείνουν ξύλινα τείχη.
Οργισμένος σαρώνει ότι βρίσκει στο δρόμο του. Ο βρυχηθμός του σκεπάζει τους ανοίκειους ήχους, τις ανοίκειες παρουσίες. Φτάνει στην θάλασσα. Ρακοσυλλέκτης , λασπωμένος, αγνώριστος. Το φορτίο του φτύνει με μάνητα.. με αηδία.
Αυτός ο εκδικητής, δεν είναι ο ποταμός που αγαπήσαμε. Είναι αυτός που περιφρονήσαμε.
