Μια βόλτα στην παραλία, ποτέ δεν έβλαψε κανέναν. Με λιακάδα μάλιστα, είναι ακόμα πιο ωραία! Εκεί ακόμα και το φαγητό είναι πιο νόστιμο αφού το χορταράκι έχει νοτιστεί από την θαλασσινή αλμυρά!

Του Διαμαντή Μπασαντή Ποταμός Κολοράντο. Γκραν Κάνυον, Αριζόνα. Άνοξη 2006. (αρχείο Δ. Μπ.) (Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύθηκε στο λογοτεχνικό περιοδικό ΔΕΚΑΤΑ το καλοκαίρι του 2017. Γράφτηκε το καλοκαίρι του 2007. Περιγράφει μερικές στιγμές από τα 7 ακαδημαϊκά ταξίδια μου στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο λόγος της αναδημοσίευσης στο Εν Άνδρω είναι διπλός. Πρώτον, είναι αναφορά στις μεγάλες διαδρομές στον χάρτη της ζωής και της σκέψης. Κάτι που είναι ίδιον της Άνδρου και των ανθρώπων της. Και δεύτερον - και σημαντικότερο - είναι αναφορά στο ανεξάντλητο της ελληνικής παράδοσης που συναντά κανείς ακόμα και στις εσχατιές της Αμερικής  Ποιος θα περίμενε πως θα γιόρταζαμε Μεγάλη Παρασκευή - με εγκώμια στα ελληνικά και στα αγγλικά - στο Κάνσας; Ποιος θα έλεγε πως στο Ντένβερ θα συναντούσαμε τον μητροπολίτη Ησαΐα και θα βλέπαμε δύο τόσο διαφορετικές ελληνορθόδοξες εκκλησίες. Συμπέρασμα: η Άνδρος ταξιδεύει αδιάκοπα μέσα από τους ανθρώπους της. Και η Ελλάδα ξαφνιάζει συνεχώς μέσα από την ζωτικότητα μιας παράδοσης που συνεχίζει αενάως στον χρόνο και στον χώρο - Δ.Μπ.)

Χειμωνιάτικο απόβραδο. Λιμάνι Ραφήνας. Ώρα 17:30. Το Θεολόγος μόλις έφτασε από Άνδρο. Το Andros ετοιμάζεται να φύγει για Άνδρο στις 18:00. Το ένα καράβι θα αλλάξει το άλλο. Το Θεολόγος έκανε την τελευταία διαδρομή του και πάει για την ετήσια συντήρηση. Το Andros επέστρεψε πάλι στη βάση του και στο γνωστό δρομολόγιο μετά από λίγους μήνες που έκανε την γραμμή Πειραιά-Σύρος-Τήνος-Μύκονος. Το ένα τέλειωσε το ταξίδι του. Το άλλο ετοιμάζεται για το δικό του ταξίδι. Μια τυχαία συνάντηση αποχαιρετισμού στη Ραφήνα, στο λιμάνι της αναχώρησης για Άνδρο. Ξεκινώ από μια είδηση: Έφυγε ο Θεολόγος, ξεκίνησε το Andros. Και μετά η στιγμή μένει μετέωρη πάνω από το λιμάνι που αγαπήσαμε, το λιμάνι της αέναης επιστροφής μας στην Άνδρο. Στον αέρα μια θλίψη για δύο φίλους που δεν θα ξανάρθουν ποτέ πια στην Άνδρο. Ο Τζίμης και ο Θοδωρής "ταξίδεψαν" για πάντα μακριά: ο ένας χτες το μεσημέρι, ο άλλος χτες το βράδυ...(φωτ. Εν Άνδρω)

Σήμερα παραμονή των Φώτων εκτός από τα κάλαντα που τα έχουμε πια ξεχάσει ειναι η μέρα που ο παπάς της γειτονιάς μας αγιάζει τα σπίτια και φεύγουν οι καλικατζαραίοι λέγοντας: "φεύγετε να φεύγουμε γιατί έρχεται ο τρελό-παπας με την αγιαστούρα του και με την μαγκούρα του"! Αυτά λεέι ο μύθος. Η πραγματικότητα είναι πως στην Άνδρο άντε να βρεις ανοικτό σπίτι να αγιάσει ο παπάς του χωριού ή της πόλης. Τα ίδια και χειροτερα στην Αθήνα. Εκεί άντε να βγει ο παπάς της γειτονιάς και που να πρωτοπάει με τόσο κόσμο. Στη φωτογραφία τα σύνεργα του αγιασμού με φόντο μια μαγική - μετά την χτεσινή καταιγιδα - Χώρα. Αυτή είναι η Ελλάδα... (φωτ. Εν Άνδρω). 

 Η βροχή έπεφτε "κατά ριπάς" στους Γερακώνες. Στον Όρμο μια έβρεχε μια σταμαάαγε.. Μετά τον λαμπρό ήλιο των πρώτων ημερών του νέου έτους επανηλθε ο χειμώνας. Μαζί του όμως και η γνώριμη θαλπωρή που τον συντροφεύει τα μεγάλα βράδια στην επαρχία. Στον Όρμο τα μαγαζιά ανοικτά. Τα περισσότερα με κόσμο. Μια μικρή μουσκεμένη βόλτα μας έδωσε εικόνες οικείες που τις μοιραζόμαστε μαζί σας για να έχετε και μερικές σκηνές από την Άνδρο του χειμώνα που ξέρουμε. Εδώ ο μουσκεμένος παραλιακός δρομος, ενώ η βροχή συνεχίσει... (φωτ. Εν Άνδρω).

Με ρωτά συχνά ο καθημερινός ανδριώτης φίλος, Mr. X., "μα τι στην ευχή πας χειμώνα καιρό μόνος στην Άνδρο;" Πολλές φορές ξεκίνησα να απαντώ με διάφορα επιχειρήματα: "Μου αρέσει το χειμερινό τοπίο. Μου αρέσει η αίσθηση του οικείου πράσινου γύρω από το σπίτι και του απέραντου μπλε στον ορίζοντα. Μου αρέσουν οι νυχτερινές επιστροφές από το Κόρθι ή το Μπατσί. Μου αρέσουν οι βραδιές όταν το ασημένιο φεγγάρι κρύβεται πίσω από τα σύννεφα ή όταν κρέμεται θλιμένο πάνω από τη θάλασσα..."

Του Διαμαντή Μπασαντή Υψηλού: μαγικό πρωινό στην Άνδρο. Το είδωλο του ήλιου δίπλα στην Ικαρία ξεπροβάλει από το Αιγαίο της καρδιάς μας (φωτ. Εν Άνδρω).

Του Διαμαντή Μπασαντή Το παγωμένο βλέμμα της Μέδουσας στον ορίζοντα της Αττικής. Φωτογραφία με φίλτρο από την γέφυρα του SuperFerry (φωτ. Εν Άνδρω). Φύγαμε από Άνδρο στις 14:30. Μετά την πρωινή συννεφιά άπλωνε παντού το καλοκαίρι. Ο βοριάς στον Κάβο Ντόρο κούνησε λίγο το καλοτάξιδο πλοίο. Μετά θάλασσα και ουρανός ήταν σε καλοκαιρινό μοτίβο. Περνώντας τους Πεταλιούς και μπαίνοντας στο στενό της Εύβοιας είδαμε μακριά την πρώτη εικόνα της Μέδουσας, της καλοκαιρινής καταιγίδας, που σάρωσε την Ελλάδα, αλλά ξέχασε την Άνδρο.

Η Ικαρία στον ορίζοντα της Άνδρου!!! (φωτ. Εν Άνδρω). Κυριακή πρωί γύρω στις 10:00 στο Υψηλού. Kάθομαι στην βεράντα. Κοιτώ τον ορίζοντα του μουντού Αιγαίου κατά φορά τη βεράντας, νοτιοανατοιλικά,  και μένω άναυδος!!! Η Ικαρία μπροστά φαίνεται λες και είναι δίπλα! Τα 54-55 ναυτικά μίλια απόσταση είναι σαν να είναι 20-30!