Η παραπάνω φωτογραφία είναι συγκλονιστική! Και σίγουρα ξυπνάει μνήμες σε κάποιους παλιούς, που έζησαν στη θάλασσα τον τελευταίο πόλεμο. Αποτυπώνει τον θάνατο του πολεμικού μας πλοίου «ΜΠ Έβρος» από τορπίλη που εκτόξευσε εναντίον του ένα υποβρύχιο! Το γέρικο σκαρί στην τελευταία του αποστολή έγινε στόχος του Ναυτικού κάπου στο Αιγαίο προχθές, για να εκπαιδευτούν τα πληρώματα του Στόλου! Διατάχθηκε από τους Ναυάρχους να πεθάνει και υπάκουσε…

(Το τελευταίο δρομολόγιο έχει ολοκληρωθεί για τον καπετάν Τάσο Τρέσσο μετά από 15 χρόνια στη Ραφήνα, τα 9 με το Superferry. Ο κεντρικός λιμενάρχης Ραφήνας - όπως αναφέρει και το δελτίο τύπου - αναγνωρίζοντας την πολυετή προσφορά του θαλασσόλυκου της ελληνικής ακτοπλοΐας και την άψογη συνεργασία μαζί του του απονέμει τιμητική πλακέτα. Παραλαμβάνοντας την ο καπετάν Τάσος βουρκώνει... Μια ζωή στα λιμάνια και στα πλοία και τι ποιο ωραίο να αναγνωρίζουν την προσφορά του αυτοί με τους οποίους συνεργάστηκε. Από αυτή την άποψη ήταν ευλογημένος γιατί αρκετοί πριν από αυτόν παλιοί θαλασσόλυκοι αποχώρησαν χωρίς κάποια αναφορά - ΕΝ ΑΝΔΡΩ)

   Οι νότιες βραχώδεις ακτές στον Όρμο Κορθίου Ήταν μια από αυτές τις τελευταίες μέρες του αποκλεισμού της Άνδρου. Είχε σταματήσει η καραντίνα στο νησί και ξεκινήσαμε να πάμε μια διαδρομή στο Κόρθι για μπάνιο. Μετά το μπάνιο κάναμε μια μεγάλη βόλτα και σταθήκαμε από το ύψος του βιολογικού να δούμε την θέα. Κάπου εκεί θυμηθήκαμε τις αφηγήσεις του Γιάννη Γλυνού για ένα ναυάγιο του πολέμου στο κόλπο του Κορθίου. Στα νότια, όχι πολύ βαθιά, όπως εξηγούσε.

Γράφει ο Γιάννης Κατσιλίβας  Γενικός Γραμματέας Σωματείου Τουριστικών Επαγγελματιών Μπατσίου. Μέλος Διοικητικού Συμβουλίου του Σωματείου Ενοικιαζόμενων Δωματίων και Μέλος της τουριστικής επιτροπής του Δήμου Άνδρου.   Από το 1985 αρχίζει η ίδρυση του Σωματείου Τουριστικών Επαγγελματιών Μπατσίου μετά από μια μεγαλειώδη συγκέντρωση όλων των Μπατσιωτών. Από το 1986 έως το 1988 ξεκινά η οργάνωση του Σωματείου και εκτυπώνεται το πρώτο τουριστικό φυλλάδιο (πιθανόν να ήταν και το πρώτο για την Άνδρο).

Το Μοσχάνθη στη δεκαετία του 1950 στην Χώρα. Οι βάρκες πλησιάζουν για να κατεβάσουν τους επιβάτες (αρχείο Αντώνη Πολέμη). Το «Μοσχάνθη» ναυπηγήθηκε το 1913 στη Σκωτία ως θαλαμηγός. Αμέσως μετά τον πόλεμο μετασκευάστηκε σε επιβατηγό και το 1947 αγοράστηκε από τον εφοπλιστή Ιωάννη Τόγια, οπότε πήρε και το όνομα «Μοσχάνθη».

Εθνική επέτειος την εποχή της πανδημίας! Ποιος το πίστευε; Ποιος το περίμενε; Ποιος τα φανταζόταν αυτό που ζούμε; Πέρσι τέτοια μέρα η ηλιόλουστη Άνδρος γιόρταζε τα 198 χρόνια από την Επανάσταση του 1821. Εφέτος στα 199 χρόνια η περσινή επέτειος φαντάζει σαν όνειρο. Ή, μήπως η εφετινή επέτειος φαντάζει σαν ένας εφιάλτης; Τι να πει κανείς. Από το πρωί ο καιρός άστατος και συννεφιασμένος. Φωτογραφίζεις με τον τηλεφακό τη σημαία στο κάστρο και την αναρτάς στο Εν Άνδρω. Μια συμβολική έπαρση σημαίας στο site της Άνδρου για την σημερινή μέρα. Η Άνδρος γιορτάζει... εξ αποστάσεως!...  

  Από τον αναγνώστη μας Zannis Skoulaxinos - με καταγωγή από τη Μύκονο - λάβαμε ένα εξαιρετικό βίντεο με drone που αποτυπώνει το βενετσιάνικό μέρος της Χώρας Άνδρου έτσι όπως είναι σήμερα στην αστική του μορφή, καθώς και τον μοναδικό φάρο Τουρλίτη με το ευγενικό αίτημα της δημοσίευσης. Ανταποκρινόμαστε (με λίγες μέρες καθυστέρηση) λόγω ύλης στο αίτημα του και προσθέτουμε μερικές πληροφορίες (όπως του υποσχεθήκαμε) για τα βενετσιάνικα μέρη που έχει βιντεοσκοπήσει με το drone και τον εντυπωσίασαν. "Εναέρια πλάνα από την αρχοντική Χώρα της Άνδρου. Με πλούσια ιστορία, πατρίδα φημισμένων εφοπλιστών και καπετάνιων, είναι χτισμένη πάνω σε μια μικρή χερσόνησο η οποία μοιάζει να χωρίζει τη θάλασσα στα δύο." Photolab-gr. Αυτή άλλωστε είναι και η σωστή σειρά: πρώτα μας εντυπωσιάζει κάτι και το αποτυπώνουμε και μετά αναζητούμε πληροφορίες γι’ αυτό. Παραθέτουμε από το βιβλίο «Η Άνδρος μέσα στο χρόνο», από το Μέρος 2ο «Διαδρομές της Άνδρου» για το πως και από ποιους δημιουργήθηκε το Κάστρο (έτσι λεγόταν αρχικά η Χώρα) ή Κάτω Κάστρο (έτσι λεγόταν στη συνέχεια η Χώρα) από τους Βενετούς, τους Λατίνους και τους Έλληνες. Μέχρι που εξελληνίστηκε το όνομα (πολύ αργότερα) και έγινε Χώρα. Όπως όλες οι Χώρες των Κυκλαδίτικων νησιών. "ΕΝ ΑΝΔΡΩ" ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "Η ΑΝΔΡΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ" των Σταμάτη Μ. Καμπάνη και Διαμαντή Μπασαντή. ΜΕΡΟΣ 2, ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΤΗΣ ΑΝΔΡΟΥ του Διαμαντή Μπασαντή, Κεφάλαιο 1, παράγραφος 5β, σελ. 150-152  Η ανατολική περίοδος της Άνδρου Κάτω Κάστρο, γκραβούρα του Γάλλου J.P. de Tournefort, 1717, Παρίσι. Οι Βενετοί είναι αυτοί που αλλάζουν πλήρως τον προσανατολισμό, αλλά και την ιστορία της Άνδρου, καθώς «στρέφουν» το νησί προς τα ανατολικά. Η Άνδρος από το 1205 μέχρι το μέσα τις αρχές του 20ου αιώνα «κοιτά» ανατολικά. Βεβαίως και πριν από την έλευση των βενετών και των Φράγκων αρκετοί κάτοικοι του νησιού είχαν εγκατασταθεί στα ανατολικά υψώματα. Όμως, οι Βενετοί και οι Φράγκοι ήταν αυτοί που μετέφεραν το «κέντρο βάρους» του νησιού στα ανατολικά παράλια. Και για να το πετύχουν οχύρωσαν αρχικά το Κάτω Κάστρο και στη συνέχεια το Πάνω Κάστρο.  Ακολούθως με το κτίσιμο των αρχοντικών πυργόσπιτων στις εύφορες ανατολικές κοιλάδες της Μεσαριάς και του Κορθίου εδραιώθηκε ο ανατολικός προσανατολισμός. Οι οχυρώσεις βοήθησαν στο νέο προσανατολισμό καθώς η Άσπρη Θάλασσα, έτσι αποκαλούσαν το Αιγαίο οι Τούρκοι σε αντιδιαστολή με την Μαύρη Θάλασσα, ήταν εκείνη την περίοδο ένα εντελώς ασταθές περιβάλλον. Με την «στροφή» αυτή έγινε δυνατή η σύνδεση της Άνδρου με το μεγαλύτερο διεθνές κέντρο του μεσαιωνικού κόσμου: Την Κωνσταντινούπολη. Και βεβαίως συνέβαλε ακόμα περισσότερο Στην πορεία ο ανατολικός προσανατολισμός συνέβαλε ακόμα περισσότερο και στην επικοινωνία με το μεγαλύτερο Βενετικό κέντρο στο Αιγαίο: Την Κρήτη. Χάρτης Άνδρου και Τήνου, του Γάλλου A. Maneson Mallet, 1683, Παρίσι. Διακρίνεται αριστερά το Κάστρο στην χερσόνησο της σημερινής Χώρας. Ο ανατολικός προσανατολισμός της Άνδρου διαρκεί από τον 13ο αιώνα μέχρι τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Σε όλη αυτή τη μακρά περίοδο το νησί αποκτά εμπορικές σχέσεις με την Κωνσταντινούπολη, την Κρήτη, τη Χίο και τη Σμύρνη.  Στα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα αυτός ο ανατολικός προσανατολισμός του νησιού βοηθά τους πρώτους ανδριώτες ναυτικούς να αποκτήσουν εμπορικούς δεσμούς με τη Μαύρη Θάλασσα και τις παραδουνάβιες περιοχές και στη συνέχεια και με την Αλεξάνδρεια.  Ο ανατολικός προσανατολισμός της Άνδρου τελειώνει με την έναρξη του πρώτου παγκόσμιου πόλεμου. Τότε διακόπτεται και η τελευταία ανατολική αναφορά του νησιού με την οριστική διακοπή της ακτοπλοϊκής σύνδεσης της Άνδρου με τη Σμύρνης[1]. Στη συνέχεια με τη μικρασιατική καταστροφή, το 1922, διακόπτεται κάθε σχέση του νησιού με τα μικρασιατικά παράλια. Αργότερα, με τα γεγονότα του 1956 στην Αίγυπτο διακόπτεται και η σχέση του νησιού με την Αλεξάνδρεια. Έτσι, τελειώνει κάθε αναφορά της Άνδρου προς τα ανατολικά. Από τη δεκαετία του 1920 και μετά η Άνδρος αρχίζει να αποκτά πλέον στενούς δεσμούς με την Αττική. Αρχικά λόγω της μετεγκατάστασης των ναυτικών γραφείων στον Πειραιά. Και στη συνέχεια με την εξάρτηση όλο και περισσότερο των νησιώτικων κοινωνιών από την πρωτεύουσα καθώς το μεγάλο νησιώτικο κέντρο της Σύρου παρακμάζει προς όφελος του Πειραιά. Τέλος με τη δημιουργία το 1960 τακτικής ακτοπλοϊκής σύνδεσης του Γαύριου με τη Ραφήνα η Άνδρος αρχίζει σταδιακά να χάνει έδαφος και το νησί «ξαναστρέφει» ξανά προς τα δυτικά.  [1] Δημήτριος Ι. Πολέμης, Ιστορία της Άνδρου, σελ. 151

Του Νικόλαου Άντζακα Πολιτικού Μηχανικού   Φωτογραφία από την κατασκευή του φάρου Τουρλίτη το 1994 από το αρχείο της Καϊρείου Βιβλιοθήκης σε ψηφιακή απεικόνιση του Εν Άνδρω.  Το 1993 ο αείμνηστος Αλέκος Γουλανδρής και η γυναίκα του Μαριέττα αποφάσισαν, στη μνήμη της κόρης τους Βιολαντώς, να προχωρήσουν στην  αναστήλωση του πέτρινου φάρου στην είσοδο της Χώρας, ο οποίος  είχε αρχικά κτιστεί το 1887 και βομβαρδίστηκε και καταστράφηκε από τους Γερμανούς το 1943.

  Εβραϊκής προέλευσης το έθιμο της λαγάνας ανάγεται στην Παλαιά Διαθήκη. Συνδέεται με την έξοδο των Εβραίων από την Αίγυπτο. Αρχαιοελληνικής προέλευσης οι γιορτές από Τσικνοπέμπτη μέχρι την Κυριακή της Αποκριάς. Συνδέονται με τις Βακχικές γιορτές της αρχαιότητας. Και χριστιανικής προέλευσης η Καθαρά Δευτέρα. Τα δε κούλουμα έχουν λατινική καταγωγή. Τέσσερις αρχαίες παραδόσεις που έφτασαν μέχρι εμάς σε ενιαία συσκευασία! Ή, για να το πούμε χιουμοριστικά "ρούχα μαζί που πλύθηκαν (ανά τους αιώνες) κι έχουνε γίνει ροζ"...