Από την ομιλία του Ν. Βασιλόπουλου (φωτ. Εν Άνδρω) Σώζεται και αποκαθίσταται ένα από τα πιο όμορφα νεώτερα μνημεία της Άνδρου: ο πύργος του Ιωάννη Αθηναίου στις Στραπουριές. Ο πύργος κτίστηκε στις Στραπουριές στα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα από τον πλούσιο επιχειρηματία της ζαχαροπλαστικής Ιωάννη Αθηναίο. Είναι περίπου 800 τετραγωνικά κι είναι κτισμένος σε στιλ «αρτ νουβώ». Για δεκαετίες υπήρξε σημείο αναφοράς της Άνδρου. Από την προβολή διαφανειών του Πύργου (φωτ. Εν Άνδρω). Όλα ξεκίνησαν από τον ανδριώτη Ιωάννη Αθηναίο. Ο Αθηναίος γεννήθηκε στα Λάμυρα γύρω στο 1870. Μεγάλωσε στις Στραπουριές. Πήγε δημοτικό στο σχολείο των Λαμύρων κι έφυγε μικρός για την Αλεξάνδρεια. Εκεί σπούδασε ζαχαροπλαστική κι έγινε ένας από τους πιο φημισμένους ζαχαροπλάστες στο «Παρίσι της Ανατολής» όπως αποκαλείτο τότε αυτή η σπουδαία πολυεθνική πόλη. Επέστρεψε στην Άνδρο και έχτισε στα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα στο πατρικό κτήμα στις Στραπουριές έναν εντυπωσιακό πύργο που φέρει το όνομα με πυργίσκους, φεγγίτες, οικόσημα σε ένα κτήμα 5 στρεμμάτων που ξεκινά σχεδόν από τον δρόμο. Διαφάνεια με το μονόγραμμα του Ιωάννη Αθηναίου στον πύργο (φωτ. Εν Άνδρω). Ο πύργος περιβάλλεται από εντυπωσιακό κήπο. Όπως γράφει η ελληνογαλλίδα Δάφνη Touchais ο πύργος αυτός θα βρισκόταν στο στοιχείο του αν ήταν στην Γαλλική Ριβιέρα ή στο Καρτιέ Γκρεκ της Αλεξάνδρειας των αρχών του 20ου αιώνα. Όμως το παράξενο είναι πως η μεγαλοπρεπή βίλα βρίσκεται στο μέσο ενός αγροτικού χωριού της Άνδρου, τις Στραπουριές. Το κοινό της χτεσινής ομιλίας (φωτ. Εν Άνδρω).  Ο πύργος έχει εγκαταλειφθεί πάρα πολλές δεκαετίες και οι προτελευταίοι ιδιοκτήτες του αδιαφόρησαν εντελώς σε σημείο να επιταχυνθεί η κατάρρευση. Αν είχε απομείνει μερικά ακόμα χρόνια έτσι, παρά την εντυπωσιακή κατασκευή και αντοχή του στον χρόνο, θα κατέρρεε ολοσχερώς. Από το «θαύμα» της κατασκευής στο «θαύμα» της διάσωσης Στο σημείο αυτό έγινε ένα μικρό «θαύμα», αντίστοιχο με το «θαύμα» της κατασκευής του. Ο Θοδωρής Γιαννούσης με καταγωγή από την σημαντική οικογένεια Καρυστινάκη της Άνδρου, του οποίου ο παππούς υπήρξε δήμαρχος στη Χώρα, αποφάσισε και αγόρασε την έπαυλη Αθηναίου στις Στραπουριές και να την διασώσει!!! Διαφάνεια με φωτογραφία του Πύργου το 1913 (φωτ. Εν Άνδρω). Ήταν η ΕΙΔΗΣΗ της βραδιάς. Και προέκυψε μετά το τέλος της ομιλίας. Είχαμε πάει να ακούσουμε μερικές πληροφορίες για να τις γράψουμε ώστε να μάθουν οι Ανδριώτες για ένα κομμάτι της κληρονομιάς τους που κατέρρεε όπως αρκετά άλλα. Μετά το τέλος της σύντομης πληροφοριακής ομιλίας του Ν. Βασιλόπουλου μια μελαγχολική αίσθηση απώλειας και μια γλυκόπικρη γεύση ενός παρελθόντος μεγαλείου. Και ξαφνικά οι 5-6 που είχαμε μείνει τελευταίοι μαθαίναμε πως η ιστορία της βίλας Αθηναίου δεν τέλειωνε εδώ, αλλά άρχιζε και πάλι… Όλα αυτά χάρη στον Θοδωρή Γιαννούση που στη μνήμη του παππού του ξεκινά ένα εγχείρημα που χρειάζεται πολλά χρήματα, αλλά και πιο πολύ μεράκι. Αυτό το τελευταίο μάλιστα το χρειάζεται σε… μεγάλες ποσότητες! Κάτι που όπως καταλάβαμε ο ίδιος ξέρει πολύ καλά.  Ο Ιωάννης Αθηναίος (με λευκό κουστούμι) με φίλους του στην αυλή της βίλας του (φωτ. αρχείου Β. Παλαιοκρασσά).  Χαρακτηριστικός ήταν ο τρόπος με τον οποίο αυτοσυστήθηκε ο ίδιος ο Θοδωρής Γιαννούσης χτες το βράδυ στους τελευταίους που είχαμε μείνει μετά την παρουσίαση της έπαυλης από τον αρχιτέκτονα Ν. Βασιλόπουλο. Ένας ψηλός ευγενικός κύριος ντυμένος απλά σπορ πλησίασε την Μ. Δανιόλου την ώρα που μιλούσαμε και είπε: Καλησπέρα. Λέγομαι Θοδωρής Γιαννούσης. Είμαι ο «τρελός» που αγόρασε την βίλα του Αθηναίου στις Στραπουριές. Σκοπεύω να την διασώσω! Κάτι που απαιτεί πολλά χρήματα. Δηλαδή, είναι μια «τρέλα»… Τον κοιτάξαμε έκπληκτοι. Ρωτήσαμε το όνομα του. Την ιδιότητα του. Και μετά το πώς και γιατί αυτής της σπουδαίας «τρέλας». Από τις απαντήσεις του ξεχωρίζουμε το γιατί που ενδιαφέρει περισσότερο: Ο παππούς μου ο Καρυστινάκης υπήρξε στις αρχές του 20ου αιώνα δήμαρχος Άνδρου. Στη μνήμη του μιας και η βίλα κτίστηκε περίπου την ίδια εποχή αποφάσισα να την αγοράσω και να την διασώσω. Για να συντηρηθεί θα την μετατρέψω σε ένα «μπουτίκ» ξενοδοχείο. Προς το παρόν είμαστε στα σχέδια και σε συζητήσεις με την Εφορία Νεωτέρων Μνημείων μιας και ο πύργος έχει χαρακτηριστεί νεότερο μνημείο… Συζητήσαμε αρκετή ώρα. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα. Και συμφωνήσαμε μόλις προχωρήσει να το παρουσιάσουμε στο Εν Άνδρω… «ΕΝ ΑΝΔΡΩ»   Λεπτομέρεια του πύργου από την προβολή διαφανειών (φωτ. Εν Άνδρω). Άρωμα Αλεξάνδρειας: Ο Πύργος του Αθηναίου στις Στραπουργιές Όποιος τον πρωτοαντικρίζει, έτσι όπως ξεπροβάλλει αιφνίδια στη στροφή του λιθόστρωτου δρόμου, κοντοστέκεται και τον χαζεύει. Ο κήπος είναι σαν μια μικρή ζούγκλα που ξεχειλίζει πάνω απ'ο τον μαντρότοιχο και μέσα από τις περίτεχνες σιδεριές της καγκελόπορτας. Πίσω απ'τον τεράστιο κάκτο, ανάμεσα στο φοίνικα και στην αρχοντική αροκάρια, ξεπροβάλλουν υψίκορμα παράθυρα με περίτεχνα διακοσμητικά στολίδια, μια μεγάλη τζαμαρία με μονόγραμμα και τοξωτή  στέψη,  αρχοντικές γλάστρες με αθάνατους κι ένας απόκοσμος πυραμιδοειδής πυργίσκος... Σίγουρα αυτός ο πύργος θα βρισκόταν εντελώς στο στοιχείο του στη Γαλλική Ριβιέρα ή στο Καρτιέ Γκρέκ  της  Αλεξάνδρειας των αρχών του 20ου αιώνα. -  Τι γυρεύει λοιπόν αυτή η μεγαλόπρεπη βίλα εδώ, στη μέση του ταπεινού ορεινού χωριού των Στραπουργιών  και  γιατί  είναι έτσι εγκαταλελειμμένη;  -  Ποιος την έχτισε και γιατί σε τοποθεσία που να την αναδεικνύει τόσο λίγο; Η Βιβή Παλαικρασσά έκανε μια λεπτομερή αναφοράς στην ιστορία της ζαχαροπλαστικής στην Άνδρο με αφορμή την αναφορά στον πύργο Αθηναίου και η Μάρω Δανιόλου ανέφερε τους ζαχαροπλάστες της Άνδρου σήμερα (φωτ. Εν Άνδρω). Γιατί πράγματι, παρ' όλες τις μεγαλοπρεπείς διαστάσεις και την εντυπωσιακή εξωτερική διακόσμηση, ωστόσο το κτήριο είναι χτισμένο σε μια πτυχή του βουνού και φαίνεται από μακρυά από πολύ λίγα σημεία. Πρέπει κανείς να φτάσει σχεδόν μπροστά του για να το δει. Κι όμως, φαίνεται ότι είναι χτισμένο  με  πολύ  φροντίδα  και παρ' όλες τις επιθέσεις του χρόνου, δεν έχει χάσει τίποτα απ'την επιβλητικότητά του. Αν μη τι άλλο, η γοητεία του είναι ακόμα μεγαλύτερη τώρα που μοιάζει με παραμυθένιο πύργο. Δάφνη Touchais από το blog Historica   Από την προβολή διαφανειών. Ζαχαροπλαστείο αρχές 20ου αιώνα στην πλατεία Καΐρη πριν γκρεμιστούν τα κτίρια και κτισθεί το αρχαιολογικό μουσείο (φωτ. Εν Άνδρω). Ζαχαροπλάστες της Άνδρου Οι 22 Ζαχαροπλάστες της Άνδρου οι οποίοι τιμήθηκαν με Δίπλωμα Ηθικής Αμοιβής από τον Εξωραϊστικό Σύλλογο Στραπουργιών-Λαμύρων - Μεσαθουρίου-Υψηλού Άνδρου "Ο ΑΓ. ΝΙΚΟΛΑΟΣ" στην εκδήλωση της 20ης Οκτωβρίου 2018 στο Δημοτικό Σχολείο Λαμύρων, είναι οι παρακάτω: Αντώνιος Αμωράτης Ιωάννης Γαλανός Νικόλαος Γαλανός Αδαμάντιος Ζαΐρης Λεωνίδας Ζαΐρης "Ανθός Γαυρίου" Ζαννάκη Ευάγγελος Καλαδάμης Αυγουστίνος Καλλιβρούσης Δημήτριος Καλλιβρούσης Δημήτριος Κανάκης Αντώνιος Κανάκης Από τις διαφάνειες: το ζαχαροπλαστείο Δ. Κ. Λάσκαρη, παππού του Δημήτρη Λάσκαρη (φωτ. Εν Άνδρω).  Δημήτριος Λάσκαρης Γεώργιος Λυγίζος Ευάγγελος Λυγίζος Ιωάννης Μπακέλας Κων/νος Τζιώτης Αντώνιος Τζιώτης Ισαάκ Τσομετσόγλου Ιωάννης Φυρίος Φραγκίσκος Φυρίος Αντώνιος Χαλάς Νικόλαος Χαλάς Το δίπλωμα απονεμήθηκε στον καθένα ξεχωριστά για τη συμβολή του, στη διατήρηση της παραδοσιακής Ζαχαροπλαστικής στην Άνδρο.  

  Το ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ στην Ραφήνα (φωτ. αρχείου Α. Λαζαρή). Η είδηση: Την Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2019 και ώρα 13:00 ο Οργανισμός Λιμένος Ραφήνας θα τελέσει επιμνημόσυνη δέηση στο πάρκο Κυρήνειας γι’ αυτούς που χάθηκαν στο ναυάγιο της «Χρυσής Αυγής». Τα περί την είδηση: Η ευγενική διευθύνουσα σύμβουλος του Οργανισμού Λιμένος Ραφήνας Κατερίνα Αδαμόπουλου διοργανώνει επιμνημόσυνη δέηση για τα 36 χρόνια από το ναυάγιο του ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ που βύθισε την Άνδρο στα μαύρα. Το μνημόσυνο είναι η δεύτερη φορά που γίνεται στην Ραφήνα. Η πρώτη ήταν πέρσι πάλι από την κ. Αδαμοπούλου.

Ο ναός του Αγίου Ιωάννη Θεολόγου με την ολοκλήρωση της επικεράμωσης που τον διέσωσε από κατατροφή. Δίπλα του διακρίνεται η Θεοσκέπαστη Κορθίου με την οποία το σχέδιο είναι να αποτελέσουν αρχαιολογικό πάρκο. Ολοκληρώθηκε η επικεράμωση της στέγης του Άγιου Ιωάννη του Θεολόγου στο Κόρθι με χρηματοδότηση του Μουστακείου. Θα ακολουθήσει η διαμόρφωση του εσωτερικού και του εξωτερικού χώρου με στόχο το μνημείο να αναδειχθεί και να διαμορφωθεί σε μουσείο όπως είχαν τονίσει οι ειδικοί ομιλητές Λ. Δεμαθά, Χ. Πένας και Σ. Παπανικολοπούλου στην πολυπληθή συγκέντρωση των κατοίκων της περιοχής που είχε διοργανώσει το Επαρχείο Άνδρου το Σεπτέμβριο του 2017.  Η κεραμοσκεπή που χρηματοδοτήθηκε από την επιτροπή του Μουστάκειου Κληροδοτήματος. Για να ολοκληρωθεί όμως το σχέδιο πρέπει το έργο να ενταχθεί σε πρόγραμμα χρηματοδότησης. Με την ολοκλήρωση όμως της στέγης σταματά ο κίνδυνος να μπουν μέσα στον ναό νερά και υγρασία και να καταστρέψουν το εσωτερικό του.   Ο Άγιος Ιωάννης Θεολόγος θυμίζουμε είναι ένα από τα καλύτερα σωζώμενα πρωτοχριστιανικά μνημεία για την Άνδρο και την Ελλάδα. Η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη Θεολόγου στο Κόρθι πάει πίσω στα πρωτοχριστιανικά χρόνια, στον πέμπτο αιώνα μ.Χ.. Διάνυσε μια απίστευτη διαδρομή 15 αιώνων για να φτάσει μέχρι το 1999. Οι τρεις διαχρονικοί πρωτεργάτες του έργου στην συνάντηση του Σεπτεμβρίου 2017 στο Κόρθι όπου εξαγγέλθηκε από τον Έπαρχο η χρηματοδότηση σε μεγάλη συγκέντρωση των κατοίκων. Από αριστερά ο αρχαιολόγος Χ. Πένας, η αρχιτέκτων Λ. Δεμαθά και ο πρώην δήμαρχος Γ. Γλυνός. Τότε η δημοτική αρχή Κορθίου - υπό τον Γιάννη Γλυνό -  κάλεσε την αρχαιολογία να  την συμβουλευτεί. Ο επικεφαλής της αρχαιολογίας - εκείνη την περίοδο - Χαράλαμπος Πένας εξεπλάγη – όπως είπε στην συγκέντρωση του 2017: "γιατί κανείς αρμόδιος δεν βάζει μόνος του την αρχαιολογία μεσ' τα πόδια του"! Και η αρχαιολογία ήρθε στο Κόρθι. Από το 2004 μέχρι το 2008 ο τότε δήμαρχος Γ. Γλυνός, η αρχιτέκτων Λ. Δεμαθά και ο αρχαιολόγος Χ. Πένα συνεργάστηκαν για το μνημείο. Ένα μνημείο που είναι σε μια μαγική περιοχή του νησιού - μια μικρή καταπράσινη κοιλάδα με κήπους, μπαξέδες και λιόδεντρα – και το οποίο αποτελεί σύμπλεγμα με δύο άλλους ναούς: το ξωκκλήσι του Αγίου Δημητρίου και την εκκλησία Θεοσκέπαστη του Κορθίου. Από την μεγάλη συγκέντρωση της Περιφέρειας στο νέο κτίριο του Μουστακείου στην Πίσω Μεριά. Συγκέντρωση που αποτελέσε και τα "θυρανοίξια του τον Σεπτέμβριο του 2017. Αυτό το σύμπλεγμα μένει να αναδειχθεί στην πορεία και να καταστήσει αυτή την ωραία περιοχή στο Κόρθι ένα υπαίθριο αρχαιολογικό μουσείο κι ένα μουσείο των πρωτοχριστιανικών χρόνων της Άνδρου. Με αυτή την μικρή αναφορά παρουσιάζουμε την πρώτη φάση των έργων στην οποία συνέβαλε το Μουστάκειο Κληροδότημα με την συνεισφορά του στην επείγουσα επικεράμωση που είχε ανάγκη ο ναός. Θα παρακολουθήσουμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τι θα κάνουν οι σημερινοί αρμόδιοι του Δήμου Άνδρου για να προχωρήσει το έργο στην επόμενη φάση. «ΕΝ ΑΝΔΡΩ»

  Αλέξανδρος Καΐρης εκ Μεσαριάς Άνδρου (1913-1943) Ανοίγοντας το πρωινό mail βρήκα το μήνυμα ενός παλιού φίλου: «Καλημέρα Διαμαντή, Σήμερα είναι η 75η επέτειος της εκτέλεσης του Καΐρη. Θυμήθηκα πόσο ωραία τα είχες πει στην Άνδρο, και στο θυμίζω μήπως θέλεις να γράψεις κάτι. Να μιλήσουμε κάποια στιγμή. Διονύσης Ρηγόπουλος» ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΑΪΡΗ… Το είχα ξεχάσει. Κι εσείς πιθανώς δεν το ξέρατε.Η άτιμη η θάλασσα φαίνεται πως σκορπάει τις μνήμες στους πέντε ορίζοντες. Όμως τα σκληρά ψηλά βουνά καρφώνουν τις μνήμες πάνω τους. Το γράφω αυτό γιατί ο Διονύσης Ρηγόπουλος είναι γιός του αείμνηστου Ρήγα Ρηγόπουλου αρχηγού της ελληνικής μυστικής οργάνωσης κατασκοπείας 5-165 για την οποία εργάστηκε στην Κατοχή ο Αλέξανδρος Καΐρης εκ Μεσαριάς Άνδρου. Ο Διονύσης όπως και ο πατέρας του δεν είναι Ανδριώτες. Είναι και λίγο Σπαρτιάτες. Και οι Σπαρτιάτες έχουν κάτι το ορεσίβιο. Κάτι το Μανιάτικο. Και δεν ξεχνάνε. Ή, όπως έγραψε ο Ελύτης: «Τα θεμέλιά μου στα βουνά και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους και πάνω τους η μνήμη καίει άκαυτη βάτος.» Στις 14/9/2014 ο Διονύσης Ρηγόπουλος είχε προσκληθεί από τον Σύλλογο Μεσαριάς και τον Νίκο Σπυριδάκη, με την μεσολάβηση του γράφοντος, σε μια τιμητική εκδήλωση μνημόσυνο στο δημοτικό θέατρο Άνδρου στη μνήμη του Αλέξανδρου Καΐρη. Εκείνη την μέρα μιλήσαμε με τον Διονύση μετά από χρόνια σιωπής στο νησί μας για τον Αλέξανδρο Καΐρη.  Σήμερα ο Διονύσης πιστός στη μνήμη του πατέρα του και του Αλέξανδρου μου έγραψε το παραπάνω σημείωμα. Δεν έχω να γράψω τίποτα άλλο περισσότερο από ότι είπα στο θέατρο της Άνδρου κι από ότι έγραψα λίγες μέρες αργότερα τότε στο Εν Άνδρω… Δ. Μπ.   ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΕΝ ΑΝΔΡΩ. ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ 15/9/2014 «Η μνήμη, όνομα ουσιαστικόν…» Του Διαμαντή Μπασαντή  Ο μισογκρεμισμένος πύργος των Καΐρηδων στη Μεσαριά (οι Παρώδιοι Καΐρηδες όπως λεγονταν) από τους οποίους καταγόταν ο Αλέξανδρος Καΐρης. «Να μιλήσω για ήρωες  να μιλήσω για ήρωες:..  Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά». Με αυτούς τους στίχους  ο Σεφέρης επιχείρησε να μιλήσει σε ένα εκ των κορυφαίων ποιημάτων του για τους ήρωες του πολέμου λίγο πριν την επιστροφή της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης στην Ελλάδα. Να μιλήσουμε σήμερα εμείς εδώ για ήρωες; Σε μια καθαρά αντιηρωική εποχή. Σε μια εποχή που οι άνθρωποι μετράνε τις αξίες σε χρήμα και θέσεις και όχι σε ηθική και ήθος. Να μιλήσουμε για ήρωες σε μια εποχή που η χώρα ζει μια μεγάλη οικονομική κρίση για την οποία μιλά συνεχώς, ενώ δεν μιλά καθόλου για την μεγάλη ηθική και αξιακή κρίση που πέρασε και συνεχίζει να περνά; Πώς να μιλήσουμε εδώ για την γενιά της Εθνικής Αντίστασης; Για ανθρώπους που υπακούοντας σε άγραφους ηθικούς νόμους, χωρίς να τους ζητηθεί, έδωσαν και την ζωή τους για αξίες όπως η ελευθερία, η δικαιοσύνη, η φιλοπατρία; Με τα παραπάνω λόγια επιχειρήσαμε να συγκρίνουμε το στίγμα της σημερινής δύσκολής εποχής με το στίγμα μιας άλλης πάρα πολύ πιο δύσκολης εποχής μπροστά σε ένα ακροατήριο ενηλίκων, όπου ανάμεσα τους σημαντικό ποσοστό αποτελούσαν οι υπερήλικες. Ο λόγος εδώ για την εκδήλωση μνήμης στον Αλέξανδρο Καΐρη που έγινε με πρωτοβουλία του Συλλόγου Μεσαριάς της Άνδρου στις 14/9/14. Δυστυχώς οι νέοι ήταν λίγοι στο σχεδόν γεμάτο Δημοτικό Θέατρο της Χώρας. Διαμορφωμένοι μέσα σε άλλες συνθήκες διαπαιδαγωγήθηκαν να αποφεύγουν την σκληρή πραγματικότητα της ιστορίας. Έτσι φτιάχτηκε μια γενιά που προτιμά την μυθιστορία, τις φυγές, τις υπεκφυγές και τα εύκολα αυτονόητα. Από την εκδήλωση που έγινε στην Άνδρο στις 14/9/2014 για τον Αλέξανδρο Καΐρη. Στο βήμα ο Διονύσης Ρηγόπουλος (φωτ. Εν Άνδρω). Ο Αλέξανδρος Καΐρης ήταν γόνος μιας ευκατάστατης αστικής οικογένειας. Ο πατέρας του γιατρός. Ανήκε στη γνωστή οικογένεια της Μεσαριάς που είχε το προσωνύμιο οι Καΐρηδες του "Παρόδου". Σε αυτούς ανήκε και ο πύργος της Μεσαριάς που σήμερα είναι πλέον υπό κατάρρευση. Η μητέρα του υπήρξε διακεκριμένη φεμινίστρια στην εποχή της και προσωπική φίλη της Καλλιρόης Παρέν. Επίσης, είχε σπουδαίο φιλανθρωπικό έργο. Ο μεγαλύτερος αδελφός του Νίκος γυναικολόγος. Ο ίδιος ο Αλέξανδρος σπούδασε νομικά και υπήρξε πολύγλωσσος. Ανάμεσα στις γλώσσες που ήξερε πολύ καλά η γερμανική. Κάπως έτσι βρέθηκε στην Κατοχή να εργάζεται ως ανώτερος υπάλληλος στην κεντρική γερμανική διοίκηση Νοτίου Ελλάδος. Θέση εμπιστευτική. Μόνος του πλησίασε ανθρώπους της αντίστασης και άρχισε να διαρρέει πολύτιμες πληροφορίες. Με τις πληροφορίες αυτές οι σύμμαχοι κατάφεραν και βούλιαξαν δεκάδες πλοία που μετέφεραν εφόδια σε νηοπομπές για το μέτωπο της Αφρικής. Ρίσκαρε τη ζωή του μέχρι την τελευταία στιγμή. Συνελήφθηκε.  Άντεξε τα βασανιστήρια και την φυλακή. Δεν είπε τίποτα. Έδωσε την μάχη του σε δύο δίκες. Με την νομική παιδεία του δημιούργησε αμφιβολίες ακόμα και στους Γερμανούς. Όμως η τρίτη δίκη του είχε συνοπτικό χαρακτήρα. Μέσα σε ελάχιστα λεπτά καταδικάστηκε σε θάνατο. Εκτελέστηκε στις 2 Νοεμβρίου 1943. Ήταν 30 ετών. Στους 6½ μήνες της φυλακής ωρίμασε απότομα και δραματικά. Αυτός ο ορθολογιστής έγραψε, πρώτη φορά στη ζωή του, ποιήματα, μελετήματα και σειρά από στοχαστικά προσωπικά γράμματα. Όλα αυτά εκδόθηκαν αργότερα από τους δικούς του με επιμέλεια του Μανόλη Κάσδαγλη και με πρόλογο της Λίνας Κάσδαγλη υπό τον τίτλο: «Χειρόγραφα της Φυλακής». Αντίτυπα του βιβλίου αυτού υπάρχουν στην Καΐρειο Βιβλιοθήκη Άνδρου. Ο Αλέξανδρος Καΐρης δεν γεννήθηκε ήρωας. Έγινε ήρωας μέσα από μικρές καθημερινές πράξεις υπερβαίνοντας κάθε μέρα τον εαυτό του. Διαμόρφωσε έναν προσωπικό κώδικα τιμής μόνος του ακολουθώντας κάποιες αξίες. Και έδειξε πως οι ήρωες γίνονται μέσα από τις επιλογές που κάνουν καθημερινά. Οι μεγάλες στιγμές του Αλέξανδρου Καΐρη, λοιπόν, δεν ήταν αστραφτερές, δεν είχαν δόξες και τιμές. Ήταν γεμάτες πόνο, που τον κάλυψε μόνος κάτω από ένα πέπλο περίσκεψης. Ήταν μια πορεία συμπυκνωμένης αυτογνωσίας, αλλά κι ένας βαθύς στοχασμός στην ανθρώπινη μοίρα. Αυτό μπορούμε να το διακρίνουμε στο τελευταίο γράμμα του λίγες στιγμές πριν τον πάρουν για  εκτέλεση. Είναι ένα μεγαλειώδες μάθημα απλότητας όπως απλή είναι μέσα στο μεγαλείο της η ίδια η ζωή. Αλλά κι ένα δίδαγμα ελπίδας για την συνέχεια της ζωής: «Όσο υπάρχει καιρός σας γράφω ακόμα για να βρίσκομαι περισσότερη ώρα μαζί σας. Ευχαριστώ για τις φροντίδες και τους κόπους που λάβατε για μένα όσο καιρό ήμουν εδώ στην φυλακή. Με κόπο συλλογιζόμουν πως κάθε εβδομάδα είχατε τον μπελά του πακέτου. Μεταξύ των αντικειμένων που αφήνω εδώ είναι ένα κουτί με σπόρους από δαμάσκηνα Καλιφόρνιας. Τους φύλαξα να φυτέψετε δαμασκηνιές στην Εκάλη. Να τις λέτε οι δαμασκηνιές του Αλέξανδρου». Μια ευχή: Ας φυτέψουμε κι εμείς, οι συμπατριώτες του, μερικούς από τους σπόρους της ζωής, που άφησε αυτός φεύγοντας: τόσο νέος, τόσο ωραίος, τόσο μόνος…

   Η "ΧΡΙΣΤΙΝΑ" στο αραξοβόλι της. Η θαλαμηγός «Χριστίνα Ωνάση» κατέπλευσε στο Μεσολόγγι, όπου πιθανότατα θα παραμείνει μέχρι τον Φεβρουάριο. Το θρυλικό σκάφος θα παραμείνει σχεδόν όλο τον χειμώνα στο Μεσολόγγι. Και είναι η πρώτη φορά που μπορούν επισκέπτες από όλη την Ελλάδα να την επισκεφτούν.  Η Άνδρος και η «ΧΡΙΣΤΙΝΑ» Το πλοίο έχει περάσει δύο φορές από την Άνδρο όταν ήταν  στις δόξες του. Παλαιοί ανδριώτες θυμούνται πως το 1957 έκανε την πρώτη εμφάνιση του στο νησί. Ήταν μια καλοκαιρινή μέρα όταν το πλοίο πρόβαλε στην Χώρα. Αγκυροβόλησε και βγήκαν οι ναύτες του με βάρκα στην πόλη. Αγόρασαν φρούτα, λαχανικά και εφημερίδες για τους επιβάτες του. Επέστρεψαν στο σκάφος και αναχώρησαν. Η άφιξη της θρυλικής θαλαμηγού είχε εντυπωσιάσει την κοινωνίας της Χώρας και κάποιοι παλαιοί ακόμα την θυμούνται.   Φωτογραφίες του 1967 από το άλμπουμ του ΝΟΑ. Διακρίνεται η Χριστίνα Ωνάση. ο Χουάν Κάρλος και ο Γιάννης Γουλανδρής. Τη δεύτερη φορά, όπως εξηγεί ο Μιχάλης Κοκκίνης,  ξανάρθε στην Άνδρο το καλοκαίρι του 1967. Ήταν κατά την διάρκεια του πρώτου Ράλι Άνδρου που είχε διοργανώσει ο Ναυτικός Όμιλος Άνδρου με τον Γιάννη Γουλανδρή, τον επονομαζόμενο Big John. Είχε φέρει στο νησί την Χριστίνα Ωνάση που έμεινε κατά την διάρκεια του διημέρου αγώνα. Και πάλι είχε εντυπωσιάσει την Χώρα. Από αυτή την δεύτερη επίσκεψη διασώζονται και 2-3 φωτογραφίες στο άλμπουμ του ΝΟΑ.  Ιστορία του πλοίου Από το κατάστρωμα της θρυλικής «ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ» έχουν περάσει ιστορικές προσωπικότητες όπως ο Ουίστον Τσώρτσιλ, ο βασιλιάς Φαρούκ της Αιγύπτου, η Μέριλιν Μονρόε, η Ελίζαμπεθ Τέιλορ και ο Ρίτσαρντ Μπάρτον, ο Τζον Φ. Κένεντι, ο Φράνκ Σινάτρα, ο πρίγκιπας Ρενιέ και η Γκρέις Κέλι. Η σπειροειδής σκάλα και το Ω  του Ωνάση σε ψηφιδωτό. Το πλοίο δεν κατασκευάστηκε για σκάφος αναψυχής. Αντιθέτως, ξεκίνησε σαν ένα… πολεμικό πλοίο. Επρόκειτο για μία υπό απόσυρση ανθυποβρυχιακή φρεγάτα καναδικής κατασκευής που μετά το πέρας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και την απόβαση στην Νορμανδία πουλιόταν για παλιοσίδερα (σκραπ).  Ο Αριστοτέλης Ωνάσης το αγόρασε και ξόδεψε 4 εκατομμύρια δολάρια το 1954.  Το μήκος της «Christina O» φτάνει τα 99 μέτρα, ενώ έχει πλάτος 11 μέτρων και εκτόπισμα 2.250 τόνων. Όταν ο Ωνάσης πέθανε το 1975 άφησε το γιοτ στην κόρη του Χριστίνα. Εκείνη το δώρισε στο ελληνικό κράτος για να χρησιμοποιηθεί ως προεδρική θαλαμηγός. Μετονομάστηκε σε «Αργώ», όμως γρήγορα εγκαταλείφθηκε και παραδόθηκε στη φθορά. Το όνομα "CHRISTINA Ο." επανήλθε και πάλι. Το 1998 το αγόρασε ο Έλληνας εφοπλιστής Τζων Πωλ Παπανικολάου, φίλος της οικογένειας Ωνάση. Επανέφερε το αρχικό όνομα προσθέτοντας και το όμικρον «Ο» και ανακαίνισε το σκάφος από το 1999 μέχρι και το 2001, πληρώνοντας πάνω από 50 εκατομμύρια δολάρια. Από το 2005 μέχρι σήμερα η «Χριστίνα Ο» ήταν διαθέσιμη για ναύλωση έναντι περίπου 450.000 ευρώ την εβδομάδα. Βιβλιοθήκη, πιάνο, σαλόνι και "το μπαρ του Άρη"... Διαθέτει έχει μία προεδρική σουίτα, 18 καμπίνες επιβατών καθώς και πολλούς εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους που συνδέονται μεταξύ τους με μία κεντρική σπειροειδή σκάλα. Τα πρυμναίο κύριο κατάστρωμα διαθέτει πισίνα με έναν ψηφιδωτό Μινώταυρο στο δάπεδο της, το οποίο ανυψώνεται με το πάτημα ενός κουμπιού για να σχηματίσει μία πίστα χορού. Το κατάστρωμα περιπάτου διαθέτει ελικοδρόμιο. Στο μπαρ «του Άρη», τα σκαμπό είναι φτιαγμένα από μαλακό λεπτό δέρμα Ρυγχοφάλαινας. Επιπλέον, η θαλαμηγός περιλαμβάνει βιβλιοθήκη, αθλητικό κέντρο, παιδότοπο, κέντρο ομορφιάς, γυμναστήριο, τζακούζι και χώρο για μασάζ.  ΠΗΓΗ: Πρώτο Θέμα & Εν Άνδρω Έρευνα και σύνθεση πληροφοριών Δ.Δ.  

  Υπάρχουν φορές που το «κλικ» μια φωτογραφικής μηχανής αιχμαλωτίζει και αποτυπώνει μια ολόκληρη εποχή! Μια εποχή άγνωστη και απίστευτη για όσους δεν την έζησαν και γεμάτη νοσταλγία, αγάπη και αναμνήσεις για όσους την γνώρισαν…

   Συμπληρώθηκαν στις 21 Ιουνίου 2018 105 χρόνια από την ηρωική θυσία στις 21 Ιουνίου 1913 του ανδριώτη συνταγματάρχη Αντωνίου Καμπάνη. Ο Αντώνιος Καπμπάνης, γεννήθηκε στο Άνω Κόρθι και έζησε στην Μεσαριά της Άνδρου. Ήταν επικεφαλής του 8ου Συντάγματος στη μάχη για την κατάληψη του Κιλκίς.

Του Γιάννη Πίππα Ιστορικού - Λαογράφου  Ερείπια από τον «κατακλυσμό» του Φελλού. (Το κείμενο του ιστορικού και λαογράφου Γιάννη Πίππα για τον Φελλό είναι προδημοσίευση από το περιοδικό Νήσος Άνδρος του Γιώργου Δαρδανού - εκδόσεις Gutenberg. Το Νήσος Άνδρος ένα ετήσιο περιοδικό του νησιού μας κυκλοφορεί κι εφέτος με ενδιαφέρουσα ιστορική, λαογραφική, κοινωνική και λογοτεχνική ύλη. Ευχαριστούμε τον ιστορικό Γιάννη Πίππα και τον εκδότη Γιώργο Δαρδανό για την συνεργασία τους με την ιστοσελίδα μας και αυτή την χρονιά - Εν Άνδρω).

Το σημερινό μοναδικό φωτορεπορτάζ ξεκίνησε από τον αναγνώστη Η.Ν. από την Σύρο που μάς έστειλε μια σειρά φωτογραφίες Γερμανικού Ινστιτούτου που βρήκε στο διαδίκτυο με θέμα την Άνδρο μεταξύ 1895 - 1902. Ανατρέξαμε στο αρχείο μας και βρήκαμε τρεις ακόμα που είχαμε δημοσιεύσει στο ιστορικό βιβλίο μας "Η Άνδρος μέσα στον χρόνο" (β' έκδοση, Gutenberg 2015). Τις προσθέσαμε. Τις βάλαμε στη σειρά. Και γράψαμε τις λεζάντες ψάχνοντας περιοχές και επιχειρώντας να αναγνωρίσουμε τοπία: από την Χώρα μέχρι το Γαύριο. Μ μπορείτε. λοιπόν, να δείτε μια σπάνια φωτογραφική διαδρομή στην Άνδρο στο όριο 19ου και 20ου αιώνα. Μια εντελώς άλλη Άνδρο. Ξεκιναμε από την Χώρα γύρω στα 1900. Η φωτογραφία ειναι από το Παραπόρτι. Δακρίνονται τα περίφημα Εμπειρικαίϊκα της Ρίβας, που καταστράφηκαν το 1943 από βομβαρδισμούς των Γερμανών. Διακρίνεται το διάκενο στο μέσο της χερσονήσου που χώριζε τότε την Χώρα στα δύο.