(Αναγνώστης που υπογράφει Πάκις έστειλε ως σχόλιο το παρακάτω κείμενο. Περιγράφει με σπαρταριστό τρόπο την περιπέτεια να πας σούπερ-μάρκετ στην εποχή της κορύφωσης της πανδημίας. Το αναδημοσιεύουμε στο σάιτ προς τέρψη όλων που τραβάμε κάτι αντίστοιχο. Τουλάχιστον ας χαμογελάσουμε με την κατάσταση. Ή, να το πούμε αλλιώς: γελάτε κάνει καλό – ΕΝ ΑΝΔΡΩ) “Στείλαμε το SMS αρμοδίως και τραβήξαμε για το σούπερ μάρκετ. Κατά τη διαδρομή ρίχναμε κλεφτές ματιές πίσω μας μπας και μας… παρακολουθούν. Ακροβολιστήκαμε με την σύντροφό μου, έχοντας αναλάβει ο καθένας από έναν όροφο. Διάλεξα τον πάνω όροφο ένεκα της ομορφούλας στα τυριά. Μαζέψαμε δύο καρότσια σε 15 λεπτά. Οινόπνευμα δεν βρήκαμε. Πήραμε, όμως, ένα κιβώτιο βότκα. Θα πίνουμε και θα κάνουμε επάλειψη. Μας ήρθε και φτηνότερα. Γυρίσαμε και τα ανεβάσαμε σπίτι. Ρίξαμε έναν καυγά στο ασανσέρ, γιατί τα είχε απλώσει όλα κάτω και δεν είχε χώρο να μπούμε. Τα αποθέσαμε στο μπαλκόνι. Είκοσι σακούλες… μολυσμένες. Γεμάτες με δεκάδες πράγματα μολυσμένα κι αυτά. Μολυσμένα και τα ρούχα μας. Μ’ έχει γαμήσει κι η μύτη μου στη φαγούρα, αλλά πού να την ξύσω. Πάμε στο μπάνιο. Πλένουμε χέρια και πρόσωπο. Κλείνουμε τη βρύση και την απολυμαίνουμε. Απολυμαίνουμε και τα χέρια μας μαζί με τη βρύση. Πρέπει όμως να αλλάξουμε ρούχα. Βγάζουμε τα ρούχα μας σε συγκεκριμένο χώρο, ξαναπλένουμε τα χέρια μας και ξανα-απολυμαίνουμε τη βρύση που την πιάσαμε, αφού είχαμε πιάσει τα ρούχα μας. Ξεβράκωτοι και απολυμασμένοι τρέχουμε στις ντουλάπες μας για καθαρά ρούχα. Ρίχνουμε τα μολυσμένα στο πλυντήριο και βγαίνουμε στο μπαλκόνι για τα ψώνια. Μαζί κι ένα πακέτο με 100 ζευγάρια γάντια που είχαμε αγοράσει από την προηγούμενη. Έχουν βγει στα απέναντι μπαλκόνια και μας χαζεύουν. Είχαμε τις μπαλκονόπορτες ανοικτές και τις κουρτίνες τραβηγμένες, μας είδε κάποιος μαλάκας να πηγαινοερχόμαστε γυμνοί κι ειδοποίησε τους υπόλοιπους. Βάζουμε από ένα ζευγάρι γάντια. Σφουγγαρίζουμε το μολυσμένο μπαλκόνι κι όσο να στεγνώσει, βγάζουμε απ’ τις σακούλες πράγματα και τ’ ακουμπάμε στα τραπέζια, στις καρέκλες και στο πάτωμα ανά είδος. Τρόφιμα ψυγείου, τρόφιμα εκτός ψυγείου, φρούτα, καθαριστικά και είδη υγείας και… κωλόχαρτα. Πολλά κωλόχαρτα! Τρέχει το κωλόσκυλο και τα μυρίζει όλα. Σε κάποια σκαρφαλώνει. Αλλά το σκυλί ενδέχεται να είναι μολυσμένο. Παίρνουμε το σκυλί και το χώνουμε στη μπανιέρα. Πετάμε τα γάντια και το πλένουμε. Το στεγνώνουμε και το κλειδώνουμε. Βάζουμε άλλα γάντια και βγαίνουμε στο μπαλκόνι. Ξεκινάμε με τα κρέατα και τα τρόφιμα ψυγείου. Ξετυλίγω το χαρτί συσκευασίας, πιάνει η άλλη με λαβίδα το τρόφιμο και το χώνει σε σακούλι ψυγείου ή σε τάπερ. Από τα γύρω μπαλκόνια μας παρακολουθούν, άλλοι μ’ απορία κι άλλοι με δέος. Η γαμημένη φαγούρα στη μύτη μου συνεχίζει. Συνεχίζουμε με τα χαρτιά υγείας. Ο ένας ανοίγει με προσοχή τις εξωτερικές συσκευασίες και ο άλλος τα παίρνει, πηγαίνει στο μπάνιο, σκαρφαλώνει στη σκάλα και τα αποθέτει στο πατάρι του μπάνιου το οποίο πριν είχε καθαριστεί. Έχει πήξει το πατάρι στα κωλόχαρτα, στα χαρτιά κουζίνας και στις χαρτοπετσέτες! Περνάμε στα μακαρόνια, ρύζια, όσπρια κλπ. Ο ένας ανοίγει το νάιλον από τα Barilla n.7 – τρία, το ένα δώρο, βγάζει και το νάιλον από τα κουτιά με το ρύζι. Η άλλη τα φλιτάρει με αντισηπτικό και τα σκουπίζει αστραπιαία, πριν παπαριάσει η χάρτινη συσκευασία. Τα πηγαίνει στο ντουλάπι. Εν τω μεταξύ, μ’ έχει πιάσει κατούρημα. Πάω στο μπάνιο. Αντιλαμβάνομαι ότι έχω πιάσει το πουλί μου με το μολυσμένο γάντι. Μένω με τη φόρμα μισοκατεβασμένη, πετάω τα γάντια, βγαίνω απ’ το μπάνιο, βάζω καθαρά γάντια, βγάζω τα ρούχα μου, βγάζω τα γάντια, μπαίνω στη μπανιέρα, πλένομαι, σκουπίζομαι, ντύνομαι, ξαναβάζω τα προηγούμενα γάντια και βγαίνω στο μπαλκόνι. Έχει σκοτεινιάσει. Στο σούπερ μάρκετ πήγαμε στις 12 το μεσημέρι, είναι ήδη επτά και το μπαλκόνι είναι γεμάτο πράγματα. Φρούτα, λαχανικά, είδη προσωπικής υγιεινής είναι ακόμη απλωμένα ως τραχανάς. Κι εκεί θα μείνουν!”

Του ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΜΠΑΣΑΝΤΗ   (Σήμερα ο Γέροντας Ευδόκιμος, ηγούμενος της Μονής Παναχράντου, έχει γενέθλια. Γίνεται 86 χρονών. Το Εν Άνδρω και ο διαχειριστής του αφιερώνουν για τα χρόνια πολλά στον "παππού της Άνδρου" το παρακάτω χρονογράφημα, που δημοσιεύθηκε αντί επιλόγου στο βιβλίο "Η Μονή Παναχράντου στο διάβα των αιώνων"  (επιμέλεια Διαμαντή Μπασαντή, εκδ. Gutenberg, 2014, σελ. 157).  Ήταν στα μέσα της δεκαετίας του 1960, παιδάκι, όταν ανέβηκα πρώτη φορά στη Μονή Παναχράντου στη γιορτή του Αγίου Παντελεήμονα. Με ξύπνησε η θεία μου στις 4 το πρωί. Αγουροξυπνημένος βγήκα στο κεφαλόσκαλο του σπιτιού του θείου Πέτρου στα Λειβάδια. Κι έμεινα να κοιτώ, πρώτη φορά στη ζωή μου, τον γαλαξία να απλώνει στο νυχτερινό θόλο.

Του Βασίλη Μαλταμπέ  Η κοινωνική συναναστροφή, η οποία αποτελούσε πάντοτε την προϋπόθεση επιβίωσης του καθενός μας, αυτές τις μέρες μετατράπηκε σε απειλή.Απειλή κατά της κοινωνικής συνοχής. Υπάρχουν πολλές οπτικές από τις οποίες μπορούμε να δούμε την θλιβερή αυτή επικαιρότητα.

Σκεφτήκαμε μια δημοσιογραφική διαδρομή στην Άνδρο αυτές τις δύσκολες μέρες του κορονοϊού. Να σας ταξιδέψουμε στο νησί που κλεισμένο στα σπίτια του περιμένει κυρίως με στωικότητα ή ίσως για μερικούς κι εκνευρισμό το τέλος της απομόνωσης. Να αποτυπώσουμε εικόνες του νησιού πέρα από τα όρια της σημερινής τρικυμίας και πρόσωπα ή στιγμές απδιάφορα μέρη. Ξεκινήσαμε με φωτογραικές μηχανές και κινητά. Για Αποίκια, Βουρκωτή, Άρνη, Ρέματα, Κατάκοιλο, Γαύριο. Μπατσί, Χώρα... ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ  Πρώτη έκπληξη: ο καπετάν Θανάσης Χαλάς. Τέτοια φωτογραφία δεν ξανάδατε. Όχι στη γέφυρα του πλοίου, αλλά στην αυλή του σπιτιού του στην Κατάκοιλο! Οικογενειακώς. Όλοι εκεί: γυναίκα, παιδιά και σκύλος! Χτες όλη μέρα έβαζε πατάτες. Φτάσαμε έξω από την αυλή του μόλις είχε τελειώσει. 100% παιδί της Κατάκοιλου. Εδώ καιρό λόγω ακινησίας του πλοίου για χειμώνα. Κι εδώ έμεινε... φυτεύοντας πατάτες! Λίγο πιο πάνω στα Ρέματα ο παπα-Μιχάλης Καλαμπούκης φύτευε κι αυτός πατάτες! Εποχή της σποράς. Καιρός του σπείρειν καιρός του θερίζειν...    Δεύτερη έκπληξη: ο Βαγγέλης Κολίτσας. Ανηφορίζαμε από Μπατσί όταν είδαμε το παντοπωλείο του ανοιχτό. Φρενάραμε στη μέση του δρόμου. Παρκάραμε. Και μπήκαμε για ντόπια λουκάνικα. Τελικά πήραμε ντόπιες μπριζόλες, ντόπιο κρασί, ντόπια κηπευτικά, ντόπια τυριά, ντόπια γιαούρτια και ντόπια ρυζόγαλα. Και αν δεν μας ρώταγε για τα λουκάνικα θα τα ξεχνάγαμε. Πήραμε και ντόπια λουκάνικα. Γεμίσαμε ένα πορτ μπαγκάζ ντόπια ωραία πράγματα. Βγάλαμε μια... ντόπια φωτογραφία! Και φύγαμε. Το 3 λίτρα κρασί του: φάρμακο για το στομάχι, το κεφάλι, τα νεφρά, την καρδιά, την ψυχή! Ίσως κάνει και για τον κορονοϊό! Πάντως για κρασί το πήραμε και φάρμακο μας βγήκε. Αν είστε από το Μπατσί περάστε από το πρατήριο/παντοπωλείο της Φάρμας Κολίτσα με τα ντόπια δεν θα χάσετε...  Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ   Μια διαδρομή σε τοπία της Άνδρου σε μια δύσκολη εποχή, εποχή πανδημίας. Μια διαδρομή στα υπέροχα βουνά και στα ορεινά χωριά ενός νησιού ορεσείβιου με ναυτικές περγαμηνές. Η Άνδρος ακόμα κι έτσι είναι πανέμορφη και η άνοιξη της ομορφότερη. Μια διαδρομή στην Κεντρική Άνδρο, στα τοπία και στους ανθρώπους της. Μπορεί να μην βγαίνετε έξω, αλλά εμείς σας ταξιδεύουμε εκεί που αγαπήσαμε και αγαπήσατε. Μια διαδρομή μαγική και... μοναχική! Ένας δρόμος φιδωτός που ανέβαινε στα βουνά...  Ένας δρόμος στενωπός που έφτανε στην χαμένη στα βουνά και στα σύννεφα Βουρκωτή...  Ένας δρόμος κάτω από την Κουβάρα στους 7 βαθμούς ψοφόκρυο. Και πάνω από τις βουνοκορφές της Βόρειας Άνδρου. Άνδρος η πιο ορεινή νήσος των Κυκλάδων... Μακριά φουρτουνιασμένα, μοναχικά και ξεχασμένα τα βορειοανατολικά μαγικά ακρογιάλια μιας Άνδρου πλανεύτρας...  Και στο βάθος ο Καμπανός. Το τέλος της Άνδρου και του ορίζοντα...  Στην Άρνη τα διάσημα κατσίκια και τα κατσικάκια τους. Εκεί θυμηθήκαμε το ανέκδοτο των ημερών. Λέει ένα πρόβατο σε ένα άλλο: τελικά υπάρχει θεός. Όχι μόνο δεν θα μας σφάξουν για Πάσχα, αλλά θα μας βγάλουν και βόλτα λόγω του ιού!...  Στα Ρέματα άδειοι δρόμοι...  ...κι μερακλίδικα σπίτια. Εδώ ένα πνιγμένο στη γλάστρα...  Στα Ρέματα... το ρέμα με το νερό: να κυλά αφρισμένο στη θάλασσα....  Στα Ρέματα: τα ήρεμα, γαλάζια, γαλήνια ξωκλήσια: Να προσεύχονται  μόνα κι έρημα... στον "θεό της Άνδρου!"...  Στο Μπατσί, το πρώτο πλεούμενο στο ορίζοντα! Το επιδοτούμενο ενδοκυκλαδικό Άνδρου-Σύρου! Τη χαρά που κάναμε που είδαμε καράβι στο πέλαγος δεν λέγεται! πήραμε φωτογραφίες. Πήραμε τηλέφωνο και τον Γιώργο Μπατή να μοιραστούμε το συναίσθημα: καράβι στη θάλασσα!!!  Στο Γαύριο το κενό! Άδεια η προβλήτα των αυτοκίνητων. Μόνο τρία για δείγμα!...  Το κάποτε υπερπλήρες πάρκινγκ του λιμανιού άδειο. Μόνο τέσσερα αυτοκίνητα για δείγμα!,,,  Και ένα πλοιάριο στο άδειο λιμάνι. Κι αυτό για δείγμα. Είχε φέρει καύσιμα στον Αντώνη Στυλιανό...  Το πάρκινγκ της μαρίνας στο Μπατσί πιο άδειο από ποτέ... Μόνο ένα ΙΧ για δείγμα!...  Αλλά και η Χώρα χτες το πρωί ερημιά! Τέσσερις άνθρωποι στον πεζόδρομο. Για δείγμα!!! Μάλλον για τράπεζα!...  Τέλος το απόλυτο κενό στην Καμάρα. Ερημιά στην πλατεία Καΐρη. Σιωπηλός ο Πλάτανος. Η Άνδρος αποτραβηγμένη περιμένει με στωικότητα τον τέλος μιας δύσκολης εποχής που ποτέ δεν ξανάζησε... "ΕΝ ΑΝΔΡΩ"    

 Γύρω στις 11:30 είχαμε την πρώτη ειδοποίηση από τους παρατηρητές μας στο Κόρθι:"πλοίο με το όνομα Αγία Ειρήνη ανεβαίνει προς Χωρα. Έχει παρεκλίνει της πορείας του, πηγαίνει Βόσπορο/Κωνσταντινούπολη. Δεν ξέρω ποιανού ανδριώτη πλοιοκτήτη είναι. Βγες να το πάρεις". Η άπάντηση: "Αγία Ειρήνη! Είναι του Λευτέρη Πολέμη είναι. Ευχαριστώ...Πριν βγούμε στο ξάγναντο πήραμε τηλέφωνο τον καπετάν - Λευτέρη: "πάλι περνάς πλοίο από την Άνδρο..." Έσκασε στα γέλια. Και βγήκε στο ξάγναντο να χαιρετήσει κι αυτός...

Από το πρωί βρέχει και μια παράξενη ομίχλη απλώνει αργόσυρτα στην κοιλάδα της Χώρας φτιάχνοντας παράξενα σχήματα πάνω στο μουντό τοπίο της μέρας. Η Χώρα αχνοδιάγραφεται και χάνεται μέσα από το καταπράσινο τοπίο των Στραπουριών...

Του Βασίλη Μαλταμπέ   Άνιση και σκληρή η θάλασσα. Άδικη κι απόμακρη η στεριά. Δύσκολο το ταξίδι και στις δύο. Ετοιμάζομαι για μπάρκο. Κυκλοφορώ στον δρόμο. Μόνος. Δεν ξεχωρίζω απ'το πλήθος, καθώς στέκομαι αντίκρυ του, κονιορτοποιημένος. Με εξαφανίζει με οικειότητα και στοργή η λεωφόρος. Από δω περνάνε γραμμές του τραμ. Στάση με θέα στη θάλασσα. Το κατάστημα στο οποίο στέκομαι είναι self-service. Στη νησίδα του δρόμου ένα μικρό ομοίωμα εκκλησίας. Και στην βάση μαρμάρινη πλάκα. Διαβάζω: «Στους αγγέλους παρήγγειλα/ την έννοια σου να έχουν/ μα μού 'παν πως οι άγγελοι/ αγγέλους δεν προσέχουν/ ΠΗΝΕΛΟΠΗ θα σ' έχουμε πάντα στην καρδιά μας.»

 Του Διαμαντή Μπασαντή   Ο Σάμης Γαβριηλίδης στο γραφείο του σε μια ακόμα επιμέλεια ενός υπό έκδοση βιβλίου... Έφυγε ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες εκδότες: ο Σάμης Γαβιηλίδης. Έφυγε ένας άνθρωπος που πρόσφερε πολλά στον πνευματικό χώρο της Ελλάδος. Έφυγε ένας φίλος από τα παλιά, αλλά και ένας συνοδοιπόρος μέχρι σήμερα. Γέννημα μιας γενιάς που δεν κατάφερε να "ενταχθεί" ακόμα και όταν εντάχθηκε! Για μέρες δεν είχα κουράγιο να γράψω τίποτα γι' αυτόν που εξέδωσε τα γραπτά χιλιάδων από εμάς. Σήμερα μέρα της "εξόδου" του κάθισα από το πρωί κι έγραψα κάτι από την μικρή ιστορία μας. Στη μνήμη του. Σε όσα ζήσαμε από νεαροί μέχρι σήμερα. Άλλοι ίσως γράψουν περισσότερα. Αυτά τα λίγα που έγραψα τα αποθέτω σαν ένα μπουκέτο μνήμες την μέρα της εξόδου του...

Στους Πεταλιούς... Μια ακόμα διαδρομή απόν τις δεκάδες εφετινές από Άνδρο για Ραφήνα. Με το βουβό κύμα του Νοτιά περάσαμε στην Άνδρο. Μεσολάβησαν βοριάς, βροχές, χαλάζι, χιόνι και καλοκαιρία. Και περνάμε για ολιγοήμερη παραμονή στην Ραφήνα. Έτυχε πάλι νοτιάς. Η θάλασσα βουβή. Δεν έδειχνε το κύμα. Λες και κρυβόταν. Το ένοιωθες μόνο στο τράνταγμα του βαποριού. Περάσαμε την Κάρυστο. Και λίγο μετά κάποιος πρόσεξε ένα μικρό σκάφος να τρέχει παράλληλα με το Superferry. Βγήκαμε και κοιτάγαμε περίεργοι τους πλάγιους ελιγμούς του...