Του ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΜΠΑΣΑΝΤΗ  Πόσες φορές κανείς - από τις χιλιάδες - έχει περάσει τον Κάβο Ντόρο με απόλυτη γαλήνη; Πόσες φορές έχει δει τον Κάβο Ντόρο σαν... γαλήνια λίμνη; Πόσες φορές βλέπει τη θάλασσα ακύμαντη στο σκληρό κι ανεμοδαρμένο αυτό πέρασμα; Ελάχιστες. Κι αυτές μόνο σε κάποιες ανάλαφρες, αιθέριες, μέρες του φθινοπώρου. Τότε που τα καλοκαιρινά μελτέμια έχουν φύγει κι ο χειμώνας μοιάζει ακόμα μακριά. Μια τέτοια μέρα Εύβοια και Άνδρος μοιάζει να στέκουν κοντινά, φιλικά και οικεία η μια απέναντι στην άλλη ορίζοντας το πέρασμα... 

Του Διαμαντή Μπασαντή Σήμερα 5 Οκτωβρίου 2020. Σημαδιακή μέρα. Ο ήλιος πρόβαλε αργά, ψηλά στον ουρανό. Η σκόνη που έφτασε με τον νοτιά κάλυψε την θριαμβική ανατολή των προηγούμενων ημερών. Θαμπό πρωινό. Θαμπό το Αιγαίο μπροστά στο "παράθυρο" του μπαλκονιού. Η θέα βουβή. Πνιγμένη. Ο "δρόμος" του φωτός πάνω από το Αιγαίο: θαμπός... Η σκόνη σβήνει τα ίχνη του Αιγαίου. Μια διαφορετική εικόνα ζούμε σήμερα. Μαγική εικόνα φαντάζει το χτες...

Του Διαμαντή Μπασαντή Μέσα σε μια φωτογραφία το Κεντρικό Αιγαίο: από την Άνδρο μέχρι την Ικαρία και την Σάμο! Μια ματιά μέσα από το κλείστρο της φωτογραφικής μηχανής κι έχεις αποτυπώσει αποστάσεις 80 μιλίων που μόνο ένα διάφανο και αέρινο πρωινό του Αιγαίου μπορεί να προσφέρει. Με κατεύθυνση από βορά προς νότο και από δυτικά προς την ανατολή. Κοιτώντας τον ορίζοντα που προμηνύει τον ήλιο. Ή, μάλλον τον θεό του ήλιου, τον Απόλλωνα, που κατά την αρχαία μυθολογία θα εμφανιστεί για να σύρει το φλογισμένο άρμα του ήλιου στον ουρανό. Είναι η ώρα της προσμονής, είναι η ώρα της εναλλαγής του σκότους με το φως. Και το φως της γέννησης της νέας μέρας είναι αυτή τη στιγμή ένα βαθύ κοκκινοκίτρινο που πάνω του αποτυπώνονται γκριζαρισμένες σαν από μολύβι επουράνιου ζωγράφου η Σάμος και η Ικαρία...

Του Διαμαντή Μπασαντή Το λιμάνι του νησιού... Το ταξίδι από την Άνδρο μέχρι την Τζια δεν είναι μεγάλο. Η απόσταση σχετικά μικρή. Κάπου 20 με 26 μίλια. Εξαρτάται από που ξεκινάς. Δύο νησιά γειτονικά. Τα χωρίσει ο Κάβο Ντόρος. Η Άνδρος είναι στην αρχή και το κύριο μέρος ενός από τα σημαντικότερα ναυτικά περάσματα του Αιγαίου και της Μεσογείου. Η Τζια στην τελευταία άκρη του. Εκεί καταλήγει και το μεγάλο υποθαλάσσιο ρήγμα του. Δύο γειτονικά νησιά που είναι όμως εντελώς διαφορετικά. Η Άνδρος μεγάλη, απλωμένη, με ψηλά βουνά και με καταπράσινες κοιλάδες. Η Τζια μικρή με μέτρια βουνά και εντελώς πέτρινη. Το πράσινο ελάχιστο και επιλεκτικό.

(Το παρακάτω εξαιρετικό ταξιδιωτικό λάβαμε από αναγνώστρια - παραθερίστρια χτες βράδυ Σάββατο 19/9. Είναι μια ακόμα στιγμή από αυτές που μόνο το ταξίδι εμπνέει και η υπέροχη διαδρομή από ή προς την Άνδρο προσφέρει. Την ευχαριστούμε κι ευχόμαστε καλή επιστροφή - ΕΝ ΑΝΔΡΩ)

Του Διαμαντή Μπασαντή Αν η δυτική Άνδρος έχει μαγικά δειλινά, η ανατολική έχει ουράνιες ανατολές. Και οι ουράνιες ανατολές είναι εκεί που το κοσμικό σύμπαν σμίγει με την γη για μια στιγμή. Αυτή τη στιγμή ο ήλιος κι ο Θεός ρίχνουν το βλέμμα τους στην Άνδρο. Πρωινό και φτιάχνεις βαριεστημένος τον πρωινό καφέ. Παρασκευή. Σεπτέμβρης 2020. Κοιτάς αφηρημένος έξω από την μπαλκονόπορτα του σαλονιού... και την βλέπεις! Είναι εκεί και σε κοιτά! Απομένεις άναυδος να την κοιτάς κι εσύ. Είναι η στιγμή που ο πρωινός κατακόκκινος ήλιος ζυγιάστηκε μοναδικά πάνω από την Χώρα κι έριξε την κατακόκκινη και σκοτεινή ματιά του στο διάκενο ανάμεσα στο Κάτω και στο Μέσα Κάστρο του Μαρίνου Δάνδολου, στο διάκενο ανάμεσα στο χτες και στο σήμερα...

  Οι θαλασσινοί περίπατοι του φθινοπώρου, έχουν άλλη ομορφιά! Το σκληρό φως του καλοκαιριού έχει μαλακώσει, τα χρώματα του πελάγους, του ουρανού και των νησιών είναι πιο ήσυχα, και όλα περιβάλλονται από μια ιδιόμορφη μαγεία. 

 Στα χρόνια τα παλιά όταν η Άνδρος συνδεόταν με τον Πειραιά και το Μοσχάνθη δεν είχε ανακαλύψει τη Ραφήνα το Σούνιο και ο ναός του Ποσειδώνα ήταν το κορυφαίο σημάδι της παλιάς διαδρομής. Εκεί έστριβε το πλοίο προς τα πάνω για τις Κυκλάδες και το νησί. Εκεί έστριβε το πλοίο επιστρέφοντας για Πειραιά από Κυκλάδες και Άνδρο. Ο αρχαίος ναός ήταν αναφορά μιας ρότας, αλλά και σημάδι της αρχαίας ιστορίας του τόπου στις ψυχές των ταξιδιωτών. Ο αρχαίος ναός και των αρχαίων κυβερνητών τα έργα, που ορθώνονται στον ουρανό κάτι σαν μνήμη του πολιτισμού μιας άλλης εποχής ή ίσως κάτι σαν δέηση στους αρχαίους θεούς αυτού τόπου...

  Το πρώτο πράγμα που εντυπωσιάζει και καλοσωρίζει τον επισκέπτη της Τζιάς ή Κέας και το τελευταίο που τον αποχαιρετά είναι ο φάρος στην είσοδο του μεγάλου κόλπου της Κέας, ακριβώς απέναντι από την Κορησσία. Ο φάρος του Αγίου Νικολάου της Τζιάς κατασκευάστηκε το 1831 από την Γαλλική Εταιρεία Φάρων.Το ύψος του πύργου του είναι 8 μέτρα και έχει μπλε τρούλο και το εστιακό του ύψος είναι 32 μέτρα. Βρίσκεται στην άκρη του λιμανιού του Βουρκαριού στην Κέα (Τζιά) πάνω σε ένα πέτρινο λευκό χτίσμα αγναντεύοντας το Αιγαίο. Είναι ένας από τους δύο πρώτους φάρους του Ελληνικού Φαρικού δικτύου.