Του Διαμαντή Μπασαντή   Μιλάγαμε με τον σκηνοθέτη Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο στην υπέροχη βεράντα του. Πρωινό Σαββάτου. Κάποια στιγμή μπροστά μας πέρναγε το Andros με τον καπετάν-Γιώργη Κολίτσα. Θυμήθηκα το πρωινό της Αγίας Μαρίνας στο Απροβάτου που χαιρέταγε μόνος του από μακριά το πανηγύρι του χωριού του. Τον είχαμε πάρει τηλέφωνο τότε και σφύριξε πάλι. Σταμάτησα τη συζήτηση με τον Βαγγέλη και πήρα τον καπετάν-Γιώργη τηλέφωνο: -        «Σήμερα δεν έχει εκκλησιά που να γιορτάζει στην Άνδρο για να σφυρίξεις;» Τον ρώτησα. «Σε βλέπω ψηλά πάνω από την Πλάκα να περνάς...» Ξαφνιάστηκε. Ήταν του Σωτήρος. Μεγάλη γιορτή. Θυμάμαι μικρός με πήγε ένα αξέχαστο καλοκαίρι η θεία Ειρήνη στο κτήμα του Καμπάνη στα Λειβάδια. Ήταν η μέρα που λειτουργούσαν την εκκλησία του κτήματος και άνοιγαν το σπίτι. Μικρές νοσταλγικές μισοξεχασμένες ιστορίες… Ενθουσιάστηκε ο καπετάν-Γιώργης, που τον βλέπαμε, ήταν και η μέρα σημαντική, πήγε στην «μπουρού» και άρχισε να σφυρίζει! Τον γράψαμε σε βίντεο. Πήρα και 2-3 φωτογραφίες...  Το πλοίο σφυρίζει και πάει... (βιντεο Εν Άνδρω) Και κάθησα και σκεφτόμουν: όσες φορές και αν ακούω αυτό το μοναχικό σφύριγμα του πλοίου που περνά πάντα θα με συγκινεί το ίδιο. Μου θυμίζει τον πατέρα μου. Μου θυμίζει την ζωή της Άνδρου. Μου θυμίζει τον μακρινό αποχαιρετισμό εκείνων που φεύγουν κι εκείνων που μένουν. Το παράξενο ήταν πως ενθουσιάστηκε και ο Βαγγέλης δίπλα μου με το δυνατό σφύριγμα του πλοίου. Χαμογελάσαμε. Αποχαιρετίσαμε τον καπετάνιο που συνέχιζε. Αργά το απόγεμα ανέβασα το βίντεο: κάτι σαν ενθύμιο, μέρα που ήταν σήμερα…

  Θαλασσοκόρακας, θαλασσοπούλι της κατηγορίας των κορμοράνων, στα Γιάλια... Σαββατοκύριακο. Ζέστη. Λες να πας για ένα πρωινό μπάνιο στην κοντινή παραλία, που αυτό τον καιρό είναι πολυσύχναστη. Ευτυχώς όμως το πρωί είναι λίγος ο κόσμος. Καμιά ώρα μετά καθώς φεύγεις πέφτεις πάνω στον Πέτρο. Καλημεριζόμαστε. Λέτε διάφορα. Και ξαφνικά καθώς κοιτάμε την θάλασσα βλέπω τον Πέτρο να ενθουσιάζεται: Κοιτώ και δεν χορταίνω. Ο κορμοράνος άνετος και ωραίος: χαζεύει, ξύνεται. Κοιτά γύρω-γύρω. Κοιτά την θάλασσα. Και μετά μένει σαν πέτρινο άγαλμα πάνω στο βράχο. Το πουλί είναι στις ίδιες αποχρώσεις με τα βράχια της ακτής. Βγάζω βιαστικά την φωτογραφική μηχανή και ζουμάρω στον υπέροχο θαλασσοκόρακα:    -        Με την ησυχία σου, λέει ο Πέτρος. Θα μείνει ώρα. Δεν βλέπεις πόσο εξοικειωμένος είναι με τους ανθρώπους. Πόσο κοντά τους είναι χωρίς να φοβάται… Άνετοq o θαλασσοκόρακας καθώς περνά κοντά του η κοπέλα, η οποία δεν τον έχει αντιληφθεί... Το βλέπω. Κι αρχίζω να τραβάω φωτογραφίες. Κάποια στιγμή μια ωραία κοπέλα περνά μπροστά του και μπροστά από τον φακό. Την κοιτά ατάραχος. Ο Πέτρος δίπλα κάνει σαν μικρό παιδί από την χαρά του. Κι εγώ συνεχίζω να φωτογραφίζω για μια ακόμα φορά κορμοράνο-μοντέλο που ποζάρει άνετος στον τηλεφακό!… Η αιωνιότητα σε μια στιγμή. Ιούλιος στην Άνδρο... Γιάλια,  Άνδρος. Πρωινό Ιουλίου 2016. Μια στιγμή καλοκαιρινής αιωνιότητας… «Εν Άνδρω»

Το "Andros" τη στιγμή που περνά μπροστά από το Απροβάτου σφυρίζοντας... (φωτο: Εν Άνδρω). Στην ταβέρνα «Μπαλκόνι του Αιγαίου» στο Απροβάτου με τον Βαγγέλη Κολίτσα και τον γαμπρό του. Πίναμε καφέ το πρωινό της Κυριακής: ανήμερα της Αγίας Μαρίνας. Μπροστά το Αιγαίο λαμπερό. Ξάφνου ακούστηκε σφύριγμα πλοίου. Γυρνώ ξαφνιασμένος. Μπροστά από το Απροβάτου περνούσε το “Andros” τραβώντας για Τήνο. Μακριά στον ορίζοντα φαινόταν το Αικατερίνη να πηγαίνει για το ίδιο προορισμό.

Χώρα, Δευτέρα μεσημέρι. (φωτο: Εν Άνδρω). Δευτέρα μεσημέρι στην αγορά της Χώρας. Αρκετός κόσμος. Καλοκαίρι πια. Τα σχολεία έκλεισαν οι παραθεριστές και οι εξ Αθηνών ανδριώτες μάλλον έφτασαν σιγά-σιγά. Ίσως και κάποιο γκρουπ. Κι έτσι η αγορά είχε κόσμο…

Της Κατερίνας Ρεμούνδου   Κυριακή βράδυ με μπουνάτσα. Κι ένα ολόγιομο φεγγάρι να σουλατσάρει πάνω από το νησί... (Φωτο: Εν Άνδρω).   Μετά από 37 χρόνια εργασίας - από τα οποία τα 25 στο marketing και τη διαφήμιση - ξέρω καλά ότι για την επιτυχημένη πορεία ενός προϊόντος ή υπηρεσίας πρέπει να γνωρίζω σε ποια αγορά απευθύνομαι. Ποιοι χρειάζονται το προϊόν ή την υπηρεσία που προσφέρω.....

Το πλοίο κάνει κράτει και πίσω για να πάρει το μικρό κόκκινο αυτοκίνητο. Ο καταπέλτης έχει κατέβει. Πάνω του κάνει κουμάντο ο καπετάν-Θανάσης... Παρασκευή απόβραδο απόψε. Γύρω στις 19.00 βρέθηκα να βολτάρω στην προβλήτα της Ραφήνας. Το SuperFerryIIετοιμαζόταν για το βραδινό τοπικό για Άνδρο. Έπεσα πάνω στον καπετάν-Τάσο τρέσσο, που κι αυτός βόλταρε στον μώλο. Και μετά και στον καπετάν-Θανάση Χαλά, που επέβλεπε στην φόρτωση. Δίπλα του ο Νίκος από τις Στενιές και ο Πέτρος από το Φελλό. Μετά τις απαραίτητες χαιρετούρες άρχισαν οι εξηγήσεις: «Τι δεν θα μπεις μέσα; Μα γιατί να έρθεις αύριο;»

  Η νύχτα μέρα. Η Χώρα ολόφωτη και μια απαστράπτουσε θάλασσα. Και στην άκρη η αναλαμπή του φάρου. Μια τέτοια νύχτα ίσως έγραψε ο Σεφέρης τον στίχο "σιωπές αγαπημένες της σελήνης..," Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι... Και χτες βράδυ στον έρημο Νειμποριό ήταν ένα φεγγάρι μαγικό! Μια πανσέληνος σαν από όνειρο. Και μια νύχτα γαλήνια και ξάστερη! Ξαφνικά μέσα στη σιωπή χτυπά το τηλέφωνο: ο Δημήτρης. Ρωτάει: "τι καιρό κάνει εκεί; Εδώ βρέχει με το τουλούμι..."! Τι καιρό κάνει απόβραδο Κωνσταντίνου και Ελένης στον σχεδόν ...εξωτικό Νειμποριό; Έβγαλα την φωτογραφική μηχανή και άρχισα να φωτογραφίζω για να του περιγράψω τον καιρό. Ενώ στην Αττική έβρεχε με το τουλούμι... Η Χώρα ολόφωτη. Από τα φωτα της και από την πανσέληνο... Απέναντί μου η Χώρα σχεδόν... ολόφωτη. Κάτω από ένα φεγγάρι που ανέτειλε ολόλαμπρο! Γιορτή απόψε. Γιορτή κι εδώ δίπλα στη θάλασσα μέσα σε μια σπάνια γαλήνη: γιόρταζε σιωπηλά η φύση. Μόνο ο φλοίσβος του κύματος και τα φώτα στο ορίζοντα που σχημάτιζαν το διάγραμμα του λιμανιού και το περίγραμμα της Χώρας. Ολόλαμπρη η ανοιξιάτικη πανσέληνος μέσα στη σιωπή. Μόνο ένα συννεφάκι σαν μνήμη μιας καταιγίδας που δεν μας άγγιξε... Προχώρησα στην υπέροχη, αλλά άδεια πεζογέφυρα. Τρία κορίτσια με χαιρέτησαν Είδα κι έπαθα, από τις έντονες φωτοσκιάσεις του φεγγαριού, να γνωρίσω την κόρη του φίλου μου του Γιάννη Τ. Περίεργο πράγμα όλα γύρω να φωτίζονται και μόνο τα πρόσωπα να σβήνουν μέσα στο ασημένιο χρώμα της σελήνης. Κάθισαν στην άκρη της πεζογέφυρας συζητώντας. Πίσω τους φώτιζε σαν μέρα η θάλασσα και η Άνδρος... "Κορίτσια στον ήλιο" ήταν ο τίτλος του φίλμ που ο Βόγλης και η Λόμπεργκ έκαναν την Άνδρο διάσημη  Εδώ θα μπορούσαμε να πούμε σε παραλλαγή "κοριτσια στο φεγγαρόφως"... Καθησα σε μια γωνιά και αναλογίστηκα την καταιγίδα που λυσομανούσε μερικές δεκάδες μίλια μακριά μας, στην Αττική. Για μια ακόμα φορά τα δελτία τύπου για τον καιρό δεν βγήκαν αληθινά για την Άνδρο. Ο καιρός στην Άνδρο έρχεται πάντα καθυστερημένος, είναι και λίγο παράξενος όπως κι εμείς, σκέφτηκα και συνεχισα...  Σημείωση: Οι φωτογραφίες είναι Copyright του Εν Άνδρω.    

Του Διαμαντή Μπασαντή   Ακουμπισμένος, χρόνια τώρα, σε μια ασπρόμαυρη παλιά φωτογραφία. Ασάλευτος στην κουπαστή, μ' ένα τσιγάρο στο χέρι. Άντεξε πολλά, αλλά δεν κατάφερε να επιστρέψει ποτέ... Ρώτησε ένας δημοσιογράφος τον Θανάση Βαλτινό, λογοτέχνη και πρόεδρο της Ακαδημίας Αθηνών, τι είναι αυτό που ξεχωρίζει τους ανθρώπους της γενιάς του, της γενιάς του 1950. Και η απάντηση: "η ικανότητα να αντέχεις…"

Κουβάρα - Άγιοι Σαράντα... "Εδώ είναι η πύλη τ' ουρανού..." Στο σημείο που είναι το εκκλησάκι των Αγίων Σαράντα το υψόμετρο είναι 950 μέτρα! Όπως σχολιάσε ένας επισκέπτης "εδώ είναι η πύλη του ουρανού". Πέρα μακριά απλωνόταν το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου!...Οι Άγιοι Σαράντα στην Κουβάρα άναφέρεται ως εκκλησάκι προβυζαντινής περιόδου. Η φρυκτωρία που βρίσκεται δίπλα στο ξωκκλήσι είναι προ του 500 π.Χ. σύμφωνα με την αρχαιολογική υπηρεσία. .