"Τούτες τις μέρες ο άνεμος μας κυνηγάει.../ ...Πιο κοντά, πιο κοντά/ μουσκεμένα χιλιόμετρα μαζεύονται γύρω μας..." στίχοι από το ποίημα "Καπνισμένο Τσουκάλι" του Γιάννη Ρίτσου "Σαν καράβι η Χώρα μοιάζει να διασχίζει τα κύματα. Ταξιδεύει αιώνες τώρα ανθρώπους, ψυχές, εικόνες, στο ίδιο πέλαγος. Ένα πέλαγος που τον χειμώνα αγριεύει και μοιάζει να την παρασέρνει ταξιδεύοντας μας σε άλλα τοπία μακρινά."  Αυτά γράφαμε πέρσι στις 12 Φεβρουαρίου. Αυτά θα μπορούσαμε να γράψουμε και εφέτος στις 6 Φεβρουαρίου. Οι χρονιές περνάνε ανεπαίσθητα. Οι εποχές εναλλάσσονται πάντα με τον ίδιο τρόπο. Μόνο εμείς αλλάζουμε. Παρόλα αυτά είμαστε εδώ ακόμα και ζούμε την κάθε μέρα: μόνοι ή με φίλους. Και μετά το απόβραδο μαζεύουμε τις σκόρπιες στιγμές. Τις καταγράφυμε για να τις μοιραστούμε και μαζί σας... Καταγράφουμε μια ακόμα χειμωνιάτικη τρικυμία στο Αιγαίο. Ένα ακόμα απαγορευτικό στα λιμάνια. Μια ακόμα διαδρομή στο τοπίο των κυμάτων. Μερικές εικόνες από όλα αυτά. Μερικές σκηνές από την άγρια ομορφιά της φύσης που κυκώνει το νησί. Με συνοδεία τους ήχους του αέρα και των κυμάτων. Επενδεδυμένα με τους μουσικούς ήχους από "τα κύματα" του Γιάννη Σπανού.  Και ένα ακόμα χειμωνιάτικο βίντεο για τους φίλους του Εν Άνδρω. 

Της Ιουλίας Ζαννάκη Κοιτώ από to φιλιστρίνι. Το πρόσωπο μου καθρεπτίζεται στο θολό τζάμι. Μπροστά από τα  χλωμά φώτα της γέφυρας, τους βλέπω να περνούν αργά στην ομίχλη μια ατέλειωτη  παρέλαση από αέρινα σχήματα.  Τους έχω ξαναδεί, έχω δει στην ανάσα του πελάγου, αμόλυντες σκιές να διαβαίνουν, ιδεατές μορφές,  πλάσματα της φαντασίας αγαλήνευτα, οι δροσουλίτες της θάλασσας.

Του Διαμαντή Μπασαντή "Αποκλεισμένος": το σούρουπο απλώνει πάνω από την Χώρα και το Αιγαίο. "Αποκλεισμένος": συζητάς διατρέχοντας τα παρελθόντα και τα μελλούμενα. "Αποκλεισμένος" εδώ, μακριά από τους χαλεπούς καιρούς...  Τετάρτη απόγευμα, παραμονή απεργίας και το SuperFerry καθυστέρησε 40΄λεπτά να φύγει από Άνδρο γιατί το γκαράζ γέμισε με αυτοκίνητα! Το ίδιο απόγευμα το Andros έφυγε από Ραφήνα με σχεδόν πλήρες γκαράζ! Ο φόβος του διήμερου αποκλεισμού. Και μαζί ο φόβος μήπως παραταθεί για άλλες 48 ώρες η απεργία και από Πέμπτη φτάσει μέχρι Κυριακή… Δεν αντέχουμε πια ούτε 24ώρο χωρίς καράβια. Κι όμως τα περισσότερα νησιά των Κυκλάδων ακόμα και σήμερα δεν έχουν καράβι κάθε μέρα. Και τώρα μας έπιασε τέτοια ανησυχία για δύο μέρες!!! Εδώ βέβαια θα μου πείτε κοντεύουμε να ξεχάσουμε πως πέρσι τέτοια εποχή είχαμε μόνο ένα καράβι τη μέρα!!! "Αποκλεισμένος" στο Κόρθι να συζητάς αγναντεύοντας την χειμωνιάτικη θάλασσα στη Λιθοδομή...   "Αποκλεισμένος" με τον Ιάκωβο στο Απόρθητο να σου αφηγείται ιστορίες από παλιά μπάρκα...  Μέσα σε αυτό το παράξενα αγωνιώδες κλίμα όσοι με έβλεπαν να βολτάρω με ρωτούσαν: -         -   Πότε θα φύγεις για να προλάβεις τον αποκλεισμό; -        -    Την άλλη εβδομάδα, απαντούσα αδιάφορα. Και με κοιτούσαν έκπληκτοι! Όπως έκπληκτος άκουσε κι ένας τύπος από ένα κανάλι τον φίλο μου τον Γιάννη πριν μερικά χρόνια όταν τον ρώτησε σε μια άλλη απεργία: -         -   Τρομερό πράγμα ο αποκλεισμός ε; Κι αυτός απάντησε αδιάφορα: -         -   Μα τόσο πολύ δεν αντέχετε χωρίς εμάς στην Αθήνα; Μέσα, λοιπόν, σε αυτό το παράξενο κλίμα χτες βράδυ ανηφόριζα χαλαρά στην άδεια Αγορά παρέα με έναν φίλο όταν ακούω ξαφνιασμένος έναν μοναχικό τύπο που κατέβαινε να αναφωνεί: -         -   Για φαντάσου; Κι εσύ εδώ; Ήταν ο παλιόφιλος ο Δημήτρης, νεανικός φίλος και γείτονας κάποτε στην Αθήνα. Και σήμερα συνοδοιπόρος στην Άνδρο (αν και Μυτιλινιός αυτός!!!). -        -   Δεν σε φόβισε ο αποκλεισμός εσένα, τον ρωτάω. -        -   Μόλις πριν λίγο έφτασα με το νυχτερινό καράβι για να…  αποκλειστώ, απαντά! -        -   Λοιπόν μιας και προλάβαμε να αποκλειστούμε άντε να βγούμε αύριο να θυμηθούμε τα παλιά, προτείνω! Ιδού που έχει και τα καλά του ο αποκλεισμός! Ιδίως ο εθελοντικός! Το ρίχνεις έξω με παρέα!   Φίλοι μου η ζωή είναι αλλού...  Καμιά φορά είναι στις μικρές στιγμές που προσπερνάμε βιαστικά κι αδιάφορα... Όμως όπως και να το κάνουμε είμαστε και άνθρωποι. Κατανοούμε λοιπόν τις δυσκολίες όλων όσων αποκλειστήκατε… στην Αθήνα! Κατανοούμε το στενάχωρο του πράγματος: να αποκλειστείτε εντός των τειχών κι όχι εδώ μπροστά στο απέραντο και μοναδικό Αιγαίο. Κουράγιο: θα το αντέξετε...  Τελικά αυτά έχει η ζωή και οι απεργίες: μερικές φορές αποκλείεσαι στο λάθος μέρος! Γι' αυτό την άλλη φορά φροντίστε κι εσείς να προλάβετε να αποκλειστείτε στο σωστό μέρος…

Του Διαμαντή Μπασαντή   News is old & news is bad. Ή, στα ελληνικά: τα νέα είναι παλαιά, τα νέα είναι άσχημα. Τα νέα είναι παλαιά γιατί …τα περιμένουμε! Και τα νέα είναι άσχημα γιατί τα φοβόμαστε και τα απευχόμαστε! Περιμένουμε αυτά που προϋπάρχουν στο μυαλό μας  και στη σκέψη μας. Απευχόμαστε αυτά που προϋπάρχουν στους φόβους μας! Και στις δύο περισσότερες περιπτώσεις λοιπόν οι ειδήσεις έχουν σχέση με αυτά που μας ενδιαφέρουν θετικά ή αρνητικά.

Του Διαμαντή Μπασαντή   Υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που με την παρουσία τους γεμίζουν τις ζωές μας χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που είναι ποιητές της ζωής. Ζουν με τον τρόπο τους ποιητικά. Μετατρέπουν με τη δύναμη της παρουσίας τους την καθημερινότητα μας σε μια ποιητική διαδρομή. Όμως σπάνια το αντιλαμβανόμαστε. Είναι η απουσία τους, όταν συμβαίνει, που αποκαλύπτει μια άλλη διάσταση που δίνουν στις ζωές μας: είναι η απουσία που αποκαλύπτει την παρουσία... 

Του Διαμαντή Μπασαντή   Άνδρος: ξημερωμα πρωτοχρονιάς 2016 Όσοι είμαστε μεγαλύτεροι αυτή την μέρα την θυμόμαστε σε χίλιες παραλλαγές. Την θυμόμαστε σε διάφορες ηλικίες και χρόνους: τις εποχές μιας νιότης ατέλειωτης που μας κυνηγά στα όνειρα, σε μέρη αλλοτινά χαμένα στις σκιές που μακραίνουν: σε πόλεις μικρές στα μέτρα του ανθρώπου, σε γειτονιές οικείες. Την θυμόμαστε πάντα σαν μια μέρα ξεχωριστή στη ζωή μας…

Του Διαμαντή Μπασαντή   Πίσω στο μέλλον!... Ένας καλός διχασμός χρειάζεται πάντα δύο: δύο περιοχές, δύο παρατάξεις, δύο ηγετικές ομάδες, δύο αρχηγούς. Με αυτή τη σειρά. Ένας καλύτερος διχασμός μπορεί να έχει την ακριβώς αντίστροφη σειρά. Μπορεί να ξεκινά από τους δύο αρχηγούς. Χρειάζεται, επίσης, μια αντίθεση πάνω στην οποία θα καλλιεργηθεί η διχόνοια: μια «ιστορία» με δύο οπτικές που θα καταλήγουν σε ένα απλό και εύκολο συμπέρασμα! Πάντα στην "ιστορία" οι καλοί θα είναι από "εδώ" και οι κακοί από "εκεί". Το "εδώ" και το "εκεί" έχει να κάνει μόνο με το που στέκεται κανείς.

Του Ντίνου Αστρά Η ζωή στα καράβια (στη δεκαετία 1960)  άλλαζε με γρήγορους ρυθμούς. Οι συνθήκες Βελτιώνονταν. Το φαί έγινε καλό, το περιβάλλον ανεκτό, αν όχι ενδιαφέρον, και οι αμοιβές πλησίαζαν αυτές των προηγμένων χωρών. Σαν αντίβαρο σ' αυτή την εξέλιξη, ήρθε η ποιότητα των ναυτικών. Οι ανάγκες της ελληνικής ναυτιλίας έπαψαν να καλύπτονται από ντόπιο δυναμικό, οι ναυτομάνες πατρίδες, ιδιαίτερα η Άνδρος και η Χίος, άρχισαν ν' αρνιούνται να στείλουν τα παιδιά τους στα καράβια, απογοητευμένες και πικραμένες απ την εκμετάλλευση που χρόνια δέχονταν απ' τους εφοπλιστές, κι έτσι άρχισαν να εισρέουν φτηνοί ξένοι ναυτικοί, οι οποίοι βέβαια μικρή σχέση, αν όχι καμιά, είχαν με τη θάλασσα.

 Του Δημήτρη Ασλάνογλου   Η ιστορία ξεκινάει πολλά χρόνια πριν, όταν τα ταξίδια στις θάλασσες, έφεραν ένα πλοίο τις παραμονές Χριστουγέννων, να είναι κάπου στη Βόρεια Αγγλία και να ξεφορτώνει πετρέλαιο. Ο καπετάνιος κάνοντας μια βόλτα στο κατάστρωμα, ένοιωθε το χιονόνερο να τρυπάει κάθε ακάλυπτη επιφάνεια του προσώπου του. Έβλεπε όμως στα πρόσωπα του πληρώματος, να κρύβεται μια άφωνη θλίψη. Όσο κι αν ήταν τσουχτερό το κρύο, δεν ήταν αρκετό, να τους κάνει να ξεχάσουν, ότι οι μέρες που έρχονταν, για μια ακόμα φορά θα τους εύρισκαν, μακριά από τα σπίτια τους, να ονειροπολούν τις οικογενειακές στιγμές και τα οικεία χαμόγελα.